รู้สึกเหมือนฝันเป็นจริงเมื่อ เซียงซูหมิงยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัด
ภายใต้ชุดเขียวและสีน้ำเงิน เขายืนอยู่ตรงหน้าผู้ป่วยกำลังหายใจยู่ วิสัญญีแพทย์เป็นของจริงและตัวเลขบนเครื่องช่วยชีวิตก็กำลังแสดงผลอยู่…
“มันเป็นการผ่าตัดที่แท้จริง” เซียงซูหมิงสูดหายใจลึก ๆ นี่มัน มีอากาศบริสุทธิ์ในห้องผ่าตัดและไม่มีกลิ่นฉุนของฟอร์มาลินเลย
“เด็กฝึกงานฉันขอที่บันไดเล็กน้อย” หยูหยวนเข้ามาสายเล็กน้อยและความสูงของโต๊ะปฏิบัติการได้เพิ่มขึ้นโดยหลิงรันในระดับที่หยูหยวนไม่เอื้อมถึงแม้กระทั่งต่อบันไดขึ้นไป
หยูหยวนไม่แม้แต่จะตบเปลือกตาเมื่อเธอเห็นว่าเธอต้องการที่วางเท้าอีก ท้ายที่สุดเธอต้องการต่อบันไดเช่นกันเมื่อเธอทำงานกับแพทย์ปกติคนอื่น ๆ ไม่มีความแตกต่างระหว่างการต่อบันที่ต่อบันไดหนึ่งหรือสองที่อยู่ติดกับเตียงปฏิบัติการ
เจิ้งเหอจุนที่อยู่ด้านหลังหยูหยวนยังคงปรับขนาดห้องผ่าตัดเมื่อหยูหยวนสั่งให้เขา เขารีบก้มหลังและรีบไปเก็บรองเท้าที่วางเท้าทันที
“เธอก็เข้ามาช่วยด้วย” หยูหยวนเหลือบมองที่กวนเฟย เธอพูดอย่างรวดเร็วและน้ำเสียงของเธอก็ตรงไปตรงมา
กวนเฟยกะพริบตา เธอลังเลที่จะทำเช่นนั้นเพราะเธอเป็นเด็กผู้หญิง
“เร็วเข้า” ช่วงเวลาระหว่างคำสั่งของ หลิงรันกับคำสั่งของหยูหยวน นั้นสั้นมากและพวกเขาไม่ได้ให้เวลาเกาเฟยเพื่อคิดเลย
ตอนนี้หยูหยวนเองก็เป็นหัวหน้าประจำในโรงพยาบาล แพทย์ที่ได้รับตำแหน่งนั้นจะเปลี่ยนไปอย่างมาก มันไม่ได้เกิดจากอำนาจหน้าที่ที่ได้รับตำแหน่ง แต่เนื่องจากหน้าที่อันหนักหน่วงที่มาพร้อมกับตำแหน่งนี้
การอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลายี่สิบสองชั่วโมงต่อวันเจ็ดวันต่อสัปดาห์นั้นไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับผู้อาศัยในโรงพยาบาลใด ๆ อีกสองชั่วโมงมีความหมายสำหรับผู้อยู่อาศัยระดับหัวหน้าเพื่อกลับไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าของพวกเขา หัวหน้าผู้อยู่อาศัยในแผนกศัลยกรรมไม่จำเป็นต้องกลับบ้านและอาบน้ำ พื้นที่อาบน้ำในพื้นที่ปฏิบัติการก็มีไว้สำหรับการใช้งาน พวกเขาไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเช่นกัน การขัดผิวในพื้นที่ปฏิบัติงานมีมากเกินพอและทั้งหมดได้รับการฆ่าเชื้อแม้ในอุณหภูมิสูง
แม้ว่าการขัดอาจทำให้ดูเหมือนว่าคุณมากจากการตูนเรือง ดราก้อนบอลไม่ว่าพวกเขาจะทำลายซากปรักหักพัง แต่ก็มีสครับใหม่ให้เปลี่ยนเสมอมาแทนที่สครับตัวเก่า
กล่าวโดยสรุปผู้มีอำนาจปกติในโรงพยาบาลไม่จำเป็นต้องกลับบ้านดังนั้นเขาหรือเธอจึงอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลายี่สิบสองชั่วโมงและนั่นคือชีวิตของแพทย์ระดับหัวหน้า
หากหัวหน้า ต้องการความอยู่รอดในช่วงเวลาของการประกอบอาชีพพวกเขาจะไม่พึ่งพาเงินเดือนของพวกเขาสักสองสามพันหยวนต่อเดือน แต่ความพึงพอใจที่ได้รับเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงครวญครางต่อเนื่องของผู้ป่วยและเมื่อพวกเขาช่วยชีวิตผู้ป่วยไว้
การย้ายจากห้องผ่าตัดหนึ่งไปยังอีกห้องผ่าตัดหนึ่งนั้นเหมือนกับการย้ายจากสนามรบหนึ่งไปอีกสนามหนึ่ง ไม่ว่าจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวเมื่อหัวหน้าท้องถิ่นเทความสนใจของเขาหรือเธอลงในการผ่าตัดเวลาภายในหนึ่งวันก็จะค่อยๆหายไป
นอกจากนี้เมื่อทุกคนอยู่ในตำแหน่งนานคำสั่งของพวกเขาจะพัฒนาไหวพริบอันน่าเกรงขามและคำสั่งเหล่านั้นก็จะทรงพลังเช่นกัน
แม้ว่ายูหยวนจะสูงเพียงแค่สี่ฟุตเก้านิ้วเธอก็จะมีความแข็งแกร่งของกอริลลาภูเขาเมื่อเธอต่อสู้กับลิงน้อย
กวนเฟยดูราวกับว่าเธอทำผิดเมื่อเธอตามเจิ้งจุนไปถือสตูลวางเท้าและตั้งค่าให้กับหยวนหยวน
“ไปล้างมือของคุณ” หยูหยวนให้คำสั่งกับคนอื่นๆ
เจิ้งเหอจุนหันกลับมาแล้วล้างมือ กวนเฟยลังเลอยู่พักหนึ่งจ้องมองหลิงรันและออกจากห้องผ่าตัดโดยการก้มหน้าลง
หลิงรันยกมือขึ้นตลอดเวลา
แม้ว่าเวลาที่ผู้ช่วยของเขาใช้เวลาทำงานด้วยกันนั้นสั้น แต่จำนวนการผ่าตัดที่พวกเขาแสดงนั้นสูงมาก ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องจัดการสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นในห้องผ่าตัดอีกต่อไป ในตอนนี้ผู้ช่วยของเขาอย่างหยูหยวนเริ่มสามารถผ่าตัดด้วยตัวเองได้แล้ว
หลิงรันดูที่นาฬิกาและพูดว่า “เราจะเริ่มการผ่าตัดตอนนี้หยูหยวนจะทำงานเป็นผู้ช่วยคนแรกและ เซียงซูหมิงจะกลายเป็นผู้ช่วยคนที่สอง”
“ตกลง” หยูหยวนเห็นด้วย
เซียงซูหมิงพยายามเลียนแบบและตะโกนว่า “โอเค”
หลังจากเขาพูดอย่างนั้น เซียงซูหมิงก็ตระหนักว่าเสียงของเขาดังเกินไป เขาใช้มือปิดปากทันที
“ไปล้างมือของคุณ” เมื่อ หยูหยวนเห็นการกระทำของ เซียงซูหมิงเธอไล่เขาออกจากเตียงปฏิบัติการโดยไม่มีที่ว่างให้โต้แย้ง
เซียงซูหมิงตกตะลึงและเขาถอนหายใจด้วยการลาออก เขาออกจากโรงละครในลักษณะที่สลดใจ
ประสบการณ์การผ่าตัดในฝันของเขาดูไม่เหมือนที่เขาคาดไว้
ในความเป็นจริงก่อนที่เขาจะเข้าสู่ห้องผ่าตัดเป็นครั้งแรก เซียงซูหมิงได้ค้นหาข้อมูลจำนวนมากและสอบถามผู้อาวุโสสองสามคนที่เริ่มฝึกซ้อม เขาแอบติดต่อพวกเขาสองสามครั้งเพื่อที่เขาจะไม่ถูกจับว่าทำผิดพลาดในระดับเริ่มต้น
กระนั้นเขายังคงทำผิดระดับเริ่มต้นและมันก็เป็นปัญหาความสะอาดซึ่งเป็นข้อห้ามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโรงละครปฏิบัติการ
ในห้องน้ำ เกาเฟย และเจิ้งเหอจู้ ถาม เซียงซูหมิงโดยไม่ตั้งใจก่อนที่พวกเขาจะรีบร้อน
เซียงซูหมิงรู้ว่าพวกเขาหวังที่จะเข้ารับตำแหน่งของเขา
และสิ่งที่น่าผิดหวังที่สุดคือพวกเขาอาจประสบความสำเร็จมากกง่าเขาเสียอีก
เซียงซูหมิงไม่มีทางเลือกนอกจากยืนอยู่ในห้องน้ำและล้างมือด้วยขั้นตอนเจ็ดขั้นตอน เขาตำหนิตัวเองว่า ‘ในที่สุดมันก็ไม่ง่ายที่จะมีโอกาสได้เข้าร่วมการผ่าตัด แต่ตอนนี้ฉันสามารถเข้าร่วมได้ครึ่งหนึ่งของมันอาจจะน้อยกว่านี้และใครจะตำหนิเรื่องนี้?’
หลังจากที่เขาล้างมือ เซียงซูหมิงมองดูตัวเองในกระจกและกระตุ้นให้ตัวเอง ‘ถ้าคุณน่าเกลียดคุณต้องศึกษาเพิ่มเติม หากคุณน่าเกลียดคุณต้องศึกษาเพิ่มเติม …
เมื่อเขาตรวจสอบรูปร่างภายนอกของเขาเสร็จแล้ว เซียงซูหมิงก็กลับไปที่ห้องผ่าตัดด้วยรอยยิ้ม
“ เราจะเริ่มการผ่าตัดแล้ว…” หลิงรันยังคงยกมือขึ้น เมื่อเขาเห็น เซียงซูหมิงเข้ามาเขาพูดอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังต่อสู้กับเวลา
เซียงซูหมิงถูกหยั่งรากถึงจุดนั้น “คุณยังไม่ได้เริ่มเลยเหรอ?”
“รีบเข้ามาที่นี่” หยูหยวนพูดอย่างเคร่งครัดมาก ทักษะการผ่าตัดของเธอเป็นปกติซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ตลอดการผ่าตัด
เซียงซูหมิงพยักหน้าทันทีและยืนอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยที่สอง กวนเฟยและเจิ้งจุนมองจากที่ไกล ๆ
“เทคนิคการซ่อมแซมเอ็นร้อยหวาย” หลิงรานพูดอีกประโยคหนึ่งก่อนที่เขาจะยื่นมือออกมา “มีดผ่าตัด.”
วันนั้นพยาบาลประจำการคือวังเจีย เธอวางมีดผ่าตัดในมือของ หลิงรันในระดับที่สมบูรณ์แบบ ตำแหน่งของมันคือกลยุทธ์และเวลาของเธอนั้นดี
หลิงรันลากมีดผ่าตัดเหนือผิวหนังของผู้ป่วยและมีแผลขนาด 5.9 นิ้ว
แผลอาจจะสวยงาม แต่มันคือจุดสิ้นสุดของความสวยงามของผิวหนังของคนแล้ว
ตั้งแต่หลิงรันเริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับเวชศาสตร์การกีฬา หลิงรันไม่ชอบเย็บแผลอีกต่อไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการผ่าตัดเช่นการรักษาเอ็นร้อยหวาย ตอนนี้พวกเขามีการผ่าตัดที่มีการผ่าน้อยที่สุดมันเป็นการผ่าแบบขั้นสูงแล้ว แต่ถ้าผู้ป่วยไม่ได้เลือกที่จะไปทำศัลยกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ และเลือกใช้การผ่าตัดแบบเปิดแทนความต้องการของพวกเขาเกี่ยวกับความยาวของแผลจะค่อนข้างชัดเจน
อย่างมากเมื่อหลิงรันทำการเย็บแผลเขาจะใช้การเย็บแผลระหว่างผิวหนังและการเย็บเสริมแรงเพื่อทำการรักษาแผลขนาดใหญ่
หลิงรันได้ทำขั้นตอนอย่างน้อยสองร้อยครั้ง และแม้กระทั่งเคสที่หยูหยวนรวมทำก็เหมือนฝุ่นละอองที่อยู่ในการรักษาเอ็นรอยหวายของหลิงรัน เธอคุ้นเคยกับการดำเนินงานของหลิงรันมาก แต่ปัญหาหลักคือเธอไม่สามารถทำได้เช่นเขา
หลิงรันเห็นเอ็นร้อยหวายของผู้ป่วยอย่างชำนาญแยกออกจากส่วนที่เหลือและเย็บต่อ …
เซียงซูหมิงรู้สึกตื่นตาเมื่อเขาดู
เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังดูเกมใหม่หรือศิลปะการต่อสู้ที่สวยงามที่กำลังจะจบลง เขาดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่เขากำลังดูอยู่ แต่เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขากำลังดูอะไรอยู่ ที่แย่ที่สุดคือผู้เล่นที่ควบคุมเกมหรือศิลปินการต่อสู้ที่ดำเนินการเคลื่อนไหวเหล่านั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญในหมู่ผู้เชี่ยวชาญซึ่งทำให้ เซียงซูหมิงสูญเสีย
ในใจของ เซียงซูหมิงมีเพียงเสียงหนึ่ง
“ดึงมัน!”
เขาจับตัวรีเทรเตอร์ด้วยมือทั้งสองและดึงและดึง …
หลังจากนั้นประมาณสิบนาที เซียงซูหมิงก็กลับมารู้สึก เขาเงยหน้าขึ้นมองหลิงรัน
เซียงซูหมิงไม่แน่ใจเกินไปว่าเขาเข้ามาใกล้หลิงรันมากกี่ครั้ง บางทีมันอาจเป็นครั้งที่สาม แต่เขาไม่เคยใกล้ชิดกับหลิงรันมาถึงสี่ครั้ง …
แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในหลักสูตรเดียวกันและในปีเดียวกันเซียงซูหมิงไม่เคยมีโอกาสได้คุยกับหลิงรัน
เซียงซูหมิงรู้ทันทีว่าแม้ว่าเขาจะรู้หลายอย่างเกี่ยวกับหลิงนเขาก็ยังไม่เข้าใจหลิงรันจริงๆ
ใครบ้างที่เคยคิดว่าภายในหนึ่งปีหลิงรันจะกลายเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ในโรงพยาบาล?
ที่สำคัญที่สุดตอนนี้เขามีวิธีการผ่าตัดที่ไม่เหมือนใครสำหรับเขาเท่านั้น
สำหรับนักศึกษาแพทย์นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ในอนาคตเท่านั้น
“เสร็จแล้ว การรักษาเอ็นร้อยหวาย” หยูหยวนลดระดับศีรษะของเธอเพื่อดูและบอกให้หลิงรัน สังเกตเธอ
หลิงรันพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรเลยและเขาก็ทำการผ่าตัดต่อไป
หยูหยวนรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร หมายความว่าพวกเขาจะต้องทำการผ่าตัดตามแผนที่กำหนดไว้
นั่นคือส่วนที่ง่ายที่สุด หยูหยวนใช้เทคนิคที่เธอฝึกฝนมาหลายครั้งเพื่อร่วมมือกับหลิงรันเช่นเดียวกับที่เธอทำได้
แน่นอนว่าหน้าที่ของเธอในฐานะผู้ช่วยมีน้อย มันเป็นแค่ส่วนที่เธอสามารถจัดการได้ภายในขีด จำกัด ของเธอ
ในขณะเดียวกันแขนของ เซียงซูหมิงก็พันกันขนาดเขาทำการผ่าตัด
การเพิกถอนบริสุทธิ์นั้นเป็นการเดินทางโดยใช้จิตใจมนุษย์อย่างมากและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหลิงรันไม่ชอบคุย
“ใช่มันเกือบจะเสร็จแล้ว” คำพูดของหลิงรันทำให้ทุกคนกลับมาสนใจห้องผ่าตัด
ความคิดของ เซียงซูหมิงเริ่มตื่นตัว
หลิงรันตรวจสอบรอยประสานสองครั้งย้อนหลังไปข้างหลังก่อนที่เขาจะทำการปิดแผลด้วยตนเอง
เมื่อเย็บเสริมแรงหนักเสร็จสมบูรณ์แล้วและเย็บประสานระหว่างทางเสร็จครึ่งทางหลิงรันถาม เซียงซูหมิง“นายต้องการเย็บไหม?”
“อืมได้ผมต้องการเย็บ!” เซียงซูหมิงตื่นเต้นมาก
หลิงรันกล่าวว่า “ฉันจะให้นายเย็บห้าเข็มถ้าถ้านายไม่ทราบวิธีการเย็บภายใน เพียงแค่ใช้เทคนิคการเย็บแบบขัดจังหวะแบบง่าย”
ขณะที่หลิงรันพูดเขาก็เลิกพูด
เซียงซูหมิงให้ความสำคัญกับโอกาสในการยืนอยู่ในตำแหน่งของหลิงรันอย่างมาก เขายังขอให้บางคนลดระดับเตียงปฏิบัติการลงก่อนที่จะเริ่มเย็บ
หลังจากสองเข็ม หยูหยวน หันหน้าไปทางด้านข้างเพื่อดูใบหน้าของผู้ป่วย จากนั้นเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจราวกับว่าภาระอันหนักหน่วงได้ถูกย้ายออกจากไหล่ของเธอ