เป๋าฮวนไม่ได้สังเกตการแสดงออกของเฟิงหานชวน เธอไม่สามารถละสายตาจากไพลินในกรอบแก้วบนเวทีประมูลได้
เธอตื่นเต้นมาก!
อย่างไรก็ตาม เธอกลับรู้สึกเจ็บใจมากอีกครั้ง!
ราคาพันล้านนี้คงจะไม่มีใครไล่ตามได้อีกแล้ว
เพียงแค่มากกว่างบประมาณของตัวเองสามเท่า!
ไม่มีทางหรอก ใครกันทำให้เธอชอบราชินีซีซาร์ ใครกันบอกให้เธอมาที่นี่เพื่อไพลิน!
เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองชอบ เธอก็ควรลงทุน
“พันล้านครั้งที่หนึ่ง!”
“พันล้านครั้งที่สอง!”
เป๋าฮวนฟังเสียงของพนักงานประมูล เธอมองไปที่บริเวณที่ประมูลและทุกคนยังคงเงียบ ริมฝีปากของเธอยกขึ้น
ไพลินจะเป็นของเธอในไม่ช้า
ในขณะที่อยู่ช่วงเวลาแห่งความสุขของเธอ เสียงต่ำๆก็ดังขึ้นข้างๆหูของเธอ
“สองพันล้าน!”
เป๋าฮวนตกตะลึง เธอหันศีรษะและมองไปยังเฟิงหานชวนที่ถือป้ายหมายเลข ดวงตาของเธอนิ่งไม่เคลื่อนไหว
“สอง….สองพันล้าน?”เป๋าฮวนกลับมารู้สึกตัวและอ้าปากค้าง ริมฝีปากของเธอสั่นด้วยความตกใจ
ไม่ใช่เพียงแค่เธอคนเดียว แต่รวมถึงทุกคนที่อยู่ด้วย ราวกับว่าทุกคนกำลังเห็นมนุษย์ต่างดาว ทุกๆสายตาจับจ้องมองไปที่เฟิงหานชวน
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที หญิงสาวในบริเวณงานประมูลก็เริ่มกรีดร้อง: “เขาหล่อมาก!”
“คือเขา ตำนานของสแตนฟอร์ดในปีนั้น! รุ่นพี่ของฉัน! ”
“เขาเป็นผู้ก่อตั้ง R กรุ๊ป เฟิงหานชวน”
“คุณชายที่สามแห่งตระกูลเฟิงที่มีชื่อเสียงมากๆในเมืองเป่ยเฉิง!”
“เขาบ้าไปแล้วเหรอ? ว่ากันว่าเขาไม่เคยทำธุรกิจให้ขาดทุน จู่ๆก็มาใช้เงินสองพันล้านเพื่อซื้ออัญมณีชิ้นเล็กๆเนี่ยนะ? ”
“เขาคงทำเพื่อผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา ผู้หญิงที่ประมูลราคาพันล้านเมื่อกี้!”
“พวกเขาเป็นศัตรูกันหรือเปล่า? ทำไมเฟิงหานชวนถึงต้องการแย่งไพลินที่ผู้หญิงคนนั้นก็กำลังเล็งไว้อยู่เหมือนกัน? ”
“ฉันคิดว่าไม่ใช่ศัตรู แต่มันคือความต้องการ!”
……
ในบริเวณที่ประมูลเริ่มเกิดเสียงดังวุ่นวาย
เป๋าฮวนหันศีรษะและจ้องไปที่เฟิงหานชวน เธอด่าสาปแช่ง: “คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณใช้เงินสองพันล้านเพื่อซื้ออัญมณีที่แตกแล้วน่ะเหรอ? ”
“ฮวนฮวน เป็นเพราะมุมมองของคุณ ผมเชื่อว่ามันจะต้องมีคุณค่ามาก”เฟิงหานชวนยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยและตอบกลับเบาๆ
เป๋าฮวนกุมขมับและพยายามระงับความโกรธของเธอ จากนั้นก็อธิบายไปว่า: “ไม่ใช่เพราะคุณค่าของมัน แต่มูลค่าในตลาดของมันมีค่าน้อยกว่าราคาที่สูงเช่นนี้มาก เพราะฉันก็แค่ชอบราชินีซีซาร์มากเท่านั้นเอง”
“ถ้าคุณชอบ ผมก็จะเอามันมาให้คุณ”เฟิงหานชวนยิ้มบางๆ
เป๋าฮวนเกาหัวของเธออย่างแรง เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนไม่ได้ชอบไพลินน้ำเงินนี้ แต่เขาจงใจประมูลมัน
แค่นั้นแหละ!
ถ้าเป็นเช่นนั้น เธอก็ไม่ต้องการมันแล้ว!
“ฉันไม่ต้องการมัน คุณเล่นเองไปเถอะ”เป๋าฮวนจ้องมองเขาอย่างดุดัน จากนั้นก็หันไปทางด้านหน้า
ในเวลานี้พนักงานประมูลได้ขอให้ทุกคนเงียบและเริ่มประกาศต่อว่า: “พันล้านครั้งที่หนึ่ง มีใครจะเพิ่มราคาไหม?”
“สองพันหนึ่งร้อยล้าน!”
ในขณะเดียวกันก็มีเสียงดังขึ้นจากทางด้านซ้ายของเป๋าฮวน เขาพูดภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
เธอหันศีรษะของเธอมาอีกครั้งด้วยความประหลาดใจ แต่ในทิศทางที่แตกต่างกันเพราะเมื่อสักครู่คืออเล็กซ์ที่เพิ่มราคา!
“อเล็กซ์ คุณก็เป็นบ้าไปแล้วเหมือนกันเหรอ?”เป๋าฮวนอุทาน
เป็นเรื่องที่เข้าใจยากสำหรับคนทั่วไปที่จะซื้อไพลินขนาดเล็กในราคาที่สูงเช่นนี้
เกือบจะทุกคนในตอนนี้หันความสนใจไปที่ทั้งสามคน และเสียงของภาษาของประเทศต่างๆก็เริ่มซุบซิบกันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสามคน
“จอย ผมจะช่วยเอาไพลินนี้มาให้คุณ และผมจะไม่มีวันปล่อยให้คนบางคนได้หน้าหรอก!”อเล็กซ์ทุบหน้าอกของเขาและสัญญากับเป๋าฮวน
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นเป๋าฮวน พูดได้เลยว่าเขาตกหลุมรักเป๋าฮวนตั้งแต่แรกเห็น เป๋าฮวนเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ
อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเป๋าฮวนที่มีต่อเขานั้นไม่ได้เกลียดแต่ก็ไม่ได้ชอบเขา ทำให้เขาไม่สามารถหาโอกาสที่จะรุกเธอได้ และคราวนี้เขาได้พบเธออีกครั้ง เขารู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่พระเจ้ามอบให้กับเขา
นอกจากนี้ เขาต้องการช่วยเป๋าฮวนจากผู้ชายที่ก่อกวนเธอ หากเขาสามารถเอาไพลินมาให้เป๋าฮวนได้ เป๋าฮวนก็คงจะตกลงคบกับเขาอย่างแน่นอน!
อเล็กซ์กำลังคิดเพลินๆ แต่จู่ๆในวินาทีต่อมาก็เสียงที่เยือกเย็นของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น
“ห้าพันล้าน!”
คราวนี้ ทุกคนยกเว้นเฟิงหานชวนตกอยู่ในความตะลึง
รวมทั้งเป๋าฮวนและอเล็กซ์
“ฟัค! บ้าชะมัด!”อเล็กซ์แอบสบถ
เขาไม่สามารถเพิ่มราคาได้อีกแล้ว
เขาเป็นลูกคนที่สองในครอบครัวและไม่มีสิทธิ์สืบทอดมรดก เขาเป็นแค่เพลย์บอยที่เที่ยวเล่นไปวันๆ
ห้าพันล้านเพื่อซื้ออัญมณีเม็ดเล็กๆน่ะเหรอ เขาไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น!
เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มที่ใช้เงินไปวันๆ และเงินออมทั้งหมดในบัญชีของเขาตอนนี้อยู่ที่สามพันล้านเท่านั้น
“บ้าไปแล้ว เฟิงหานชวน คุณบ้าไปแล้วจริงๆ!”เป๋าฮวนมองไปที่เฟิงหานชวนอย่างไม่เชื่อและพึมพำกับตัวเอง
เธอนึกไม่ถึงว่าเฟิงหานชวนจะใช้เงินห้าพันล้านเพื่อซื้ออัญมณีอันเดียว
เฟิงหานชวนยังคงมีการแสดงออกที่เฉยเมย ราวกับว่าห้าพันล้านนั้นเท่ากับห้าสตางค์สำหรับเขา
“ห้าพันล้านครั้งที่หนึ่ง”
เสียงพนักงานประมูลดังขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ห้าพันล้านครั้งที่สอง!!!”
ยังไม่มีการตอบสนองใดๆ และยังไงทุกคนก็สามารถเดาได้ว่าคงจะไม่มีใครตอบ
“ปัง!”พนักงานประมูลตะโกนเสียงดังลั่น “ห้าพันล้านครั้งที่สาม ขอแสดงความยินดีกับหมายเลข 87 คุณเฟิง เฟิงหานชวน”
ล่างเวทีมีเสียงปรบมืออย่างดุเดือดจากผู้ชม ดังจนแทบจะทำให้หูหนวก ทุกคนปรบมือให้กับความบ้าคลั่งของเฟิงหานชวน
เป๋าฮวนรู้สึกมึนไปแล้วจริงๆ เธอรู้สึกมึนมาก
เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนต้องการอะไร ตอนนี้ไพลินที่เธอต้องการถูกเฟิงหานชวนประมูลไปแล้ว เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นที่เธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป
เธอกำลังจะลุกขึ้นและจากไป
ราวกับว่าสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของหญิงสาว เฟิงหานชวนจับมือเธอทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า
เป๋าฮวนสะบัดมือออก เธอกัดฟันแล้วพูดว่า: “ไพลินเป็นของคุณเฟิงไปแล้ว ฉันจะไปแล้ว มีอะไรหรือเปล่า?”
“ฮวนฮวน ผมประมูลไพลินมาให้คุณ”เฟิงหานชวนพูดอย่างจริงใจ และยังคงจับข้อมือที่เรียวยาวของหญิงสาวต่ออีกอย่างไร้ยางอาย
เป๋าฮวนสะบัดมือออกอีกครั้งด้วยความขยะแขยง เธอหันไปมองอีกฝั่งหนึ่งแล้วพูดกับอเล็กซ์: “เฮ้ พี่ชาย ช่วยฉันลากเขาไปที ฉันอยากไปแล้ว!”
อเล็กซ์ทั้งโกรธและรู้สึกอับอาย เขาไม่เคยต้องมากังวลเรื่องเงินมาก่อน แต่ครั้งนี้เพราะเฟิงหานชวน ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถสู้หน้าเป๋าฮวนได้
ถ้าเขาไม่กลัวและถ้าเขาสามารถประมูลไพลินให้มาอยู่ในมือได้ เป๋าฮวนก็จะต้องยินดีกับเขาอย่างแน่นอน
“โอเค”อเล็กซ์จำเป็นต้องตกลง
เป๋าฮวนใช้แรงแกะมือของเฟิงหานชวน เธอลุกขึ้นและวิ่งไปทางซ้าย เฟิงหานชวนเองก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะตามเธอไป แต่ก็ถูกอเล็กซ์ยืนขวางไว้เสียก่อน
เฟิงหานชวนไม่ได้ต่อยอเล็กซ์อีก เขาได้แต่เฝ้าดูเป๋าฮวนวิ่งเหยาะๆออกไป
เมื่อเธอวิ่งไปที่ด้านหลังของห้องจัดเลี้ยงก็พบว่าเป็นจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งที่รออยู่ที่นั่น
เขาหันกลับมาและมองอเล็กซ์อย่างเย็นชา จากนั้นก็พูดว่า: “หลีกทางด้วย ผมจะไปเอาอัญมณี”
เมื่อพูดถึงอัญมณี อเล็กซ์รู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเขาถูกทำลาย เขากัดฟันกรอดและในที่สุดก็นั่งลงบนเก้าอี้
เฟิงหานชวนเดินออกไปข้างหน้าและเดินไปทางหลังเวทีประมูล ที่อยู่ตรงข้ามกับทางเข้าห้องจัดเลี้ยง
เมื่อเห็นว่าเฟิงหานชวนไม่ได้มาหาเธอ เป๋าฮวนก็รู้สึกโล่งใจและสั่งให้จิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งพาเธอกลับไปส่งที่ห้องเพรสซิเดนสูทเพื่อพักผ่อน
……
ภายในลิฟต์
จิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งอยู่ด้านหลังสถานที่จัดงานและได้เห็นทุกเหตุการณ์ในการประมูลแย่งชิงไพลินทั้งหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจิ่งเหลิ่งที่ยังคงรู้สึกอึ้งอยู่ เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากออกไปว่า: “ซื้อไพลินในราคาห้าพันล้านหยวน เฟิงหานชวนคนนี้นี่เงินทุนหนาเกินไปแล้ว!”
ดวงตาของเป๋าฮวนจมดิ่ง
เธอรู้มาโดยตลอดว่าเฟิงหานชวนนั้นรวยมาก แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าการจ่ายห้าพันล้านของเขาจะง่ายเหมือนกับการซื้อพริกเส้นหนึ่งห่อขนาดนี้
เมื่อเห็นท่าทางที่ครุ่นคิดของเป๋าฮวน จิ่งมั่วก็กระแอมไอและเตือนว่า: “คุณหนูใหญ่ คุณเฟิงเป็นผู้ชาย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ต้องการไพลินนั้น และไพลินนี้ก็ไม่มีค่าเท่ากับสิ่งของอื่นๆของเขา เขาน่าจะประมูลเพื่อมอบให้เป็นของขวัญ”
จิ่งมั่วกล่าวอย่างจงใจ เขามั่นใจว่าเฟิงหานชวนประมูลไพลินเพื่อมอบให้เป๋าฮวน
เป๋าฮวนเข้าใจความหมายของจิ่งมั่ว เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า: “เขาบอกแล้วว่าเขาต้องการจะมอบมันให้กับฉัน”
“อะไรนะ! คุณหนูใหญ่ ผู้ชายคนนี้ยังไม่ยอมแพ้เรื่องของคุณอีกเหรอ! “จิ่งเหลิ่งอุทานออกมา
เสียง “ติ๊งต่อง” ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้าๆ ทำลายบรรยากาศที่หนักหน่วงในตอนนี้
เป๋าฮวนเดินออกมาพร้อมกับพูดว่า: “ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ”
“คุณหนูใหญ่ ในเมื่อเขาต้องการจะมอบมันให้กับคุณ คุณก็รับเอาไว้เถอะ ไม่มีอะไรเสียหายนี่! คุณไม่ได้ชอบไพลินนั่นมากหรอกเหรอ? แถมคุณยังออกแบบสร้อยคอสำหรับอัญมณีนั้นด้วยตัวของคุณเองอีกด้วย! “จิ่งเหลิ่งพูดพล่าม
“อาเหลิ่ง!”จิ่งโม่ดุจากด้านข้างของเขา
จิ่งเหลิ่งหุบปากทันที
เป๋าฮวนเดินไปถึงหน้าประตู เธอหันหลังกลับและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้: “ชอบก็ส่วนชอบ แต่ไม่ใช่ว่าจะได้สิ่งที่เราชอบทุกๆอย่าง และไม่จำเป็นต้องรับมัน”
“ฉันต้องการพักผ่อน พวกนายสองคนก็ไปพักผ่อนเถอะ”
หลังจากนั้นเป๋าฮวนก็รูดบัตรห้อง และเดินเข้าไปในห้องชุด จากนั้นก็ปิดประตูทันที
ที่ประตู จิ่งเหลิ่งเหลือบมองไปที่จิ่งมั่วและถามด้วยเสียงเบาๆว่า: “เมื่อกี้ฉันพูดผิดเหรอ? คุณหนูใหญ่เหมือนจะโกรธ! ”
“เธอไม่ได้โกรธนาย ลงไปข้างล่างกันเถอะ คุณหนูใหญ่เธอมีแผน “จิ่งมั่วตอบกลับ
……
เป๋าฮวนเปิดน้ำร้อนใส่อ่าง
เธอแช่ตัวในน้ำร้อน เธอหลับตาและเพลิดเพลินไปกับมัน อย่างน้อยก็ช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าของการเดินทางได้
จากประเทศเฉินจนถึงประเทศจีน เธออยู่บนเครื่องบินเป็นเวลา 12 ชั่วโมง
และหลังจากลงจากเครื่องเธอก็รีบมาที่โรงแรมต่อไม่ได้หยุดพักเลย เธอนั่งทานอาหารมื้อพิเศษอย่างสิ้นหวัง จากนั้นก็ไปออกกำลังกายอยู่สักพักหนึ่ง แล้วก็เก็บสัมภาระและรีบไปงานประมูลทันที
ผลก็คือหลังจากผ่านไปครึ่งวัน เธอก็ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
สุดท้ายก็มีความผิดหวังอยู่เสมอ
แต่แทนที่จะติดต่อกับเฟิงหานชวนต่อ เธอก็รู้สึกไม่อยากได้ไพลินนั่นอีกแล้ว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เปลือกตาของเธอก็เริ่มต่อสู้กับเธอ จากนั้นสติของเธอก็ค่อยๆหายไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นด้วยความงุนงง เธอพบว่าเธอไม่ได้อยู่ในอ่างอาบน้ำ แต่กลับมานอนอยู่บนเตียงแทน
เป๋าฮวนลุกขึ้นนั่งทันทีและมองลงมาที่ร่างกายของเธอ และเธอไม่ได้เสื้อผ้า!
ผ้าห่มถูกเธอถีบทิ้งและเธอก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
สถานการณ์ตอนนี้คืออะไร?
เธอจำได้ชัดเจนว่าเธอกำลังอาบน้ำอยู่ เธอน่าจะเผลอหลับในอ่างอาบน้ำ แต่ตอนนี้เธอกลับมาอยู่บนเตียงได้อย่างไร
เธอไม่น่าจะเดินละเมอหรอกหน่า? ถ้าเดินละเมอ เธอจะเดินไปที่เตียงแล้วนอนห่มผ้าเองได้อย่างนั้นเหรอ?
เธอพยายามคิดเกี่ยวกับมัน แต่หัวสมองของเธอกลับว่างเปล่า
เมื่อเธองุนงงมากและจู่ๆก็มีเสียง “กริ๊ก” จากนั้นประตูห้องน้ำก็เปิดออกทันที
ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าเย็นชาที่คุ้นเคย
เมื่อมองลงไปอีกครั้ง ร่างกายท่อนบนของชายหนุ่มไม่มีอะไรเลย ร่างกายถูกห่อเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวเท่านั้น
ทันใดนั้นเป๋าฮวนก็ตระหนักว่าไม่มีอะไรอยู่บนร่างกายของเธอเช่นกัน เธอตะโกนและรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเธอทันที
“เฟิงหานชวน ไอ้สารเลว—”