บทที่401 จะให้ผู้หญิงคนนั้นทำจนสำเร็จไม่ได้
ประโยคนี้ทำให้เจียงหยุนเอ๋อทำอะไรไม่ถูก ลี่จุนถิงเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะพูดแบบนี้ เลยตบไหล่เจียงหยุนเอ๋อเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ
เจียงหยุนเอ๋อทำได้เพียงยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก
ลี่จุนซินเห็นว่าบรรยากาศไม่ดีเลยพูดพลางยิ้มขึ้น： “เจียงหยุนเอ๋อ คุณกลับไปก่อนเถอะ แม่อาจจะอารมณ์ไม่คงที่เท่าไหร่ เดี๋ยวค่อยมาใหม่นะ”
ในเจียงหยุนเอ๋อขอบคุณลี่จุนถิงมาก ถ้าไม่ใช่เพราะลี่จุนซิน เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี: “อือ ได้ งั้นฉันกลับก่อนนะ”
ลี่จุนถิงรีบพูดขึ้น： “ฉันไปส่งนะ”
พูดพลางโอบเจียงหยุนเอ๋อเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
หลังจากที่ออกมาก็รีบกอดเจียงหยุนเอ๋อ พลางปลอบใจด้วยความเป็นห่วง： “ไม่ต้องสนใจคำที่แม่พูดเมื่อครู่นะเข้าใจไหม？ตอนนี้เธออารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องของพ่อ ดังนั้นเลยไม่ถูกใจใครไปหมด”
เจียงหยุนเอ๋อรีบยิ้มขึ้นมา: “ฉันไม่ใส่ใจหรอก คุณวางใจเถอะ”
เธอพูดพลางกอดลี่จุนถิงแน่นขึ้น
ไม่ว่าอย่างไรโม่เสี่ยวฮุ่ยก็เป็นแม่ของลี่จุนถิง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ชอบตัวเองเท่าไหร่ แถมยังทำเรื่องร้ายๆ ใส่ตัวเองมากขนาดนั้น แต่ว่าในใจก็ยังเกลียดไม่ลงอยู่ดี
ในสถานการณ์แบบนี้ลี่จุนถิงยังทำได้ดีขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ถือเป็นน้ำพักน้ำแรงของโม่เสี่ยวฮุ่ย ไม่ว่าอย่างไรเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกของคุณเธอมาก ไม่อย่างนั้นจะไปหาผู้ชายที่ดีขนาดนี้ได้จากที่ไหนกัน?
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร จะมีแม่ยายที่ไหนที่ไม่ทำให้สะใภ้ลำบากใจ
“อือ งั้นก็ดี” ลี่จุนถิงรู้ว่าภรรยาของตัวเองนั้นเป็นคนเห็นอกเห็นใจคนอื่นขนาดไหน
“จริงสิ แล้วทางฝั่งสองแม่ลูกนั่น คุณจะจัดการอย่างไรเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อถามขึ้นด้วยความงุนงง
เมื่อพูดถึงน้องชายต่างแม่ เพราะว่าสองแม่ลูกนั้นทำให้แม่ของตัวเองโกรธจนต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้สีหน้าของลี่จุนถิงนิ่งไปกันใหญ่
เรื่องนี้มันซับซ้อนและน่าสับสนกว่าเรื่องอื่นๆ เยอะเลย ลี่จุนถิงอธิบายสถานการณ์อย่างละเอียด
ดูท่าทางของท่านปู่ลี่ในวันนี้ อย่างไรก็ไม่มีทางยอมรับสองแม่ลูกคู่นั้นเข้ามาอยู่ในตระกูลลี่แน่นอน ลวมญาติของตระกูลลี่จะไม่เห็นด้วย
แต่ว่าลี่เจี้ยนหวานั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
เห็นได้ชัดเลยว่าลี่เจี้ยนหวาชอบเสยน้อยคนนั้นมากกว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยเป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ต่อต้านท่านปู่ลี่อย่างออกนอกหน้าขนาดนั้นหรอก
ต้องรู้ด้วยว่าลี่เจี้ยนหวาเชื่อฟังท่านปู่ลี่มาตลอด อย่างเช่นเรื่องของเจียงหยุนเอ๋อในตอนแรกด้วย
ตอนนี้ในมือของลี่เจี้ยนหวาก็ยังมีหุ้นอยู่ส่วนหนึ่ง ว่ากันตามนิสัยของลี่เจี้ยนหวาแล้ว ไม่แน่อาจจะแบ่งหุ้นส่วนหนึ่งให้ลูกลับๆ ของเขา เพื่อแสดงความรู้สึกผิดของตัวเอง
เดี๋ยวลูกลับๆ คนนั้นก็จะได้เข้ามาในบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปอย่างเต็มตัว นั่นเป็นเรื่องที่ถึงอย่างไรต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว
ลี่จุนถิงไม่มีทางให้เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
แต่ว่าเรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรให้เจียงหยุนเอ๋อมาเป็นกังวลไปด้วย
“คุณไม่ต้องคิดเยอะขนาดนั้นหรอก รักษาตัวที่บ้านให้ดีๆ ก็พอแล้วล่ะ คุณไม่ต้องไปสนใจเรื่องน่าหงุดหงิดใจอะไรหรอกนะ” ลี่จุนถิงไม่อยากให้จิตใจของเจียงหยุนเอ๋อกระทบกระเทือนเพราะเรื่องนี้
ในด้านที่ไม่ดีนั้น ให้ตัวเองเป็นคนรับผิดชอบคนเดียวก็พอ
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับโม่เสี่ยวฮุ่ย ถ้าเกิดว่าตัวเองเข้าไปยุ่งมากเกินไป ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้โม่เสี่ยวฮุ่ยอารมณ์ไม่ดีได้
ลี่จุนถิงไปส่งเจียงหยุนเอ๋อออกไป แล้วให้ผู้ดูแลบ้านดูแลเจียงหยุนเอ๋อให้ดีๆ จากนั้นตัวเองก็กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย
ท่านปู่ลี่อายุมากแล้ว อยู่ที่โรงพยาบาลบ่อยๆ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลยบอกว่าจะกลับไปก่อน เรื่องอื่นๆ ต้องรอให้โม่เสี่ยวฮุ่ยหายดีก่อนค่อยว่ากันอีกที
ลี่จุนถิงกับลี่จุนซินมีเรื่องในบริษัทที่ต้องจัดการ ดังนั้นเลยไปจัดการ ทำให้ไม่มีเวลามาเยี่ยมโม่เสี่ยวฮุ่ยเท่าไหร่
“แม่” ลี่จุนซินออกจากบริษัทแล้วตรงไปที่โรงพยาบาลทันที “ฉันเอาขนมอร่อยๆ ที่คุณอยากกินมาให้ด้วยล่ะ”
“อือ ดีเลย” เมื่อเห็นลูกสาวของตัวเอง โม่เสี่ยวฮุ่ยก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ช่วงนี้ลี่จุนซินกับลี่จุนถิงเจียดเวลามาหาตัวเอง การมีพวกเขามาพูดคุยด้วย โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ลืมเรื่องของลี่เจี้ยนหวาไปได้สักพัก
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือโม่เสี่ยวฮุ่ยคิดว่าช่วงนี้ตัวเองสนิทกับลูกชายมากขึ้น เลยทำให้อารมณ์ไม่เลวเลย
ลี่จุนซินเห็นเลือดแดงฝาดบนใบหน้าของโม่เสี่ยวฮุ่ยในช่วงนี้ บวกกับทุกๆ วันมีคนรับใช้เอาซุปบำรุงร่างกายมาให้เธอ ดังนั้นหน้าของโม่เสี่ยวฮุ่ยเลยดูอ้วนขึ้นไม่น้อยเลย
“ช่วงนี้บริษัทเป็นอย่างไรบ้าง？” โม่เสี่ยวฮุ่ยกินของหวานอย่างเอร็ดอร่อย
“ก็ดี จุนถิงเป็นคนดูแล คุณกลัวอะไรล่ะ？” ลี่จุนซินเชื่อมั่นในตัวน้องชายของตัวเองมาก
บนใบหน้าของโม่เสี่ยวฮุ่ยมีความภูมิอกภูมิใจขึ้นมา： “จริงด้วย ลูกชายของฉันดีที่สุดเลย”
เมื่อพูดถึงลูกชายตัวเอง โม่เสี่ยวฮุ่ยก็นึกถึงลูกชายของเมียน้อยคนนั้น แววตาก็มีแต่ความเกลียดชังออกมา
ลี่จุนซินรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของแววตาของโม่เสี่ยวฮุ่ย พลางถามด้วยความระวัง: “แม่ คุณคิดถึงเด็ก……”
“ใช่ ใช่แล้วล่ะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยกัดฟันกรอด “ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้น กล้ามาหลอกล่อคุณพ่อ แถมยังมีเด็กสารเลวเกิดมาอีก ตอนนี้กล้ามายืนโอ้อวดต่อหน้าฉัน ไม่สำเหนียกดูตัวเองเลยว่าตัวเองเป็นใคร”
โม่เสี่ยวฮุ่ยนั่งขึ้นตัวตรง ก่อนจะแสดงความเป็นคนที่อยู่ในตระกูลสูงส่ง พลางแสดงความสวยงามโอ่อ่าของตัวเอง เพราะเธอเองไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองแพ้ผู้หญิงคนนั้นได้หรอก
เพียงแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนอย่างไร เพียงแต่ว่าเธอมีวิธีการหลายอย่างมากกว่าตัวเองเยอะเลย
“ใช่ แม่พวกเราไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงคนนั้นทำได้สำเร็จแน่นอน” ในฐานะที่ลี่จุนซินเป็นผู้หญิงก็รู้สึกโกรธเกลียดคนที่ทำให้ครอบครัวแตกแยกเหมือนกัน
“จริงสิ คุณจัดคนไปจับตาดูหน่อยเถอะ บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะเริ่มลงมืออะไรบ้างแล้วหรือเปล่านะ？” โม่เสี่ยวฮุ่ยเกรงว่าจะเป็นแบบที่คิด
“ได้ เดี๋ยวจะไปนะ ตอนนี้สิ่งที่คุณต้องทำก็คือดูแลรักษาร่างกายให้ดี ส่วนเรื่องอื่นยังไม่ต้องสนใจหรอกนะ” ลี่จุนซินให้กำลังใจโม่เสี่ยวฮุ่ย
ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ส่งผลกับพ่อแม่ตลอดชีวิต ถึงแม้ว่าจะเกี่ยวกับลี่จุนซินอยู่บ้าง แต่ว่าเธอก็ทำอะไรไม่ได้มาก จึงทำได้เพียงให้แม่ตัวเองร่าเริงขึ้นเท่านั้นเอง
“วางใจเถอะ เดี๋ยวรอให้ผลการตรวจร่างกายออกมาก่อน ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันก็จะออกจากโรงพยาบาล แล้วจะไปแก้แค้นผู้หญิงคนนั้น” โม่เสี่ยวฮุ่ยเชื่อมั่นในตัวเองมาก
ช่วงนี้เอาแต่นอน เธอเลยคิดดีแล้ว ว่าอันที่จริงนี่เป็นเหมือนสงครามเลย ช่วงหลายปีมานี้ เธอใช้ชีวิตสงบเกินไป หลงอยู่ในรูปลักษณ์ภายนอก เลยไม่ได้ระวังถึงความอันตรายที่คืบคลานเข้ามาเลย
“อือ” ลี่จุนซินรู้ว่าแม่ของตัวเองนั้นจะไม่มีทางแพ้อย่างง่ายๆ แน่นอน
ผ่านไปไม่กี่วัน ผลของโรงพยาบาลบอกว่าร่างกายของโม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก เลยถูกลี่จุนซินกับลี่จุนถิงพากลับมาที่คฤหาสน์ของตระกูลลี่
เพื่อเรียกความเป็นสะใภ้ของตัวเองมา ท่านปู่ลี่เลยออกมารับด้วยตัวเอง
“พ่อ” สำหรับท่าทีของท่านปู่ลี่ โม่เสี่ยวฮุ่ยก็คิดว่าน่าตกใจที่ได้รับการกระทำจากเขาแบบนี้
ส่วนสามีของตัวเองยังยืนอยู่ข้างท่านปู่ลี่ โดยไม่มีท่าทีอะไรเลย
ตอนที่เธออยู่ในโรงพยาบาลนั้น ลี่เจี้ยนหวาไปที่โรงพยาบาลเพียงครั้งเดียว แล้วการไปครั้งนั้นก็ไม่ใช่การไปเยี่ยมเฉยๆ
แต่ลี่เจี้ยนหวาอยากให้โม่เสี่ยวฮุ่ยยอมรับการมีอยู่ของลูกชายลับๆ คนนั้น ถึงได้มา