บทที่ 357 หารือ
บทที่ 357 หารือ
“ข้ารู้แล้ว” เขาก้มหน้าและกล่าวอย่างเกรงใจ
“เราต้องทำในสิ่งที่ควรทำและไม่ใส่ใจในสิ่งที่คนอื่นทำ!” กู้เสี่ยวหวานแนะนำ “ในอนาคตเราจะต้องเผชิญกับสิ่งที่ยากขึ้นเรื่อย ๆ เราต้องทำหน้าที่ของเราอย่างเต็มที่”
ฉินเย่จือพยักหน้าด้วยความชื่นชม
แม้ว่าสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานกล่าวจะเรียบง่ายและเข้าใจง่าย แต่ความจริงในคำพูดเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนสามารถทำได้ด้วยความคิดที่กว้างไกลเช่นนี้
กู้เสี่ยวหวานเป็นคนมีเหตุมีผล และการที่จะทำเช่นนี้ได้ เกรงว่าแม้แต่ผู้ใหญ่จะต้องประหลาดใจ
ถึงแม้นางจะเป็นเพียงเด็ก แต่กลับมีความคิดเช่นนี้ ทำให้ฉินเย่จือก็เชื่อมั่นเช่นกัน
กู้ถิงถิงและกู้ซุ่นสีได้ทานอาหารสามมื้อต่อวัน และพวกเขาจะไม่หิวอีกต่อไป นอกจากนี้พวกเขาก็ยังมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอีกด้วย ไม่มีอะไรกังวลอีกต่อไป
ในที่สุด วันที่สามสิบ เฉาซื่อก็กลับมา
ใบหน้าเปลี่ยนไปมาก
ระหว่างที่กู้ถิงถิงและกู้ซุ่นสีกำลังไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานเพื่อรับอาหารเที่ยง และพวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาเฉาซื่อที่เจอกันระหว่างทางกลับบ้าน
ทันทีที่เด็กทั้งสองเห็นเฉาซื่อ ความคับข้องใจในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาก็ท่วมท้นในใจพวกเขาทันที พวกเขาวิ่งไปหาเฉาซื่อ และร้องไห้อย่างขมขื่นในอ้อมแขนของนาง
ในช่วงเวลานี้ เกรงว่าเฉาซื่อคงจะได้รับความทุกข์ทรมานมาไม่น้อย และใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
หลังจากที่กู้ฉวนโซ่วนำเงินที่เฉาซื่อเก็บไว้ไป จึงไม่มีอะไรมีค่าที่จะแลกเปลี่ยนเป็นเงินสามสิบตำลึงให้เฉาฮุย ทุกวันนี้นางนอนไม่หลับเพราะเรื่องเงิน นางกลัวว่าเฉาฮุยจะมาหาถึงที่ เมื่อถึงเวลานั้นถ้าเขาหลุดปากอะไรออกมา ทุกอย่างก็จะพังทลาย
ในใจของเฉาซื่อกลัวมากจึงวิ่งกลับไปที่บ้านของแม่เพื่อบอกแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ และขอให้เฉาฮุยให้ระยะเวลาผ่อนผันแก่นางอีกหน่อย
เฉาซื่อเอาของมีค่าทั้งหมดในบ้านไป แม้แต่ข้าว เส้น และน้ำมันในบ้านก็เหลือให้ลูกสองคนเพียงสองวันเท่านั้น ส่วนที่เหลือก็นำไปด้วยทั้งหมด
เดิมทีนางคิดว่าจะกลับมาในอีกสองวัน แต่ใครจะรู้ว่าต้องใช้เวลาเกือบครึ่งเดือน
เฉาซื่ออยู่ที่บ้านแม่ของนาง หลังจากที่คุยกับเฉาฮุยเสร็จก็มองของที่กู้ฉวนโซ่วไม่ได้เอาไปด้วย ซึ่งคุ้มกับเงินที่ควรจะมอบให้เฉาฮุย
เฉาฮุยจะยอมรับได้อย่างไร เงินห้าสิบตำลึงต่อปีไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย ดังนั้นมีเพียงสิ่งไร้ค่าเพียงเล็กน้อยมอบมาให้ ทำราวกับว่าเขาเป็นขอทาน
ทั้งสองจ้องตากันทุกวันที่บ้าน แต่ไม่กล้าบอกให้คนในครอบครัวของแม่รู้เรื่องนี้ แม้แต่แม่ยายของเฉาฮุยก็ไม่รู้
เฉาซื่อคิดวิธีมากมายและขอให้เฉาฮุยขยายเวลาออกไปอีก แต่เฉาฮุยไม่เห็นด้วย
สุดท้ายเฉาซื่อก็หงุดหงิดเช่นกัน นางกล่าวอย่างชั่วร้ายว่า “เฉาฮุย อย่าโทษข้าที่ไม่เตือน ถ้าเจ้าทำให้ข้าขุ่นเคืองเช่นนี้อีก เราสองคนจะตายไปด้วยกัน”
คำพูดของเฉาซื่อนั้นรุนแรง เฉาฮุยก็ไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน หลายปีมานี้เงินทั้งหมดที่เขามีก็ได้มาจากพี่สาว เขาใช้เงินปีละห้าสิบตำลึงเงิน และไม่ต้องช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในครอบครัวอีก เฉาฮุยจึงไม่พอใจมาก
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นท่าทีที่โกรธเคือง เฉาฮุยก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
ถ้าทำให้เฉาซินเหลียนขุ่นเคือง อนาคตจะไม่มีชีวิตที่ดี ดูเหมือนตนจะรีบร้อนเกินไปไม่ได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉาฮุยก็กล่าวว่า “ได้ ท่านพี่ นี่เพราะข้าเห็นท่านเป็นพี่สาวนะ เงินจะให้ช้าก็ได้ แต่ท่านจะหลอกข้าไม่ได้ ปีที่แล้วยังมีอีกสิบตำลึงเงินที่ท่านไม่ได้ให้ข้า ปีนี้อีกห้าสิบตำลึงเงิน ห้ามขาดไปแม้แต่ตำลึงเงินเดียว”
เมื่อเห็นว่าในที่สุดเฉาฮุยก็ผ่อนคลายลง เฉาซื่อก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะให้เงินเจ้าไม่ขาดแม้สักตำลึงเงินเดียว”
“แต่พี่สาว เงินของท่านอยู่ในมือพี่เขยแล้ว ท่านจะไปเอาเงินมาจากไหน?” เฉาฮุยเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อเพราะเขากลัวว่าตนเองจะไม่ได้เงินจริง ๆ
เฉาซินเหลียนมีกลองตีอยู่ในใจของนาง น้องชายขยายเวลาให้ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น แต่มันจะไม่คงอยู่ตลอดไป
ตนเองต้องให้เงินห้าสิบตำลึงเงินทุกปี เมื่อก่อนเคยมีเงินอยู่ในมือจึงไม่ลำบากอะไร แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่ในมือแล้วจะให้อะไรเขาไปล่ะ？
เฉาซินเหลียนตกอยู่ในภวังค์ความคิด แต่นางไม่สนใจมันอีกต่อไป กล่าวอย่างโหดเหี้ยม “เฉาฮุย เรามาหารือกันเถอะ ห้าสิบตำลึงเงินต่อปี ตอนนี้ข้าไม่มีเงินจ่าย แล้วต้องใช้เวลากี่ปี! สถานการณ์ตอนนี้ของข้าไม่ชัดเจนหรือ และเงินก็อยู่ในมือพี่เขยของเจ้าทั้งหมดแล้ว”
เมื่อเฉาฮุยยินสิ่งที่เฉาซื่อกล่าว แววตาของเขาก็วาวโรจน์ด้วยความเกรี้ยวกราด และกล่าวอย่างโกรธเคือง “เฉาซินเหลียน ท่านหมายความว่าอย่างไร คงไม่ใช่ว่าท่านจะไม่จ่ายอย่างนั้นหรือ?”
ดวงตาของเขาโตพอ ๆ กับระฆังทองแดง มันเต็มไปด้วยความดุร้ายราวกับว่าตราบใดที่เฉาซินเหลียนพยักหน้า เขาจะก้าวไปข้างหน้าและกลืนกินนางทั้งเป็น
เมื่อเห็นเฉาฮุยโกรธจนแทบจะกินคนได้ เฉาซินเหลียนก็ตัวสั่นด้วยความกลัว “ไม่…ไม่ใช่…ข้าหมายถึง เราสามารถกำหนดราคา และจัดการเรื่องนี้ในคราวเดียวได้หรือไม่?”
“จัดการเรื่องนี้ในคราวเดียว?” เฉาฮุยทวนซ้ำ
“ใช่แล้ว เราสองคนตั้งราคากันเลย พวกเราจะได้ไม่ติดค้างกันอีก คราวหน้าอย่ามาหาข้าอีก ข้าก็จะไม่มาหาเจ้าอีกเช่นกัน” เฉาซินเหลียนครุ่นคิดอยู่นาน เพียงแค่ให้เงินเฉาฮุยเพิ่มเล็กน้อยในคราวเดียว เพื่อกำจัดความยุ่งเหยิงในอนาคต
“สรุปว่าอย่างไร?”
“ข้าจะให้เงินเจ้าสามร้อยตำลึงเงินในคราวเดียว เจ้าคิดอย่างไร?” เฉาซินเหลียนกล่าว “แม้ว่าจะเป็นเงินเพียงหกปีเท่านั้น แต่มันก็ยากที่จะรวบรวมเงินสามร้อยตำลึงเงินนี้ให้เจ้า หลังจากข้าให้เงินไปแล้วก็ไม่ต้องมาหาข้าอีกต่อไป”
สามร้อยตำลึงเงิน? เฉาฮุยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ให้เงินของหกปีในคราวเดียว?
เฉาฮุยเหล่มองที่เฉาซินเหลียน ในใจของเขาเต็มไปด้วยความบิดเบี้ยว
เงินนี้ไม่ใช่เงินที่ถูกต้องตามกฎหมายเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่าเมื่อไรที่สิ่งเลวร้ายในอดีตจะหลุดออกไป กล่าวง่าย ๆ ก็คือ ถ้าจ่ายได้ในครั้งเดียวก็เป็นเรื่องดี ถ้าเกิดขึ้นจริงในอนาคต ก็สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้มากขึ้น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉาฮุยก็พยักหน้า “ท่านพี่ ได้ ท่านบอกว่าสามร้อยตำลึงเงินก็คือสามร้อยตำลึงเงินนะ ถ้าขาดไปเพียงเล็กน้อย ข้าจะไม่เรียกท่านว่าพี่อีก!” สีหน้าของเฉาฮุยมีความสุข และดวงตาเล็ก ๆ ของเขาก็ส่องประกาย
“แต่เจ้าต้องให้เวลาข้าสำหรับเงินก้อนนี้ ข้าไม่สามารถให้เจ้าตอนนี้ได้ เจ้าต้องให้เวลาข้าหนึ่งปี!” เฉาซินเหลียนกล่าว
“อะไรนะ? หนึ่งปี?” เสียงของเฉาฮุยดังขึ้นอย่างกะทันหัน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ