ตอนที่ 759 โรงประมูลภูติอัคคี (2) / ตอนที่ 760 โรงประมูลภูติอัคคี (3)
ตอนที่ 759 โรงประมูลภูติอัคคี (2)
นั่นเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของจวินอู๋เสีย
และแค่เพราะมันเป็นกลิ่นของจวินอู๋เสีย จวินอู๋เย่าจึงชอบมันมากโดยไม่มีเหตุผลอื่นใดเลย
จวินอู๋เสียส่ายศีรษะ จากนั้นก็พยักหน้า
โอสถนั่นไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการหรอก แต่เป็นสิ่งที่นางต้องทำ
การยอมรับเยี่ยนปู้กุยเป็นอาจารย์ของนางเป็นการตัดสินใจของนางเอง แม้ว่านางจะไม่ได้พักอยู่ในสำนักศึกษาหงส์อมตะนานนัก และไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับเยี่ยนปู้กุยมากนักก็ตาม แต่จวินอู๋เสียก็ยอมรับบุรุษที่แต่งตัวมอซอผู้นั้นเป็นอาจารย์จากหัวใจ ในฐานะศิษย์คนหนึ่ง นางก็ควรแบกรับความทุกข์ความกังวลใจของผู้เป็นอาจารย์ด้วย
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเลย แค่กาสวรรค์เทียนหูกับถุงเอกภพที่เขาให้มาก็ช่วยเหลือนางได้อย่างมากมายแล้ว
เมื่อมีคนใจดีกับนาง นางอาจจะไม่ได้ขอบคุณพวกเขาด้วยวาจาเสมอไป แต่ความรู้สึกขอบคุณของนางมักจะซ่อนอยู่ภายใต้การกระทำต่างๆ ที่นางทำให้คนผู้นั้น
จวินอู๋เย่ามองคำตอบที่ขัดแย้งกันเองของเด็กน้อยที่รักของเขาแล้วพบว่ามันช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน เขาจำได้ว่าตอนที่พบกับจวินอู๋เสียครั้งแรก นางเป็นเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่จนตรอก นางจะตั้งป้อมระวังตัวกับทุกคนรอบตัวนาง สายตาเย็นชาของนางมักจะมองเขาอย่างระแวดระวัง และทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้นาง แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตามกรงเล็บของนางก็จะพุ่งมาที่เขาทันทีเพื่อเป็นการตอบโต้
และโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้พวกเขาสามารถ ‘ปรองดอง’ กันได้แล้ว
ช่วงนี้ท่าทีของเด็กน้อยที่น่ารักของเขาค่อยๆ อ่อนลงแล้ว จวินอู๋เย่าจึงอารมณ์ดีมาก ไม่สำคัญว่าเขาต้องแก้ปัญหาของตัวเองในเวลาสั้นๆ ทุกวัน เขาเต็มใจอย่างถึงที่สุดที่จะทำเช่นนั้น
ถ้าวันที่ท่าทีของเด็กน้อยที่น่ารักของเขาพัฒนาขึ้นไปมากกว่านี้มาถึง เขาก็ไม่รังเกียจแม้แต่น้อย ต่อให้มันจะทำให้เขาลำบากมากกว่านี้ก็ตาม
ผู้คนที่เบียดเสียดกันแทบจะกลืนร่างเล็กๆ ของจวินอู๋เสียไปแล้ว จวินอู๋เสียที่ไม่ชอบโดนตัวกับคนอื่นๆ เขยิบเข้ามาชิดกับจวินอู๋เย่าโดยอัตโนมัติ เนื่องจากความแตกต่างของขนาดตัวพวกเขา พอร่างเล็กๆ ของนางเข้ามาใกล้ มันจึงดูเหมือนจวินอู๋เสียเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เย่า รอยยิ้มบนใบหน้าของจวินอู๋เย่ากว้างขึ้น เขายกแขนขึ้นข้างหนึ่งแล้วดึงเอาร่างเล็กๆ นั้นเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อปกป้องนาง ตอนแรกเขาอยากปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมาเล็กน้อยเพื่อไล่ผู้คนให้ออกห่างจากเขา แต่เขาก็โยนความคิดนั้นออกจากหัวไปในทันที หัวใจของเขาพองโตด้วยความดีใจ แขนของเขาโอบกระชับรอบตัวจวินอู๋เสียไว้แน่น ขณะที่พากันเดินผ่านฝูงชนตรงไปยังโรงประมูลภูติอัคคี
โรงประมูลภูติอัคคีมีพื้นที่ใหญ่โตกว้างขวางมาก เนื่องจากจวินอู๋เสียเคยไปแต่โรงประมูลชานหลินเท่านั้น เมื่อนางเปรียบเทียบโรงประมูลทั้งสองแห่ง ความแตกต่างกันก็เห็นได้อย่างชัดเจนทันที
ดูจากขนาดของพื้นที่แล้ว โรงประมูลภูติอัคคีที่อยู่ในเมืองหลวงของรัฐเหยียนนั้นใหญ่โตกว่าโรงประมูลชานหลินถึงสิบเท่า ที่ทางเข้ามีผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังเดินเข้าไปข้างใน หลายคนเป็นเหล่าศิษย์ที่สวมเครื่องแบบของสำนักศึกษาอื่นๆ มากมาย พวกเขามาที่นี่เนื่องจากชื่อเสียงอันโด่งดังของมัน
ผู้เยาว์ที่เข้าร่วมศึกประลองภูติวิญญาณทั้งหลาย ต่างมีความภูมิใจและศักดิ์ศรีของตัวเอง พวกเขาสวมเครื่องแบบของสำนักตัวเองเดินเที่ยวไปรอบๆ เพราะรู้ว่าหน่วยสอดแนมจากตระกูลและสำนักที่มีอำนาจต่างๆ ซ่อนตัวอยู่ทุกหนทุกแห่งในเมืองหลวง รอที่จะชิงตัวผู้มีพรสวรรค์ใหม่ๆ เนื่องจากพวกเขารู้ว่าไม่มีโอกาสที่จะได้ตำแหน่งในสิบอันดับแรกเหนือกว่าศิษย์จากสามสุดยอดสำนักศึกษา ศิษย์พวกนี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกมาแสดงตัวตลอดเวลาเท่าที่จะเป็นไปได้ พยายามนำเสนอสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเองออกมาด้วยหวังว่าจะมีหน่วยสอดแนมสักคนเห็นความสามารถของพวกเขา
จวินอู๋เสียไม่ได้ใส่เครื่องแบบของสำนักศึกษาเฟิงหัว นางเพียงแค่สวมชุดเสื้อผ้าธรรมดาเท่านั้น แม้ว่าหน้าตาของนางจะจัดได้ว่าละเอียดอ่อนน่ามอง แต่นางก็ไม่ได้โดดเด่น รวมกับที่นางตัวเล็กด้วยแล้ว นางจึงถูกมองข้ามและกลืนหายไปกับฝูงชนจำนวนมหาศาลได้ง่ายมาก
แต่ครั้งนี้จวินอู๋เสียกลับไม่ถูกมองข้ามไปได้ง่ายๆ เช่นนั้น ตลอดทางตั้งแต่ออกจากโรงเตี๊ยมจนถึงโรงประมูลภูติอัคคี สายตาจำนวนนับไม่ถ้วนได้มองประเมินและพินิจพิเคราะห์นางอย่างละเอียดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นไม่ใช่เพราะนาง แต่ทั้งหมดเป็นเพราะ…
ตอนที่ 760 โรงประมูลภูติอัคคี (3)
เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสีย…จวินอู๋เย่า!
จวินอู๋เย่าอยู่ในชุดอาภรณ์ที่ดูธรรมดาทั่วไปมาก เป็นอาภรณ์ที่เรียบง่ายสีดำสนิททั้งตัว ไม่มีอะไรประดับประดาเลยสักนิด แต่แค่ใบหน้าอันหล่อเหลาสมบูรณ์แบบเพียงอย่างเดียว ก็เกินพอที่จะดึงดูดสายตาของทุกคนให้หันไปมองเขาได้ ตลอดทางที่พวกเขาเดินมา ร่างสูงสง่าของเขาที่ผ่านไปเพียงชั่วแวบเดียวได้กุมหัวใจของสตรีเอาไว้นับไม่ถ้วน คนที่กล้าหน่อยก็ถึงกับเดินตามคนทั้งสองมาที่โรงประมูลภูติอัคคี เมื่อพวกนางเห็นจวินอู๋เย่าเข้าไปข้างใน ทุกคนก็รีบตามเข้าไปแม้ว่าจะไม่ได้สนใจในการประมูลเลยสักนิด
เมื่อมีคนที่เป็นจุดเด่นเช่นนั้นอยู่ข้างกาย มันก็ยากที่จะไม่สังเกตเห็นจวินอู๋เสีย ในฐานะสตรี นางแต่งกายเป็นบุรุษก็เพื่อความสะดวก แต่เนื่องจากนางตัวเล็กมาก และยังมีคนที่กอดนางเอาไว้แน่นอย่างมีความสุขตลอดทาง ผู้คนจึงไม่แน่ใจในเพศของนาง ถ้าพวกเขาไม่ได้สังเกตเสื้อผ้าที่นางสวมใส่ให้ดีเพื่อให้แน่ใจว่านางเป็น ‘บุรุษ’ จริงๆ นางคงถูกด่าทออย่างหนักจากบรรดาหญิงสาวที่ตามหลังพวกเขามาติดๆ
หลังจากยืนยัน ‘เพศ’ ของจวินอู๋เสียแล้ว บางคนที่มีความกังวลเล็กน้อยเรื่องเพศของนางก็คิดเอาเองอย่างรวดเร็วว่านั่นเป็นการแสดงความมีน้ำใจอย่างมาก พวกเขาไม่เพียงแต่กล่อมตัวเองให้เชื่อว่าไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมเลยสักนิดในการที่จวินอู๋เย่ากอดหนุ่มน้อยคนหนึ่งเอาไว้แน่น แต่ยังบอกตัวเองอีกด้วยว่าเขาแค่อ่อนโยนและเอาใจใส่ผู้อื่นมากๆ เขาปกป้องสหายตัวเล็กที่อ่อนแอและเปราะบางจากฝูงชนจำนวนมาก
หน้าตางดงาม อุปนิสัยอ่อนโยนและมีน้ำใจคิดถึงผู้อื่น แถมด้วยรอยยิ้มที่ชวนหลงใหลนั่นอีก จวินอู๋เย่าทำเอาบรรดาหญิงสาวที่พากันวี้ดว้ายเอะอะพากันสิ้นชีพอย่างสงบกันถ้วนหน้า พวกนางไม่สามารถถอนสายตาจากเขาได้เลย
จนกระทั่งจวินอู๋เสียเข้าไปในโรงประมูลพร้อมกับจวินอู๋เย่าแล้วนั่นแหละ นางถึงตระหนักว่าที่นั่นใหญ่โตกว้างขวางเพียงใด เฉพาะแค่ที่ชั้นแรก ดูเหมือนที่นั่งหลายร้อยที่จะเต็มหมดแล้ว ขณะที่ห้องส่วนตัวบนชั้นสองดูคล้ายกับที่โรงประมูลชานหลินอยู่นิดหน่อย จำนวนและขนาดของพวกมันทำให้นางประหลาดใจ เมื่อมองดูจากชั้นล่างแล้ว ก็เห็นได้ชัดว่าห้องส่วนตัวทั้งหมดบนชั้นสองเองก็เต็มแล้วเช่นกัน
จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าหาที่นั่งสำหรับตัวเองได้ตรงมุมที่ไกลที่สุดของห้องโถง
ขณะที่จวินอู๋เย่านั่งลงบนที่นั่งของเขา สายตาจากบรรดาหญิงสาวก็จับจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา สายตาของพวกนางมีแววเขินอายขณะที่แอบมองไปทางชายหนุ่มผู้หล่อเหลาอย่างถึงที่สุดแบบไม่มีใครเทียบได้ และถ้าไม่ใช่เพราะบรรทัดฐานทางสังคมที่สตรีที่ดีควรจะรักนวลสงวนตัวแล้วละก็ พวกนางคงจะจับกลุ่มกันเข้ามาพูดคุยกับเขาแล้ว
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะกลายเป็นจุดสนใจของสตรีมากมาย จวินอู๋เย่าก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลย ปฏิกิริยาเดียวที่ใบหน้าของเขาแสดงออกมา ก็คือการหรี่ตาลงเล็กน้อยเหมือนในตอนที่เขาติดตามจวินอู๋เสียเข้ามาในโรงประมูล
ถ้าจวินอู๋เสียอยากได้สมบัติอื่นๆ เขาก็สามารถสั่งให้คนไปเอามาให้นางได้ แต่เมื่อเป็นสมุนไพร เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกมันมากนัก ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ยอมให้นางมายังสถานที่ที่มีเสียงดังอึกทึกครึกโครมเช่นนี้ เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่มีความสุขเลยบนใบหน้าเล็กๆ นั่น จวินอู๋เย่ารู้ว่านางไม่ชอบที่ที่มีคนแออัดเบียดเสียดกันเยอะแยะ เขาใช้ร่างสูงของตัวเองขวางความอึกทึกรอบตัวออกจากนางให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ตอนนั้นเอง ผู้รับผิดชอบการประมูลบนเวทีก็ดำเนินการประมูลหยกที่ล้ำค่าและสวยงามชิ้นหนึ่ง นั่นเป็นของที่บรรดาหญิงสาวมักจะชื่นชอบ แต่สายตาทุกคู่ของเหล่าหญิงสาวในห้องโถงกลับจับจ้องไปที่อื่นแทน ทำให้สินค้าที่น่าจะมีคนต่อสู้เสนอราคากันกลายเป็นสินค้าที่ไม่มีคนสนใจ
เมื่อจวินอู๋เสียเห็นว่าสินค้าบนเวทีไม่ใช่ของที่นางต้องการ นางก็ลดสายตาลงทันที และไล่รายชื่อสมุนไพรที่นางต้องการใช้ในการหลอมโอสถอยู่ในใจ
ในห้องส่วนตัวห้องหนึ่งบนชั้นสอง มีสาวน้อยนางหนึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าต่างซึ่งตอนแรกกำลังเสนอราคาประมูลหยกบนเวที แต่เมื่อนางเห็นคนผู้หนึ่งผ่านทางหางตาแวบๆ นางก็ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหันหน้ามองลงไปยังชั้นหนึ่ง