บทที่ 426 เข้าใจผิด
ในเวลาสายๆของวัน ซู่จี้งยี้เดินเข้ามา ：“คุณชายลี่คุณเคธี่มาครับ”
ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว แล้วมองไปยังซู่จี้งยี้แวบหนึ่ง ดวงตาบ่งบอกถึงความรำคาญ：“ไม่พบ”
พอนึกถึงเคธี่ขึ้นมาก็ปวดหัว หากไม่เป็นเพราะเธอ เจียงหยุนเอ๋อคงไม่เข้าใจตัวเองผิดๆแบบนี้
“แต่ว่า……”พอเห็นอาการของลี่จุนถิง ซู่จี้งยี้เองก็พลอยพูดจาติดๆขัดๆไปหมด
ลี่จุนถิงมีอารมณ์โมโหขึ้นมาเล็กน้อย เงยหน้าแล้วจ้องมองยังซู่จี้งยี้ ：“เรื่องเกี่ยวกับสัญญา ต่อไปนายก็ดูแลจัดการได้เลย ”
ซู่จี้งยี้อ้าปากอยากจะพูดต่อ
ถูกลี่จุนถิงจ้องเขม็งอีกครั้ง ซู่จี้งยี้ถึงกับต้องหุบปากลงทันที แล้วพยักหน้า ：“ครับ ทราบแล้วครับ”
แม้จะยังไม่เข้าใจสถานการณ์อะไรมากนัก แต่อะไรที่ไม่ควรถามก็ไม่ถามมันจะดีเสียกว่า
หลังจากที่ซู่จี้งยี้ออกจากห้องทำงานมาได้ ก็ตรงไปชี้แจงกับเคธี่โดยทันที
“คุณเคธี่ครับ ต้องขออภัยด้วยครับ ตอนนี้คุณชายลี่กำลังมีประชุมทางไกล ไม่สะดวกให้คุณเข้าพบได้ในตอนนี้” ซู่จี้งยี้หาข้ออ้างมาเพื่อที่จะปฏิเสธเคธี่
เคธี่พยักหน้ารับ ：“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันรอเขาแล้วกัน ไม่ได้รีบอะไร ”
เคธี่พูดแล้วเดินไปนั่งรอที่โซฟาด้านข้าง ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างละเมียดละไม
เมื่อซู่จี้งยี้ได้ยิน ในใจก็ว้าวุ่นขึ้นมาทันที รีบพูดออกไปว่า :“การประชุมวิดีโอคอนเฟอเรนซ์นี้อาจจะกินเวลานาน กลัวว่าหากจบการประชุมก็คงจะได้เวลาเลิกงานของคุณชายลี่พอดี”
เคธี่คิ้วขมวดขึ้น แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย
“หากวันนี้คุณชายลี่ไม่สะดวก งั้นฉันจะแวะมาวันหลังแล้วกันนะค่ะ ”เคธี่พูดพลางหยิบกระเป๋าแล้วจากไป
ซู่จี้งยี้ยืนมองร่างของเคธี่ที่เดินจากไป ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกขึ้นมา
ยังดีที่เคธี่จับไม่ได้ว่าเขาโกหก แต่เห็นลี่จุนถิงแสดงออกมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงจะรู้สึกเอือมระอาเคธี่อยู่ไม่น้อย และจากนี้ต่อไปไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรเพื่อมากันเคธี่ไว้อีก
วันที่สองหลังจากที่เคธี่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็เดินทางมายังบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปอีกครั้ง
“คุณเคธี่ครับ เจอกันอีกแล้วนะครับ？”ซู่จี้งยี้ที่เห็นเคธี่นั่งรออยู่ด้านนอกแต่เช้า จึงรีบเดินเข้ามาทักทาย
“ทำไมคะ？ฉันมาที่นี่ไม่ได้เหรอ？หรือว่าคุณไม่ตอบรับฉันกันคะ？”เคธี่ยู่ปาก แล้วเหล่มองไปยังซู่จี้งยี้
ซู่จี้งยี้รีบส่ายหัว:“ไม่มีทางแน่นอนครับ คุณเป็นลูกค้าของบริษัท จะไม่ต้อนรับได้ยังไงกันครับ？”
“ถ้าอย่างนั้นแล้ว ก็ให้ฉันเข้าพบประธานบริษัทของคุณสิคะ” เคธี่ปิดตลับแป้งพัฟลง แล้วเก็บใส่ในกระเป๋าของเธอ
ก่อนที่จะไปพบชายในดวงใจ ก็ต้องแต่งตัวเพื่อให้ตัวเองดูดีที่สุด
ซู่จี้งยี้รู้ดีว่าต่อให้เขาต้องถามลี่จุนถิงก่อน คำตอบที่ได้ก็คงจะตอบว่าไม่พบ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยพูดออกไปว่า ：“คุณเคธี่ครับ ช่างบังเอิญเหลือเกิน เมื่อวานหลังจากที่คุณชายลี่ประชุมเสร็จ มีธุระด่วน ออกไปทำงานนอกสถานที่แล้วครับ ”
เคธี่มองไปยังซู่จี้งยี้ด้วยความประหลาดใจ ：“ทำงานนอกสถานที่？”
ซู่จี้งยี้พยักหน้า
“ทำไมถึงต้องไปทำงานนอกสถานที่ช่วงเวลานี้ด้วย ? ”เคธี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
ซู่จี้งยี้ยกยิ้ม：“คุณเคธี่ครับ ตามที่คุณว่า การไปทำงานนอกสถานที่ล้วนเป็นเหตุที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จะเป็นเพราะเจาะจงระบุช่วงเวลานี้หรือช่วงเวลาไหนได้ยังไงกันละครับ ”
เคธี่หายใจเข้าลึกๆ ความไม่พอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างชัดเจน
แต่เพราะมันเป็นงานของเขา และเป็นเหตุสุดวิสัย ทำได้เพียงเอ่ยพูดอย่างผิดหวังไปว่า ：“โอเคค่ะ งั้นวันพรุ่งนี้ฉันค่อยมาใหม่”
พอซู่จี้งยี้ได้ยิน ก็ถอนหายใจขึ้นมาในใจ：โอ๊ยแม่เจ้า จะขยันมาอะไรขนาดนี้ ฉันไม่มีข้ออ้างจะเอามาอ้างแล้วนะ
แต่การแสดงออกของ ซู่จี้งยี้กลับพูดแบบนั้นไม่ได้ ：“เอาแบบนี้ไหมครับคุณเคธี่ ถ้าคุณชายลี่กลับมาเมื่อไร ผมจะรีบติดต่อกลับไปหาคุณดีไหมครับ？”
ในจังหวะนี้เคธี่เองก็ได้เดินออกไปไกลแล้ว เธอโบกมือไปมา :“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาเองมันจะดูจริงใจกว่า แวะมาหาตั้งหลายครั้งแล้ว ฉันจะทำให้คุณชายลี่ต้องรู้สึกผิดและละอายใจต่อฉัน”
ไม่ว่ายังไงก็ไม่สมควร“ให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายมาหาเองครั้งแล้วครั้งเล่า”
ซู่จี้งยี้ตีเข้าที่หน้าผากตัวเอง ช่างมันไปก่อน คงทำได้เพียงค่อยๆหาวิธีแล้วรับมือไปทีละเปลาะแล้วกัน
เป็นดั่งคาด ในวันที่สาม ในเวลาเดียวกันนี้ เคธี่ก็มาที่บริษัทอีกครั้ง
พอซู่จี้งยี้เห็น ก็ต้อนรับไปด้วยความยินดี ：“คุณเคธี่ครับ”
เคธี่ก็ร้องห้ามในสิ่งที่ซู่จี้งยี้ต้องการจะพูด：“stop！คุณกำลังจะบอกว่าคุณชายลี่ออกไปทำงานนอกสถานที่ยังไม่กลับมาใช่ไหมคะ ? ”
ซู่จี้งยี้ดีดนิ้ว :“คุณเคธี่นี่ฉลาดจริงๆ”
“ก็ได้ค่ะ คุณไปเถอะ ” เคธี่หายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง สงบสติอารมณ์ของตัวเอง “ฉันขอปรับอารมณ์ตัวเองสักครู่ แล้วจะไปค่ะ”
ซู่จี้งยี้ได้ยินดังนั้นก็ดีใจจนเนื้อเต้น รู้สึกได้ว่าวันนี้หญิงสาวพูดรู้เรื่องกว่าสองวันที่ผ่านมา จากนั้นเขาก็เดินจากไปทันที
เคธี่นั่งพักอยู่ในโซนพักผ่อนของบริษัท แล้วเริ่มพึมพำในใจ เธอมาหาลี่จุนถิงทุกวันแต่ทำไมถึงไม่เคยได้เจอกับชายหนุ่มเลย ?
หากยังเป็นแบบนี้ เธอต้องทำยังไงถึงจะได้เจอลี่จุนถิงกัน ?
และในจังหวะนี้เอง ห้องพักนี้ก็มีหญิงสาวสองคนเดินเข้ามา
ในช่วงพักเป็นเวลาที่เหมาะจะซุบซิบนินทามากที่สุด ยิ่งกับพนักงานสาวๆของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปด้วยแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรที่น่าตื่นเต้นไปกว่าการซุบซิบนินทาเรื่องของลี่จุนถิงแล้วละ
“เธอรู้ไหม? ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้สีหน้าของคุณชายลี่ดูแย่ลงนะ”
“จริงเหรอ ? ฉันว่าก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนไปเลย ถึงหน้าจะนิ่งเหมือนภูเขาน้ำแข็ง แต่ความหล่อก็ยังเหมือนเดิม”
“ฉันเห็นเขาเมื่อเช้าตอนมาทำงาน หน้านี่บูดบึ้งมาเชียว ผู้ช่วยซู่ที่อยู่ข้างๆแทบไม่กล้าหายใจ”
“พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ฉันเองก็อดที่จะสงสารผู้ช่วยซู่ขึ้นมาไม่ได้เลยเชียว……”
คำพูดหลังจากนั้นเคธี่ไม่ได้ตั้งใจฟังต่อ แต่เธอจับประเด็นสำคัญในบทสนทนาได้ว่า เช้าวันนี้เห็นเขาในที่ทำงาน
เคธี่ยังพอมีไหวพริบอยู่บ้าง ที่แท้แล้วลี่จุนถิงก็คอยแต่จะหนีหน้าเธอ เรื่องการประชุมอะไรนั้นที่ต้องคุยกันจนถึงเวลาเลิกงาน แล้วยังเรื่องออกไปทำงานนอกสถานที่กลับมาไม่ทันอะไรนั้นอีก ล้วนแล้วแต่เป็นข้ออ้างทั้งสิ้น
เคธี่รู้สึกโกรธจนกำหมัดแน่น นี่มันรังแกกันมากเกินไปแล้ว ไม่อยากเจอก็ไม่อยากเจอสิ ยังจะหาขออ้างมากมายขนาดนี้ทำไม คนจีนนี่จะชอบทำอะไรอ้อมโลกวกไปวนมาทำไมกัน
เคธี่เองรู้สึกโกรธ แต่ก็ไม่ได้ไปหาเขาเลยในตอนนี้ ทำได้เพียงกลับบ้านแล้วคิดหาวิธีรับมือกับเหตุการณ์ดังกล่าวต่อไป
วันที่สอง เคธี่ก็มายังบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปอีกครั้ง
ซู่จี้งยี้ถึงกับตกตะลึง นี่ทำไมยังมาอีก
“ฉันรู้ค่ะ คุณชายลี่น่าจะยังไม่กลับจากทำงานนอกสถานที่ใช่ไหมคะ？”เคธี่เห็นซู่จี้งยี้ก็เอ่ยปากพูดทันที
ซู่จี้งยี้ก็พยักหน้ารับ ：“ใช่ครับ”
เคธี่ต่อว่าซู่จี้งยี้ในใจ : เนียนได้อีก เนียนจนตัวเธอเองนั้นหลงเชื่อมันไปจริงๆ
“แต่คุณต้องรู้นะว่า การเซ็นสัญญาของเรานั้นล่าช้ากว่ากำหนดการมานานมากพอแล้ว ” เคธี่เอามือเกาะอก เวลาพูดก็ดูมีราศีของประธานบริษัทอยู่ในที “คุณก็รู้ดีว่าบริษัทของเราทั้งสองล่าช้าไปวันหนึ่งจะเกิดความสูญเสียเท่าไร หากบริษัทของคุณไม่มีความจริงใจพอที่จะร่วมงานกัน ฉันคิดว่าเราเปลี่ยนบริษัทอื่นได้นะคะ”
ในใจของซู่จี้งยี้เกิดเสียง “กึกๆ”ดังขึ้นมาทันทีดูเหมือนว่าหลายวันมานี้จะยั่วแม่สาวน้อยคนนี้จนหงุดหงิดเข้าให้แล้ว เลยต้องรีบพูดอธิบายไปว่า：“คุณเคธี่ครับ ผมคิดว่าคุณคงกำลังเข้าใจผิดอยู่