บทที่379 ยังเขินอายอยู่น่ะ
ช่วงนี้เห็นเจียงหยุนเอ๋อมีชีวิตที่สงบขึ้น หลังจากเริ่มวางใจได้ ก็ตั้งใจทำงานได้มากกว่าเดิม
แต่ตอนนี้งานส่วนใหญ่เป็นงานที่ถูกดองเอาไว้ตั้งแต่เมื่อก่อน
จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ลี่จุนถิงไม่ได้มอง ก่อนจะกดรับสาย พลางพูดเสียงเย็นชา： “ฮัลโหล”
“ลี่จุนถิง” ปลายสายนั้นมีเสียงอ่อนนุ่มของเจียงหยุนเอ๋อลอยมา
ลี่จุนถิงได้ฟังดังนั้น ความเย็นชาทั้งเรือนร่างของเขาก็เปลี่ยนเป็นความอบอุ่น
“อือ”
เสียงของเจียงหยุนเอ๋อนั้นมีความระมัดระวังซ่อนอยู่ เพราะกลัวว่าจะรบกวนการทำงานของลี่จุนถิง： “คุณกินข้าวหรือยัง？”
เมื่อได้ยินเจียงหยุนเอ๋อถามอย่างเป็นห่วง ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา： “ยังไม่ได้กินเลย”
“เวลานี้แล้วทำไมยังไม่กินอีก？” น้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อนั้นมีความไม่ได้ดั่งใจเล็กน้อย
ตอนนี้เที่ยงกว่าแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเลยลองโทรมาหาเฉยๆ เพราะกลัวว่าลี่จุนถิงจะยุ่งจนลืมกินข้าว คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะได้มาเจอแบบที่คิดเอาไว้จริงๆ
เมื่อถูกภรรยาจับได้ ลี่จุนถิงเลยลูบๆ หัวด้วยความเขิน พลางพูดอย่างเขินๆ ออกไป： “ฉันยุ่งกับงานอยู่ เลยลืมเวลาไปน่ะ”
“งานสำคัญก็จริง แต่จะลืมกินข้าวไม่ได้นะ” เจียงหยุนเอ๋อพูดเหมือนแม่ที่กำลังสอนลี่จุนถิง “ร่างกายก็เป็นเครื่องมือในการทำงาน ถ้าเกิดว่าสุขภาพไม่ดีแล้ว จะมีเงินไปทำไมอีกล่ะ？ฉันไม่อยู่ข้างกายคุณ เข้มงวดกับคุณไม่ได้ก็ยิ่งต้องดูแลตัวเองหน่อยสิ”
“อือ ฉันรู้แล้วล่ะ” ลี่จุนถิงไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอะไร แต่รู้สึกว่ามันช่างหวานหอมเสียเหลือเกิน
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้เจอทุกวัน แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อก็ยังเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา
ถ้าเกิดเป็นโม่เสี่ยวฮุ่ยมาพูดแบบนี้ เขาอาจจะรำคาญ แต่ในสายตาของเขา เจียงหยุนเอ๋อสอนขนาดนี้ยังดูอ่อนโยนเลย
เมื่อได้ยินเสียงสำนึกผิดของลี่จุนถิงแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋ออยากจะพูดอะไรต่อในตอนแรก แต่ก็รีบเปลี่ยนบทสนทนา： “ช่วงนี้ถวนจื่อเป็นอย่างไรบ้าง？”
เมื่อพูดถึงลูกลี่จุนถิงก็ภูมิใจขึ้นมาทันที ： “ถวนจื่อหลงใหลไปกับการคัดลายมือแล้วล่ะ วันๆ เอาแต่คิดถึงการเรียนรู้ที่จะเขียนน่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกน่าตลกดี： “ดีมากเลยล่ะ มันดีกับเขาด้วย จริงสิ ช่วงนี้เขาได้กินข้าวดีๆ หรือเปล่า？อย่าให้เขาเลือกกินนะ ตอนนี้กำลังโต สำคัญมาก……”
ด้วยความที่เป็นแม่ ลูกไม่อยู่ข้างกาย ก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา
“คุณไม่มีอะไรสำคัญจะบอกฉันงั้นเหรอ？” ลี่จุนถิงเสียใจเล็กน้อย เพราะเจียงหยุนเอ๋อเอาแต่เป็นห่วงลูกชาย
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป ก่อนจะขมวดคิ้วคิด： “หือ？ฉันมีเรื่องอะไรเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อแค่อยากจะโทรมาถามเกี่ยวกับพวกเขาพ่อลูกเท่านั้น
“ห่างกันนานขนาดนี้ คุณไม่คิดถึงฉันเลยเหรอ？” ลี่จุนถิงพูดกล่าวโทษ
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไปอีก จากนั้นก็เริ่มมีสติกลับมา ลี่จุนถิงที่หึงลูกชายในตอนแรก ก็แก้มแดงขึ้นมา： “มาเทียบอะไรกับลูกเนี่ย น่าอายไหม？”
“พูดเร็วเข้า ว่าคุณคิดถึงฉันแล้ว” ลี่จุนถิงทนไม่ไหวแล้ว เลยเริ่มอ้อนออกไป
เจียงหยุนเอ๋อกลับเขินเล็กน้อย เพราะซูม่านลีเองก็อยู่ข้างๆ ตัวเอง นั่งติดกันเลยล่ะ
คำพูดเมื่อครู่ซูม่านลีเองก็ได้ยินอย่างชัดเจน
แต่ในตอนนี้เองซูม่านลียิ้มร้ายๆ พลางมองตัวเอง ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะสนิทกับซูม่านลีมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็เขินอยู่ดี
เจียงหยุนเอ๋อเงียบอยู่สักพัก แต่ลี่จุนถิงกลับถามอยู่ตลอด เพื่อให้เจียงหยุนเอ๋อบอกว่าคิดถึงเขา
เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงเป็นอย่างมาก ก่อนจะกัดฟันแล้วพูดอย่างรวดเร็วว่า： “ฉันคิดถึงคุณ”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป ก็รีบพูดออกมาอีกว่า： “คุณอย่าลืมกินข้าวนะ ฉันมีธุระ วางสายก่อนนะ”
พูดจบก็รีบวางสายไป
ลี่จุนถิงอยากจะแซวต่อ แต่เสียงของโทรศัพท์ก็ดัง “ตู๊ดๆ” ขึ้นมาเสียก่อน
ลี่จุนถิงมองโทรศัพท์นั้น ก่อนจะหัวเราะออกมา
อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ผู้หญิงคนนี้ก็ยังเขินอยู่อีก
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ต้องเชื่อฟังคำพูดของภรรยาหน่อย เลยรีบออกไปกินข้าวก่อนจะกลับเข้ามาทำงานต่อ
ทางฝั่งเจียงหยุนเอ๋อ
ซูม่านลีเห็นว่าลูกสาวของตัวเองเขินขนาดนั้น เลยหัวเราะออกมา： “จะเป็นแม่ลูกสองแล้ว ยังเขินขนาดนี้อีกเหรอ”
“แม่” เจียงหยุนเอ๋อจ้องซูม่านลี ตัวเองเขินขนาดนี้แล้ว ยังจะมาขำกันอีก
“เห้อ โอเคๆ ไม่ขำก็ได้” ซูม่านลีพูดออกมาด้วยความเห็นใจ “คุณดูสิ ลี่จุนถิงรักคุณขนาดนี้ ตอนแรกคุณถูกตระกูลลี่แกล้งเอา ก็รับรองได้แล้ว ว่าจริงใจกับลี่จุนถิงแค่ไหน ก็หวังว่าจากนี้พวกคุณจะอยู่กันอย่างสงบ และมีความสุขนะ”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ทุกอย่างที่ซูม่านลีพูด เจียงหยุนเอ๋อเข้าใจดี
“โอเค ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ฉันทำขนมหวานน่ะ เดี๋ยวไปกินกันเถอะ” เจียงหยุนเอ๋อคล้องแขนซูม่านลี
“คุณยังร่างกายไม่แข็งแรงเลยไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นหรอก” ถึงซูม่านลีจะพูดแบบนั้น แต่ก็ยังปลอบเธออยู่ในใจ ถึงแม้ว่าสามีจะไม่ได้ดั่งใจ แต่ลูกสาวก็ยังรักและดูแลเป็นอย่างดี
“แม่ คุณก็รู้ ว่าฉันท้องโตขนาดนี้ คนใช้ไม่ให้ฉันทำอะไรเลย มันน่าเบื่อ นอกจากทำขนมหวานแล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว” เจียงหยุนเอ๋ออยากจะเพิ่มเสน่ห์ปลายจวักให้ตัวเอง
ถึงอย่างไรตัวเองทำด้วยตัวเอง มันก็เป็นไปตามต้องการได้
“ได้ แม่รู้ แต่อยากให้ดูแลร่างกายให้ดีๆ หน่อย” ซูม่านลีจูงมือของเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมา ก่อนจะตบเบาๆ “ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะชิมฝีมือลูกสาวสักหน่อย”
แม่ลูกสองคนไปกินของหวานกัน พลางดูโทรทัศน์ที่ห้องรับแขกไปด้วย แต่ก็ไม่มีละครอะไรที่น่าสนุก เลยเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
ในระหว่างนั้นมีการรายงานข่าวของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปในช่วงธุรกิจ
“แม่ เดี๋ยวก่อน” เจียงหยุนเอ๋อหยุดการกระทำของซูม่านลี่กำลังจะเปลี่ยนช่อง ก่อนจะหยิบรีโมตขึ้นมา “แม่ เราดูอันนี้กันเถอะ”
ซูม่านลีเห็นชื่อของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป ก็เข้าใจได้ว่าลูกสาวของตัวเองนั้นคิดถึงสามีแล้ว
“ตามการตรวจสอบ บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปในช่วงนี้ได้โปรเจคใหญ่มา เป็นการร่วมมือกับบริษัทยี่เทียน บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปขึ้นถึงจุดสูงสุดอีกครั้ง”
พิธีกรในโทรทัศน์รายงานข่าวด้วยสำเนียงชัดเจน หน้าจอนั้นก็มีใบหน้าด้านข้างของลี่จุนถิงขึ้นมา
ต่อหน้าคนอื่น ลี่จุนถิงมีแต่ใบหน้าเงียบขรึม แต่ตอนที่อยู่กับตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลานั้น เหมือนเป็นน้ำแข็งที่ละลายออกไปเมื่อหน้าร้อนมาถึงเลยล่ะ มันอบอุ่นเป็นอย่างมาก
เจียงหยุนเอ๋อมองใบหน้าด้านข้างของลี่จุนถิงไม่ห่าง ไม่ได้เจอเพียงไม่กี่วัน คิดไม่ถึงเลยว่าจำคิดถึงขนาดนี้ มันกัดกินหัวใจของตัวเอง จนหยุดไม่อยู่เลยล่ะ
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อเหม่อลอยอยู่นั้น โทรทัศน์ก็เริ่มประกาศข่าวอื่น มันเกี่ยวกับบริษัทของตระกูลเจียง
เมื่อครู่ที่รายงานข่าวของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป ซูม่านลีมองหน้าของลูกสาวอยู่ตลอด
แต่เมื่อมีข่าวของบริษัทเจียงซื่อกรุ๊ป ซูม่านลีขมวดคิ้วขึ้น ความสนใจก็ถูกดึงดูดเข้าไปอีก