ตอนที่ 419 จอมพลเอเดนเลี้ยงอาหาร
ตอนที่ 419 จอมพลเอเดนเลี้ยงอาหาร
นอกจากนี้ยังมีตีนหมูชิ้นใหญ่ ตีนหมูชิ้นใหญ่นี้ได้มาจากเนื้อสัตว์ประจำถิ่นเช่นกัน มันค่อนข้างคล้ายคลึงกับหมู เพราะฉะนั้นควรเอามาตุ๋นถึงจะเหมาะสมที่สุด!
ตุ๋นหนังจนกว่าจะเปื่อย จับขึ้นมาแล้วลองเคี้ยวดู รสชาติจะหอมกรุ่นติดลิ้นเชียวล่ะ!
อีกทั้งยังมีเนื้อสไลด์แผ่นบางที่ถูกนำมาต้ม และอื่น ๆ อีกมากมาย เพียงแค่นี้วัตถุดิบก็พร้อมที่จะนำมาทำอาหารแล้ว!
จอมพลเอเดนเดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคน!
“มา ๆๆ! รับประกันได้เลยว่าพวกคุณจะต้องไม่เคยกินของที่อร่อยแบบนี้มาก่อน! ผมอยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลองสิ่งที่อร่อยที่สุดในโลกหล้า!”
กลิ่นหอมชวนรับประทานลอยตลบอบอวลออกมาจากร้านอาหาร กลุ่มชนชั้นสูงจำนวนมากทำได้เพียงยืนมอง ไม่กล้าที่จะเข้าไปก่อความวุ่นวาย
พวกเขาไม่กล้าเหิมเกริม!
จอมพลเอเดนเดินเข้ามาพร้อมกับใครบางคน หุ่นยนต์บริกรได้เตรียมห้องส่วนตัวไว้สำหรับพวกเขา และนำเมนูอาหารที่พวกเขาจะได้กินในวันนี้ไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร
“หมูสามชั้นผัดซอสแดง ลูกชิ้นปลาและกุ้ง ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน ขาหมูซอสซีอี๊ว กุ้งผัด เนื้อหมูสไลด์ตุ๋น…” เมนูอาหารละลานตาทำให้พวกเขาถึงกับตาพร่ามัว ไม่รู้ว่าจะสั่งอันไหนดี?!
“ที่นี่คือที่ไหน? เหมือนกับว่าจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรกนะ?” นี่คือคำถามจากจอมพลอีกคน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ทรงอิทธิพลเท่ากับจอมพลเอเดน แต่เขาก็เป็นจอมพลผู้ยิ่งใหญ่ที่กล้าหาญและเก่งกาจด้านการต่อสู้ เขาสูงกำยำและค่อนข้างสูงวัย
“นี่คือร้านอาหารที่เอลฟ์รุ่นน้องของผมมาเปิด!” จอมพลเอเดนตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ “คุณจะได้รู้ว่าอะไรคือของอร่อยทันทีที่คุณได้ลองกินมัน รับประกันได้เลยว่าหลังจากที่กินเข้าไปแล้ว ครั้งหน้าจะต้องร้องขอให้ผมพามาอีกแน่!”
“ฮึ่ม! เอเดน ผมจะบอกอะไรให้นะผมไม่กลัวคำคุยโวใหญ่โตของคุณหรอก! ร้องขอให้พามาอีกคืออะไร?! ผมล่ะอยากจะเห็นซะเหลือเกินว่าอะไรคือการร้องขอให้คุณพาผมมาที่นี่อีก!” ชายชราอีกคนจากเผ่าพันธุ์ตานหยางเยาะเย้ยเอเดน
ในขณะที่เอเดนยิ้มรับ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกไป
เขาครุ่นคิดในใจ พวกแกมันก็แค่ไอ้งั่ง พอกินเข้าไปแล้วแกจะได้รู้เองว่าอะไรคือของอร่อย!
ภายในห้องส่วนตัว เหล่าเอลฟ์ที่อยู่ในชุดเครื่องแบบสวยงามพากันเดินเข้ามา กลุ่มเอลฟ์เหล่านี้คือคนที่บริจาคโต๊ะ เก้าอี้ และของตกแต่งให้กับร้านอาหารของสวี่หลิงอวิ๋น
สวี่หลิงอวิ๋นรีบตอบสนองโดยการเตรียมโต๊ะอาหารให้แก่พวกเขา
ครั้งนี้ถือว่าเป็นการให้ฟรี!
เพราะเธอได้ยินชิงเย่พูดว่าราคาของวัตถุโบราณพวกนี้ค่อนข้างแพง อย่างน้อยก็มีราคาอยู่ที่สามถึงสี่เหรียญทองอินทนิล
เอลฟ์พวกนี้เป็นคนดีมาก และสวี่หลิงอวิ๋นเองก็ไม่ใช่คนขี้เหนียวขนาดนั้น!
นอกจากนี้ มันก็แค่อาหารไม่กี่มื้อ!
กลุ่มเอลฟ์นั่งลงที่โต๊ะสามถึงสี่ตัว ในขณะที่จอมพลร้องขอไว้ถึงสี่โต๊ะ
แต่ยังมีโต๊ะว่างอีกสองโต๊ะที่ชิงเย่เป็นคนขายออกไป
จอมพลเอเดนใจกว้างมาก เขาควักเหรียญทองอินทนิลถึงห้าร้อยเหรียญออกมาจ่ายค่าอาหารมื้อนี้!
สวี่หลิงอวิ๋นปลาบปลื้มจอมพลผู้ใจกว้างและหล่อเหลาคนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ!
ทำไมเอเดนถึงใจกว้างนัก?!
นั่นเป็นเพราะสวี่หลิงอวิ๋นทำให้เขาได้หน้า!
ถ้าร้านอาหารของสวี่หลิงอวิ๋นมีชื่อเสียงโด่งดัง ในอนาคตคงสั่งอาหารได้ยากขึ้น แล้วใครหน้าไหนจะไม่เข้าหาเขา?
เงินจำนวนนี้หาได้ง่าย แต่ความโปรดปรานของมนุษย์นั้นหาได้ยาก!
แน่นอนว่าเอเดนจะต้องใจกว้างพอ!
สวี่หลิงอวิ๋นทำงานอย่างหนัก ปรุงอาหารทุกประเภทและรีบนำไปบริการที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว!
หุ่นยนต์บรรทุกอาหารเดินผ่านทางเดินด้านนอก ในขณะที่ผู้คนซึ่งต่อคิวอยู่ด้านนอกได้แต่จ้องมองไปยังคำว่า ‘หมดแล้ว’ บนผนังด้วยความโกรธเคือง!
นี่มันรังแกกันชัด ๆ!
ชนชั้นสูงที่เพิ่งมาถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขามองดูหุ่นยนต์แต่ละตัวทยอยถือจานอาหารเข้าไปในห้องส่วนตัว ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขากำลังจะขาดใจตายเพราะกลิ่นอันหอมหวานในจานดังกล่าว!
“บอกว่าของหมด อะไรกัน? ก็เห็นว่าทำอยู่ไม่ใช่เหรอ?!” ชายหนุ่มจากเผ่าพันธุ์ตานหยางพูดขึ้น รูปลักษณ์บ่งบอกได้ว่าเขาเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัว
ชายหนุ่มจากเผ่าตานหยางรู้สึกโกรธจัดและกำลังจะเดินเข้าไปหาคำตอบ แต่แล้วกลับถูกคนรอบข้างดึงตัวเอาไว้!
“คุณมาหยุดผมทำไม!” ชายหนุ่มที่อยู่ตรงนั้นยังคงตะโกนโวยวาย!
ผู้คนในกลุ่มก้อนนี้ล้วนมาจากเผ่าพันธุ์ตานหยาง เผ่าพันธุ์ตานหยางไร้ซึ่งความสามัคคี แต่กลับเป็นคนตรงไปตรงมา
“คุณรู้มั้ยว่าใครนั่งอยู่ข้างในนั้น?” ชายหนุ่มที่ดูแก่กว่าเล็กน้อยพูดห้ามเขา “จอมพลเอเดน!”
“จอมพลเอเดน!?” ชายหนุ่มอ้าปากค้าง! จอมพลเอเดนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?!
“ก็ใช่น่ะสิ! ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว ยังมีผู้บัญชาการระดับสูงและจอมพลคนอื่นด้วย ถ้าคุณเร่งรัดเข้าไป จะไม่ไปกวนอารมณ์ของพวกจอมพลเอาเหรอ?!”
“อีกอย่างร้านนี้อยู่ภายใต้การดูแลของจอมพลเอเดน! คราวหน้าคุณจะต้องระวังให้มากกว่านี้นะ ต้องให้เกียรติเจ้าของร้านอาหารนี้ด้วย!”
ชายหนุ่มไม่คิดไม่ฝันว่าร้านอาหารขนาดเล็กจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับจอมพลเป็นการส่วนตัว ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านอาหารน่าจะเป็นญาติกับจอมพลใช่ไหม?!
พวกเขายังไม่เคยเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของสวี่หลิงอวิ๋น อีกทั้งยังคิดว่าเธอเป็นชาวตานหยาง!
ท้ายที่สุดแล้ว ชาวตานหยางไม่ค่อยให้ความสำคัญกับคนต่างเชื้อชาติเสียเท่าไหร่!
บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่น่าตื่นตาตื่นใจ ไม่รู้ว่าจมูกควรจะดมกลิ่นอาหารจานไหนก่อนดี!
เหล่าจอมพลที่คิดว่าพวกเขาเคยกินอาหารอันแสนอร่อยในโลกนี้มาหมดแล้วไม่สามารถนั่งนิ่งได้!
อันที่สีแดงก่ำนี้คืออะไร? เนื้อนี้จะอร่อยสักแค่ไหน? อะไรนะ? นี่มันหมูสามชั้นผัดซอสแดงเหรอ!? คีบตะเกียบไว้เลย!
ว้าว! หนังหมูเปื่อย รสชาติไม่ธรรมดาเลย! กลิ่นหอมอร่อยมาก ๆ!
“ลูกชิ้นกุ้งคืออะไรครับ? ทำไมถึงได้อร่อยขนาดนี้?”
ลูกชิ้นก้อนกลมสำหรับตักช้อนหนึ่งครั้ง แต่จอมพลทั้งหลายตักกันเต็มช้อน และกินหมดภายในชั่วพริบตา!
ขาหมูซอสซีอิ๊วอร่อยมาก!
ผิวด้านนอกหนาแน่น แต่ด้านในกลับนุ่มละมุน!
จอมพลเหล่านี้ค่อนข้างมีอายุ และมันไม่ง่ายเลยที่พวกเขาจะต้องมากินอาหารที่เคี้ยวยาก ทว่า…พวกเขากลับไม่มีปัญหาในการกินขาหมูซอสซีอิ๊วสักนิด!
ใช้ตะเกียบคีบทีละชิ้นมันช้าเกินไป! จอมพลฉวยโอกาสตอนที่คนอื่นไม่ทันสนใจแล้วหยิบมันขึ้นมาเต็มมือ ก่อนจะกินเข้าไปคำใหญ่!
“ท่านจอมพล! มากเกินไปแล้ว! วางลงเลยครับ!” จอมพลคนอื่นขุ่นเคือง!
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบลุกขึ้นไปทุบตีท่านจอมพลอย่างรุนแรง!
จอมพลไม่สนใจ! พวกนายทุบตีแล้วไง? ตีต่อไปเถอะ!
ถึงจะถูกทุบตีอย่างรุนแรง แต่ก็ยังเอาขาหมูซอสซีอิ๊วยัดเข้าไปในปากและเลียครั้งแล้วครั้งเล่า!
“อะ! ผมเลียไปหมดแล้ว! ถ้าพวกคุณไม่ถือก็เชิญกินต่อได้!”
ดูเหมือนว่าจอมพลคนอื่นจะตกใจกับพฤติกรรมที่ไร้ยางอายของชายชรา! ทว่าแบบนี้มันกลับทำให้พวกเขาได้เปรียบ!
ถูกต้อง! ในเมื่อกินขาหมูซอสซีอิ๊วนี้ไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังกินอาหารจานอื่นได้ใช่ไหมล่ะ?!
ซี่โครงหมูผัดซอสเปรี้ยวหวานก็อร่อยเหมือนกันแหละ!
ทว่าความคิดของพวกเขากลับช้าเกินไป! ทันทีที่พวกเขาเริ่มมีปฏิกิริยา ชายชราก็เริ่มฉกซี่โครงหมูผัดซอสเปรี้ยวหวานออกไปและกัดกินอย่างบ้าคลั่ง!
“พวกคุณทำอะไรน่ะ?! วางลงเดี๋ยวนี้! แบ่งกันกินด้วยไม่ได้หรือไง?!”
เอเดนทั้งรู้สึกภาคภูมิใจและทุกข์ใจขณะมองดูชายชราทั้งหลายแก่งแย่งอาหารแสนอร่อยบนโต๊ะ แต่ละคนถือจานอาหารไว้ในมือ และคอยมองดูกันอย่างระมัดระวัง
“ฮึ่ม! วางลงเหรอ!? ไม่มีทาง!”
จอมพลทั้งหลายตะโกนลั่นออกมาพร้อมกัน!