บทที่ 417 พี่ใหญ่ ท่านชอบผู้หญิงแบบไหนหรือ?
ถังหลี่นั่งรถม้าไปจอดที่หน้าจวนสกุลกู้ จากนั้นนางจึงได้เดินไปยังด้านในจวน ไม่นานหลังจากนั้น มีรถม้าคันหนึ่งแล่นมาจอด เซี่ยฟางเฟยลงจากรถม้า นางแหงนมองป้ายจวนแม่ทัพกู้
กู้หวนเนี่ยนไม่เคยไปไหนเลยเขาใช้ชีวิตอย่างสันโดษ ไม่เคยไปร้านอาหารหรืองานเทศกาลใดๆ เลยสักครั้ง นอกจากการติดต่อเรื่องธุระ เขาแค่เดินทางจากจวนแม่ทัพไปยังศาลต้าหลี่เท่านั้น
เซี่ยฟางเฟยต้องการสร้างสถานการณ์การพบปะกันโดยบังเอิญ แต่ก็มีเพียงจวนแม่ทัพและศาลต้าหลี่เท่านั้นที่นางจะได้พปปะเขาได้
นางรู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของกู้หวนเนี่ยน นางจึงวางแผนเดินทางมาที่จวนสกุลกู้
เซี่ยฟางเฟยจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมของตน นางทำท่ายืนพิงอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ว่ากันว่าผู้หญิงที่วิ่งไล่จับผู้ชายนั้นเปรียบเสมือนเส้นด้ายที่พัวพัน
สตรียุคนี้หัวโบราณมาก นิสัยอย่างนางจะเป็นข้อได้เปรียบบุรุษที่เหมือนภูเขาน้ำแข็งเช่นนั้น
กู้หวนเนี่ยนต้องการภรรยาที่สดใสร่าเริง เพื่อเติมเต็มสีสันให้กับชีวิตของเขา เพียงแค่คิดเซี่ยฟางเฟยก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก
ถังหลี่เข้าไปที่จวนสกุลกู้ นางตรงไปหามารดาทันที เมื่อฮูหยินกู้เห็นนางเข้ามาหา ดวงตาก็เป็นประกายสดใสขึ้นมา นางรีบกวักมือเรียกถังหลี่อย่างรวดเร็ว
“ถังหลี่ มานี่สิ”
ถังหลี่เดินเข้าไปหาทันที นางรีบคว้ามือของถังหลี่ไว้พร้อมกับกวาดสายตาขึ้นลง
“เจ้าผอมลง” ฮูหยินกู้พูดอย่างกังวล
“ท่านแม่ พวกเราเพิ่งพบกันเมื่อสามวันที่แล้ว”
จะมีใครผอมลงในสามวันได้บ้าง? ถังหลี่เม้มปากยิ้ม อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น ฮูหยินกู้ได้ยินก็รู้สึกขบขันตนเองเช่นกัน
“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าลูกสาวของข้าผอมลง แม่จะให้บ่าวรับใช้เตรียมของอร่อยๆ ไว้ให้ เที่ยงนี้เจ้ากินข้าวกับแม่แล้วกัน” ฮูหยินกู้กล่าวชวน
“ฮูหยิน คุณหนู ข้าจะไปเตรียมการให้เจ้าค่ะ” แม่นมจ้าวพูดขึ้นแล้วปลีกตัวออกไปเหลือเพียงสองแม่ลูกเท่านั้น
ถังหลี่นั่งลงข้างๆ ฮูหยินกู้แล้วเอนศีรษะซุกซบไหล่ของนาง แม่และลูกสาวสองคนสนิทสนมกันมาก พวกนางพูดคุยกันหลายอย่าง ฮูหยินกู้ถามถึงหลานๆ ถังหลี่จึงเริ่มเล่าให้นางฟังทีละคน
“ซานเป่ากำลังฝึกศิลปะการต่อสู้กับอาจารย์ของนาง ตอนนี้นางใช้ดาบได้แล้ว” หัวใจของฮูหยินกู้รู้สึกสั่นไหวเมื่อนางคิดถึงหลานสาวตัวเล็กๆ ที่ไม่ได้พบนานแล้ว
“ท่านแม่ ครั้งหน้าข้าจะพานางมาหาท่านเจ้าค่ะ” ถังหลี่กล่าว
“ดีสิ” ฮูหยินกู้ยินดีที่จะได้เจอหลานสาวตัวน้อยของนางอีกครั้ง
ถังหลี่มองเห็นภาพวาดที่อยู่บนโต๊ะ
“ท่านแม่ยังมองหาพี่สะใภ้ให้ข้าอยู่อีกหรือ?” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฮูหยินกู้ถอนหายใจทันที
“ข้าดูรูปภาพของสตรีในเมืองหลวงมาหมดแล้ว แต่พี่ชายของเจ้าน่ะไม่ชอบผู้หญิงที่แม่แนะนำให้เลย”
เมื่อนางได้พบกับบุตรสาวแล้ว ฮูหยินกู้รู้สึกอยากมีลูกหลานเต็มบ้านขึ้นมา แต่บุตรชายคนโตของนางมีนิสัยเย็นชา เขาไม่คิดจะชอบใคร หากเขายังไม่ยอมแต่งงาน บุตรชายคนที่สองและสามก็จะมีข้อแก้ตัวเช่นกัน
บุตรชายคนรองใช้เวลาทั้งวันในค่ายทหารที่รายล้อมไปด้วยบุรุษ ส่วนบุตรชายคนที่สามก็เร่ร่อนไปมา เมื่อเร็วๆ นี้เขาขลุกอยู่กับเด็กคนหนึ่งจากตระกูลโหว เมื่อถังหลี่ได้ฟังก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“ท่านแม่ ลูกๆ ทุกคนมีโชคชะตาของตนเอง” ถังหลี่กล่าว
“แต่แม่เหงามากเลย” ฮูหยินกู้พูดขึ้น
“เอาล่ะ ข้าจะถามท่านพี่ให้เอง” ถังหลี่พูดขึ้น
ในนวนิยายต้นฉบับ ชีวิตการแต่งงานของพี่ชายคนโตปราศจากความสุข ดังนั้นในชีวิตนี้นางจึงอยากให้พี่ชายของนางได้พบกับคู่ชีวิตที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเขาไปจนยามแก่เฒ่าด้วยกัน
ฮูหยินกู้บีบแก้มนางอย่างมีความสุข
“สาวน้อยเจ้าช่างเป็นเสื้อบุนวมของแม่จริงๆ รู้จักแบ่งปันความกังวลให้แม่” ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ร่างสูงของคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยฝีเท้าที่มั่นคง เขาสวมชุดสีดำ มีใบหน้าเย็นชา เมื่อเห็นมารดาและน้องสาว สีหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก
“ท่านแม่ น้องเล็ก”
“พี่ใหญ่” ถังหลี่เงยหน้าขึ้นทักทายพี่ชายของนางทันที
กู้หวนเนี่ยนมองถังหลี่ ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วใบหน้าของนางด้วยท่าทีที่อ่อนโยน วันนี้เป็นวันหยุดของเขา เมื่อเขาได้ยินว่าน้องสาวมาที่จวนจึงได้รีบมาหาทันที
“พี่ใหญ่ ข้านำชุดมาให้ท่าน” ถังหลี่พูดพลางส่งเสื้อให้เขา กู้หวนเนี่ยนเอื้อมมาหยิบเสื้อผ้าไป โดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยน เขาจับเสื้อไว้แน่นแทบไม่อยากปล่อยมือ
เสื้อผ้าที่น้องสาวให้เขา…
ถังหลี่มองพี่ชายแล้วเอ่ยว่า
“พี่ใหญ่ ท่านไปลองใส่ดูก่อนเถิดว่าเหมาะกับท่านหรือไม่”
“อืม”
กู้หวนเนี่ยนหยิบเสื้อผ้าก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“พี่ชายเจ้านี่จริงๆ เลย..” ฮูหยินกู้เม้มปากยิ้ม เขาไม่แสดงออกแต่ฮูหยินกู้รู้ดีว่าบุตรชายชอบเสื้อผ้าที่น้องสาวให้มากเพียงใด จนถังหลี่ต้องขอให้เขาใส่ให้ดู
“เหมิ่นเซา” ถังหลี่กล่าว
“ลูกหมายถึงอะไรหรือ?” ฮูหยินกู้สงสัย
“เย็นนอกร้อนใน” ถังหลี่กล่าว
“ใช่แล้ว เหมาะสมมาก” ฮูหยินกู้เห็นด้วยอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นานกู้หวนเนี่ยนก็กลับมา ถังหลี่เลือกเสื้อผ้าสีครามให้กับเขา มีลายเมฆมงคลปักที่ข้อมือและช่วงเอว ขับให้รูปร่างของเขาดูเพรียวมากยิ่งขึ้น ราวกับองค์ชายที่หนีออกมาเที่ยวเล่นนอกวังก็ไม่ปาน
ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าที่เงียบขรึมและเย็นชาของเขาล่ะก็ กู้หวนเนี่ยนจะได้รับความนิยมไปไม่น้อยกว่าพี่รองของถังหลี่เป็นแน่
“เป็นอย่างไร?”
“ดูดีมาก” ถังหลี่และฮูหยินกู้พยักหน้า กู้หวนเนี่ยนไม่แสดงออก แต่หญิงสาวโน้มตัวไปหามารดากระซิบเบาๆ
“ท่านแม่ ท่านพี่มีความสุขแหละ มุมปากของเขายกขึ้น” ถึงแม้ว่าจะต้องใช้ความสังเกตให้มากก็ตาม
“เหมิ่นเซา”
มารดาของนางเรียนรู้ศัพท์ใหม่นี้อย่างรวดเร็ว
ถังหลี่นึกถึงสิ่งที่นางรับปากมารดาไว้
“พี่ใหญ่ ไปเดินเล่นกับข้าไหม?”
“ได้สิ”
เมื่อพี่น้องสองคนออกไปเดินเล่นเคียงคู่กัน ถังหลี่ชักชวนพี่ชายคุย ในขณะที่เขายังคงจ้องมองน้องสาว
“พี่ใหญ่ท่านชอบผู้หญิงแบบไหนหรือ?” นางเอียงคอถามเขา
“ข้าชอบทำงานมากกว่า” กู้หวนเนี่ยนตอบ
“ข้าใส่ใจคดีความมากกว่าจะสนใจผู้หญิงเหล่านั้น”
ถ้าถังหลี่ไม่ได้จับจ้องเขาอยู่ นางคงคิดว่าเขาเป็นพวกบ้างานเป็นแน่ แต่นางแอบเห็นใบหูของพี่ชายเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมา
เขาเป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆ ที่ยังไร้เดียงสาหาได้ยากนัก
“พี่ใหญ่ บอกข้ามาเถอะ” ถังหลี่ลากเสียงอย่างออดอ้อน
กู้หวนเนี่ยนไม่ต่อต้านเมื่อน้องสาวของเขาทำท่าราวกับเด็กทารก
“มีเมตตาใจดี ช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่สำคัญว่ารูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไรหรือชาติกำเนิดเป็นอย่างไร แต่จะดีมากหากไม่จู้จี้เอาแต่ใจ ในเวลาที่ข้าทำงาน”
เมื่อกู้หวนเนี่ยนพูดจบ ใบหูของเขาซับสีแดงระเรื่อมากขึ้น ถังหลี่เข้าใจแล้วว่าพี่ชายของนางกำลังมองหาสตรีที่คล้ายกับตัวเอง
ในนวนิยาย พี่ชายของนางแต่งงานกับบุตรสาวตระกูลใหญ่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกู้หวนเนี่ยนเย็นชาเกินไปหรือเอาแต่ทำงานกันแน่ เขาไม่มีใจให้กับนาง
ถังหลี่กินอาหารกลางวันที่จวนแม่ทัพและอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินกู้ ในตอนที่นางกำลังจะกลับ กู้หวนเนี่ยนเดินไปส่งนางที่ประตู เซี่ยฟางเฟยรออยู่ที่หน้าจวนเป็นเวลานานแล้ว จนกระทั่งความอดทนของนางกำลังจะหมดลง นางจึงได้เห็นถังหลี่และกู้หวนเนี่ยนออกมาด้วยกัน ดวงตาของนางเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมา