บทที่ 405 แม้แต่สัตว์ประหลาดก็ยังทนมองไม่ได้เลย
บทที่ 405 แม้แต่สัตว์ประหลาดก็ยังทนมองไม่ได้เลย
ในตอนที่เธอกำลังคิดหาวิธีแก้แค้น จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าคนที่ชื่อต้าเหมาพูดว่าอะไรนะ?
มีช่วงเวลาดี ๆ?
นั่นคือความหมายที่ว่าหรือ? แค่คิดถึงมัน เสี่ยวเถียนก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
และวันนี้คนที่ต้องการสร้างปัญหาให้เธอมีถึงหกคน
หรือว่า…
ซูเสี่ยวเถียนไม่อยากจะคิดต่อไป เธอไม่อยากคิดต่อเลยว่าโจวหรุ่ยซูจะกล้าลงทุนทำถึงขนาดนี้เพื่อแก้แค้นเธอ
เธอประเมินอีกฝ่ายต่ำไปจริง ๆ
“เหล่าซู่ ไอ้ขี้ขลาด แกนอนกับเขาแล้วแกทำแบบนี้ได้ยังไง?”
ต้าเหมาคิดว่าปีศาจตรงหน้ากำลังจะฉีกร่างเปิดโปงโจวหรุ่ยซูทิ้งเลยรู้สึกไม่ดี ถึงอย่างนั้นก็ยังเอาชนะความกลัวในจิตใจและตวาดใส่เพื่อนเสียงดังลั่น
เสี่ยวเถียนรู้สึกหงุดหงิดมาก และไม่อยากจะฟังเรื่องไร้สาระอีกต่อไป
“หุบปาก ถ้าพูดอีกคำเดียวฉันจะปิดปากแกซะ!” เธอหันไปตวาดเสียงเย็น
ต้าเหมาไม่กล้าพูดต่อ…
เหล่าซู่หนีไปหลบข้าง ๆ ไม่สนใจแม้กระทั่งความเจ็บปวดบริเวณดวงตา
เสี่ยวเถียนรู้สึกเหมือนทัศนคติทั้งสามแตกเป็นเสี่ยง ๆ
เด็กวัยแค่นี้มีแรงจูงใจแก้แค้นขนาดนั้นได้อย่างไร?
ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงรถก่อนจะรีบมองไปรอบ ๆ แล้วก็เห็นเป็นรถประจำทางคันเดิมที่ขึ้นมาก่อนหน้านี้?
เอ๊ะ? รถวนกลับมาทำไมน่ะ?
กลับมาในตอนนี้ คิดอย่างไรก็ไม่น่าใช่!
เธอคำนวณไว้แล้วว่าหลังจากจัดการคนพวกนี้และรอคำตอบเสร็จ ก็จะมัดพวกมันรวมกันแล้วรอรถคันนี้วนกลับมา
เธอจะพาคนพวกนี้กลับไปส่งที่สถานีตำรวจ แต่ว่ารถกลับมาเร็วมาก ควรจะทำอย่างไรดี?
ปกติคนเราจะมีไหวพริบไวในตอนที่ร้อนรน หลังจากในช่วงเวลาคับขัน เสี่ยวเถียนพลันแสดงสีหน้าหวาดกลัวและเศร้าออกมา
เธอกลอกตาคิดแล้วขยี้ผมตัวเอง พอมันดูยุ่งเล็กน้อยก็วิ่งไปทางรถคันนั้น
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยหนูด้วย!” เสี่ยวเถียนร้องเสียงโหยหวน
คนที่โดนเธอจัดการตกตะลึงทันทีหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องแสบหูของเด็กตัวเล็ก
ชายหลายคนที่แสบตาเพราะพริกป่นหรี่ตาลง แต่ยังได้ยินเสียงกรีดร้องดังชัดเจน และพวกเขาก็รู้ว่าเธอเปลี่ยนน้ำเสียงเพราะต้องการขอความช่วยเหลือ
เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?
ปีศาจที่กำลังกรีดร้องเป็นผู้หญิงที่ทุ่มพวกเขาลงพื้นเนี่ยนะ?
ใช่ไหม?
หรือไม่ใช่?
ชั่วขณะหนึ่งที่คนพวกนี้ตื่นตระหนก!
ไม่ ๆ อีกฝ่ายต้องไม่ใช่มนุษย์แน่ ๆ ต้องเป็นสัตว์ประหลาดบนภูเขาแน่!
พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ต้าเหมาก็ตะโกนเสียงดังลั่น “ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับ สัตว์ประหลาดกำลังจะกินคนแล้ว!”
พอมีคนหนึ่งเริ่มตะโกนขึ้น คนอื่น ๆ ก็เริ่มทำตามกัน
การมาถึงของรถประจำทางเหมือนฟางช่วยชีวิตพวกคนที่เกือบโดนทำร้ายจนไม่รอดชีวิต กระทั่งคนขับรถก้าวลงมาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ
ท่าทางของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก!
ซูเสี่ยวเถียนตะโกนร้องขอความช่วยเหลือยังพอเข้าใจได้ เด็กหญิงตัวน้อยคงจะหวาดกลัวเพราะเผชิญหน้ากับเรื่องเลวร้ายพวกนี้
แต่ว่า… ทำไมชายฉกรรจ์พวกนั้นถึงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือด้วยล่ะ?
คนบนรถไม่รู้ว่าในใจของพวกอันธพาลได้เห็นเสี่ยวเถียนเป็นสัตว์ประหลาดไปเสียแล้ว
อยากได้เหตุผลไหมล่ะ?
มันง่ายมาก!
ถ้าเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวจะเอาชนะชายฉกรรจ์หลายคนทีจ้องทำร้ายเธอได้อย่างไร?
ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกแย่
สัตว์ประหลาดตัวนี้ยังสามารถแสดงมายากลได้อีกนะ หลังจากที่แสงสีแดงวาบเข้ามา พวกเขาก็มองอะไรไม่เห็นอีกเลย
แถมยังทำให้เราจามจนน้ำตาไหลอีก ทั้งหน้าทั้งหูแดงเถือกไปหมด แถมยังปวดแสบปวดร้อนด้วย!
ถ้าเสี่ยวเถียนรู้ว่าพวกอันธพาลคิดอะไรคงหัวเราะเยาะแน่ ใครใช้ให้ไอ้คนพวกนี้งานการไม่ทำล่ะ?
ถ้าปกติเข้าครัวบ่อย ๆ ก็คงไม่น่าสับสนกะอีแค่พริกป่นหรอกมั้ง
“สาวน้อย ไม่เป็นไรใช่ไหม? พวกเราเพิ่งสังเกตได้ว่าดูแปลก ๆ เลยรีบกลับมาน่ะ!”
เสี่ยวหลิวสาวหน้ากลมรีบวิ่งเข้าไปหาเสี่ยวเถียนก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง
เสี่ยวเถียนที่ตั้งใจกับการแสดงอยู่เลยไม่ทันสังเกตว่าตอนที่อีกฝ่ายพูดไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด ทั้งยังไม่กล้าสบตาเสี่ยวเถียนอีกด้วย
กระทั่งอีกฝ่ายเห็นใบหน้าเสี่ยวเถียนเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา ผมเผ้ายุ่งเหยิงก็รู้สึกเสียใจมาก
“ฮือ ๆ หนูกลัวมากเลยค่ะพี่สาว คนพวกนี้ตามหนูมาตลอดทางแถมยังพูดจาไม่น่าฟังอีกด้วย หนูตกใจแทบตาย! ฮือ ๆ พี่สาว โชคดีที่พวกพี่กลับมานะคะ ไม่งั้น หนู หนู…”
เสี่ยวเถียนไม่รู้ว่าจะต่อบทอย่างไรต่อ
ถ้ารถคันนี้ไม่ได้กลับมา พวกอันธพาลคงจะโดนเธอซ้อมและจับมัดรวมกันแล้ว
หญิงหน้ากลมมองเสี่ยวเถียนที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร แต่ไม่ได้สังเกตว่าชายทั้งหกตะโกนเรื่องสัตว์ประหลาดกินคนและร้องขอชีวิตนั้นน่าสังเวชขนาดไหน
เมื่อลองเปรียบเทียบกันแล้ว สภาพของเสี่ยวเถียนไม่สามารถดีได้อีก
หญิงสาวกอดเด็กน้อยแล้วลูบหลังเบา ๆ “ไม่ต้องกลัวนะ ๆ พวกเรามาแล้ว เธอปลอดภัยแล้วล่ะ!”
เสี่ยวหลิวมองใบหน้าของเด็กหญิง เธอรู้สึกว่าเด็กตรงหน้าน่าสงสารมาก แต่คนอื่น ๆ กลับน่าแปลกใจ
มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรนะ? ผู้ชายพวกนี้เป็นอันธพาลชัด ๆ สร้างแต่เรื่อง แล้วทำไมถึงมีสภาพเหมือนโดนข่มเหงแบบนี้ล่ะ?
แถมยังน่าสงสารกว่าเด็กที่ร้องไห้ใจแทบขาดคนนี้อีก?
ส่วนตัวเสี่ยวเถียนหายใจไม่ออกเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย
เสี่ยวหลิวเสียใจจริง ๆ ถ้ารู้เร็วกว่านี้คงจะรีบจากลงรถมาช่วยตั้งแต่แรกแล้ว
แต่โชคดีจริงๆ ที่พวกเขากลับมาได้ทันเวลา
“ไม่ต้องร้องแล้วนะ เธอปลอดภัยแล้วล่ะ คนเลวพวกนี้จะถูกจัดการเอง!” หญิงหน้ากลมปลอบเสียงแผ่วเบา
คนขับฮวางมองเด็กหญิง จากนั้นก็เบนสายไปทางพวกอันธพาลด้วยความสงสัย เขาอยากจะถามนักแต่เห็นเจ้าตัวร้องไห้อยู่เลยอดใจไม่ถามออกไป
เขากำลังคิดอยู่ สาวน้อยคนนี้คงไม่ได้ถูกทำร้ายสินะ?
ดูเสื้อผ้าของเธอก็เรียบร้อยดี
หรือว่าคนพวกนี้เกิดความเมตตาปล่อยเธอไป?
หรือมีคนใจดีผ่านมาช่วย?
“รีบมาช่วยพวกเราเร็วเข้าเถอะ สัตว์ประหลาดจะกินคนแล้ว มันจะกินคนแล้ว!”
ต้าเหมาร้องลั่นพร้อมตะโกนเสียงดังราวกับพยายามดูดนมแม่ เขากลัวว่าคนพวกนี้จะฟังคำพูดของเสี่ยวเถียน และจับกุมพวกเขาเพราะเป็นคนเลวจริง ๆ
ถึงแม้เราจะไม่ใช่คนดีอยู่แล้วก็ตาม
แต่ในเรื่องวันนี้ พวกเขาเป็นเหยื่ออย่างไม่ต้องสงสัยเลย
คนขับฮวางมองไปรอบ ๆ สัตว์ประหลาดอยู่ไหนล่ะ? หรือสัตว์ประหลาดมันจะทนไม่ได้ที่เห็นคนพวกนี้รังแกเด็กก็เลยปรากฏตัวออกมาจัดการกับคนพวกนี้
คนขับฮวางคิด และเดาว่ามันน่าจะเป็นไปได้
เขาเหลือบมองด้วยสายตาดูถูก ดูสิ แม้แต่สัตว์ประหลาดเองก็ยังทนมองไม่ได้เลยใช่ไหมล่ะ?