หลิงรันอ่านบทความ [จู้–หลิงเทคนิคการรักษาเอ็นรอยหวาย ฉบับพิมพ์เสร็จตั้งแต่ต้นจนจบ
มันเป็นบทความสามสิบหน้า สามในสี่เป็นแผนของจู้ตงยี่ในขณะที่ส่วนที่เหลือคือรุ่นที่ปรับปรุงของหลิงรัน เนื้อหามีรายละเอียดมากมายและสามารถเผยแพร่ออกมาได้ดี สิ่งที่มีค่าที่สุดคือผู้เขียนสามารถเขียนจุดสำคัญของเทคนิคการรักษาเอ็นร้อยหวายรุ่นที่ปรับปรุงแล้วโดยไม่ได้ขอความเห็นจากหลิงรันเลย
ซึ่งจริงๆแล้วมีคนที่มีความสามารถในการเขียนงานวัยจับแอบซ่อนตัวอยู่โดยไม่ได้แสดงตัวในการผ่าตัดครั้งที่ผ่านมาก
หวางมาชิกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำ “หมอหลิงฉันได้ยินมาว่านักวิชาการจู้กำลังตีพิมพ์บทความในวารสารกระดูกและข้อของจีนและคุณเป็นผู้เขียนคนแรกพร้อมกับเขาขอแสดงความยินดีด้วยนะ!”
ถึงแม้ว่าบทความวิจัยจะถูกเขียนขึ้นโดยคนอื่น แต่เนื้อหาใจความหลักๆก็ยังเป็นเนื้อหาที่หลิงรันเป็นคนดำเนินการผ่าตัด
ในด้านการแพทย์คลินิกการผ่าตัดทางคลินิกเป็นพื้นฐานสำหรับบทความวิจัย เนื่องจากการทำผ่าตัดโดยหลิงรันถึงแม้ว่าบทความวิจัยจะถูกเขียนโดยบุคคลอื่นมันไม่เป็นปัญหาสำหรับหลิงรันที่จะถูกใครก็ตามชิงตัดหน้าเขียนบทความเรื่องนี้ก่อนหน้าเขา
ตามธรรมชาติในระบบปัจจุบันนี้ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นตรรกะทั้วไปและเป็นเรื่องธรรมดามากแม้ว่าจะไม่มีปัญหาสำหรับคนที่ทำศัลยกรรมเป็นผู้เขียนคนแรก อย่างไรก็ตามบทความฉบับตีพิมพ์ในมือของหลิงรันนั้นเป็นตัวสะท้อนถึงทันศคติของจู้ตงยี่ในเรื่องนี้
หลิงรันพยักหน้าเบา ๆ และค่อยถือวารสารเล่มนี้ที่ตีพิมพ์แล้วออกมาด้วย จากนั้นเขาเห็นเจียนเทียนยูออกมาจากลิฟต์เมื่อเขาหันหลังกำลังจะกลับ
พื้นที่ปฏิบัติการของศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและศัลยกรรมกระดูกและข้อทั้งหมดเชื่อมต่อกับลิฟต์และทางหนีไฟไม่ได้ถูกใช้กันทั่วไป เขตเปลี่ยนผ่านที่อยู่ตรงกลางมีขนาดใหญ่และกว้างขวางดังนั้นผู้คนที่อยู่ในพื้นที่สามารถมองเห็นกันได้ง่ายมาก
เจียนเทียนยูเห็นหลิงรันและยิ้ม “หมอหลิงฉันรู้ว่าคุณยังไม่ได้หายไปไหน ถือเป็นข่าวดีมากๆเลย”
“ผู้ป่วยรายอื่น?” หลิงรันรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง
เจียนเทียนหลุนไอและพูดว่า “มันไม่ใช้เวลาที่จะพูดถึงการผ่าตัดครั้งต่อไปเพราะพวกเขาไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้น”
“หากมีผู้ป่วยช่วยส่งข้อความมาหาผม ผมจะกลับมาที่ศูนย์ประมาณตีสี่” หลิงรันคำนวณเวลานอนที่เขาต้องการ ถ้ามันไม่จำเป็นเขาจะไม่อยากเสียเซรั่มพลังงานอีก
เจียนเทียนยูพยักหน้าและเดินออกไป จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่หวางเมาชิซึ่งดูจะตื่นเต้นมากๆ เขาจ้องที่หวางเมาชิ จนกระทั่งหวางเมาชิมันทำให้หวางเมาชิรู้สึกเสียวกระดูกสั่นหลังเลยที่เดียวกับสายตาที่มองเขา
“ขอโทษด้วยครับหัวหน้าแพทย์เจียน, หมอหลิงถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวล่ะกัน” หวางเมาชิไม่ใช่คนโง่ แม้ว่าเขาต้องการที่พยายามสานสัมพันธ์กับหมอคนอื่นไว้แต่กับเจียนเทียนยูนั้นเขาไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งหรือเสนอข้อชี้แนะใดๆเขาทำได้เพียงเชื่อฟังเท่านั้น
เมื่อเจียนเทียนเห็นหววางมาชิ จากไปเขาก็หยิบกระดาษออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วส่งไปที่หลิงรันเขายิ้มและพูดว่า “ดูนี่สิ! ฉันตั้งใจขอให้ฝ่ายการเงินสร้างตารางนี้ให้คุณโดยเฉพาะ”
“นี่คือสลิปเงินเดือนหรือเปล่า” แม้ว่าหลิงรันเขาไม่เคยเห็นสลิปเงินเดือนมาก่อน แต่เขาก็รู้ทันทีเมื่อเห็นมัน
“ใช่นี่คือสลิปเงินเดือนของคุณ” เจียนเทียนยูกล่าวในขณะที่เขาตีพิมพ์บทความของหลิงรัน “ดูนี่สินี่คือรายได้ของคุณทำเมื่อเดือนที่แล้วมันส่วนใหญ่มาจากโบนัสและค่าผ่าตัด … “
เจียนเทียนเผยแพร่บทความอย่างสมบูรณ์และชี้ไปที่รายได้ห้าหลัก เขามุ่งเน้นไปที่การแสดงออกของหลิงรันและกล่าวว่า “คุณควรได้รับเงินเดือนพื้นฐานเงินเดือนงานรวมถึงการประกันสุขภาพการประกันสุขภาพประกันการว่างงานประกันการบาดเจ็บจากการทำงานประกันการคลอดบุตรและกองทุนเพื่อการเคหะ แต่สถานะปัจจุบันของคุณยังไม่ได้รับการยืนยันดังนั้นฝ่ายการเงินจึงไม่สามารถทำบัญชีให้คุณได้ “
หลิงรันดูที่จำนวนมากพยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมไม่สามารถรับเงินได้ของที่นี่ได้ เพราะผมทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลหยุนหัว”
เจียนเทียนยูตกตะลึงก่อนที่เขาจะยิ้มแล้วพูดว่า “อย่าพูดอย่างงั้นเลย คุณยังเป็นเด็กฝึกงานอยู่เลย … “
“ศูนย์กระดูกและเวชศาสตร์การกีฬาไม่เหมาะสำหรับผม” หลิงรานส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาที่นี่มีเคสที่เหมือนกันมากเกินไปผมไม่ชอบเลย”
“ เกี่ยวกับเรื่องนี้…คุณจะรีบตัดสินใจไปหรือป่าว…” เจียนเทียนยูคิดว่าบางทีเขาอาจได้รับคำตอบที่ดีกว่านี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าหลิงรันจะตัดสินใจเร็วเช่นนี้
หลิงรันไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องความสุภาพและเขาก็ตอบอย่างแน่วแน่
เจียนเทียนยูได้แต่ผิดหวังมากและเขาพึมพำกับตัวเอง “คุณตัดสินใจเร็วเกินไป … “
“แล้วการตอบแบบนี้ พรุ่งนี้ผมยังทำการผ่าตัดได้อยู่อีกไหม” ความกังวลเกี่ยวกับเรื่องการผ่าตัดนั้นไม่เคยเปลี่ยน
“แน่นอนทำไมจะไม่ล่ะ” เจียนทียนยูยิ้มแย้มแจ่มใส แม้ว่าหลิงรันอาจไม่ได้เลือกที่จะเข้าสู่ศูนย์อายุรกรรมกระดูกและเวชศาสตร์การกีฬา แต่พวกเขาก็ยังยินดีที่จะให้หลิงรันเข้าออกที่นี้ได้เสมอ
ความสนใจหลิงรันที่จะมาทำศัลยกรรมให้ หลิวเหว่ยเป็นหนึ่งในเหตุผล ทักษะของหลิงรันก็มีค่าเช่นกัน
สำหรับแพทย์ทั่วไปจำนวนการผ่าตัดที่เขาหรือเธอสามารถทำได้จะเป็นหนึ่งถึงสองร้อยเคสการผ่าตัดทุกปี การปรากฏตัวของ หลิงรันในศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและกระดูกและข้อเป็นเหมือนที่พวกเขาสามารถที่จะลอบล่าสัตว์ของแพทย์อาวุโสไปที่มาไว้กับตัวของพวกเขาเอง และให้แพทย์คนนั้นทำงานให้พวกเขาเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม เพราะพวกเขาไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ จากการทำเช่นนั้น
ในโรงพยาบาลแพทย์หนุ่มที่มีตำแหน่งต่ำกว่าแพทย์อาวุโสที่เข้าร่วมถือว่ามันเป็นภาระในขณะที่แพทย์ที่เป็นหัวหน้าแพทย์หรือสูงกว่าเป็นเหมือนทองที่ส่องแสงที่มีความสำคัญต่อโรงพยาบาล
ทักษะของหลิงรันนั้นเพียงพอที่จะทำให้เขาได้รับการสนับสนุนกลุ่มการรักษาที่มุ่งเน้นไปที่การรักษาเอ็นร้อยหวาย ดังนั้น เจียนเทียนยูจะปฏิเสธเขาจากการผ่าตัดได้อย่างไร?
สำหรับเตียงในโรงพยาบาล? ยังมีคนอีกมากในศูนย์อายุรกรรมกระดูกและข้อ!
อย่างน้อยในเวลานั้นก็ยังมีเตียงมากมายสำหรับเขา
“อย่างงั้นดีเลย เรามาพูดเรื่องดีๆกันเถอะ หลิงรันรายได้ของคุณตอนนี้เทียบเท่ากับรายได้ของคนทำงานระดับสูงเลยที่มีอยู่ในตอนนี้ เจียนเทียนยูตบไหล่ของหลิงรันอย่างจริงใจในขณะที่เขาถามคำถามนั้น
หลิงรันหยิบสลิปเงินเดือนออกมาแล้วตรวจดูในรายละเอียดสักครู่ เขาพูดว่า “ถ้าฉันมีเงินมากบางทีฉันอาจจะได้ชุดชั้นในใหม่”
เจียนเทียนยูยังคงหัวเราะขณะที่หลิงรันพูดวลีแรก แต่เมื่อเขาพูดวลีที่สองของเขานิ้วของเขาก็ถึงกับแข็ง
* ตุด, ตุด, ตุด. *
ประตูลิฟต์ยังคงปิดอยู่ แต่สามารถได้ยินเสียงจากภายใน
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีหยูหยวน ก็เดินออกจากลิฟต์
เจียนเทียนยูเก็บนิ้วมือของเขาทันที
หยูหยวนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและถามว่า “พวกคุณทำอะไรกันอยู่?”
“โอ้นี้สลิปเงินเดือนของคุณหรอ!” เจียนเทียนยูรู้สึกว่าเขาต้องการที่จะหาอะไรมาพัฒนาการทำงานของสมองเขาบ้าง ทำไมเขาต้องกลัวหยูหยวนด้วย เขานำสลิปเงินเดือนที่ทำอย่างพิถีพิถันออกมาทันทีและเอาไปให้ที่หยูหยวน เขาพูดว่า “โบนัสค่าผ่าตัดและอื่น ๆ … “
“จะดีหรอ?” หยูหยวนรีบคว้ามันอย่างรวดเร็วราวกับว่าเป็นแมวขโมยปลา จากนั้นเธอก็เปิดมันและตรวจสอบทันที
เมื่อเจียนเทียนยูเห็นว่าบรรยากาศดีขึ้นเขาก็โล่งใจอย่างลับๆ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันแค่ถามหลิงรันว่าเขาจะทำอะไรเมื่อเขาได้รับเงินแล้ว หยูหยวน คุณวางแผนจะซื้ออะไรเมื่อคุณได้เงินไป”
“ฉัน?” ดวงตาของยูหยวนดูขุ่นมัว
เจียนเทียนูย พยักหน้าอย่างอยากรู้อยากเห็น
“น่าจะเอาไปจ่ายค่าห้องเก็บของก่อน” หยูหยวนไม่ได้พูดอะไร แต่ดูที่สลิปเงินเดือนในมือของเธอแล้วพูดว่า “ฉันว่าจะเอาเงินใช้หนี้ก่อนและซื้อขวดกับเชือกมากเพิ่ม โดยใช้เงินที่เหลืออยู่”
เจียนเทียนยูไม่เข้าใจและถามว่า “ห้องเก็บของ? ขวด?”
… ..
หลังจากนั้นเจียนเทียนยูออกจากโรงพยาบาลด้วยความหวาดกลัว
ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับ ตอนนี้เขาควรไปพักผ่อน
เจียนเทียนยูตัดสินใจจะกลับไปนอนหลับดีก่อนและเมื่อเขาตื่นขึ้นมาในวันถัดไปเขาจะต้อนรับวันใหม่
เขาจะลืมความทรงจำที่ไม่ดีได้ในไม่ช้า
.. …
วันถัดไป.
เวลาตีสี่
ศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและศัลยกรรมกระดูกและข้อเป็นเหมือนคนที่ลุกขึ้นในเวลากลางคืนเพื่อปัสสาวะและเริ่มวันใหม่ในขณะที่หัวของเขายังคงเต็มไปด้วยหมอกในขณะนอนหลับ
ผู้ป่วยที่สะสมไว้ตั้งแต่เมื่อวานได้รับการถ่ายโอนมาที่อาคารที่หก และพร้อมที่จะถูกผลักไปที่เตียงผ่าตัด
พยาบาลแพทย์วิสัญญีแพทย์ผู้ช่วยดูแลผู้ป่วยและแพทย์ประจำบ้านก็มาถึงห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว
ศูนย์เวชศาสตร์ออร์โธปิดิคส์และเวชศาสตร์มักจะไม่มีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์กลุ่มสมบูรณ์ที่ทำหน้าที่ ในฐานะโรงพยาบาลที่มีฐานการวิจัยที่มีแพทย์ราวสามสิบคนศูนย์ออร์โธปิดิคส์และเวชศาสตร์การกีฬาจึงไม่ได้มีการจัดตั้งแผนกฉุกเฉินขึ้นและไม่ได้เตรียมที่จะเปิดเป็นแผนกฉุกเฉิน
แต่ถ้าหัวหน้าศัลยแพทย์ต้องการมันก็ไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะโต้เถียงเรื่องนี้
ครอบครัวของผู้ป่วยรู้สึกขอบคุณอย่างมาก พวกเขาเหล่านั้นไม่ปฏิเสธสิ่งที่หลิงรันร้องขอทุกอย่าง เมื่อพวกเขารู้ว่าหมอหลิงรันเป็นคนที่ทำการผ่าตัดให้กับหลิวเหว่ย และยินดีที่จะทำการผ่าตัดก่อนรุ่งสาง
หลิงรันนั่งรถและไปถึงโรงพยาบาลตรงเวลา
เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวและเดินไปตามทางเดินพร้อมกับท่าเดินอันสง่างาม เขายืนอยู่ครู่หนึ่งในหอผู้ป่วยโดยไม่มีผู้ป่วย เขาไม่ได้พูดอะไรเลยและหัวเราะออกมา
ชายคนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาจริงๆในช่วงเที่ยงคืนเพื่อฉี่มองไปที่ด้านหลังของรูปหัวเราะนั้นและฟังเสียงหัวเราะนั้น เขาก้มหัวลงแล้วเดินกลับไปที่เตียงของตัวเองเพื่อคลานอย่างเงียบ ๆ และมุดเข้าไปผ้าห่มอีกครั้ง