บทที่371 ทำให้เอ็นดูสุดหัวใจ
ลี่จุนถิงฟังพลางดูการวิเคราะห์ของบริษัทน้อยใหญ่ แล้วก็ดูรูปที่ซู่จี้งยี้สรุปออกมาด้วย
ถ้าเกิดเปิดการตลาดของบริษัทปกติคงจะมองอะไรไม่ออกเท่าไหร่ แต่ว่าเมื่อมองสิ่งที่ซู่จี้งยี้สรุปออกมานั้น จะมองเห็นได้ทันทีว่าบริษัทวั่นหลัยซือนั้นตั้งใจจะเจาะจงบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปของพวกเขา
แต่บริษัทอื่นๆ ได้รับผลกระทบไปด้วย แต่มันก็เป็นแค่การตบตาของบริษัทพวกเขาเท่านั้นเอง
“เหอะ” ลี่จุนถิงโยนเอกสารนั้นทิ้ง ก่อนจะมีแววตาไม่แยแส “อยากจะปิดแต่กลับเห็นชัดกว่าเดิม”
ถ้าพวกเขาทำเรื่องให้มันซับซ้อนขนาดนี้ คิดเหรอว่าลี่จุนถิงโง่หรือไง ที่จะดูการกระทำแบบนี้ไม่ออกเลย？
ต้องรู้ด้วยว่าเขาสามารถพาบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปมาได้ไกลขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีการทำอะไรเลยสักหน่อย
บริษัทที่มีอำนาจบาตรใหญ่ขนาดนี้ มักจะชอบแทงข้างหลังกันทั้งนั้น และจะไม่มีทางทำอะไรต่อหน้าตัวเองเด็ดขาด เพราะจะต้องเป็นคนที่ไม่สำคัญเท่านั้น
“งั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี？อยากจะลงมือกับพวกเขาตรงๆ เลยงั้นเหรอ？” ซู่จี้งยี้ชอบใช้วิธีการของคนอื่นในการตอบกลับคนคนนั้น
ลี่จุนถิงส่ายหัว： “ไม่ต้องใจร้อนหรอก ไปหาคนที่อยู่เบื้องหลังประโยคนี้เถอะ ฉันอยากจะรู้ว่าใครกันที่อยากจะมาล้อเล่นกับบริษัทของฉัน”
ซู่จี้งยี้รับทราย ก่อนจะออกจากห้องทำงานไป
บ่ายของวันนั้น ผลการตรวจสอบก็ออกมาแล้ว
“หาได้แล้วเหรอ？” ลี่จุนถิงแต่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าซู่จี้งยี้จะมารายงานผลให้กับตัวเอง
ซู่จี้งยี้พยักหน้า： “ใช่แล้ว คนที่รับผิดชอบอยู่เบื้องหลังของบริษัทนี้ชื่อว่าอันกื๋อเอ๋อ”
“อันกื๋อเอ๋องั้นเหรอ？” ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว เขาไม่เคยมีความทรงจำกับคนคนนี้เลย “พวกเราเหมือนจะไม่เคยทำธุรกิจกับเขาใช่ไหม？”
ซู่จี้งยี้พยักหน้า： “ใช่ ไม่มีเลย แต่ว่าวันนี้ตอนที่ฉันตรวจสอบนั้นได้เจออีกหนึ่งเรื่องด้วย”
“พูดมาสิ” ลี่จุนถิงจ้องไม่ละสายตา พลางถาม “ทำไมเดี๋ยวนี้คุณชอบบอกใบ้นักนะ？มีอะไรก็พูดมาเลย”
ซู่จี้งยี้รีบเปิดปากพูด เพราะกลัวว่าตัวเองจะช้าเกินไป แล้วจะโดนลี่จุนถิงเตะเอา： “ฉันพบว่าบริษัทนี้มีการร่วมงานกันอย่างลับๆ กับตระกูลส้ง”
ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนที่ซู่จี้งยี้ได้ผลออกมาเป็นแบบนี้จะตกใจขนาดไหน ตอนนี้เมื่อลี่จุนถิงได้ยินก็ตกใจไปตามๆ กัน： “ตระกูลส้งงั้นเหรอ？”
ทำไมเขาถึงลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปได้นะ
ช่วงนี้ตระกูลส้งดูเงียบๆ ไป ครั้งก่อนก็พูดจาว่าร้างไป แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรจริงจังสักที เลยทำให้ลี่จุนถิงลืมไปเลยว่าตัวเองมีคู่ปรับอย่างตระกูลส้งอยู่ด้วย
คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตระกูลส้งจะเล่นแบบนี้ มองพวกเขาด้อยไปจริงๆ
“งั้นอย่าเพิ่งทำให้เรื่องนี้มันใหญ่โตนะ แล้วก็อย่าเพิ่งทำอะไรด้วย แอบดูอยู่ห่างๆ ก็พอ” ลี่จุนถิงคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพูดออกมา
ในเมื่อตระกูลส้งอยากจะเล่นแบบนี้ งั้นตัวเองก็จะล่อด้วยเหยื่อตัวใหญ่ ดูสิว่าพวกเขาอยากจะทำอะไรกันแน่
ตอนแรกไม่ได้มีความต้องการมากขนาดนั้น แต่ตนนี้อยากจะได้สมบัติของตระกูลลี่อีก
คนของตระกูลส้งนั้น เป็นพวกไม่รู้จักเจียมตัว ลี่จุนถิงอยากจะทำให้พวกเขาเสียใจภายหลัง
“ได้” ซู่จี้งยี้รับคำสั่ง
ลี่จุนถิงก้มหน้าลงทำงานของตัวเองต่อ จากนั้นก็เห็นว่าซู่จี้งยี้ยังไม่ไปไหน เลยเงยหน้าขึ้นมา พลางถามด้วยความหงุดหงิด： “มีเรื่องอะไรอีกเหรอ？”
“อือ……” ซู่จี้งยี้กลืนน้ำลาย “เรื่องของคุณชายน้อย วันนี้คุณชายน้อยจะออกจากโรงเรียน จะให้ส่งไปที่คฤหาสน์ หรือว่ามาส่งที่นี่？หรือจะให้ไปส่งที่ตระกูลเมิ่งดี？”
ถ้าเกิดซู่จี้งยี้ไม่เตือน ลี่จุนถิงก็คงลืมไปแล้ว
ลี่จุนถิงคิดอยู่สักพัก ช่วงนี้ถ้าตัวเองไม่เป็นห่วงแต่เรื่องของเจียงหยุนเอ๋อ ก็จะเป็นเรื่องของบริษัทกับการตามจับตัวคนร้าย เลยไม่ค่อยได้อยู่กับถวนจื่อเท่าไหร่
แต่ยังดีที่ถวนจื่อนั้นเป็นเด็กที่เข้าใจโลก ถึงตัวเองจะยุ่ง ไม่มีเวลาดูแลเขา เขาเองก็ไม่งอแง และเข้าใจเรื่องต่างๆ ได้ดีกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เลยทำให้คนต่างเอ็นดู
ถ้าเกิดตัวเองไม่ดูแลถวนจื่อให้ดีๆ เจียงหยุนเอ๋อรู้เข้าจะต้องโดนด่าแน่นอน เมื่อคิดได้แบบนั้นลี่จุนถิงเลยเปิดปากพูดออกไป： “เอามาหาฉันเถอะ”
“ได้ เข้าใจแล้วล่ะ” ซู่จี้งยี้หันตัวออกไป
เพิ่งจะก้าวไปได้ก้าวเดียว ก็ถูกลี่จุนถิงเรียกเอาไว้： “จริงสิ ฉันคิดขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้ถวนจื่อลงสมัครแข่งคัดลายมือไม่ใช่เหรอ？”
ลี่จุนถิงจำวันนั้นได้ ถวนจื่อถือใบรายชื่อการลงสมัครมา และเคาะห้องสมุดของตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองตัวเองด้วยสายตาหยาดเยิ้ม พลางขอตัวเองเพื่อไปแข่ง
ลี่จุนถิงตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย ลูกชายของตัวเองอยากไปแข่งขัน ในฐานะที่เขาเป็นพ่อจะไม่ชอบได้อย่างไรกัน
เมื่อเห็นว่าถวนจื่อกลัวตัวเองไม่น้อย ลี่จุนถิงก็แปลกใจ： “ถวนจื่อ ทำไมต้องกลัวแด๊ดดี้ขนาดนั้นด้วย？”
ถวนจื่อทำปากจู๋อยู่สักพัก หลังจากที่มองลี่จุนถิงสักพัก ก็พูดตะกุกตะกักออกมา： “ฉันเห็นว่าช่วงนี้แด๊ดดี้อารมณ์ไม่ค่อยดี เลยคิดว่าแด๊ดดี้ไม่อยากให้ฉันออกไปไหน ดังนั้นฉันเลยไม่กล้ามา แต่ฉันอยากไปแข่งจริงๆ นะ”
ลี่จุนถิงกอดถวนจื่อเอาไว้แน่นด้วยความรัก เด็กแบบนี้ทำให้คนหลงรักด้วยความเอ็นดูเหลือเกิน
ตัวเองกลับอารมณ์ไม่ดีเพราะว่าเรื่องต่างๆ มากมาย แต่จะโกรธเขาไปด้วยเพราะเรื่องเล็กๆ แบบนี้ได้อย่างไรนะ
ลี่จุนถิงพูดเสียงอ่อน: “แด๊ดดี้จะไม่ให้ไปได้อย่างไรล่ะ ช่วงนี้แด๊ดดี้ไม่ค่อยได้สนใจคุณ ขอโทษด้วยนะ อยากจะทำอะไรก็ทำได้เลย ไม่ต้องมาขอแด๊ดดี้ก่อนหรอก เข้าใจไหม？”
ถวนจื่อได้ยินคำพูดของลี่จุนถิงก็ดีใจมาก ดวงตากลมโตนั้น ก็ยิ้มขึ้นมาเหมือนกับเจียงหยุนเอ๋อไม่มีผิด： “แด๊ดดี้ งั้นถ้าเกิดฉันอยากออกไปเที่ยวล่ะ？”
“คุณอยากไปเที่ยวที่ไหนล่ะ？” ลี่จุนถิงอุ้มถวนจื่อมานั่งที่ขาของตัวเอง
ถวนจื่อคิดอยู่สักพัก： “ฉันไม่มีที่ที่อยากไป แต่อยากจะไปเที่ยวกับแด๊ดดี้กับหม่ามี้ก็พอแล้ว จากนั้นมีน้องสาวก็พาน้องสาวไปด้วย”
ลี่จุนถิงได้ยินดังนั้นก็เงียบไปสักพัก เพราะคิดไม่ถึงเลยว่าลูกจะคิดถึงแม่แล้ว
“อือ รอหม่ามี้คลอดน้องสาวออกมาก่อน เดี๋ยวฉันจะพาพวกคุณไปนะ”
ถวนจื่อได้ยินดังนั้นก็จุ๊บลี่จุนถิงด้วยความดีใจ
“ได้เลย” ความคิดของลี่จุนถิงนั้นถูกคำตอบของซู่จี้งยี้ตัดบทไป
“คุณเก็บของเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาถวนจื่อไปแข่งด้วยตัวเอง” ลี่จุนถิงอยากจะเติมเต็มให้กับถวนจื่อในช่วงเวลาที่ผ่านมา
อีกอย่างการแข่งขันการคัดลายมือนั้นไปแข่งที่เมืองX พอดีว่าเจียงหยุนเอ๋อเองก็อยู่ที่นั่น
หลังจากที่แข่งการคัดลายมือเสร็จ ก็พาถวนจื่อไปเจอเจียงหยุนเอ๋อได้ ตัวเองก็สามารถได้เจอภรรยาที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัสมาหลายวันแล้วด้วยตาตัวเองเหมือนกัน
“ได้ ฉันรู้แล้วล่ะ ฉันจะกำชับให้คนไปเตรียมตัวให้”
การเตรียมตัวในตอนนี้กับเมื่อก่อนมันไม่เหมือนกันเลย
ถ้าเกิดก่อนหน้านี้บอกว่าเตรียมตัว อาจจะให้คนเก็บของ แต่ตอนนี้แค่ถวนจื่อจะเดินทาง ก็ต้องเตรียมบอดี้การ์ดมาข้ากายด้วย
ตอนนี้สิ่งที่ควบคุมไม่ได้รอบตัวเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อนั้นเยอะมาก ลี่จุนถิงเลยต้องเตรียมตัวเพื่อไม่ให้เกิดอะไรร้ายๆ ขึ้นอย่างเข้มงวด