“ฉัน……ฉันเห็นหลิวตงรุ่ย……”
เมื่อพูดถึงชื่อของชายผู้นี้ เฉินฮวนฮวนปิดตาด้วยสองมือของเธอและไม่สามารถหยุดสะอื้นได้ ไม่มีทางที่จะสามารถสงบสติอารมณ์ลงได้
เพราะว่าเฟิงหานชวนรู้เรื่องนี้และเคยเห็นสถานการณ์ยากลำบากของเธอ เฉินฮวนฮวนถึงไม่เคยคิดปิดบังเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
“ฮวนฮวน” เฟิงหานชวนกระซิบ แล้วรีบหยุดรถริมถนน
เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่ของ เฉินฮวนฮวน ปล่อยให้ศีรษะเธอซบไหล่ของเขา และปล่อยให้เธอร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา
เขาอ้าปากค้าง พยายามปลอบโยน แต่เขาไม่รู้ว่าจะปลอบอย่างไร ท้ายที่สุดเขารู้ดีว่าชายในคืนนั้นไม่ใช่หลิวตงรุ่ย
แต่คือตัวเขาเองเฟิงหานฉวน
แต่เมื่อมองท่าทีที่กลัวของเฉินฮวนฮวน เขาก็ไม่มีความกล้าที่จะบอกความจริงกับเฉินฮวนฮวน
ไม่ใช่ว่าไม่บอก แต่ไม่กล้าจะบอก
“อาหาน ทำไมฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนั้น ทำไม……” เฉินฮวนฮวนร้องไห้หนักขึ้น เธอซบศีรษะไว้บนตักของเขาพร้อมกับร้องไห้แล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะหลิวตงรุ่ย ฉันอาจจะได้เจอคุณยายเป็นครั้งสุดท้าย……”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ เฟิงหานชวนก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อ ราวกับน้ำเย็นในกะละมังที่ราดจากหัวจรดเท้า และทั้งกายของเขาก็เย็นด้วยความหวดกลัว
ในใจของเฉินฮวนฮวนผู้ชายในคืนนั้นไม่เพียงแต่เป็นคนที่ทำความผิดอย่างรุนแรง แต่ยังเป็นคนที่ทำให้เธอและยายเสียโอกาสครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกัน——ผู้ร้าย
“ฮวน ฮวนฮวน……” เสียงของเฟิงหานชวนเกือบสำลัก และเขากระซิบชื่อเฉินฮวนฮวน แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ
เขากลัวความผิด เขาสูญเสีย เขาไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะเขาคือฆาตกรตัวจริงในคืนนั้น
“อาหาน ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆ มีคุณอยู่ โชคดีที่มีคุณอยู่……” เฉินฮวนฮวนกอดคอของชายคนหนุ่มแน่น ซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้อย่างขมขื่น แสวงหาความอบอุ่นนั้น
เฉินฮวนฮวนหมดหนทางและที่พึ่งพิง ทำให้เฟิงหานชวนนึกในใจ ถ้าวันหนึ่งเฉินฮวนฮวนรู้ความจริง เธอจะยกโทษให้เขาหรือไม่?
อย่างไรก็ตามหลิวเยว่เอ่อร์ถูกเขาให้คนส่งตัวไปแล้ว พรุ่งนี้หลิวตงรุ่ยก็จะเดินทางไปต่างประเทศ เช่นนี้แล้ว เฉินฮวนฮวนจะไม่มีวันรู้ความจริงของคืนนั้นอีกต่อไป
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฟิงหานชวนดูเหมือนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ฝ่ามือใหญ่ของเขาลูบหลังหญิงสาว ตบเบาๆ และปลอบเสียงอ่อนโยนว่า: “ผมจะอยู่เสมอ ฮวนฮวน เชื่อใจผม … ”
“ฉันเชื่อใจคุณ อาหาน ขอบคุณที่ดีกับฉันมากขนาดนี้” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าในอ้อมแขนของเขาอย่างเร็ว
ตอนนี้เธอดีขึ้นมากแล้ว ดีขึ้นมากจริงๆ อาจเป็นเพราะมีเฟิงหานชวนเป็นที่พึ่งพาของเธอทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ปราศจากความหวาดกลัวที่เคยมี
“คุณคือภรรยาของผม ภรรยาที่เป็นอย่างถูกต้อง” เฟิงหานชวนลูบผมของเธอเบาๆ พูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
เธอผงะไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินสี่คำที่ว่า “เป็นอย่างถูกต้อง” แล้วเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเธอด้วยดวงตาเป็นประกาย
“เกิดอะไรขึ้น?” เฟิงหานชวนถูกจ้องมองจนรู้สึกผิด เขากังวลอยู่เสมอว่าเฉินฮวนฮวนจะรู้ความจริง
“อาหาน ที่จริงเราไม่ได้เป็นอย่างถูกต้อง” เฉินฮวนฮวนมองเฟิงหานชวนอย่างขึงขังและพูดจริงจัง
“หือ?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงความงุนงง
“เราไม่มีรูปถ่ายในใบทะเบียนสมรส เราไม่มีรูปถ่ายก่อนแต่งงาน และเราก็ไม่มี……” เฉินฮวนฮวนไม่ได้พูดต่อ
“ไม่มีงานแต่งงานใช่ไหม?” เฟิงหานชวนรู้ว่าเฉินฮวนฮวนเบื้องหลังต้องการจะพูดอะไร
“ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ขอจัดงานแต่งงาน ที่ฉันต้องการจะพูดคือ…… มันเป็นเรื่องของทะเบียนสมรส……” เฉินฮวนฮวนเริ่มพูดไม่ต่อเนื่อง
ที่จริงแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ต้องการมีงานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบ เดินไปหาชายผู้เป็นที่รักในชุดแต่งงาน สาบานต่อหน้าบาตรหลวง และสัมผัสความรู้สึกโรแมนติกนั้น
เพียงแต่ว่าสถานการณ์ระหว่างเธอกับเฟิงหานชวนพิเศษเกินไป
เริ่มต้นจาก เธอเป็นเพียงแค่คนที่นายท่าน “ซื้อ” กลับมาให้เป็นภรรยาของเฟิงหานชวน ดังนั้นแม้แต่ทะเบียนสมรสก็ต้องรีบเร่ง
เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะขอจัดงานแต่งงาน
“ฮวนฮวน” เฟิงหานชวนเอื้อมมือไปจับคางหญิงสาว กระทำอย่างนุ่มนวล
“ฉัน……ฉันหมายถึงว่า แค่เพิ่มรูปถ่ายในทะเบียนสมรสก็พอแล้ว อย่างอื่น……ไม่จำเป็นหรอก” เฉินฮวนฮวนเม้มปากอธิบาย
เพราะตอนนี้พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน เธอจึงหวังว่ามีใบทะเบียนสมรสก็จะสมบูรณ์
“ฮวนฮวน จะมีรูปถ่าย จะมีรูปถ่ายก่อนงานแต่ง และจะมีงานแต่งงาน” เฟิงหานชวนกล่าวอย่างเคร่งขรึม
สีหน้าแววตาของเขาดูจริงจัง ซึ่งทำให้เฉินฮวนฮวนมึนงงนิดหน่อย
“พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปถ่ายรูปติดทะเบียนสมรส ส่วนถ่ายรูปก่อนแต่งงานและงานแต่งงานรีบเร่งไม่ได้ คุณคิดดูให้ดีก่อน เราสามารถวางแผนให้ดีได้” เฟิงหานชวนทำปากจู๋แล้วก้มลงจูบบนหน้าผากของหญิงสาว จูบแรงๆ
เขาไม่ได้คาดคิดว่าเฉินฮวนฮวนจะเป็นคนเริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้นเอง ที่จริงเขาอยากใจจะขาด
เฉินฮวนฮวนตะลึง เธอไม่คิดว่าเฟิงหานชวนจะตอบตรงไปตรงมาและไม่มีการล้อเล่นเลยสักนิด
“ทำไม ยืนโง่เลยเหรอ?” เฟิงหานชวนชี้หน้าผากของหญิงสาวด้วยนิ้วชี้แล้วยิ้ม: “ไม่อยากจัดงานแต่งงานกับผมเหรอ?”
“ไม่ใช่นะ ฉัน……ฉันแค่ไม่รู้ว่า……ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี…” เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าสมองว่างเปล่าจริงๆ
“เนื่องจากว่าเราจะกลายเป็นคู่สามีภรรยาได้อย่างถูกต้อง นี่เป็นสิ่งที่วางมือลงไม่ได้ และเงินส่วนแบ่งที่ผมให้ไปในตอนแรกก็ควรได้คืนจากโอกาสนี้ด้วย” เฟิงหานชวนเป็นคนพูดตลกได้ยาก ที่เขาพูดคำพูดเหล่านี้ ทั้งหมดก็เพื่อให้เฉินฮวนฮวนตลกขบขัน
แน่นอนว่าเฉินฮวนฮวนรู้สึกขัน ทั้งๆที่ยังมีน้ำตาอยู่บนใบหน้า แต่ก็หัวเราะออกมาจริงๆ หัวเราะจนน้ำมูกเกือบจะไหลออกมา
“เฟิงหานชวน คุณอยากจะจัดงานแต่งงานกับฉันหรืออยากจะเก็บเงินส่วนแบ่งกันแน่?” เฉินฮวนฮวนอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ
แน่นอน เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนไม่ได้ขาดแคลนเงินเลย
“คุณว่าหล่ะ?” เฟิงหานชวนเห็นว่าเฉินฮวนฮวนอารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว ก็ใช้ฝ่ามือใหญ่โอบรอบเอวเธอ และกอดเธอแน่นไว้ในอ้อมแขนของเขา
“ฉันคิดว่า คุณต้องการเก็บเงินแบ่งส่วน” เฉินฮวนฮวนจงใจตอบแบบนี้
“หือ ผมต้องการเก็บเงินส่วนแบ่ง?” เฟิงหานชวนยักคิ้วและเลื่อนฝ่ามือขึ้นจากเอวของผู้หญิง
เฉินฮวนฮวนตระหนักได้ทันทีว่าเธอชักไฟเข้าตัว และรีบส่ายหัวบ้างไม่ส่ายหัวบ้าง หัวเราะแล้วตอบว่า: “ฉันหมายความว่าคุณต้องการจัดงานแต่งงานกับฉัน แล้วคุณยังสามารถเก็บเงินส่วนแบ่งคืน เพียงแค่ยิงปืนนัดเดียวก็ได้นกสองตัว
เฟิงหานชวน: “……”
เขาเอียงศีรษะเอนตัวไปข้างหูของหญิงสาวและเป่าที่หูเบาๆ เสียงดั่งแม่เหล็กของเขาพูดเบาๆว่า: “ฮวนฮวนน้อย คุณกะล่อนเกินไปแล้ว คุณควรถูกลงโทษ”
“ฉันไม่ได้กะล่อนซะหน่อย คุณรีบปล่อยฉันนะ นี่มันข้างถนน มีคนไปๆมาๆ อย่าทำอะไรไปเรื่อยนะ!” เฉินฮวนฮวนหน้าแดงระเรื่อ แล้วตื่นตระหนกขึ้นทันที
สุดท้ายแล้วชะตากรรมของการยั่วชายคนนี้ เมื่อคืนเธอได้สัมผัสอย่างถ่องแท้ด้วยตัวเธอเอง