บทที่ 480 หมาป่าผู้ช่วยเหลือ
บทที่ 480 หมาป่าผู้ช่วยเหลือ
ยา 1 เม็ดฉู่เหินใช้เวลาไป 10 กว่านาทีถึงจะเผาผลาญเสร็จ หลังเผาผลาญเสร็จเขาก็รู้สึกร่างกายเบาสบาย! ที่สำคัญกล้ามเนื้อเขายังเพิ่มขึ้นไม่น้อย เพียงแต่น่าเสียดายที่ยาพิษมันน้อยไปหน่อย ทำให้เขาเพิ่มกล้ามเนื้อได้อย่างจำกัด!
“แม่นางมียาอีกไหม ถ้ามีฉันขออีกเม็ดสิ!” ตอนนี้ฉู่เหินเข้าใจแล้วว่าไม่ว่าคุณจะให้ฉันกินหรือไม่ ไม่สู้ตัวเองใจกว้างอีกหน่อยดีกว่าล่ะ!
หญิงสาวพอเห็นว่าฉู่เหินกินยาเธอหมดแล้ว แต่กลับไม่เกิดอะไรขึ้นและมีชีวิตรอดไม่พอ อีกฝ่ายยังจะเอายาเพิ่มอีก! ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกสติหลุดเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจเลยว่ายาพิษเยอะขนาดนั้น ทำไมอีกฝ่ายกินแล้วไม่เห็นเป็นอะไรเลย!
เธอคิดเงียบ ๆ ว่ายาตัวเองมีตรงไหนผิดพลาดหรือเปล่า คิดได้ดังนั้นเธอก็หยิบยาออกมาอีกเม็ด ยาเม็ดนี้มีสรรพคุณมากกว่าเม็ดก่อน ๆ หลายเท่า! หญิงสาวยื่นให้ฉู่เหิน เมื่อเขาเห็นดังนั้นก็หยิบยาเม็ดนี้ก็ยัดเข้าปากทันที!
ต่อมาชายหนุ่มก็นั่งเผาผลาญยาพิษทันที! ผลลัพธ์ของยาเม็ดนี้เขาใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็สามารถเผาผลาญจนหมด อีกทั้งผลลัพธ์ยังดีกว่าเม็ดก่อนหน้าหลายเท่าด้วย! ต่อมาเขาก็แบมือขอยาหญิงสาวอีกเม็ด!
หญิงสาวส่งยาไปให้จำนวนหนึ่งอย่างมึนงง แต่ความเร็วในการเผาผลาญของชายหนุ่มนั้นรวดเร็วยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ! จนท้ายที่สุดเขาก็กินยาหมดไปแล้ว 5-8 เม็ด แต่หลังจากกิน 8 เม็ดไปแล้ว การเผาผลาญของเขาก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป!
ตอนนี้หญิงสาวเริ่มรู้สึกไม่มั่นคงอีกแล้ว! เธอรู้สึกว่าคนตรงหน้าเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดอย่างไงอย่างงั้น! เธอเลยรีบติดต่ออาจารย์ของตัวเองให้มาที่นี่ หญิงสาวคนนี้เป็นลูกสาวของประมุขพรรคหมื่นพิษ และอาจารย์ของเธอก็เป็นถึงผู้เฒ่าปู่ ยาในมือของผู้เฒ่าปู่รุนแรงมากไม่ว่าพรรคยาพิษไหนก็เทียบไม่ติด!
พอเขาได้ยินที่ลูกศิษย์ตัวเองบอกมาก็ตกใจ และรีบเข้ามาตรวจสอบ ก่อนที่ชายชราพบว่าร่างกายของฉู่เหินนั้นไม่มียาพิษปนเปื้อนอยู่เลย! เพราะแบบนี้เขาถึงได้รู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงได้ไม่ติดพิษเลย
ต้องเข้าใจว่าตรวจแค่เนื้อหนังภายนอกอย่างเดียวนั้นตรวจไม่พบอะไรหรอก ผู้เฒ่าปู่หยิบยาของตัวเองออกมาจำนวนหนึ่ง และให้ฉู่เหินรับไป พอฉู่เหินกลืนยาเสร็จเขาก็ทำการโคจรวิชาพลังกายอย่างเงียบ ๆ เพียงหนึ่งลมหายใจก็เผาผลาญยาของผู้เฒ่าปู่จนหมด! ชายชราเห็นดังนั้นก็ตาค้างอ้าปากกว้างอย่างตะลึง!
ต่อมายาเม็ดต่อไปก็ตามมาเรื่อย ๆ ฉู่เหินรับมาอย่างไม่เกรงกลัว เพียงกลืนยาเข้าปากไม่ถึง 2 ชั่วโมงฉู่เหินก็กินยาของผู้เฒ่าปู่ไปแล้วกว่า 100 เม็ด! ตอนนี้เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อของตัวเองสั่น ทำให้ฉู่เหินรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ร่างกายเขาพัฒนาเป็นร่างกายของผู้ฝึกยุทธขั้นปราชญ์ดาราระดับต้นแล้ว!
เพราะฉะนั้นยาตรงหน้าไม่ได้อยู่ในสายตาเขาอีกต่อไป ตอนนี้เขาไม่ได้กินทีละเม็ด ๆ แต่กินทีละเป็นกำ ตอนนี้ไม่เพียงแต่หญิงสาวกระทั่งชายชราก็คล้ายจะไม่มีความรู้สึกแล้ว! ด้วยความจนปัญญาพวกเขาเพียงกลับออกไปจากห้องสีดำนี้ และออกไปทดลองยาที่รุนแรงยิ่งกว่านี้ให้เขาทดลองกิน!
ฉู่เหินอยู่ในห้องสีดำฝึกฝนพลังวรยุทธ์เงียบ ๆ แก่นสารของยาเหล่านั้นแม้ว่าจะถูกกล้ามเนื้อเขาดูดซึมไป แต่ก็มีส่วนหนึ่งเหลืออยู่ เขาเลยเปลี่ยนพลังงานนั้นมาไว้ที่จุดตันเถียน ตอนนี้จุดตันเถียนของชายหนุ่มได้ถูกเติมจนเต็มแล้ว! แต่เขาไม่กล้าทะลวงพลังก่อนหน้านี้ พอตอนนี้ไม่มีคนอยู่ในห้อง ชายหนุ่มก็เลยถือโอกาสทะลวงพลังวรยุทธ์มันตรงนี้ซะเลย!
พลังของเขาจากขั้นจักรพรรดิดาราระดับต้น ได้ทะลวงเป็นขั้นจักรพรรดิดาราระดับกลาง อีกทั้งยังเป็นระดับกลางคอขวดที่อีกนิดเดียวก็จะทะลวงเข้าสู่ระดับสูงอีกด้วย! หลังจากเขาทะลวงพลังวรยุทธ์เสร็จ ฉู่เหินก็เริ่มที่จะวางแผนว่าต่อไปเขาจะทำยังไงต่อ
จะให้อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องดี ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่งคนแก่หนึ่งเด็กสาวนั้นจะทำให้เขาตายวันไหนก็ไม่รู้! แต่สถานที่น่าตายนี้เขาอยากจะออกก็ทำไม่ได้ ที่สำคัญด้านนอกยังล็อคเอาไว้อย่างแน่นหนา
อย่ามองว่าพลังวรยุทธ์ของฉู่เหินสูงแล้วจะออกไปได้ เพราะประตูนี้สร้างจากวัสดุพิเศษ มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะเปิดออกไปได้! ฉู่เหินทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งอยู่อย่างงั้นในห้องเพราะคิดหาวิธีไม่ได้!
ระหว่างนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากด้านนอกประตู ด้วยความแปลกใจฉู่เหินเดินเข้าใกล้ประตูและตั้งใจฟังดี ๆ ฟังไปฟังมาเขาก็รู้สึกแปลกใจ ด้านนอกเหมือนมีอะไรกัดที่ล็อคกุญแจอยู่เลย
สักพักเขาก็ได้ยินเสียงดัง กริ๊ก! หลังจากนั้นประตูห้องดำก็ถูกเปิดออก ก่อนที่เงาดำ ๆ จะก้าวเข้ามาด้านใน ฉู่เหินที่เห็นเงานั้นก็ทั้งโกรธ ทั้งดีใจ เป็นเพราะเงาดำนั้นไม่ใช่ใครอื่น มันก็คือหมาป่าตัวนั้นนั่นเอง!
“ทำไมนายไม่เชื่อฟังอย่างนี้ ฉันให้นายกลับไปหาท่านน้า ทำไมนายไม่ไป อยู่ที่นี่มีแต่อันตรายนะ” แม้จะพูดอย่างงั้นแต่ที่จริงฉู่เหินกำลังรู้สึกตื้นตันสุด ๆ! เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหมาป่าตัวนี้จะซื่อสัตย์แบบนี้!
หมาป่ามองฉู่เหินสายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน มันหันหัวเป็นการบอกให้ฉู่เหินรีบออกไปได้แล้ว! หนีก่อนค่อยว่ากัน! หลังจากนั้นฉู่เหินขึ้นขี่ที่ข้างหลังหมาป่าและย่องหนีไปด้วยกัน!
ยิ่งอยู่กับเจ้าหมาป่าเท่าไหร่ ฉู่เหินก็ยิ่งรู้สึกทึ่ง เป็นเพราะทุกครั้งที่มันรับรู้ถึงอันตรายก็จะรีบซ่อนตัวอย่างไว! เพราะแบบนี้การหลบหนีเลยเป็นไปอย่างราบรื่น ไร้อุปสรรค จนกระทั่งคลองสายหนึ่งได้ปรากฏที่ด้านหน้าของพวกเขา
น้ำในนั้นส่งกลิ่นเหม็นร้ายแรงออกมา ไม่ต้องลงไปในน้ำ แค่ฉู่เหินยืนริมคลองก็อยากจะอ้วกแล้ว! อย่างไรก็ตามหมาป่านั้นกลับกระโดดลงไปเสียงดัง ตู้ม! พอมันโดดลงไปแล้วก็หันกลับมาทางฉู่เหินสายตาบอกให้เขารีบ ๆ ลงมาได้แล้ว!
มันว่ายมาริมฝั่ง ก่อนจะใช้ปากคาบเสื้อฉู่เหินและดึงเขาลงน้ำ! ฉู่เหินเพิ่งจะลงถึง จมูกของเขาก็ถูกโจมตีอย่างรุนแรงจากกลิ่นในทันที! แต่ในเมื่อเขาลงมาแล้วก็คงต้องว่าไงว่าตามกัน ว่าแล้วฉู่เหินก็ว่ายตามหมาป่าไปติด ๆ
แม้ว่าตอนเขาเดินจะเร็วมาก แต่ความเร็วในการว่ายน้ำกลับไม่ใช่เลย เจ้าหมาป่าปรายตามองฉู่เหิน มันรู้สึกว่าความเร็วของเขาช่างช้าเหมือนกับเต่า! ด้วยความจนปัญญา เจ้าหมาป่าเลยว่ายกลับมา ก่อนจะส่งเสียงต่ำ ๆ ออกมา แม้ว่าจะไม่เป็นภาษา หากแต่ฉู่เหินกลับฟังเข้าใจ หมาป่านั้นบอกให้เขาขี่หลังของตัวเอง!
เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะหยิ่ง ฉู่เหินขึ้นไปขี่หลังของหมาป่า ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาพบว่ามันว่ายเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ! เพียงพริบตาเดียวพวกเขาก็มองเห็นกำแพงสูงอยู่เบื้องหน้าแล้ว เดิมทีฉู่เหินนึกว่าตัวเองต้องปีนกำแพงข้ามไป แต่คิดไม่ถึงว่าหมาป่านั้นจะดำน้ำมุดข้ามไปแทน
การเคลื่อนไหวที่ฉับพลันทำให้ฉู่เหินกลืนน้ำไปอึกหนึ่ง เดิมฉู่เหินรู้สึกรังเกียจแทบตาย! แต่เขาก็รู้สึกแปลกใจ เพราะเมื่อน้ำเหม็น ๆ นี่เข้าสู่ร่างกายเขา มันกลับไม่เหม็นอย่างที่คิด หากแต่กลับกลายเป็นหอม!
อีกทั้งยังสัมผัสได้ว่าหลังจากน้ำนี้เข้าสู่ร่างกายเขาแล้ว สารตกค้างภายในของเขาก็ถูกขับออกมาด้านนอก อีกทั้งอวัยวะภายในของเขายังทอแสงแวววาวอีกด้วย
ต่อมาฉู่เหินครุ่นคิดอย่างละเอียด เขาก็เข้าใจว่าน้ำเหม็น ๆ นี้เป็นน้ำที่ใช้ทำยาที่เขาเพิ่งกินไป! นานวันเข้าน้ำบริเวณนี้จึงได้รับคุณสมบัติเป็นพิษมาด้วย! และเมื่อน้ำดังกล่าวมีคุณสมบัติเป็นพิษ สุดท้ายคนพวกนั้นก็เลยเอามันไปผสมเป็นยาพิษนั่น!
ดังนั้นพวกเขาถึงได้เอาน้ำนี้ไปหลอมยา จนเกิดเป็นวงจร และก็เพราะแบบนี้เองจึงทำให้น้ำในแม่น้ำนี้เหม็นอย่างประหลาดแบบนี้