เฉินฮวนฮวนฝันถึงฝันร้ายที่น่ากลัวมากๆ
ในความฝัน เธอเห็นตัวเองนอนจมกองเลือด ผ่านไปแว็บเดียว เธอก็เห็นสีหน้าที่ซีดขาวของเฟิงหานชวน
เฟิงหานชวนเงยหน้ามองเธอ แล้วพูดกับเธอว่า “ฮวนฮวน ลูกจากไปแล้ว ต่อไปเราคงไม่มีลูกอีก!”
เฉินฮวนฮวนร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาเต็มหน้า
เธอรีบลืมตาขึ้นมา ค่อยรู้ว่า เมื่อกี้เป็นแค่ความฝัน
เธอยกมือขึ้นมาเช็ดตา กลับเห็นว่าตาเธอเปียก เมื่อกี้ตอนที่เธอฝัน เธอร้องไห้จริงๆ
เธอปวดบริเวณท้องมาก เธอทนความเจ็บไว้แล้วลุกขึ้นนั่ง ค่อยเห็นว่าห้องพักฟื้นที่ใหญ่หรูนี้ มีแค่เธอคนเดียว
เฟิงหานชวนล่ะ? เขาอยู่ไหน?
ทันใดนั้น เธอเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายที่หน้าประตู เสียงคุ้นหูมาก คือหรงจิ่นซิว
“เจ้าสาม ตอนนี้เฉินฮวนฮวนแคร์ลูกคนนี้มาก ก็เลยเป็นลม ไม่เกี่ยวกับการผ่าตัด ปัญหาอยู่ที่อารมณ์ของเธอ”
หรงจิ่นซิวถอนหายใจยาว แล้วพูดว่า “ถ้าเธอตื่นแล้ว นายก็อย่าลืมปลอบใจแล้วกัน ตอนนี้พวกนายยังมีโอกาสมีลูกอีก ต้องให้เธอรักษาร่างกายดีๆ”
เฉินฮวนฮวนอึ้งไปครู่หนึ่ง พวกเขายังมีโอกาสมีลูก?
ไม่ เป็นไปไม่ได้แล้ว……
อาหานมีลูกไม่ได้ แล้วมดลูกเธอบางมาก แล้วตั้งครรภ์ยากด้วย พวกเขาสองคนคงไม่มีทางมีลูกแล้ว
“ความผิดฉันเอง ฉันไม่ควรอนุญาตให้เธอไปร่วมรายการ ถ้าเธออยู่ที่บ้าน ก็อาจจะไม่เกิดอุบัติเหตุรถชน” เสียงของเฟิงหานชวนแหบแห้งมาก
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่นายคาดเดาได้ นายไม่ต้องโทษตัวเอง! นายไม่ได้หลับได้นอนมาสองวันสองคืนแล้ว รีบไปนอนเถอะ! ไม่งั้นร่างกายนายทรุด ใครจะดูแลเฉินฮวนฮวน?” หรงจิ่นซิวเป็นห่วงเฟิงหานชวน จึงพูดเสียงเข้มขึ้น
“ไม่ ฉันไม่อยากนอน ฉันจะรอเธอฟื้น” เฟิงหานชวนยื่นหมัดออกไปชกกำแพง
เฉินฮวนฮวนจะร้องไห้ออกมาแล้ว เธออ้าปาก อยากตะโกนเรียกเฟิงหานชวน แต่เสียงของหรงจิ่นซิวแทรกขึ้นมาก่อน
“เธอไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต แค่นอนสลบอยู่ เดี๋ยวถ้าเธอตื่น นายก็รีบบอกเรื่องที่โกหกเธอซะ” หรงจิ่นซิวเอ่ย
เฉินฮวนฮวนเริ่มขมวดคิ้ว เฟิงหานชวนโกหกเธอ?
เขาโกหกอะไรเธอ?
“หรือว่าให้ฉันอธิบายแทนนาย” เสียงของหรงจิ่นซิวดังอีกครั้ง “ร่างกายนายไม่มีปัญหาอะไร แค่อยากให้เธอคลอดลูกอย่างสบายใจ ก็เลยแกล้งว่าตัวเองมีลูกไม่ได้ แบบนี้อารมณ์ของเฉินฮวนฮวนก็จะไม่แย่เพราะเรื่องลูก”
พอได้ยินแบบนี้ เฉินฮวนฮวนจึงเบิกตาโต แสดงสีหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
ที่แท้……ที่แท้เรื่องที่เฟิงหานชวนมีลูกไม่ได้ คือโกหกเธอ?
ความจริงเขาเป็นผู้ชายปกติ?
เพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด ไม่อยากให้เธอหนักใจ ก็เลยยอมรับว่าตัวเองมีลูกไม่ได้?
เฉินฮวนฮวนร้องไห้ออกมาทันที
พอได้ยินเสียงร้องไห้ของเฉินฮวนฮวน ประตูจึงถูกเปิดออกอย่างฉับพลัน ร่างสูงรีบเดินไปที่ข้างเตียงเธอ แล้วจับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง
น้ำเสียงเขาลนลานมาก ตาแดงมากด้วย เสียงที่แหบแห้งรีบเอ่ยถามว่า “ฮวนฮวน ฮวนฮวน คุณเป็นอะไร? ไม่สบายที่ไหนหรือเปล่า? ฮวนฮวน รีบบอกผม……”
“อาหาน คุณเป็นผู้ชายปกติ ทำไมต้องยอมรับว่ามีลูกไม่ได้เพราะฉัน? สิ่งที่พวกคุณคุยกันเมื่อกี้ ฉันได้ยินหมดแล้ว” เฉินฮวนฮวนร้องไห้หนักกว่าเดิม มือเธอจับแผลผ่าตัดไว้ เพราะเจ็บมาก สีหน้าเธอจึงไม่ค่อยดี
“จิ่นซิว รีบเอายาระงับปวดมา!” พอเห็นสีหน้าของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนจึงรีบตะโกนออกไป
หรงจิ่นซิวรีบเดินออกประตูไป
เฟิงหานชวนจับมือเฉินฮวนฮวนไว้แน่น แล้วพูดว่า “ฮวนฮวน คุณฟังผมนะ ตอนนี้ยังไม่ต้องคิดอะไรพวกนี้ ฟื้นฟูร่างกายก่อน อีกหน่อยเราจะมีลูกด้วยกันเองนะ”
“ฉัน……ลูกของฉัน……” เฉินฮวนฮวนร้องไห้หนักกว่าเดิม
ทีแรกเพราะพ่อของเด็ก เธอจึงไม่ชอบเด็กคนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงหานชวนขอร้อง เธอคงทำแท้งไปตั้งนานแล้ว
แต่ว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอเริ่มมีความรู้สึกกับลูก แต่สวรรค์กลับพรากเขาไป
“ฮวนฮวน ไม่ร้องนะ อีกหน่อยจะมีลูกอีกนะ อีกหน่อยจะมีอีก……” เฟิงหานชวนไม่กล้าพูดอะไรมาก ทำได้แค่ปลอบใจ
“อีกหน่อยจะมีอีกจริงๆเหรอ?” เฉินฮวนฮวนพึมพำ
หรงจิ่นซิวเคยบอกว่า เธออย่าทำแท้งดีกว่า ไม่งั้นต่อไปจะมีลูกยาก อีกหน่อยเธอยังจะมีลูกอีกเหรอ?”
“มีแน่นอน รักษาร่างกายดีๆ อีกหน่อยเราต้องมีลูกอีกแน่นอน” เฟิงหานชวนจับมือเธอไว้แน่น
เฉินฮวนฮวนไม่รู้ว่าพูดพึมพำกับตัวเองไปนานแค่ไหน แล้วค่อยหลับไปอีกครั้ง
……
พอตื่นมาอีกที ก็ดึกมากแล้ว
ในห้องพักฟื้น มีแค่แสงไฟสีนวลดวงเดียวสว่างอยู่
ตอนที่เฉินฮวนฮวนหันไป ทีแรกคิดว่าจะเห็นเฟิงหานชวน แต่เธอกลับเห็นตาแก่แปลกหน้าคนหนึ่ง
เธอตกใจจนเบิกตาโต กรีดร้องรีบลุกขึ้น แต่ตาแก่ที่นั่งอยู่ข้างเตียงรีบ”ชู่ว” แล้วพูดเสียงเบาว่า “อย่าทำให้สามีหนูตื่น”
“คุณ……คุณเป็นใคร?” ตอนที่เฉินฮวนฮวนถาม เธอเหลือบมองเฟิงหานชวนที่นอนอยู่ที่เตียงข้างๆ
แต่ว่า รอบๆเขามีคนใส่ชุดสีดำล้อมอยู่ แล้วเมื่อกี้ที่เธอกรี๊ด เฟิงหานชวนไม่ได้ยิน แต่เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนเป็นคนที่หลับไม่ลึก
“คุณทำอะไรสามีฉัน?” เฉินฮวนฮวนแค่กล้าถาม แต่ไม่กล้าทำอะไรเลย เพราะเธอเห็นว่าข้างๆเธอ ก็มีคนใส่ชุดสีดำล้อมอยู่
เธอกับเฟิงหานชวน โดนล้อมไว้แล้ว
“เขาเหนื่อยเกินไป เราก็เลยมีโอกาสใช้ยาสลบ เขาแค่นอนสลบไป” ตาแก่ยิ้มอ่อน ตอนที่อธิบาย น้ำเสียงดูชิลล์มาก
ถึงจะพูดว่าเป็นตาแก่ แต่เขาสวมใส่ชุดสูท ดูแข็งแรงมาก ตอนที่พูด ดูพูดไม่ค่อยคล่อง แต่ก็ดูจริงจังมาก ดูแล้วให้ความรู้สึกว่าเป็นผู้ดี
“พวกคุณจะทำอะไรกันแน่?” เฉินฮวนฮวนถามอย่างระแวง
“ฮวนฮวน ทีแรกปู่ก็ไม่อยากรบกวนชีวิตหนู แต่ตอนนี้หนูบาดเจ็บ ปู่แค่อยากมองหนูอย่างเงียบๆ ไม่คิดเลยว่าหนูจะรู้ตัว” ตาแก่ถอนหายใจยาว แววตามีความเอ็นดู แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้า
“มองฉันเงียบๆ?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกงงมาก แล้วพูดว่า “แต่หนูไม่รู้จักคุณนะคะ!”
“ฮวนฮวน หลายปีมานี้ หนูลำบากมากแล้ว” ตาแก่ไม่ตอบว่าตัวเองเป็นใคร แล้วถอนหายใจต่อ
จากนั้น เขาก็เริ่มร้องไห้ ขอบตามีน้ำตา คนใส่ชุดดำข้างๆก็รีบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขา
เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าตัวเองเจอคนบ้า คนที่บ้ามากๆ
เธอถอยหลังไปอย่างระแวง พยายามให้ตัวเองใจเย็น แล้วเอ่ยถามว่า “ฉันไม่รู้จักคุณ คุณรีบไปเถอะ! ฉันแนะนำให้คุณไปโรงพยาบาลจิตเวชดีกว่า”
“ตอนนั้นปู่ทำผิดกับหมิงจูเอง ความผิดของปู่เอง ถ้าปู่รีบดีขึ้น ก็คงไม่เป็นเหมือนตอนนี้……”
หมิงจู?
คุณยายของเธอชื่อซูหมิงจู