อย่างไรก็ตามที่ปากเธอมีเทปกาวติดอยู่ คำสามคำนี้ฟังดูแล้ว จึงมีแต่เสียงอู้อี้
แต่นิรุตติ์เดาออกว่าเธอกำลังพูดอะไร จากท่าทาง และความตกใจในสายตาเธอ
“ผมเอง แปลกใจมากใช่ไหม”ในมือของนิรุตติ์ถือเก้าอี้ตัวหนึ่ง เดินมาที่หน้าวารุณี
รูม่านตาของวารุณีสั่นคลอน แล้วก็ทำเสียงอู้อี้อีกครั้ง
ครั้งนี้นิรุตติ์เดาไม่ออก จึงแกะเทปกาวที่ปากเธอ“จริงๆเลย ไม่ได้ให้ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ติดแบบสบายๆหน่อยเหรอ？ทำไมไม่ฟังผมเลย”
วารุณีไม่สนใจว่าเขาบ่นอะไร ถามเสียงดังว่า“คุณเองสินะที่จับฉันมา”
“ก็เห็นชัดเจนดีไม่ใช่เหรอ？”นิรุตติ์ถอยกลับไป นั่งอยู่บนเก้าอี้
วารุณีตัวสั่น“นี่มันเพราะอะไรกันแน่！”
“เพราะอะไร？”นิรุตติ์เหมือนได้ยินก็เรื่องตลก หลังจากหัวเราะเสียงเบาไปแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป ดูเหยเกขึ้นมา “คุณกล้าเอาเบาะแสปลอมของพินัยกรรมมารับมือกับผม คุณว่าผมจะจับคุณมาทำไมกันล่ะ！”
สีหน้าวารุณีซีดขาวไป“คุณ……”
“คุณจะบอกว่า ผมรู้ได้อย่างไรใช่ไหม？”นิรุตติ์เก็บใบหน้าโหดร้ายคืนไป แล้วมีรอยยิ้มเอ้อระเหยลอยชายอย่างเหมือนเคย“เพราะว่าผมไปประเทศอเมริกา แล้วหาพินัยกรรมไม่เจอ พอตอนที่ผมจะกลับประเทศ ก็พบว่ามีคนจงใจสกัดกั้นผมกลับมา ดังนั้นผมจึงตระหนักได้ว่า ผมถูกคุณ ไม่สิ ถูกพวกคุณหลอก！”
พูดถึงตรงนี้ นิรุตติ์เคาะไปที่ขานั่งไขว่ห้าง“คุณน่าจะบอกนัทธีตั้งนานแล้วใช่ไหม เรื่องที่ผมต้องการพินัยกรรม ไม่งั้นนัทธีจะให้คนสกัดผมไว้ที่ต่างประเทศได้ทันเวลาได้อย่างไร แต่สุดท้ายพวกคุณก็ล้มเหลว ผมกลับมาแล้ว！”
ก็แค่วิธีกลับมา กลับทำให้เขารู้สึกละอายใจ
เขาผู้เป็นคุณชายตระกูลไชยรัตน์ที่สง่างาม ต้องมาใช้วิธีลักลอบเข้าประเทศถึงกลับประเทศได้
แค้นนี้ เขาไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่
วารุณีละสายตาลง“ขอโทษนะ ฉันก็ไม่อยากใช้ข่าวปลอมมาหลอกคุณ”
“แต่คุณก็ทำไม่ใช่เหรอ？”สีหน้านิรุตติ์หม่นลงไป ยืนขึ้นมาอีกครั้ง ยื่นมือไปบีบคอของเธอ กดเธอลงไปที่โซฟา“คุณรู้ไหม เพราะว่าคุณ ผมเกือบตายที่ทะเล！”
เขาออกแรงกำมือไว้แน่น
วารุณีรู้สึกเจ็บคอจนแทบหัก เกือบจะหายใจไม่ได้ หน้าเล็กๆนั้นแดงขึ้นมา ท่าทางก็เริ่มดูน่าเกลียด เสียงที่พูดก็แหบไป
“ฉันไม่รู้ แต่ฉันหมดหนทาง นัทธีไม่รู้ที่อยู่ของพินัยกรรมเลย คุณให้เวลาฉันสองเดือนเอามาให้คุณ ถ้าทำไม่ได้ คุณจะลงมือกับคนรอบตัวฉัน ฉันได้แต่ทำแบบนี้แหละ”
นิรุตติ์หัวเราะออกมา เหมือนคนสติไม่ดี สายตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง“จริงๆด้วย ตั้งแต่ต้นแล้วผมไม่ควรคาดหวังกับคุณเลย ผมคิดเสียอีกว่าคุณจะมีความสามารถ ที่แท้ก็แค่นี้”
“งั้นคุณจะทำยังไง？”วารุณีมองเขา สายตาเต็มไปด้วยความแค้น
นิรุตติ์ออกแรงที่มืออีกครั้ง วารุณีเจ็บจนร้องออกมา สูดลมหายใจก็ลำบาก ได้แต่อ้าปากกว้าง ใช้ปากหายใจ
“เป็นไงบ้าง？”มุมปากของนิรุตติ์ยกขึ้นเป็นมุมบางๆ“ผมยังคิดไม่ได้ เพราะว่าคุณไม่ได้ให้เบาะแสของพินัยกรรมกับผม แล้วยังให้นัทธีรู้เรื่องพินัยกรรมอีก ถ้าเขาหาพินัยกรรมเจอ งั้นตระกูลผมก็จบเห่ ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงผลลัพธ์นี้ ผมได้แต่จับคุณมา ให้ใครให้คุณเป็นคนที่เขาแคร์ที่สุดล่ะ”
“คุณจะฆ่าฉันเหรอ？”แววตาวารุณีมีประกายความหวาดกลัว
นิรุตติ์ส่ายหน้า“ไม่ ผมไม่ฆ่าคุณ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ ผมแค่เอาคุณมาขู่ ขู่นัทธีให้เอาพินัยกรรมมาให้ผม”
“ดังนั้นคุณจึงจับฉันมานี่？”
“ถูกต้อง”มืออีกข้างของนิรุตติ์ทัดผมของวารุณี“ผมจะขังคุณที่นี่ ให้นัทธีไปหาพินัยกรรม รอเขาหาเจอเมื่อไหร่ ผมค่อยคืนคุณให้เขาไป”
“งั้นคุณคิดบ้างไหม ถ้าเอาฉันคืนเขาไป เขาจะแก้แค้นคุณแน่นอน？”วารุณีจ้องเขา
นิรุตติ์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่ในแววตานั้นไม่มีรอยยิ้มสักนิด“คุณคิดว่าผมคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เหรอ？แต่ไม่มีทางนี่ ก่อนที่ผมจะปล่อยคุณไปให้เขา ก็จะทิ้งจุดอ่อนของคุณไว้ เอาไปเป็นการข่มขู่ในวันข้างหน้า แบบนี้ เขาก็จะกังวล และก็ไม่กล้าลงมือผมแล้ว”
“คุณ……”วารุณีกัดริมฝีปากแน่น เสียงสั่น“คุณจะทำอะไรฉัน？”
“ง่ายมาก ปลดเสื้อผ้าคุณแล้วถ่ายคลิปกับรูปภาพอนาจาร ก็สามารถนำไปข่มขู่ต่อได้แล้ว”นิรุตติ์เห็นความกลัวในแววตาของเธอ ก็จงใจทำให้เธอตกใจ
วารุณีตกใจมากจริงๆ เลือดฝาดที่ใบหน้าก็หายไปทันที แทนที่ด้วยความซีดขาวทั้งหน้า
นิรุตติ์เห็นเธอแบบนี้ ก็รู้สึกอารมณ์ดี เอามือที่บีบคอเธอ คลายออก
วารุณีรู้สึกว่าแรงที่คอหายไปฉับพลัน ลมหายใจนั้นก็ราบรื่นขึ้นมา
เธอไอไป พร้อมกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้ามา ดวงตานั้นชื้นและแดงก่ำ
นิรุตติ์นั่งกลับไปที่เก้าอี้ ชื่นชมสภาพอ่อนแอของเธอด้วยความสนใจอย่างมาก
ต้องบอกว่า ผู้หญิงคนนี้คือคนที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ แม้แต่ตอนที่อนาถสุดๆแล้ว ก็ยังทำให้คนรู้สึกสวยงามอ่อนแอ ทำให้คนเห็นแล้วอยากรังแก
น่าเสียดายจัง……
นิรุตติ์ส่ายหน้าอย่างเสียใจ“ทำไมคนที่เจอคุณก่อน ถึงเป็นไอ้นัทธีนั่น”
วารุณีฟังไม่ออกว่าเขาหมายถึงอะไร สายตาสั่นคลอน ไม่สนใจ สูดหายใจต่อไป แต่ความกลัวในใจ ก็ยิ่งมากขึ้น
เธอไม่คิดเลยว่า เรื่องปลอมเบาะแส จะถูกเปิดเผยเร็วขนาดนี้ และก็ไม่คิดว่า การแก้แค้นของนิรุตติ์จะมาไวขนาดนี้ จับตัวเธอมา เอาเธอมาข่มขู่นัทธีโดยตรง
เมื่อกี๊เธอยังบอกว่า ถึงเขาได้พินัยกรรมมา แล้วเขาเอาเธอคืนนัทธี นัทธีก็จะแก้แค้นเขา ก็หวังว่าเขาจะหวาดกลัวบ้าง
กลับไม่คิดว่า เขาจะน่ารังเกียจได้ขนาดนี้ จะถ่ายรูปเธอจำพวกนั้น มาข่มขู่นัทธีต่อ
คนแบบนี้ ปีศาจชัดๆ！
เหมือนจะรู้สึกถึงความหวาดกลัวและเกลียดชังที่วารุณีมีต่อตัวเอง นิรุตติ์หรี่ตาลง กำลังอยากจะพูดอะไร ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ก็เดินมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก“ผู้อำนวยการครับแย่แล้ว คนที่ใต้เขาได้รับข่าวว่า พวกประธานตามมาแล้ว”
“อะไรนะ？”สีหน้านิรุตติ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย
วารุณีได้ยินคำนี้ ก็ตะลึงก่อน จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
นัทธีตามมาแล้ว
เขารู้ว่าเธอถูกนิรุตติ์จับตัว
เหลือบมองความตื่นเต้นที่ใบหน้าวารุณี นิรุตติ์ก็กำฝ่ามือไว้ ในใจนั้นโมโหอย่างมาก
แต่เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะโมโห ยืนขึ้นมา“ให้คนจับตาดูเธอดีๆ”
“ครับ”ผู้ช่วยอภิสิทธิ์มองวารุณีแวบหนึ่ง แล้วตอบกลับไป
จากนั้น นิรุตติ์ก็ออกไป
ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ก็ตามมาอยู่หลังเขา
นิรุตติ์ดูหดหู่อย่างที่สุด“นัทธีรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่นี่？”
“ไม่แน่ใจครับ”ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ส่ายหน้า“แต่คนที่อยู่ใต้เขาเดาว่า ที่ตัวพวกเรามี สัญญาณของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ เพราะว่าเส้นทางที่พวกประธานขับมา ล้วนเป็นแต่ทางที่พวกเรามา ไม่มีผิดพลาดเลยสักนิด”
“ไอ้ระยำ！”นิรุตติ์ถีบประตูโกดังไปทีหนึ่ง“คุณไปสืบมา ใครกันที่พกของแบบนั้นไว้ที่ตัว！”
ไม่ง่ายเลยที่เขาจะหาที่ซ่อนตัว เพื่อมาแยกตัววารุณีได้
คิดไม่ถึงว่า จะเปิดเผยเร็วขนาดนี้
ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ไม่ได้ไป ก้มหน้าลงพูดว่า：“ผู้อำนวยการ ผมให้คนไปสืบแล้ว ที่ตัวพวกเราต่างมีอุปกรณ์บล็อกสัญญาณอิเล็กทรอนิกส์ ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นคนของพวกเราที่ไปเปิดเผยได้ เป็นไปได้แค่ว่า……”
เขามองไปด้านหลัง
นิรุตติ์หรี่ตาลง“คุณหมายถึงวารุณี？”