ตอนที่ 396 วาจาประทุษร้าย

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

​ไท​เฮา​รี่​เข้ามา​ ​แม้นาง​จะ​พา​ผู้ติดตาม​มาด​้ว​ยอีก​จำนวน​หนึ่ง​ ​ทว่า​มิได้​พิธีรีตอง​นัก

​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เร่งฝีเท้า​เข้าไป​ต้อนรับ​ ​“​เสด็จ​แม่​ ​เหตุใด​ถึง​เสด็จ​มาที​่​นี่​”

​ไท​เฮา​สั่ง​งดเว้น​การ​ถวาย​ความเคารพ​ ​และ​เปิด​ประเด็น​ถาม​ทันควัน​ ​“​ดวงตา​ของฝู​ชิง​หาย​ดี​แล้ว​รึ​”

​ขณะที่​ถาม​นาง​ก็​เดิน​เข้าไป​ด้านใน​ตำหนัก​ ​องค์​หญิงฝู​ชิง​ก้าว​เท้า​มาด​้าน​หน้า​แล้ว​ถวาย​ความเคารพ​อย่าง​สุดซึ้ง​แก่​ไท​เฮา​ ​“​หลานสาว​ถวายบังคม​เสด็จ​ย่า​เพ​คะ​”

​ต้า​โจว​ไม่เพียงแต่​เปิดกว้าง​ใน​เรื่อง​ธรรมเนียม​ปฏิบัติ​ของ​ราษฎร​เท่านั้น​ ​แต่​สำหรับ​ราชสำนัก​ก็ได้​มี​การงด​เว้น​การแสดง​ความเคารพ​อย่าง​สุดซึ้ง​ที่​เรียกว่า​เคอ​โถว[1] ​ฉะนั้น​ยาม​ที่​เหล่า​ขุนนาง​เข้าเฝ้า​ฮ่องเต้​เป็นการ​ส่วนตัว​ ​หรือ​อยู่​ต่อหน้า​สาธารณชน​ก็​แสดง​ความเคารพ​แบบ​จั้ว​อี[2] ​ก็​เพียงพอ

​แต่​องค์​หญิงฝู​ชิง​เลือก​ที่จะ​ถวาย​ความเคารพ​ไท​เฮา​อย่างเต็มรูปแบบ​เพื่อ​แสดงออก​ถึง​ความจริงใจ

​ไท​เฮา​รี่​เข้าไป​พยุง​องค์​หญิง​พลาง​บอก​ ​“​ไหน​ให้​ย่า​ดู​สิ​”

​องค์​หญิงฝู​ชิง​จึง​ยืน​ขึ้น​พร้อมกับ​เงยหน้า​ ​พลาง​ส่ง​ยิ้ม​จางๆ​ ​ให้​ไท​เฮา

​ไท​เฮา​เห็น​ดวงตา​ที่​สดใส​กลอกกลิ้ง​ไปมา​ ​ความสงสัย​ทั้งหมด​ก็​พลัน​หาย​สิ้น​ ​ไท​เฮา​ถอนหายใจ​ออกมา​อย่าง​โล่งอก​ ​“​ช่าง​ดีเหลือ​เกิน​!​”

​องค์​หญิง​ยิ้ม​รับ​พลาง​ตอบ​ ​“​หลาน​ไม่เคย​นึก​มาก​่อ​นว​่า​เสด็จ​ย่า​จะ​ยัง​ทรง​อ่อนเยาว์​ถึง​เพียงนี้​”

​ไท​เฮา​สวมกอด​องค์​หญิง​แล้ว​กล่าวว่า​ ​“​ใน​วัง​นี้​ ​ไม่มี​เด็ก​คน​ไหน​ออดอ้อน​จน​คนรัก​ได้มาก​เท่า​เจ้า​อีกแล้ว​ ​ที่​ตาของ​เจ้า​หาย​ดี​ได้​ ​ก็​เพราะ​สวรรค์​ทรง​เมตตา​…​”

​องค์​หญิงฝู​ชิง​ยังคง​ส่ง​ยิ้มอ่อน​หวาน​ ​“​หลาน​โชคดี​ที่​ได้รับ​ความเมตตา​จาก​สวรรค์​ ​แต่​อย่างไร​ก็​ต้อง​ขอบคุณ​พี่สะใภ้​เจ็ด​เพ​คะ​”

​ไท​เฮา​กวาดสายตา​คม​ปลาบ​ไป​ที่​เจียง​ซื่อ​ซึ่ง​ยืน​อยู่​ข้าง​อวี​้​จิ​่น

​เจียง​ซื่อ​ค้อม​คำนับ​ ​“​ถวายบังคม​เสด็จ​ย่า​”

​สายตา​ของ​ไท​เฮา​หยุด​อยู่​ที่​ใบหน้า​ของ​เจียง​ซื่อ​ครู่ใหญ่​ ​น้ำเสียง​ราบเรียบ​ที่​ทั้ง​ไม่ได้​แสดง​ความสงสัย​หรือ​ความเมตตา​ ​เป็นน้ำ​เสียง​ที่​ใช้​กล่าว​กับ​คน​ส่วนใหญ่​ดัง​ขึ้น​ ​“​พระ​ชายา​เป็น​ผู้รักษา​ดวงตา​ของ​องค์​หญิง​งั้น​หรือ​”

​เจียง​ซื่อ​ยังคง​อยู่​ใน​ท่าน​้​อม​คารวะ​ ​“​หม่อมฉัน​แค่​เคราะห์ดี​เพ​คะ​”

​“​เคราะห์ดี​?​”​ ​ไท​เฮา​เลิก​คิ้ว​แล้ว​ว่า​ต่อ​ ​“​โรค​ของฝู​ชิง​เป็นมา​นาน​แรมปี​ ​มี​หมอ​มาดู​ตั้ง​มากมาย​ ​ยัง​ไม่เคย​เห็น​หมอ​คนใด​เคราะห์ดี​เลย​สัก​คน​”

​ทั้งหมด​ตก​อยู่​ใน​ความ​เงียบ

​อวี​้​จิ​่น​เอื้อมมือ​มาดึง​เจียง​ซื่อ​พร้อม​กล่าว​ด้วย​รอยยิ้ม​เริงร่า​ ​“​เสด็จ​ย่า​ ​ดวงตา​ของฝู​ชิง​หาย​ดี​ก็​นับว่า​เป็นข่าว​ดี​ ​หลาน​มองว่า​แม้นี​่​จะ​มิใช่​การอภัยโทษ​ครั้ง​ยิ่งใหญ่​ ​ทว่า​ก็​ควร​ร่วม​ยินดี​เฉลิมฉลอง​กัน​ทั่วหล้า​ ​หาก​พระองค์​ลงโทษ​เหล่า​แพทย์​หลวง​ที่​ไม่​อาจ​ถวาย​การรักษา​ดวงตา​ของฝู​ชิง​ได้​ ​หลาน​และ​พระ​ชายา​คง​กระอักกระอ่วน​พอตัว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

​ไท​เฮา​ได้​ฟัง​เช่นนั้น​ก็​นึก​อยาก​จะ​กลอกตา​เสีย​ให้​รู้แล้วรู้รอด

​แล้ว​ที่นาง​พูด​ ​นาง​หมายความ​เช่นนั้น​หรือ​อย่างไร

​ก่อนที่​ไท​เฮา​จะ​เอ่ย​ต่อ​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ก็​เอ่ย​แทรก​ว่า​ ​“​เจ้า​เจ็ด​ ​เจ้า​ไม่ได้ตั้งใจ​ศึกษา​เล่าเรียน​ ​ก็​อย่า​ใช้​คำศัพท์​ส่งเดช​!​”

​อวี​้​จิ​่น​ตอบรับ​อย่าง​เก้อเขิน​ ​“​กระหม่อม​จะ​ตั้งใจ​ศึกษา​เล่าเรียน​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

​“​เสด็จ​แม่​ ​อย่า​ไป​ใส่​อารมณ์​กับ​เด็ก​นี่​เลย​…​”

​ไท​เฮา​ยิ้ม​จางๆ​ ​“​ตาของฝู​ชิง​หาย​ดี​เช่นนี้​ช่าง​เป็นเรื่อง​น่ายินดี​ยิ่งนัก​ ​ข้า​เอง​ก็​มีความสุข​ไม่น้อย​…​”

​ขณะที่​กล่าว​เช่นนั้น​ ​สายตา​ของ​นาง​ก็​สอดส่าย​ไป​ทาง​เจียง​ซื่อ​อย่าง​พินิจพิเคราะห์​ ​“​แต่​ไม่ทราบ​ว่า​พระ​ชายา​ใช้​ศาสตร์​ใด​รักษา​งั้น​หรือ​ ​ข้า​เพียงแต่​รู้​ว่า​พระ​ชายา​เป็นคุณ​หนู​แห่ง​จวน​ตง​ผิงปั​๋ว​เท่านั้น​ ​ไม่รู้​ว่า​เคย​ร่ำเรียน​ศาสตร์​การแพทย์​กับ​เขา​ด้วย​”

​ต่อให้​นาง​เคย​ร่ำเรียน​ด้าน​นี้​มา​ ​แต่​เรื่อง​ที่​เด็กสาว​วัย​สิบ​กว่า​จะ​เก่งกาจ​กว่า​เหล่า​แพทย์​หลวง​ที่​คร่ำหวอด​ด้าน​การรักษา​ก็​คง​เป็น​เพียง​เรื่อง​ลวง​โลก

​ใบหน้า​ของ​เจียง​ซื่อ​สงบนิ่ง​ ​“​หม่อมฉัน​มิ​เคย​ร่ำเรียน​ด้าน​นี้​มา​เพ​คะ​ ​แต่​ที่รัก​ษา​องค์​หญิง​ได้​ ​คง​เป็น​เพราะ​สวรรค์​ทรง​เมตตา​ต่อ​องค์​หญิง​ ​ถึง​ได้​หยิบยืม​มือ​ของ​หม่อมฉัน​ก็​เท่านั้นเอง​เพ​คะ​”

​ไท​เฮา​ขมวดคิ้ว​ ​“​เอ่ย​วาจา​อะไร​ของ​เจ้า​”

​“​เสด็จ​แม่​ ​แค่นาง​เห็น​ดวงตา​ของฝู​ชิง​ ​นาง​ก็​รู้ทัน​ที​ว่า​ต้อง​รักษา​อย่างไร​ ​นี่​คง​เป็น​ประสงค์​ของ​สวรรค์​เป็นแน่แท้​”​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​หัวเราะ​พลาง​บอก

​ไท​เฮา​หันไป​มอง​ฮ่องเต้​ด้วย​สายตา​พิลึกพิลั่น​ ​ใน​ใจ​พลาง​คิด​ ถ้อยคำ​พวก​นี้​ฝ่า​บาท​ก็​ทรง​เชื่อได้​ลง​งั้น​หรือ​ ​ฮ่องเต้​ที่นาง​เลี้ยงดู​จน​เติบใหญ่​เพี้ยน​ไป​แล้ว​หรือ​อย่างไร

​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​มิได้​มี​อาการ​ประหม่า

เขา​เป็น​โอรส​ของ​สวรรค์​ ​การ​ที่​สวรรค์​จะ​เมตตา​สงสาร​บุตรสาว​ของ​เขา​ ​แล้ว​ได้​ยืมมือ​ผู้อื่น​มารั​กษา​ก็​ไม่น่า​จะ​มีปัญหา​อะไร

ขนาด​พวก​ผู้​ที่​ดำรงตำแหน่ง​สูงศักดิ์​อยาก​จะ​ได้​หลักฐาน​พิสดาร​มา​พิสูจน์​ว่า​ตนเอง​แตกต่าง​จาก​ผู้อื่น​ ​เป็นเหตุให้​ตาม​พงศาวดาร​มัก​มีบัน​ทึก​ว่า​ ​ยาม​ประสูติ​มีแสง​สีแดง​วับวาบ​ขึ้น​ที่​ฟากฟ้า​บ้าง​ล่ะ​ ​ใน​ห้อง​อบอวล​ไป​ด้วย​กลิ่นหอม​ละมุน​บ้าง​ล่ะ​ ​หรือ​แม้แต่​เรื่องไร้สาระ​อย่าง​ความฝัน​ว่า​มีทวย​เทพ​นำ​ยาอายุวัฒนะ​มาป​้อน​ใส่​ปาก​ผู้​เป็นมา​รดา​บ้าง​ก็​มี

​ทว่า​ไท​เฮา​ไม่ทราบ​ความคิด​ของ​ฮ่องเต้​ ​จึง​ถาม​ซ้ำ​ ​“​หมายความว่า​ ​พระ​ชายา​เยี​่​ยน​อ๋อง​มีวิชา​นี้​ติดตัว​มา​แต่กำเนิด​งั้น​หรือ​”

​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​หัวเราะ​พลาง​เอ่ย​ ​“​ก็​นั่น​น่ะ​สิ​”

ก็​นั่น​น่ะ​สิ​พระ​แสง​อะไร​กัน​!

​ไท​เฮา​เลิก​สนใจ​ฮ่องเต้​ ​แล้ว​หันไป​ซักไซ้​จาก​เจียง​ซื่อ​ ​“​เช่นนั้น​พระ​ชายา​เยี​่​ยน​อ๋อง​รักษา​อาการ​ใด​ได้​อีก​เล่า​”

​เจียง​ซื่อ​ไม่มี​วี่แวว​หวาดกลัว​แต่อย่างใด​ ​นาง​ยังคง​ดู​นอบน้อม​ ​ไร้​พิรุธ​จะ​จับได้​ ​“​เรื่อง​นั้น​หม่อมฉัน​ก็​ไม่​อาจ​ทราบ​ได้​เพ​คะ​ ​ต้อง​รอ​ได้​เห็น​โรค​พิสดาร​นั้น​ก่อน​ถึง​จะ​บอก​ได้​เพ​คะ​”

​“​ช่าง​พิลึก​เสีย​จริง​”​ ​น้ำเสียง​ของ​ไท​เฮา​ไม่​อาจ​รับรู้​ได้​ว่ายิน​ดี​หรือ​ยิน​ร้าย

​เจียง​ซื่อ​ตอบ​เสียง​เรียบ​ ​“​หม่อมฉัน​เคย​ได้ยิน​เรื่อง​ที่​คุณหนู​ใหญ่​ชุย​เฉือน​เนื้อตัว​เอง​มารั​กษา​พระองค์​ ​หม่อมฉัน​ก็​รู้สึก​ประหลาดใจ​เช่นกัน​เพ​คะ​”

​ชุย​หมิง​เย​่ว​์​ที่​ยืน​นิ่ง​อยู่นาน​ฉายแวว​เคลือบแคลง​ใน​ตา

​นาง​ยัง​ไม่ทัน​เอ่ย​อะไร​ ​พระ​ชายา​เยี​่​ยน​อ๋อง​ก็​พุ่ง​เป้า​มาที​่​นาง​แล้ว​งั้น​หรือ

​ทว่า​ชุย​หมิง​เย​่ว​์​ไม่เคย​สัมผัส​ความรู้สึก​แปลกประหลาด​และ​เดือดดาล​เช่นนี้​มาก​่อน​ ​แววตา​ของ​นาง​จึง​ค้าง​แข็ง​อยู่​เช่นนั้น

​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​หัวเราะ​ร่า​ ​“​พัก​นี้​มีเรื่อง​ดี​มา​เยือน​ไม่หยุดหย่อน​ ​ทั้ง​อาการ​ของ​ไท​เฮา​ ​ทั้ง​ดวงตา​ของฝู​ชิง​ ​อีกทั้ง​เหล่า​องค์​ชาย​ทั้งหลาย​ก็ได้​เป็นฝั่งเป็นฝา​ ​ข้าว​่า​เจ้า​เจ็ด​พูด​ถูก​ ​เรื่อง​น่ายินดี​เช่นนี้​ก็​ควร​เฉลิมฉลอง​…​”

​“​ฝ่า​บาท​!​”​ ​ไท​เฮา​ตัดบท​ฮ่องเต้

​“​เสด็จ​แม่​?​”

​ไท​เฮา​ตอบ​แผ่วเบา​ ​“​ข้าว​่า​เรื่อง​เฉลิมฉลอง​น่ะ​ไม่จำเป็น​ ​การ​ทำให้​ราษฎร​ต้อง​ตรากตรำ​และ​สิ้นเปลือง​เงิน​คลัง​มี​แต่​จะ​ทำให้​พรประเสริฐ​หนีหาย​”

​ทว่า​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ไม่​คิด​เช่นนั้น​ ​“​เพื่อ​เป็นการ​อำนวยพร​แก่​เสด็จ​แม่​ ​จะ​เรียกว่า​เป็นการ​ทำให้​ราษฎร​ต้อง​ตรากตรำ​และ​สิ้นเปลือง​เงิน​คลัง​ได้​อย่างไร​”

​ไท​เฮา​ฉงน

เหตุใด​ต้อง​อวยพร​แก่นา​งด​้วย​เล่า

​ครั้น​เห็นท่า​ที​ยืนกราน​ของ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ ​ไท​เฮา​จึง​ตอบ​เพียง​ว่า​ ​“​ตาของฝู​ชิง​หาย​เป็นปกติ​ก็​นับว่า​เป็นเรื่อง​ดี​ ​ควร​แก่​การเฉลิมฉลอง​ ​ข้าว​่า​จัดงาน​เลี้ยง​เฉพาะ​ใน​เหล่าราช​วงศ์​เท่านั้น​ก็​เพียงพอ​แล้ว​ ฝู​ชิง​จะ​ได้​ทำความรู้จัก​กับ​คนอื่นๆ​”

​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ครุ่นคิด​ก่อน​จะ​พยักหน้า​ ​“​เอา​ตามที่​เสด็จ​แม่​ว่า​ก็แล้วกัน​”

​ไท​เฮา​ขยับ​คิ้ว​ของ​นาง​พลาง​ยืด​เหยียด​มือ​ออกมา​ ​“​ฮองเฮา​ ​งานเลี้ยง​ฉลอง​นี้​ข้า​ขอม​อบ​หมาย​ให้​เจ้า​เป็น​แม่งาน​ ​อย่า​ให้ฝู​ชิง​ต้อง​เสียหน้า​ ​ข้า​เหนื่อย​แล้ว​ ​พระ​ชายา​เยี​่​ยน​อ๋อง​ ​เจ้า​มา​พยุง​ข้า​กลับ​ตำหนัก​ที​ ​เพราะ​ข้า​ยัง​อยาก​ฟัง​เรื่อง​พรสวรรค์​พิสดาร​ของ​เจ้า​ต่อ​”

​กล่าว​มาถึง​ตรงนี้​ ​นาง​ก็​กวาดตา​ไป​ทาง​อวี​้​จิ​่น​ ​พร้อม​กล่าว​ต่อ​ด้วย​น้ำเสียง​ราบเรียบ​ ​“​เยี​่​ยน​อ๋อง​ไม่จำเป็น​ต้องตาม​ไป​ด้วย​ ​ไว้​เดี๋ยว​ข้า​จะ​ให้​คน​มาส​่ง​พระ​ชายา​เอง​”

​ครั้น​อวี​้​จิ​่น​จะ​พูด​บางอย่าง​ ​แต่กลับ​ถูก​ดึง​เบา​ๆ​

​เจียง​ซื่อ​ก้าว​ไป​ประคอง​ไท​เฮา​ ​“​เสด็จ​พ่อ​ ​เสด็จ​แม่​ ​หม่อมฉัน​ถวายบังคม​ลา​เพ​คะ​”

​ถูก​พาตัว​ไป​ต่อหน้า​ฮ่องเต้​เช่นนี้​ ​เจียง​ซื่อ​จึง​ไม่มี​ความจำเป็น​ต้อง​กังวล​ว่า​ไท​เฮา​จะ​ลงโทษ​นาง​

ก็​แค่​คำ​วาจา​ประทุษร้าย​ ​มี​ผู้ใด​ใส่ใจ​กัน​เล่า

​ตลอดทาง​จน​ไป​ถึง​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ ​ไท​เฮา​มิได้​ปริปาก​พูด​สิ่งใด​ ​นาง​รอ​จน​เข้าไป​ใน​ตำหนัก​และ​สั่ง​ให้​คนอื่นๆ​ ​ออก​ไป​แล้ว​ ​นาง​ถึง​จะ​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​เย็นชา​ ​“​พระ​ชายา​เยี​่​ยน​อ๋อง​ ​ข้า​ไม่สน​ใจ​ว่า​เจ้า​จะ​มี​ความสามารถ​เก่งกาจ​เพียงใด​ ​แต่​ครั้น​เข้ามา​เป็น​ส่วนหนึ่ง​ของ​เชื้อพระวงศ์​แล้ว​ ​เจ้า​ต้อง​ปฏิบัติตาม​กฎระเบียบ​อย่างเคร่งครัด​ ​อย่า​ได้​พลาดพลั้ง​ผิดทาง​เป็นอันขาด​”

​“​หม่อมฉัน​จะ​จำไว้​เพ​คะ​”

​“​อีก​เรื่อง​ ​อย่า​ได้​พูด​เรื่องไร้สาระ​จน​คน​หลงผิด​อีก​”

​“​หม่อมฉัน​ทราบ​แล้ว​เพ​คะ​”

​ไม่ว่า​ไท​เฮา​จะ​พูด​อย่างไร​ ​เจียง​ซื่อ​ก็​เพียงแต่​รับฟัง​นิ่ง​ๆ​ ​นาง​เพียงแต่​แสดงท่าที​นอบน้อม​ ​เพื่อ​ไม่​ให้​ถูก​ตำหนิ

​ในที่สุด​ ​ไท​เฮา​ที่​พูด​จน​ปาก​แห้ง​จึง​ต้อง​ยก​ถ้วยชามา​จิบ​ให้​ชุ่ม​คอ​หันไป​สั่ง​ ​“​หมิง​เย​่ว​์​ ​เจ้า​พาพระ​ชายา​เยี​่​ยน​อ๋อง​ไป​ส่ง​ที​”

​ชุย​หมิง​เย​่ว​์​หันไป​ส่ง​ยิ้ม​ให้​เจียง​ซื่อ​ ​“​ท่าน​พี่สะใภ้​ ​ให้​หม่อมฉัน​ไป​ส่ง​นะ​เพ​คะ​”

​เจียง​ซื่อ​หันไป​ทาง​ชุย​หมิง​เย​่ว​์​พลาง​ตอบ​เสียง​เรียบ​ ​“​รบกวน​เจ้า​ด้วย​”

​ ​———————

[1]เคอ​โถว​ คือ​ ​การแสดง​ความเคารพ​โดย​คุกเข่า​ลง​ ​เอา​มือ​ยัน​พื้น​ ​และ​โน้ม​ศีรษะ​ให้​ติดกับ​พื้น

[2]จั้ว​อี​ คือ​ ​การ​น้อม​คำนับ​โดย​เอา​มือ​ประสาน​ไว้​ด้านหน้า