หยานชิงเจ๋อเข้าใกล้ซูสือจิ่น ได้กลิ่นลมหายใจของเธอ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังจะหยุดเต้น
ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงความชื้นบนแก้มของเขา ในชั่วพริบตา เซลล์เส้นประสาททั้งหมดในร่างกายของเขาพลุ่นพล่านอย่างบ้าคลั่ง
แต่เธอแค่หอมแก้มและจากไป
แก้มของเขายังคงสัมผัสถึงอุณหภูมิที่เธอทิ้งไว้ให้
ฝั่งตรงข้าม ฟู่สีเกอยิ้มและพูดว่า: “ไม่เลวไม่เลว ชิงเจ๋อ ปอกเปลือกกุ้งและลวกไส้เป็ดอีกสิ!”
“เสี่ยวจิ่น อยากกินอะไรอีกไหม?” หยานชิงเจ๋อยิ้มให้ซูสือจิ่น
แม้ว่าซูสือจิ่นจะแสร้งทำเป็นผ่อนคลายมาก แต่จริงๆแล้วเธอรู้สึกประหม่า
เธอนั่งตัวตรงแล้วโบกมือ: “เดี๋ยวฉันทำเอง! ถ้าฉันให้พี่ทำให้หมด เดี๋ยวหน้าบวม จะหมดหล่อนะ!”
หลังจากเหตุการณ์ผ่านไป บรรยากาศบนโต๊ะก็ดูคึกคักขึ้นมาก
ทุกคนอิ่มมาก หลานเสี่ยวถางดื่มซุปเสร็จ ก็ลุกไปดูหวันหว่าน
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กตื่นตั้งแต่ตอนไหน ฉี่ใส่ผ้าอ้อม และยังลืมตาโตไม่รู้กำลังเล่นอะไรอยู่
เธอเปลี่ยนผ้าอ้อมให้หวันหว่าน พาเจ้าหญิงตัวน้อยออกไป แล้วพูดว่า:”มีใครอยากถ่ายรูปกับนางแบบของเราบ้าง?”
“ฉันถ่าย ฉันจะถ่าย!” ซูสือจิ่นเป็นคนแรกที่ยกมือขึ้น
จะว่าไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธออุ้มเด็กตัวโตขนาดนี้!
หลานเสี่ยวถางส่งหวันหว่านให้ซูสือจิ่น จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายรูปสองรูป
ด้านข้าง หยานชิงเจ๋อเดินมายืนข้างซูสือจิ่น และพูดกับหลานเสี่ยวถาง: “พี่สะใภ้ ถ่ายให้ผมด้วย!”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูสือจิ่นยื่นหวันหว่านไปให้: “พี่อุ้มสิ!”
“ไม่เป็นไร เสี่ยวจิ่น เธอช่วยพี่อุ้ม!” หยานชิงเจ๋อพูดพร้อมกับเข้าใกล้ซูสือจิ่น เหยียดแขนออกแล้วจับไหล่ของเธอ
ขณะนั้น ฉากในหน้าจอโทรศัพท์ ซูสือจิ่นอุ้มหวันหว่าน และหยานชิงเจ๋อกอดทั้งสอง ภาพนั้นอบอุ่นและดูเหมือนรูปครอบครัว
“เสร็จแล้ว” หลานเสี่ยวถางพูดด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าพวกเธอโพสต์รูปลงในโมเมนต์วีแชท คนอื่นอาจจะคิดว่าหวันหว่านเป็นลูกของพวกเธอ!”
เมื่อหยานชิงเจ๋อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้น
เขานึกถึงเรื่องที่เคยให้ซูสือจิ่นกินยาคุมกำเนิด เขากลืนความขมขื่นในใจของเขา หันศีรษะและกระซิบกับซูสือจิ่น: “เสี่ยวจิ่น เดี๋ยวเราก็มี”
ซูสือจิ่นหันศีรษะและชำเลืองมองเขา แต่ไม่ตอบ
หลังจากนั้น ฟู่สีเกอก็เล่นกับหวันหว่าน บอกว่ากำลังฝึกเป็นพ่อ เนื่องจากอาศัยอยู่บ้านใกล้กัน ในวันที่ว่างๆก็จะมาเล่านิทานให้หวันหว่านฟังเล่นสนุกด้วยกัน
เมื่อทุกคนเล่นกันจนถึงห้าทุ่ม หลานเสี่ยวถางอาบน้ำเสร็จก็เข้าห้องนอน
ในทำนองเดียวกัน เฉียวโยวโยวกำลังท้อง ต้องเข้านอนแต่หัวค่ำ
ดังนั้น สือมูเฉินจึงจัดห้องสำหรับซูสือจิ่นและหยานชิงเจ๋อ คนละห้องและมีห้องน้ำแยก
ซูสือจิ่นกลับมาที่ห้องของเธอ นึกถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้ว มีงานเลี้ยงเช่นนี้เหมือนกัน ตอนนั้นหยานชิงเจ๋อนอนห้องเดียวกับเจียงซีหยู่ และเธอนั่งข้างพวกเขาทั้งคืน
เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในใจ สักพัก เธอก็คิด ถ้าเกิดเธอไม่ได้ช่วยหยานชิงเจ๋อเรื่องพวกนั้น หยานชิงเจ๋อก็คงแต่งงานกับเจียงซีหยู่ไปแล้ว?
เธอเป็นคนทำลายการแต่งงานของเขาหรือเปล่า?
ในขณะนี้ ซูสือจิ่นพบว่าเธอยังคงนึกถึงความรักช่วงนั้นของเขา
ดังนั้น เธอจึงเลี่ยงไม่คิดถึงเรื่องนี้ ทุกครั้งที่เขาโทรมา เธอก็ไม่เคยเอ่ยถึงมันเลย เพราะมันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว แต่ก็มักจะนึกถึงอยู่เรื่อยมา
ซูสือจิ่นขยี้ผมและบังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงสิ่งที่ผ่านไปแล้ว จากนั้น เธอก็ไปอาบน้ำ สวมชุดนอน และเตรียมตัวเข้านอน
แต่ในขณะนี้ ประตูห้องของเธอดังขึ้น
“ใคร?” ซูสือจิ่นถาม
“พี่เอง” เสียงของหยานชิงเจ๋อ: “เสี่ยวจิ่น นอนหรือยัง? พี่ขอยืมเครื่องเป่าผมหน่อยได้ไหม ที่ห้องพี่ไม่มี”
ซูสือจิ่นเปิดประตู: “อืม โอเค เดี๋ยวฉันไปเอาให้”
หยานชิงเจ๋อเดินตามซูสือจิ่นเข้าไปในห้องน้ำ ซูสือจิ่นยื่นเครื่องเป่าผมให้เขา
“เสี่ยวจิน ผมของเธอยังเปียกอยู่เลย เธอเป่าให้แห้งก่อน ไม่งั้นถ้านอนแบบนี้จะปวดหัวนะ” หยานชิงเจ๋อพูดพร้อมกับเสียบปลั๊ก เปิดเครื่อง แล้วเป่าผมให้ซูสือจิ่น
“ไม่เป็นไร พี่ชิงเจ๋อ ฉันทำเอง” ซูสือจิ่นขยับตัวออก
“เสี่ยวจิ่น พี่ช่วยเอง” หยานชิงเจ๋อยืนกรานที่จะเป่าผมให้ ใช้มือจับผมของซูสือจิ่นด้วยการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยน
ซูสือจิ่นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยืนให้เป่าโดยไม่ขยับ
ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในกระจก เห็นทั้งสองคนกำลังยืนด้วยกัน
เขามีคิ้วที่ละเอียดอ่อน สีหน้าที่จดจ่อ และนิ้วของเขาจับผมยาวของเธอ
เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อย เพราะมันสะดวกสำหรับการเป่าผม เอนตัวไปหาชิงเจ๋อโดยไม่รู้ตัว
ภาพอบอุ่นมาก ยกเว้นเสียงเครื่องเป่าผม ห้องนั้นเงียบสงบ
ผมของซูสือจิ่นยาวขึ้น ต้องใช้เวลานานกว่าปกติในการเป่า อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะนานเพียงใด ก็เสร็จในที่สุด
หยานชิงเจ๋อรู้สึกว่าผมของเธอแห้งแล้ว เงยหน้าขึ้นก็เห็นทั้งสองคนในกระจก
ภาพนี้ทำให้หัวใจของเขาค่อยๆจุดไฟขึ้น เผาทุกอย่างในเซลล์ ทำให้ทั้งร่างกายและจิตใจของเขาอบอุ่น
“เสร็จแล้วใช่ไหม?” ซูสือจิ่นหันศีรษะและถาม
“อืม” หยานชิงเจ๋อวางเครื่องเป่าผมลง แขนของเขาโอบเอวของซูสือจิ่นโดยไม่รู้ตัว
“พี่—” ซูสือจิ่นก้าวถอยหลัง แต่ข้างหลังเธอคือมุมระหว่างกำแพงกับอ่างล้างหน้า ไม่มีที่ว่างให้หลบ
เธอกำลังจะผลักหยานชิงเจ๋อออกไป แต่ริมฝีปากของเขากดลงทันที
ซูสือจิ่นตกใจมาก ยกมือขึ้นแตะที่หน้าอกของหยานชิงเจ๋อ
แต่ทันทีที่เธอสัมผัสเขา เขาก็ยกแขนของเธอขึ้นและวางบนไหล่ของเขา
ริมฝีปากของเขาแตะกับเธอ ทั้งสองจูบกัน
ด้วยพื้นที่และบรรยากาศเช่นนี้ หยานชิงเจ๋อรู้ว่าซูสือจิ่นไม่มีที่ให้หนี เขาก้าวไปข้างหน้าทันทีและโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และการจูบของเขาก็ดูดดื่มขึ้น
หลังจากการจูบที่หายไปนาน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะกระโดดออกมา เขาจูบริมฝีปากของเธออย่างเมามัน ลิ้มรสของเธอ ในขณะที่เธอดูเหมือนอยากจะพูด เขาก็ทะลวงเข้าไปในปากของเธอ
การบุกรุกเข้าไปในโลกของเธอ ความรู้สึกที่แท้จริงนั้น ต่างจากภวังค์ในความฝันมาเกือบปี
เลือดเริ่มพลุ่นพล่าน หยานชิงเจ๋อรู้ตัวว่าเขากำลังทำอะไรในตอนแรก ต่อมาเขาเกือบจะเปิดเผยความปรารถนาทั้งหมดของเขาโดยสัญชาตญาณที่เก็บมานาน!
ในตอนแรกซูสือจิ่นยังสามารถต่อต้านได้ แต่เธอถูกหยานชิงเจ๋อจับไว้แน่น และเธอยังถูกจูบอย่างดูดดื่ม เธอแทบไม่เหลืออากาศในปอด ยังถูกปล้นจากปากอีก ทันใดนั้น รู้สึกวิงเวียนเนื่องจากขาดออกซิเจน
เธอพยายามหายใจ แต่สิ่งที่เธอได้กลิ่นคือกลิ่นของหยานชิงเจ๋อ ลมหายใจที่คุ้นเคยกับกลิ่นหอมของเจลอาบน้ำ ทำให้สมองที่มึนงงของเธอกลายเป็นความสับสนวุ่นวายมากขึ้น
เธอเริ่มที่จะเลิกต่อต้าน ยอมรับจูบอันท่วมท้นของหยานชิงเจ๋ออย่างเชื่อฟัง
การจูบที่ลึกซึ้งขนาดนี้ ความทรงจำในร่างกายของเธอก็เริ่มปรากฏขึ้น
ในความงุนงง เธอจำได้ว่าเขาเคยจูบเธออย่างลึกซึ้งเช่นนี้มาก่อน แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้เขามีอารมณ์ที่แตกต่างออกไป
ชุดนอนที่บาง ซูสือจิ่นรู้สึกชัดเจนว่าหัวใจของทั้งสองดังก้องอยู่ในพื้นที่อันเงียบงัน อบอุ่นขึ้นและมีเสน่ห์
ร่างกายของเธอค่อยๆอ่อนลง ไม่มีแรง ถ้าไม่ใช่เพราะหยานชิงเจ๋อกอดเธอไว้ หรือจับหลังของเธอ บางทีเธออาจจะล้มลงกับพื้นไปแล้ว
รู้สึกถึงการเชื่อฟังของซูสือจิ่น จูบของหยานชิงเจ๋อก็ค่อยๆนุ่มนวลขึ้น เขาจูบเธอเบาๆ ไล่ลิ้นของเธอ บังคับให้เธอเข้าไปพัวพันกับเขา
จูบอย่างระมัดระวัง ให้ความชุ่มชื้นอย่างเงียบๆ ราวกับว่าเธอเป็นสุดที่รักของเขา
แขนข้างหนึ่งของเขาค่อยๆปล่อยออกจากรอบเอวของเธอ เลื่อนผ่านหลังเธอและโอบคอของเธอ
สัมผัสได้ถึงสัมผัสอันละเอียดอ่อนของฝ่ามือ ร่างกายของหยานชิงเจ๋อเกรงขึ้น และฝ่ามือของเขาเลื่อนไปมาโดยไม่รู้ตัว ตกลงไปที่กระดูกไหปลาร้าของซูสือจิ่น แล้วลงไปที่…
ทันใดนั้น ซูสือจิ่นรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่หยานชิงเจ๋อเข้ามาใกล้เธอ มีบางสิ่งที่ใหญ่ขึ้น ร้อนแผดเผา และแทงโดนตัวเธอ!
เธอตอบสนองอย่างกะทันหัน ร่างกายที่อ่อนแอในตอนแรกของเธอก็ฟื้นกลับมา เมื่อหยานชิงเจ๋อปล่อยมือจากเอวของเธอ เธอเหยียดแขนออกแล้วกระแทกไปข้างหน้า!
หยานชิงเจ๋อจมดิ่งลงไปในจูบอย่างสมบูรณ์ ไม่ทันระวัง ถูกซูสือจิ่นผลักออกไป และถอยหลังไปสองก้าว
เขาลืมตาขึ้น สีหน้ายังคงมึนงงเล็กน้อย เสียงของเขาแหบ: “เสี่ยวจิ่น?”
หน้าอกของซูสือจิ่นยกขึ้นและยกลง เพราะเธอถูกจูบมาเป็นเวลานาน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาคลอ และริมฝีปากของเธอเป็นสีดอกกุหลาบและแวววาว: “ทำไมพี่ถึงบังคับฉัน!”
หยานชิงเจ๋ออยู่ในความงุนงง
ซูสือจิ่นพูดอีกครั้ง: “ตอนอยู่ที่โซฟาพี่บอกว่าจะไม่บังคับฉัน ลืมแล้วเหรอ! คำพูดของผู้ชายเชื่อถือไม่ได้เลย! ฉันจะยังเชื่อสิ่งที่พี่พูดก่อนหน้านี้ว่าเป็นความจริงได้ไหม?”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงคล้ายว่ากำลังจะโกรธ หยานชิงเจ๋อก็รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว: “เสี่ยวจิ่น ไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งที่พี่บอกเธอก่อนหน้านี้เป็นความจริง… ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ หยานชิงเจ๋อรู้สึกปวดซี่โครงอย่างกะทันหัน
คำพูดของเขาติดอยู่ตรงนั้น เขาจับจุดที่ปวดและไม่ขยับเขยื้อน
ซูสือจิ่นรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อเห็นหยานชิงเจ๋อหยุดพูด เธอกำลังจะไล่เขาออกไป แต่เธอเห็นเขาจับซี่โครงของเขาด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดบนใบหน้า
เธอเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่งและตระหนักว่าเขาน่าจะปวดจริงๆ ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้และพูดว่า: “พี่ชิงเจ๋อ เกิดอะไรขึ้น?”
อันที่จริงหยานชิงเจ๋อเพียงแค่ปวดประสาท และเขาจะดีขึ้นในชั่วขณะหนึ่ง แต่เมื่อเขาเห็นความกระวนกระวายใจของซูสือจิ่น หัวใจของเขาเต้นแรงทันที
เขายังคงจับไว้ ดูเหมือนกำลังจะไม่ไหว และพูดด้วยความยากลำบากและเจ็บปวด: “ปวด…รอพี่บรรเทา…”
ขณะที่เขาพูด ร่างกายของเขาเริ่มเอนตัวลงไปที่อ่างล้างหน้าอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็เรียนรู้ท่าเป็นลมจากภาพยนตร์ ปล่อยตัวและหมดสติลงบนพื้น!