ตอนที่ 420 แซกเกอร์
ตอนที่ 420 แซกเกอร์
มื้ออาหารอันแสนรื่นรมย์กลายเป็นเรื่องที่น่าขบขัน
แต่ละคนครอบครองจานของตัวเอง คนหนึ่งถือซี่โครงหมู คนหนึ่งถือขาหมู และอีกคนถือไก่ย่าง…
ทุกคนจมดิ่งไปกับบททดสอบอาหารอันแสนอร่อย และทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
เหลือเพียงผ้าปูโต๊ะว่างเปล่าอยู่ตรงหน้าจอมพลเอเดน
เขามาที่นี่เพื่ออะไร?! มาเพื่อมองดูผ้าปูโต๊ะที่ว่างเปล่าอย่างนั้นเหรอ?
เขาหลั่งน้ำตาครั้งแล้วครั้งเหล่าเมื่อมองดูชายชราทั้งหลายถืออาหารไว้ในมือ มองดูการแทะอาหารคำใหญ่ พวกเขาโลภมากจนทำอะไรไม่ถูก
“อร่อย! อร่อยมาก!”
“อา! ทำไมหมดเร็วจัง!?”
“คุณมองผมทำไม?! ถึงผมจะเหลืออยู่นิดหน่อย! แต่ก็ไม่แบ่งให้คุณหรอก!”
ชายชราทั้งหลายกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และเริ่มจ้องมองอาหารที่ยังเหลืออยู่ ดวงตาสีเขียวขจีจ้องมองราวกับต้องการจะคว้ามันไว้?!
การกระทำดังกล่าวทำให้คนที่ยังกินไม่หมดรู้สึกตกใจ และเริ่มเร่งความเร็วในการกินให้มากยิ่งขึ้น!
แต่อีกฝ่ายยังอยากจะกินเยอะกว่านี้!
“ผมว่าฟันคุณไม่ค่อยดีนะ เอามาให้ผมกินดีกว่า!” เมื่อพูดจบ จอมพลคนหนึ่งก็เริ่มวิ่งเข้าใส่ไก่ย่าง!
คนอื่นที่กินอาหารเสร็จแล้วเห็นดังนั้น จึงเริ่มโจมตีคนที่ยังกินไม่เสร็จบ้าง!
ห้องอาหารส่วนตัวกลายเป็นสนามรบที่ถึงพริกถึงขิง!
จอมพลเอเดนถอนหายใจ พวกคุณเล่นกันเข้าไป! ผมคนนี้ไม่ลดตัวลงไปเล่นกับพวกคุณหรอก!
เขาวางแผนที่จะเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์หลังครัว โดยสงสัยว่ายังมีอะไรเหลือให้กินอยู่อีกหรือไม่?
โต๊ะอาหารของบรรดาเอลฟ์สงบสุขดี พูดจาไพเราะน่าฟัง จานอาหารบนโต๊ะปลอดภัย ทว่าทุกคนกลับใช้ตะเกียบราวกับได้รับการช่วยเหลือจากเทพเจ้า ปากขยับเขยื้อนไปมาอย่างว่องไวราวกับอยู่ในรายการแข่งกินอาหาร!
เกรงว่าถ้าช้ากว่านี้ คนอื่นอาจจะมาแย่งอาหารไป!
ภายในห้องไม่มีเสียงดังสนั่น มีเพียงเสียงเคี้ยวที่ดังเงียบ ๆ!
ลูกพี่ใหญ่จากเผ่าพันธุ์เคอเวยเดินเข้ามาพร้อมกับใครบางคน
ฝูงชนที่รออยู่ด้านนอกถึงกับทนไม่ไหว!
“ทำไมคนพวกนี้ถึงเข้าไปได้ แต่ทำไมพวกเราเข้าไปไม่ได้?!” ฝูงชนที่รออยู่ด้านนอกมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ
เนื่องจากกลิ่นภายในครัวได้ลอยฟุ้งออกไปด้านนอก แล้วใครจะอดทนไหว? ท้องไส้ที่หิวกระหายทั้งหลายเริ่มปั่นป่วนราวกับมีคนมาบิดลำไส้ ขณะที่ร้านอาหารแห่งอื่นเริ่มทยอยปิดเช่นกัน
ทำไมถึงปิดร้านน่ะเหรอ? นั่นเพราะว่าเถ้าแก่ร้านอาหารมาออกันอยู่ที่หน้า ‘ร้านอาหารแสนอร่อย’ ยังไงล่ะ!
พวกเขายังคงมองดูสถานการณ์ด้านใน สงสัยว่าพวกเขาจะได้รับเกียรติให้เข้าไปนั่งหรือไม่?!
เงิน?!
นั่นมันบ้าอะไรกัน?! มันไม่ใช่เรื่องทางโลกสักหน่อย?! ใช่ว่าพวกเขาจะไม่มี!
เถ้าแก่ร้านอาหารภายในโรงแรมแห่งนี้ล้วนเป็นผู้คนที่มาจากตระกูลมั่งคั่ง มีใครบ้างที่ไม่สามารถทำเงินได้ทุกวัน?!
แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้พวกเขาพยายามโบกเงินมากเท่าไหร่ก็ทำได้เพียงสูดดมกลิ่นอาหารเท่านั้น!
ชิงเย่ที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าโรงแรมมองดูลูกพี่ชาวเคอเวยและเผ่าพันธุ์ตานหยางผู้มั่งคั่งพากันเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยรอยยิ้ม
ชิงเย่ถึงกับต้องปิดหูขณะมองดูฝูงชนด้านหน้า และหยิบการ์ดจำนวนห้าใบออกมาจากกระเป๋า
“ดูสิครับ นี่คืออะไร?!” ชิงเย่พูดขึ้น “เถ้าแก่ของเราจะจัดเตรียมโต๊ะอาหารไว้วันละสิบโต๊ะ ห้าโต๊ะถูกจัดจองโดยจอมพลเอเดน จอมพลคนแรกแห่งเคทเลอร์ ส่วนอีกห้าโต๊ะอยู่ในมือของผม!”
“อยากได้กันไหมครับ?!”
แน่นอนว่าต้องการ! ชนชั้นสูงทั้งหลายจับจ้องไปที่การ์ดทองคำทั้งห้าใบด้วยดวงตาเบิกกว้าง!
อา! การ์ดนี้คืออะไร!? มันคือการ์ดธรรมดาทั่วไปหรือเปล่า?!
ไม่ใช่! มันคือการ์ดที่พาไปสู่เส้นทางแห่งอาหาร!
“เท่าไหร่? บอกมาเลย!” ก่อนที่เผ่าพันธุ์ตานหยางจะริเริ่ม ชาวบิลลี่ก็เอ่ยถามขึ้นก่อน
พวกเขามีลำตัวแคระแกร็นแต่หัวโต หากไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่ดังก้อง ใครเล่าจะมองเห็นพวกเขา?
“เท่าไหร่?!” ชิงเย่คิดคำนวณ ถ้าตั้งในราคาที่สูงเกินไปเกรงว่าจะไม่มีใครซื้อมัน แต่ถ้าตั้งราคาถูกจนเกินไปมันก็จะลดภาพลักษณ์ของร้าน
ก่อนหน้านี้เขาขายออกไปในราคาหนึ่งร้อยแปดสิบเหรียญทองอินทนิล เพราะฉะนั้นตอนนี้มาขายในราคาเก้าสิบเหรียญทองอินทนิลกันเถอะ!
เขายังคงประหม่าอยู่เล็กน้อย สงสัยว่าราคาจะสูงเกินไปหรือไม่?
“เก้าสิบเหรียญทองอินทนิลต่อการ์ดหนึ่งใบครับ”
เก้าสิบเหรียญทองอินทนิล?! ราคาดังกล่าวไม่ใช่ราคาที่ถูกเลย! ต่อให้คุณไปกินข้าวในโรงแรมสุดหรู เก้าสิบเหรียญทองอินทนิลก็ยังเพียงพออยู่ดี!
ทว่าในสายตาของนักกินเหล่านี้ มันก็แค่นั้นแหละ!
“ผมเอา! แค่เก้าสิบเหรียญทองอินทนิลใช่ไหม!?” เถ้าแก่ร้านอาหารจากเผ่าพันธุ์โกต้าลุกขึ้นยืนและยื่นเหรียญทองอินทนิลเก้าสิบเหรียญให้กับชิงเย่ “ดูสิครับ พอไหม?!”
พอหรือไม่?
แน่นอนว่าพอ! หูของชิงเย่เฉียบคมขนาดนั้น?
เขาแค่เขย่าถุงเงินก็สามารถรู้ได้ว่ามีเหรียญทองอินทนิลเก้าสิบเหรียญอยู่ในนี้!
“ผมเอาด้วย!” ชนชั้นสูงชาวบิลลี่ลุกขึ้นยืน หยิบการ์ดทองคำจากมือชิงเย่มาถือไว้อย่างเย่อหยิ่ง หลังจากที่ได้ยื่นเงินให้เงินให้กับชิงเย่
เหลืออีกสามใบ!
คนที่เหลือเริ่มรู้สึกกังวลใจ!
“ผมเอาสองใบ!” ชาวตานหยางคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาอย่างใจกว้าง “ฮ่าฮ่าฮ่า! แค่นี้ก็พอให้ได้กินสองวันแล้ว!”
หื้ม?! อย่างนั้นเหรอ! คิดว่าพวกเราเป็นคนตายหรือไง!?
“เราเอาด้วย!”
“ผมจะเอา!”
“คุณซื้อไปสองใบแล้วพวกเราจะซื้ออะไรล่ะ?! ไม่ได้! ขายให้เขาใบเดียวพอ!”
…
ฝูงชนเริ่มส่งเสียงโวยวายอีกครั้ง ชิงเย่รู้สึกราวกับว่ากลุ่มคนพวกนี้เป็นเหมือนเป็ดที่ค่อยส่งเสียงโวยวาย
“เอาล่ะ! ไม่ต้องเถียงกัน!” ชิงเย่ปิดป้องหูของเขา หยิบการ์ดทั้งสองใบส่งให้เผ่าพันธุ์ตานหยาง “การ์ดของคุณครับ!”
ตอนนี้เหลือเพียงการ์ดใบสุดท้าย!
แม้ว่าฝูงชนจะรู้สึกโกรธจัดที่เผ่าพันธุ์ตานหยางซื้อมันไป ทว่าพวกเขายังต้องกลั้นหายใจเพื่อคว้าการ์ดใบสุดท้ายมาให้ได้!
“ผมให้เหรียญทองอินทนิลหนึ่งร้อยเหรียญ ไม่ต้องมองหาแล้ว!” ชาวโกต้าอีกคนตะโกนขึ้น เขากระหายอาหารของที่นี่มานานแล้ว!
หากซื้อการ์ดดังกล่าวและนำอาหารกลับมากิน ก็อาจจะสามารถคัดลอกสูตรอาหารได้!
ฮึ่ม! ที่นี้กิจการของเขาจะต้องดีขึ้นเช่นกัน!
คาดว่าเถ้าแก่ร้านอาหารจากเผ่าพันธุ์โกต้าก็คิดเช่นเดียวกัน และเหตุการณ์ก็เริ่มดุเดือดขึ้น!
“หนึ่งร้อยเหรียญเหรอ?! ผมให้หนึ่งร้อยยี่สิบเหรียญ!”
“ผมให้หนึ่งร้อยยี่สิบสามเหรียญ!”
“ผมให้หนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญ!”
หนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญ?! พุ่งขึ้นรวดเร็วอะไรขนาดนี้!?
นักเลงหนุ่มจากเผ่าพันธุ์ตานหยางยิ้มอย่างมั่นหน้า ขณะยืนอยู่ด้านหน้าฝูงชน พร้อมกับกระเป๋าเงินที่อยู่ในมือ
“มีใครจะให้ราคาสูงกว่านี้อีกไหม?!”
ไม่มีสักคน!
ชนชั้นเหล่านี้ไม่ได้นำเงินติดตัวมามากนัก และเถ้าแก่ร้านอาหารหลายคนคิดว่าราคาดังกล่าวค่อนข้างสูงเกินไป ทำไมไม่มาซื้อในวันพรุ่งนี้แทน!
หลังจากข้อเสนอได้รับการยอมรับ การประมูลก็ถูกปิดลงและไม่มีการแข่งขันอีกต่อไป
หลังจากที่ชายหนุ่มคนนี้ได้รับการ์ด เขาก็ยื่นถุงเงินให้ชิงเย่ และเตรียมจะวิ่งเข้าไปในร้านอาหารด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ!
“เดี๋ยวนะ! สุดหล่อคนนี้เหมือนจะเป็นนักวิจารณ์อาหารชื่อดัง แซกเกอร์ใช่ไหม?!”
“จะว่าไปมันก็เหมือนจะใช่นะ!”
ผู้คนที่หลงใหลในการกินอาหารมักจะเดินตามรอยเท้าใคร? แน่นอนว่าต้องเป็นแซกเกอร์!
แม้ว่าแซกเกอร์คนนี้จะยังเด็ก แต่ฝีปากของเขาก็เก๋าเกมมาก!