บทที่ 404 ราชาปีศาจซูเสี่ยวเถียน
บทที่ 404 ราชาปีศาจซูเสี่ยวเถียน
“พวกแกทำเรื่องเลวร้ายมามากมาย พระเจ้าก็เลยส่งฉันมาไถ่บาปพวกแกไงล่ะ!” น้ำเสียงของเสี่ยวเถียนทุ่มต่ำลงเล็กน้อย
ถ้าไม่ใช่คนที่มีความคิดซ่อนเร้น ในใจก็คงไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว
แต่กับคนที่สร้างเรื่องไว้มาก พวกเขาจึงเกิดความกลัวโดยไม่รู้ตัว
“สวรรค์ครับ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่กล้าทำชั่วอีกแล้วครับ!”
“ท่านเทพธิดา ยกโทษให้ผมด้วยครับ ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว ผมจะวางดาบลงและบรรลุพุทธะครับ!”
“ผมจะกลับตัวกลับใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ และไม่ทำร้ายคนอื่นอีกแล้วครับ”
“พระเจ้าครับ อย่าให้ปีศาจกินผมเลย ผมยังมีคนแก่ ยังมีเด็ก ๆ อยู่ ผมยังตายไม่ได้”
ชายคนนั้นน้ำหูน้ำตาไหล ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเศร้าใจหรือโดนพริกเข้าตากันแน่ แต่ท่าทางในตอนนี้บ่งบอกได้เลยว่าน่ากลัวมาก
เสี่ยวเถียนเข้าใจแล้วว่าประสิทธิภาพของบะหมี่พริกป่นเป็นอย่างไร
ของในระบบร้านค้าเป็นของคุณภาพสูงอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร ทว่าไม่คิดเลยว่ามันจะดีขนาดนั้น
เห็นท่าทางของคนพวกนี้ บะหมี่พริกในตอนนี้กับยุคหลัง ๆ ก็น่าจะไม่ต่างกันมากใช่ไหมล่ะ?
มันเป็นอาวุธที่ใช้เพื่อความยุติธรรมและสังหารคน!
“ต้าเหมา แกจะเอาแต่หอนเป็นหมาไปทำไม? ยังไม่รีบเข้ามาช่วยพวกฉันอีก?”
ตอนนั้นเองไอ้หัวหน้าในกองพะเนินทนไม่ไหวในที่สุด
เขาอยากจะให้ลูกน้องเข้ามาช่วย แต่กลับได้ยินคำสารภาพของอีกฝ่ายแทน
ในความคิดพี่ใหญ่คือ ต้าเหมาร้องไห้เป็นเด็กยักษ์หนักร้อยโลเลย มีที่ไหนจะฟังล่ะ?
เพราะเขาเอาแต่ร้องไห้อย่างขมขื่น แถมยังสารภาพบาปออกมาอีก ราวกับหวังว่าปีศาจสาวตรงหน้าจะไว้ชีวิตเพราะเห็นแก่ที่เขาร้องไห้อย่างน่าสังเวช
จะพี่ใหญ่หรืออะไรก็ไว้ก่อนเถอะ ช่วงเวลาคับขันแบบนี้ต่อให้สหายตายแต่ตนยังไม่ตาย เรายังมีโอกาสอยู่!
“พอได้แล้ว เลิกร้องไห้สักที มันหนวกหู”
เสี่ยวเถียนทนไม่ไหวจริง ๆ
มันจะร้องไห้ได้หนวกหูขนาดนี้ได้อย่างไร?
ต้าเหมาได้ยินเช่นนั้นก็รีบหยุดทันที
เขาเชื่อจริง ๆ ว่าเสี่ยวเถียนเป็นปีศาจ ไม่ใช่มนุษย์
เด็กหญิงอายุสิบกว่าปีจะเอาชนะผู้ชายร่างใหญ่ห้าหกคนได้อย่างไร?
“ฉัน… ฮึก… ฉันไม่ร้องแล้ว เธออย่ากินฉันเลยนะ…”
เสี่ยวเถียนเกือบจะหัวเราะออกมาเสียแล้ว แต่ทำไม่ได้
เธอผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ซ่อนรอยยิ้มเอาไว้
“งั้นบอกฉันสิ ว่าใครใช้ให้พวกแกตามฉันมา มีจุดประสงค์อะไรกัน?”
เสี่ยวเถียนคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าตนไปทำอะไรให้คนเขาเกลียดขนาดนั้น ถึงขนาดหาคนมาจัดการเลย
เธอถามตัวเอง ตั้งแต่มาเมืองหลวงเธอไม่เคยทำให้ใครเขาเคืองอะไรเลยนะ
เอ๊ะ! เดี๋ยว ๆ ไม่ใช่สิ เหมือนจะมีนะ
โจวหรุ่ยซู?
ตระกูลโจว?
หรือตระกูลว่าน?
จู่ ๆ เธอก็กระจ่าง และเริ่มสืบทันทีว่าใครทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากกันแน่
เธอตัดโจวหรุ่ยซูออกเลย
อีกฝ่ายยังเป็นแค่เด็ก จะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร
ตระกูลว่านและตระกูลโจวที่คอยหนุนหลังตกเป็นผู้ต้องสงสัย
ทว่าทั้งสองตระกูลต่างก็มีเบื้องลึกเบื้องหลังทั้งนั้น คิดจะหาคนมาจัดการเธอก็ไม่น่าเป็นปัญหาอยู่แล้ว
“ฉัน คือ…” ต้าเหมาลังเล ไม่รู้จะพูดอย่างไร
เพราะคิดว่าในเมื่อตนไปนอนกับผู้หญิงแล้ว ก็ไม่ควรเอามาแพร่งพรายให้คนอื่นรู้
ไม่อย่างนั้นจะเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่าล่ะ?
โดยเฉพาะสัตว์ประหลาดตรงหน้าที่คิดจะจัดการโจวหรุ่ยซูด้วย อีกฝ่ายจะไม่ตายเอาหรือ?
เสี่ยวเถียนเหลือบมองก่อนจะยกยิ้มเย็น ไม่คิดเลยว่าเป็นพวกคิดเล็กคิดน้อยด้วย!
เธอไม่คิดจะต้อนคนคนเดียวไปจะตนถึงที่สุดอยู่แล้ว จึงหันไปถามคนอื่น ๆ “พวกนายล่ะ? มีอะไรจะพูดไหม?”
คนที่นอนกองรวมกันไม่มีใครสนใจคำพูดของเสี่ยวเถียนเลย
พวกเขาคิดอยู่ว่าตนน่าจะแขนขาหักแน่ ๆ
เด็กสาวรออยู่ครู่หนึ่ง ทว่าไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยจึงรู้สึกรำคาญ
“ฉันจะถามอีกครั้งนะ หลังจากผ่านหมู่บ้านนี้ไปจะไม่มีบ้านที่ไหนอีกแล้ว พวกแกคิดให้ดีเถอะ!”
มันเป็นคำพูดที่อ่อนโยนมาก แต่ที่คนอื่น ๆ ได้ยินมันน่ากลัวราวกับสายฟ้าฟาด
โดยเฉพาะคนที่นอนกองอยู่กับพื้น พวกเขาได้ยินชัดเจนจนเสียวสันหลังวาบ
เสี่ยวเถียนกอดอกแล้วมองคนพวกนี้ที่หน้าหูน้ำตาไหลเปรอะเต็มไปใบหน้า
“ยังไม่บอกอีกใช่ไหม?” หลังจากรอหนึ่งนาทีกว่า เสี่ยวเถียนก็หมดความอดทนและเอ่ยออกมา
“ฉันพูดเอง!”
คนที่พูดคือคนที่ขี้ขลาดที่สุดชื่อเหล่าซู่
พอเสี่ยวเถียนเห็นว่าเป็นเขาก็คิดว่าตลกดี ชื่อเล่นไม่ได้มีไว้เรียกเฉย ๆ สินะ
เหล่าซู่*[1] ขี้ขลาดเหมือนหนูเลย
“งั้นบอกฉันสิ ฉันมีรางวัลให้!”
“เหล่าซู่ บอกไม่ได้นะ!” ต้าเหมารีบตะโกน
“พวกแกสองคน คนหนึ่งหนู คนหนึ่งแมว*[2] จะไปอยู่ด้วยกันได้ยังไง”
เสี่ยวเถียนอยากรู้มาก แต่สำหรับสองคนนี้ไม่ใช่เช่นนั้น
หมายความว่าอย่างไร?
คิดจะกินคนทั้งสองเข้าไปเลยหรือ?
เหล่าซู่ตกใจมากจนเกือบฉี่ราด กลัวว่าถ้าพูดช้าไปจะโดนกิน
“ฉันพูดแล้ว ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อโจวหรุ่ยซูบอกว่าเธอไปทำลายเขา ก็เลยสั่งให้พวกเรามาทำลายเธอแทน!”
“โจวหรุ่ยซู?” เสี่ยวเถียนถามด้วยความไม่เชื่อ
มันไม่ควรเป็นแบบนี้สิ
ถ้าเป็นตระกูลโจวหรือตระกูลว่านจะจัดการเธอ เสี่ยวเถียนพอเข้าใจได้
แต่นี่เป็นโจวหรุ่ยซูแทน ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ
อีกอย่างเจ้าตัวคิดอะไรอยู่น่ะ กะว่าจะทำลายกันใช่ไหม?
ที่ผ่านมามีแต่เราไม่ใช่หรือที่โดนจัดการน่ะ
หรือเพราะคิดว่าพอจัดการเธอได้เมื่อไรก็นั่งรอเฉย ๆ แทนก็พอ?
สมองมีปัญหาจริง ๆ ยัยคนนี้!
มีเหตุผลให้จ่ายเงินเพื่อให้คนพวกนี้ลงมือช่วยเลยหรือไง ไม่รู้ว่าจ่ายไปเท่าไรกันแน่
“แน่ใจหรือว่าโจวหรุ่ยซูน่ะ ไม่ใช่คนอื่นใช่ไหม?” เสี่ยวเถียนเดินเข้ามาถาม
น้ำเสียงของเธอไม่อ่อนหวานเหมือนเมื่อก่อนเลย แต่มันทุ่มต่ำเพราะระงับความโกรธเอาไว้ เลยทำให้พวกเขากลัวขึ้นไปอีก
“ไอ้เลวนี่ แกเคยมีช่วงเวลาดี ๆ กับเด็กสาวคนนั้นมาครั้งนึง แล้วกล้าหักหลังเธอได้ยังไง?” ต้าเหมาตวาดเสียงแหบพร่า
ถ้าไม่กลัวเสี่ยวเถียนมากเกินไป คงพุ่งเข้าไปจัดการเหล่าซู่แล้ว
“ฉันมันเลวเองแหละ ก็ฉันกลัวนี่!” เหล่าซู่ตัวสั่น
ถ้าเอาชนะเสี่ยวเถียนได้ก็คงไม่กลัวหรอก
แต่เพราะมองไม่เห็น ภาพเสี่ยวเถียนก่อนหน้านี้ได้กลายเป็นราชาปีศาจไปเสียแล้ว เขาเลยยิ่งกลัวกว่าเดิม
“ดีจริง ๆ ไอ้พวกตระกูลโจว ไอ้พวกตระกูลว่าน!”
แม้ว่าจะเป็นความผิดของโจวงหรุ่ยซู แต่เธอก็ยังเก็บความแค้นนี้ไว้กับตระกูลโจวด้วย
ใครใช้ให้คนบ้านนั้นให้กำเนิดลูกสาวแล้วสั่งสอนไม่ดีล่ะ?
*[1] ซู่ ในชื่อเหล่าซู่ แปลว่า หนู
*[2] เหมา ในชื่อต้าเหมา แปลว่า แมว