บทที่ 379 ขอโทษ
บทที่ 379 ขอโทษ
“ครูใหญ่กู้มาหาครูแล้วบอกว่าที่ห้องเราเกิดเรื่อง ครูก็เลยมาดูเพราะไม่ค่อยเชื่อ แต่ไม่คิดว่าพวกเธอจะ…”
ครูฮวางทนพูดไม่ไหว เด็กเก่งขนาดนี้ทำไมถึงทะเลาะกันล่ะ? ทั้งลงมือ ทั้งเอ่ยปากด่าทอ สองสามปีมานี้ไม่เคยเห็นเด็กทะเลาะกันรุนแรงเลย โดยเฉพาะเด็กในโรงเรียนของเรา
หลังจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยกลับมา ความกระตือรือร้นในการเรียนของนักเรียนก็ดีขึ้น
สิ่งที่ทำให้ครูฮวางประหลาดใจที่สุดคือ การทะเลาะกันของเด็กผู้หญิงแถมยังเป็นเด็กที่มีความสามารถอย่างซูเสี่ยวเถียน
เธอดูเป็นเด็กดีมาก น่าจะเป็นนักเรียนที่ดีไม่ใช่หรือ?
เสี่ยวปาและเสี่ยวจิ่วมองหน้ากันเมื่อได้ยินครูพูดแบบนั้น แปลว่าครูใหญ่ไม่มา? แต่ให้ครูฮวางมาแทน?
ครูใหญ่ไม่ได้พูดอะไรเลยตอนพวกเขาไปหา แค่บอกว่าให้กลับไปก่อน เดี๋ยวรีบตามไป!
ตอนนี้เด็กชายทั้งสองไม่ได้ตระหนักว่าโรงเรียนมัธยมอันดับเจ็ดไม่เหมือนกับโรงเรียนที่เรียนก่อนหน้านี้
เพราะครูใหญ่มีงานต้องทำ ต่อให้น้องเป็นคนที่ต้องอยู่ในความดูแลเป็นพิเศษ เขาก็คงตามเสี่ยวเถียนไปตลอดไม่ได้
“ครูฮวางคิดจะจัดการเรื่องนี้ยังไงครับ?”
เสี่ยวปาตระหนักถึงความเป็นจริงได้อย่างรวดเร็ว สุดท้ายเรื่องนี้ก็ต้องให้ครูฮวางออกมาจัดการ เขาจึงหันไปถาม
และอีกฝ่ายก็ไม่คิดว่าเด็กจะเอ่ยถามกันแบบนี้
แล้วจะตอบอย่างไร?
แน่นอนว่าในใจต้องการปกป้องซูเสี่ยวเถียนอยู่แล้ว
ความหมายของครูใหญ่น่าจะแบบนี้
เพราะเสี่ยวเถียนเป็นนักเรียนที่มีพรสวรรค์ที่หายากมาก แต่เธอก็เป็นเด็กซื่อสัตย์มากถึงขนาดยอมรับออกมาตรง ๆ
เขามองไปที่เธอด้วยความไม่พอใจ ความหมายในสายตาชัดเจนมาก
ถ้าเสี่ยวเถียนโดนใส่ร้ายก็เป็นไปได้ที่เธอจะโกหก และเขาก็หาเหตุผลให้ได้ด้วย
แต่ตอนนี้…
“ครูฮวางปกป้องซูเสี่ยวเถียนไม่ได้นะคะ หนูรู้ว่าเธอเรียนเก่ง แล้วพวกครูก็ชอบกันมาก แต่ไม่ว่าจะชอบขนาดไหนก็มองข้ามเด็กคนอื่นไม่ได้นะ! ครูเป็นครู ต้องเป็นแบบอย่างที่ดี อย่ากลัวอำนาจสิคะ”
ซ่งหลิงหลิงค่อนข้างฉลาดมากที่มองอะไรบางอย่างออก
เพื่อไม่ให้เสียเปรียบ เธอจึงรีบเอ่ยปากออกมา
ครูฮวางเกือบตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากแล้ว
เด็กพวกนี้ฉลาดเกินไปก็ไม่ดี!
“ซูเสี่ยวเถียน บอกครูหน่อยว่าทำไมต้องตบเพื่อน แล้วก็ด่าเพื่อนด้วย” เขาถาม
ถึงจะอยากปกป้องซูเสี่ยวเถียนก็ตาม แต่ไม่ว่าเด็กห้องนี้จะมีภูมิหลังครอบครัวหรือตำแหน่งอะไรใด ๆ ก็ไม่สามารถก่อเรื่องได้ง่าย ๆ หรอกนะ
เขาเป็นครูชั้นผู้น้อย จะโดนยุไม่ได้!
เรื่องนี้ต้องได้รับการจัดการอย่างเหมาะสมเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาใหญ่ขึ้น
“คุณฮวางคะ เพื่อนในห้องเป็นพยานได้ค่ะว่าซ่งหลิงหลิงด่าหนู หนูก็เลยตบเธอ!” เสี่ยวเถียนดูสงบมาก ราวกับว่าไม่กลัวจะถูกลงโทษ
ครูฮวางพูดไม่ออก ซ่งหลิงหลิงด่าก็เลยลงไม้ลงมืองั้นหรือ?
แต่มันก็มีเหตุผล อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าเรื่องนี้เป็นเสี่ยวเถียนที่ก่อเรื่อง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม
“แบบนี้นี่เอง แล้วนักเรียนซ่งหลิงหลิง บอกครูหน่อยสิว่าด่าเพื่อนทำไม?”
“หนู…” ซ่งหลิงหลิงไม่รู้จะพูดอะไร
เธอด่าคนอื่นก่อนก็จริง แต่ไม่คิดว่าเสี่ยวเถียนจะเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
“เธอด่าซูเสี่ยวเถียนใช่ไหม?”
พอเห็นเด็กหญิงไม่โต้แย้ง น้ำเสียงเขาก็เข้มงวดขึ้นเล็กน้อย
“หนู หนูแค่ไม่ชอบที่ซูเสี่ยวเถียนอวดดีค่ะ!” เธอตอบอย่างแข็งกร้าว
“วันนี้มีสอบนะ แต่ก่อนสอบพวกเธอกลับสร้างเรื่องขึ้นทำให้ครูลำบากใจมาก แต่ถ้าเราแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ ก็รังแต่จะถ่วงเวลาของเขาอื่นเขา!”
ถึงเวลาเริ่มสอบแล้วด้วย แต่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ครูฮวางทำได้เพียงขอโทษเด็ก ๆ
โชคดีที่นักเรียนพวกนี้ไม่ใส่ใจเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องสอบ
“ครูฮวางคะ พวกเรารอสอบได้ค่ะ ครูต้องจัดการเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนนะคะ ไม่งั้นมันจะส่งผลกระทบต่อความสามัคคีของเราในอนาคตนะ!”
พอมีคนเริ่มก็มีคนตาม เด็กคนอื่น ๆ แสดงความเห็นชอบทันที
“ครูคะ หนูว่าถึงหนูจะพูดไม่ดีทำให้ไม่พอใจ แต่เสี่ยวเถียนก็ไม่ควรตบคนอื่นอยู่ดีค่ะ โดยเฉพาะตอนที่หนูโดนตบแล้วเพื่อนอย่างหลิวเสี่ยวหงก็ช่วยพูดเพื่อความยุติธรรมของหนู แต่ซูเสี่ยวเถียนก็ไปด่าเขา!” ซ่งหลิงหลิงหวังมากว่าเรื่องนี้จะได้ผล
เป็นการดีที่สุดที่จะไล่ซูเสี่ยวเถียนออกไปจากห้องสิบแปด
ซูเสี่ยวเถียนไม่ได้พูดอะไร เธอเอาแต่ก้มหน้ามองเล็บราวกับมีดอกไม้ติดอยู่
“ซูเสี่ยวเถียน บอกครูทีว่าทำไมถึงด่าเพื่อน!” ครูฮวางปวดหัวมาก
ก่อนหน้านี้ทำไมมองไม่ออกเลยนะว่าเสี่ยวเถียนจะเป็นเด็กแสบแบบนี้น่ะ?
“ครูฮวาง หลิวเสี่ยวหงเป็นคนบอกว่าการด่ามันไม่เป็นอะไร ไม่เจ็บด้วย หนูก็ไม่ควรจะไปใส่ใจ เพราะงั้นก็เลยด่าดูค่ะว่าไม่ใส่ใจหรือเปล่า!”
เสี่ยวเถียนเอ่ยทั้ง ๆ ที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และรอยยิ้มก็มีร่องรองความเสียดสี ทำเอาหลิวเสี่ยวหงและซ่งหลิงหลิงทนไม่ไหวจนเก็บความโกรธเอาไว้ไม่อยู่
โชคดีที่พวกเธอยังมีสติ รู้ว่าอยู่ต่อหน้าครูเลยไม่สามารถโกรธได้
“แบบนั้นเองหรือ? พวกเธอบอกซิว่านักเรียนหลิวเสี่ยวหงพูดแบบนั้นหรือเปล่า?” ครูฮวางมองเด็กคนอื่น ๆ ในห้อง
เสี่ยวปากับเสี่ยวจิ่วไม่ได้พูด
แต่เป็นตู้หย่งเฮ่อที่เอ่ยปากแทน
“ผมยืนยันได้ครับคุณครูว่าหลิวเสี่ยวหงบอกว่าด่าคนมันไม่เจ็บ ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก”
หากเป็นคนอื่นที่ยืนขึ้นเพื่อเป็นพยานให้ ซ่งหลิงหลิงคงไม่เสียใจมากนัก
เธอจ้องมองเด็กชาย ไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะแทงกันด้วยมีดแบบนี้
เขาไม่รู้หรือว่าเธอชอบเขามากแค่ไหนน่ะ?
เขาไม่ใส่ใจความสัมพันธ์ที่มีต่อกันตั้งแต่ยังเด็กเลยหรือ แถมยังปกป้องยัยจิ้งจอกซูเสี่ยวเถียนอีก?
พอตู้หย่งเฮ่อเอ่ย คนอื่น ๆ ก็ส่งเสียงตาม
“ใช่ค่ะครู เรื่องวันนี้คือซ่งหลิงหลิงมาหาเรื่องก่อนแล้วก็ด่าซูเสี่ยวเถียนก่อน อีกฝ่ายเลยด่ากลับแล้วก็ตบด้วย หลังจากนั้นหลิวเสี่ยวหงก็ออกมาช่วยแล้วบอกว่าโดนด่าไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ซูเสี่ยวเถียนเลยด่ากลับ แต่ไม่คิดว่าเขาจะโมโหขึ้นมาจนเกือบลงมือด้วย”
คำอธิบายชัดเจนมาก
จากนั้นเด็ก ๆ ก็พยักหน้าเพื่อยืนยัน
ครูฮวางสอนซ่งหลิงหลิงแล้วตามด้วยหลิวเสี่ยวหง
เด็กสองคนนี้ฉลาดมากนะ แล้วทำไมพอได้ยินสิ่งที่ตัวเองทำ ถึงทำเหมือนคนโง่เขลาแบบนี้ล่ะ?
“นักเรียนซ่งหลิงหลิง ครูไม่สนใจหรอกนะว่าเธอด่าทำไม แต่ด่าคนอื่นก่อนแบบนี้มันไม่ถูกต้อง ขอโทษซูเสี่ยวเถียนด้วย!” ครูฮวางได้ข้อเท็จจริงแล้วก่อนจะเอ่ยออกมา