ตอนนี้ 456 เสี่ยวถังหลี่เกาะสามีแน่น
ถังหลี่มองเจ้าหน้าที่
“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”
“ขอรับฮูหยิน”
ในตอนที่เขากำลังจะออกไปนั้นก็มีเสียงหนึ่งหยุดเขาเอาไว้
“พี่ชายๆ” เจ้าหน้าที่มองไปหญิงรับใช้
“พี่ชาย หมู่บ้านไหนถูกน้ำท่วมหรือ?” ชิวเยว่ถามอย่างกังวล
“หมู่บ้านเฉินเจีย” เมื่อเจ้าหน้าที่พูดจบใบหน้าของชิวเยว่พลันซีดลง หมู่บ้านเฉินเจียถูกน้ำท่วม บิดา มารดา พี่สาว น้องชายและท่านย่าของนางอยู่ที่นั่น จะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาไหม?
ชิวเยว่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น
ไม่…พวกเขาต้องสบายดี…
ถังหลี่เดินวนรอบสนามที่หน้าลาน นางบอกตัวเองว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น จนทำให้สามีของนางกลับมาล่าช้า เป็นเพราะน้ำท่วมหมู่บ้านกว่าจะจัดการได้ สามีของนางน่าจะวุ่นวายอยู่กับการช่วยเหลือชาวบ้านและหาที่อยู่ให้พวกเขา จึงยังกลับมาไม่ได้
แต่ถังหลี่ก็อดกังวลไม่ได้ หญิงสาวหยิบร่มขึ้นเดินออกไป
“ฮูหยิน บ่าวกางร่มให้เจ้าค่ะ”
ชิวเยว่พูดพร้อมกับรับร่มจากมือของถังหลี่ ตอนนี้ข้างนอกมีลมแรงและฝนตกหนักทำให้กลางคืนอากาศเย็นมากขึ้น
“ฮูหยินอยากเข้าไปข้างในก่อนไหมเจ้าคะ?” ชิวเยว่ชักชวน
ถังหลี่ไม่ตอบ เอาแต่จ้องไปยังสี่แยกข้างหน้าอย่างดื้อรั้น หวังว่าอีกไม่นานเว่ยฉิงจะปรากฏตัว ขึ้น ถังหลี่ดูเป็นคนอ่อนโยนและใจดีในยามปกติ แต่เมื่อใดที่นางมีสีหน้าเย็นชาก็จะดูน่าครั่นคร้ามอยู่บ้าง
บางครั้งถังหลี่ก็เป็นคนที่ดื้อรั้นมาก เมื่อชิวเยว่เห็นว่าไม่สามารถเปลี่ยนใจเจ้านายได้ นางจึงวิ่งไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้แก่ถังหลี่
สองนายบ่าวยืนมองสายฝนอย่างเงียบเชียบ ทั้งคู่กำลังวิตกถึงคนในครอบครัวตัวเอง ถังหลี่ยืนรออยู่จนเกือบหนึ่งชั่วยาม จู่ๆ นางก็เห็นม้าตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาท่ามกลางความมืด เมื่อม้าวิ่งผ่านแสงไฟทำให้มองเห็นคนบนหลังม้าได้อย่างชัดเจน คนที่ขี่ม้าร่างกายเปื้อนสกปรก แม้กระทั่งผมก็เต็มไปด้วยโคลนจนจำแทบไม่ได้ ยกเว้นถังหลี่ นั่นคือสามีของนาง !
หญิงสาวรีบวิ่งไปหาเว่ยฉิงทันที ชายหนุ่มลงจากหลังม้าเห็นภรรยาวิ่งกางแขนเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา
“ฮูหยิน…อย่า ข้าสกปรก…”
ก่อนที่เว่ยฉิงจะพูดจบนางก็ผวาเข้ากอดสามีทันที เขาได้แค่อ้าแขนและโอบกอดนางเอาไว้ ถังหลี่กอดเอวของเว่ยฉิงแน่น
โชคดีที่สามีของนางปลอดภัย หัวใจของถังหลี่จึงปล่อยวางรู้สึกสงบใจลงได้
“ฮูหยินข้าสกปรกมาก ปล่อยข้าก่อน” เว่ยฉิงพูด
“ไม่” ถังหลี่กอดเขาไว้อย่างดื้อรั้น
ใจของเว่ยฉิงอ่อนยวบเมื่อเห็นท่าทางออดอ้อนของภรรยา เขาจึงกอดนางไว้ และเมื่อเดินผ่านประตูเข้าไปก็มีเสียงกล้าๆ กลัวๆ ดังขึ้น
“นายท่าน…ผู้คนที่หมู่บ้านเฉินเจียเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ บ่าวเป็นคนจากหมู่บ้านเฉินเจีย…” ชิวเยว่แม้จะกลัวทูตจากราชสำนักผู้นี้ แต่ตอนนี้นางกำลังกังวลเกี่ยวกับควบครัวของตัวเองมากกว่า จึงรวบรวมความกล้าถามออกไป
“ตอนนี้ผู้คนส่วนใหญ่ได้รับการช่วยเหลือแล้ว สวี่จื่อเหวินส่งคนไปสร้างที่พักพิงให้กับผู้ประสบภัยที่ถนนหย่งเจิน เจ้าไปดูสิ” เว่ยฉิงพูด
“ขอบคุณเจ้าค่ะนายท่าน!” ชิวเยว่กล่าวขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งออกไป
“ชิวเยว่เอาร่มไป”
“เจ้าค่ะ” นางรีบวิ่งกลับมาเอาร่มที่ถังหลี่
ถังหลี่เฝ้ามองร่างของเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่หายไปในสายฝนก่อนจะถอนหายใจเบาๆ หวังว่าสมาชิกในครอบครัวของนางจะปลอดภัย
เว่ยฉิงอุ้มถังหลี่เข้าไปในเรือนรับรอง เรียกบ่าวรับใช้จะมาเติมน้ำในอ่างให้ เขาปิดประตูลง มองภรรยาที่เสื้อผ้าเปียกอยู่เช่นกัน
“อาบด้วยกันไหม?” เว่ยฉิงพูดขึ้น
ถังหลี่พยักหน้าอย่างว่าง่าย ไร้ความอาย พวกเขาอาบน้ำด้วยกันแล้วจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด นางจับปลายแขนเสื้อของเว่ยฉิงเอาไว้ ตามเขาออกไปกินข้าวโดยไม่ยอมปล่อยแขนเสื้อเว่ยฉิงเลย
“เสี่ยวถังหลี่เกาะข้าแน่นยิ่งนัก” แม้จะฟังดูเหมือนรำคาญแต่น้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความผ่อนคลาย มุมปากของเว่ยฉิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ข้าจะเกาะเจ้าไปชั่วชีวิตเลย” ถังหลี่กอดแขนเขาแน่น
“ชีวิตเดียวจะพอหรือ? ต้องชาติหน้า ชาติต่อไป และทุกๆ ชาติของเจ้าต้องเป็นของข้า” เว่ยฉิงพูดอย่างเอาแต่ใจ
ชาตินี้นางเป็นภรรยาของเขา ต่อให้กลับไปเกิดใหม่อีกกี่ครั้ง นางก็ต้องเป็นภรรยาของเขาเสมอ พูดจบเว่ยฉิงก็กอดนางไว้ในอ้อมแขน เขารู้ดีว่าถังหลี่เป็นห่วงเขามาก เรื่องนี้เป็นความผิดของเขาเองที่ทำให้นางกังวลใจ…
“ฮูหยิน ไม่ต้องกังวลหรอก เจ้ามีดวงชะตาที่ยิ่งใหญ่”
ถังหลี่กดใบหน้าของนางแนบไปที่อกของเขาเพื่อฟังเสียงหัวใจของเว่ยฉิงที่กำลังเต้น ทำให้นางรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น
“อืม”
“เสี่ยวถังหลี่ของข้าบันดาลโชคดีแก่ข้าทุกวัน ข้าจะปลอดภัยและทุกอย่างจะเรียบร้อยดี” เว่ยฉิงกล่าว
มีความจริงบางประการเกี่ยวกับประโยคนี้ของเว่ยฉิง
“ฮูหยิน หากเจ้าเป็นห่วงข้าทำไมไม่ให้พรข้าเยอะกว่านี้ล่ะ?” น้ำเสียงของเว่ยฉิงเจ้าเล่ห์
“อย่างไรหรือ?” เสียงของถังหลี่งุนงง เมื่อมองเห็นรอยยิ้มของเว่ยฉิงนางก็เข้าใจได้ทันที
พวกเขาใช้เวลาร่วมกันก่อนที่เว่ยฉิงจะนอนลงโดยมีถังหลี่นอนทับที่หน้าอกของเขา
“สามีนอนเถอะ” ถังหลี่พูด
วันนี้นางหมดแรงแล้ว เว่ยฉิงวางมือบนเอวของภรรยาก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมจางๆของภรรยา จากนั้นจึงได้ผล็อยหลับไป ถังหลี่ฟังเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของสามีตนเอง นางยิ้มออกมาจ้องมองเขาในความมืดก่อนจะหลับตามไป
ในวันต่อมา
เว่ยฉิงตื่นแต่เช้าตามด้วยถังหลี่ ทั้งสองอาบน้ำและกินข้าวร่วมกัน หลังจากกินข้าวเสร็จสวี่จื่อเหวินก็เข้ามาหา
“ใต้เท้าขอรับ ตอนนี้ผู้ประสบภัยเมื่อวานอยู่ในความสงบแล้ว เดิมคนของหมู่บ้านเฉินเจียมีทั้งหมดสามร้อยเจ็ดสิบแปดคน ย้ายออกไปสามสิบสองคน ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่สามร้อยสี่สิบหกคน มีผู้ได้รับความช่วยเหลือสามร้อยสี่สิบสามคน” น่าเสียดายที่มีผู้เสียชีวิตไปสามคน
เมื่อวานฝนตกหนักอย่างน่ากลัว หากใต้เท้าไม่รีบไปแจ้งและเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลือผู้คน พวกเขาอาจจะไม่โชคดีเช่นนี้
ไม่นานนัก ผู้เชี่ยวชาญน้ำ ช่างฝีมือ รวมไปถึงช่างก่อสร้างซึ่งพำนักอยู่ชั่วคราวในศาลาว่าการก็มาถึงรวมทั้งสิ้นสิบคนด้วยกัน พวกเขาได้ประชุมหารือกันเกี่ยวกับการหามาตรการรองรับน้ำท่วม
“พวกท่านคิดว่าควรทำอย่างไร?” เว่ยฉิงถาม
“ใต้เท้า ข้าคิดว่าควรสร้างเขื่อนที่นี่” ผู้เชี่ยวชาญเรื่องน้ำชี้ไปยังตำแหน่งบนแผนที่
“เหล่าจาง ข้าคิดว่าถ้าตรงนี้มีเขื่อนน้ำมันจะไหลมาตรงนี้แล้วจะทำให้หมู่บ้านเหล่านี้ได้รับผลกระทบ” สวี่จื่อเหวินพูดขึ้น
เว่ยฉิงมองไปที่แผนที่เขาพยักหน้ารับทันที
ใบหน้าของเหล่าจางมืดครึ้ม
“ถ้าเช่นนั้นใต้เท้าสวี่จะช่วยบอกข้าได้ไหม ว่าควรแก้ปัญหาอย่างไร?”