เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว แล้วสีหน้ามีความผิดหวัง
พอเห็นท่าทางเขาแบบนั้น เป๋าฮวนจึงพูดอย่างเย็นชาว่า
“ฉันมาจากประเทศเฉิน มาเพราะงานประมูลครั้งนี้ ฉันมาประเทศฮัวครั้งแรก เพราะฉะนั้นไม่มีทางเป็นคนที่คุณรู้จักแน่นอน”
“หรือว่า คุณก็มาร่วมงานประมูล?”
“งั้น เจอกันตอนเย็นค่ะ”
พูดจบ เป๋าฮวนก็ก้มดูข้อมือตัวเอง มือของเขาที่จับมือเธอไว้ ค่อยๆปล่อยออก
เธอรีบดึงมือกลับมา แล้วก้าวเดินออกจากฟิตเนส
พอกลับถึงห้องแล้ว เป๋าฮวนจึงเดินเข้าห้องอาบน้ำ ถอดแว่นดำออก โยนไปที่อ่างล้างมือ แล้วยืนดูตัวเองหน้ากระจก
สามปีแล้ว นอกจากใบหน้าเธอ เสียงเธอ แล้วที่อื่นๆ เธอรู้สึกว่าหาร่องรอยของเฉินฮวนฮวนไม่เจอแล้ว
เพราะแบบนี้ ตอนที่อยู่ต่อหน้าเฟิงหานชวน จึงพูดอย่างมั่นใจแบบนั้น
ตามคาด เขาเชื่อสิ่งที่เธอพูด ไม่ได้บังคับให้เธอถอดแว่นดำ ไม่ได้คิดว่าเธอคือเฉินฮวนฮวนอีก
เธอถอดนาฬิกาออก สีหน้าของเป๋าฮวนก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม พอถอดชุดออกกำลังกายแล้ว เธอจึงก้าวเข้าไปอาบน้ำ
……
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น
เป๋าฮวนใส่ชุดเดรสสีชมพู แล้วแต่งหน้าสวยๆ ที่มือก็ถือกระเป๋าฝังเพชร แล้วเดินไปที่ประตูห้อง
เธอเปิดประตู กำลังจะออกไป แต่เรียวขาเรียวยาวที่กำลังจะก้าวออกไป กลับหยุดชะงักกลางอากาศ
เธอยื่นมือไปจับบริเวณตาตัวเอง เธอ……ไม่ได้ใส่แว่นดำ
“คุณผู้ชายคะ คุณมาอีกทำไมคะ? หรือว่าคุณเป็นโรคจิตสะกดรอยตาม?” แววตาขอเป๋าฮวนแฝงไปด้วยความโมโห แล้วจ้องเขาตรงหน้า
เฟิงหานชวนก็ยังดูดีเหมือนเดิม ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอไม่ขยับเลย แต่สีหน้ากลับตกใจมาก
เขาอ้าปากจะพูด แต่กลับเห็นว่าตัวเองพูดอะไรไม่ออกเลย
“คุณผู้ชายคะ คุณมายืนขวางทางทำไมคะ? รบกวนถอยหน่อยค่ะ คุณขวางทางฉัน!” เป๋าฮวนอดไม่ได้จนต้องมองบน แล้วพูดอย่างหมดคำพูด
เธอก้าวเดินไปข้างหน้า บีบเข้าใกล้เฟิงหานชวน จนตัวจะติดเขาอยู่แล้ว จากนั้นจึงออกแรงผลักเขาออก แล้วเดินอ้อมเขา
“ฮวนฮวน……” เขาพึมพำเสียงเบา
ตัวของเป๋าฮวนแข็งทื่อทันที
เขาจำเธอได้แล้ว?
แต่ว่า เธอรีบปรับสีหน้า แล้วหันไปยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณผู้ชายคะ ถ้าจะจีบก็ควรมีขอบเขต! มาจีบทั้งๆที่เรียกชื่อคนอื่น มันจะทำให้คนอื่นจะอ้วก!”
“Joy!” เฟิงหานชวนจับมือเธอไว้
เป๋าฮวนอึ้ง ก้มมองมือของเขา แล้วเงยหน้าสบตากับดวงตาของเขา อยู่ๆเธอก็ไม่เข้าใจว่า เฟิงหานชวนกำลังคิดอะไรอยู่
“คุณผู้ชาย นี่คุณทำอะไรอีกคะ? ทำไมถึงเรียกชื่อฉันล่ะ?”
เฟิงหานชวนออกแรง แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
เป๋าฮวนไม่ทันตั้งตัว จึงเซไปแนบกับหน้าอกเขา ทันใดนั้น จึงได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ
กลิ่นที่คุ้นเคยนั้นลอยเข้าจมูก แล้วอ้อมล้อมเธอไว้
ยังไม่รอให้เธอต่อต้าน มือทั้งสองข้างของเขายันประตูไว้ แล้วบังคับให้เธออยู่ตรงหน้าเขา
เป๋าฮวนเบิกตาโต กำลังจะตะโกนเรียกคน แต่เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นว่า “joyที่แปลว่าสนุกสนาน ชื่อของคุณคือเป๋าฮวน”
“ฮวนฮวน สามปีแล้ว คุณโผล่มาสักที!”
ประโยคสุดท้าย เขาพูดกัดฟันแน่น
เขาโดนโกหกมาสามปี ระยะเวลาสามปีนี้ เขาคิดว่าเธอจากไปแล้วจริงๆ
แต่ว่า เธอกลับเปลี่ยนไปเป็นอีกคน แล้วใช้ชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้ แถมยังหยอกล้อผู้ชายเป็นแล้ว
สีหน้าของเป๋าฮวนอึ้งทันที แต่เธอก็รีบตั้งสติ จ้องมองเขาตรงหน้าแล้วพูดกัดฟันแน่นว่า “ปล่อยฉัน!”
“ฮวนฮวน ทำไม ทำไมตอนนั้นต้องไปจากผม……” เฟิงหานชวนจับไหล่เธอไว้ เสียงเริ่มเข้ม แล้วตาก็เริ่มแดง
“ฉันไม่รู้จักคุณ จะไปจากคุณได้ยังไง?” เป๋าฮวนพยายามดิ้นหลุดจากเขา แต่แรงของเธอ สู้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย
“คุณคือฮวนฮวน ผมแน่ใจ!” เฟิงหานชวนกอดเธอไว้แน่น แล้วจะกลืนกินเธอเข้าไปด้วยซ้ำ
เป๋าฮวนจะหายใจไม่ออกแล้ว เธอจึงตะโกนเสียงดัง “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
ทันใดนั้น ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี สองพี่น้องจิ่งเหลิ่งกับจิ่งมั่วได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือของเป๋าฮวน จึงรีบวิ่งไปทันที
ตอนที่เห็นเฟิงหานชวน สองพี่น้องอึ้งเล็กน้อย จากนั้นจึงไปดึงเฟิงหานชวนคนละข้าง
เป๋าฮวนหายใจคล่องสักที จึงหายใจเสียงดัง พอตั้งสติได้แล้ว เธอจึงเดินไปหาเฟิงหานชวน ยกขาขึ้น แล้วใช้รองเท้าส้นสูงเตะเท้าของเขา
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น แล้วรู้สึกเจ็บ
“ไอ้โรคจิต!” เป๋าฮวนจ้องเขา โกรธจนกัดฟันแน่น
ดวงตาของเฟิงหานชวน เอาแต่จ้องเธอตรงหน้า ไม่ได้โมโห แต่กลับหัวเราะออกมา
เสียงของเขาทุ้มต่ำ เสียงที่หัวเราะ จึงน่าฟังมาก
แต่ว่า ตอนนี้เป๋าฮวนกลับไม่อยากชื่นชม เธอเม้มปากเอ่ยถามว่า “คุณหัวเราะอะไร? ลวนลามผู้หญิงทำให้คุณมีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ?”
สามปีแล้ว เฟิงหานชวนก็ยังไม่แก้นิสัยที่เจ้าเล่ห์!
“เปล่า เพราะผมเจอคุณ ก็เลยมีความสุข” เฟิงหานชวนปฏิเสธ แต่ก็อธิบาย
เป๋าฮวน: “……”
“ฮวนฮวน คุณกลับมาแล้ว คุณกลับมาสักที!” เฟิงหานชวนเอาแต่หัวเราะ แล้วพึมพำกับตัวเอง
เป๋าฮวนไม่รู้จะตอบยังไง เฟิงหานชวนในตอนนี้ เหมือนคนบ้าชัดๆ
“คุณคนบ้า ฉันเตือนคุณไว้เลย คนที่จับตัวคุณอยู่ตอนนี้ เป็นพี่น้องบอดี้การ์ดของฉัน ถ้าคุณยังมารังควานฉันอีก พวกเขาจะสั่งสอนคุณเอง!”
พอเป๋าฮวนเตือนแล้ว จึงหันไปพูดกับจิ่งเหลิ่งจิ่งมั่วว่า “อาเหลิ่ง อามั่ว ไปที่งานประมูลกับฉัน”
“คุณหนู แล้วผู้ชายคนนี้จะจัดการยังไงครับ?” จิ่งเหลิ่งเอ่ยถาม
“ช่างเขาเถอะ คนบ้าคนนี้ก็เหมือนจะไปงานประมูลด้วย” เป๋าฮวนเหลือบมองเฟิงหานชวน แล้วหันหลังเดินไป
เฟิงหานชวนอยากตามไป แต่จิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งขวางทางไว้ เป๋าฮวนจึงรีบเข้าลิฟต์ แล้วลงไปข้างล่างก่อน
ตอนที่ซูอวี่มาตามหาเฟิงหานชวน จึงเห็นเฟิงหานชวนโดนคนที่เหมือนบอดี้การ์ดขวางทางไว้
“บอสเฟิงครับ นี่ นี่ นี่……นี่อะไรกันครับ?” ซูอวี่เดินมาอย่างระมัดระวัง แล้วเอาแต่เหลือบมองจิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่ง
จิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งแค่ยืนนิ่งๆอยู่แบบนั้น ไม่ตอบอะไรเลย ยืนขวางทางเฟิงหานชวนจนมิด
เฟิงหานชวนไม่ได้ตอบซูอวี่ แต่แค่มองสองคนตรงหน้า แล้วถามเสียงเข้ม “เธอคือนายจ้างของพวกนาย?”
จิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งไม่ตอบเหมือนเดิม
“รู้อะไรไหม? ผมเป็นสามีเธอ” เฟิงหานชวนพูดอย่างเยือกเย็น