เฟิงหานชวนนิ่งอึ้ง
เพราะเป๋าฮวนพูดถูก
เขาโกหกเธอก่อน ปกปิดตัวตนของเขา ปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น
ดังนั้นถ้าเธอไม่เชื่อเขาก็คงไม่แปลก
เขานั่งลงบนโซฟาด้วยความสิ้นหวัง จับผมด้วยมือทั้งสองข้าง ถ้าเขาไม่ได้หลอกเป๋าฮวนตั้งแต่แรก เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ลาก่อน” เป๋าฮวนรู้สึกเจ็บปวดมาก เธอกำลังจะจากไป
เธอรู้สึกว่าระหว่างเธอกับเฟิงหานชวนไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วจริงๆ
แต่เมื่อเธอหันหลังกลับ ข้อมือของเธอก็ถูกรั้งไว้ เป๋าฮวนหันศีรษะและเห็นเฟิงหานชวนมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
เธอหยุดนิ่งด้วยความตกตะลึง
“ฮวนฮวน คุณเข้าใจผิดจริงๆ” เสียงของเฟิงหานชวนสะอื้น มือที่จับข้อมือของเธอก็จับแน่นขึ้นเล็กน้อย
ราวกับกังวลว่าจะปล่อยหลุดไป
เป๋าฮวนมองเขา โดยไม่พูดอะไร
“ระหว่างผมกับหลิวอวี่ถง หลิวเยว่เอ่อร์ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเขาต้องอธิบายให้ชัดเจน
ต้องอธิบายให้เข้าใจ เป๋าฮวนถึงจะให้อภัยเขา
“ในสายตาของผม หลิวอวี่ถงเป็นแค่สาวใช้ มีเพียงครั้งเดียวที่ผมใกล้ชิดเธอ ก็คือคืนที่ผมไปขอผ้าอนามัยให้คุณ”
“หลิวเยว่เอ่อร์ ผมยอมรับว่าผมมอบคฤหาสน์ให้กับเธอ และยังให้เงิน เพราะผมคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงในคืนนั้น ผมเลยชดเชยให้เธอ ที่ผมทำก็เพราะเหตุผลนี้”
“ผู้หญิงทั้งสองคนนี้ผมไม่เคยคิดจะแล”
เฟิงหานชวนจับมือเป๋าฮวนไว้แน่น จับไว้แน่นจริงๆ
เป๋าฮวนขมวดคิ้ว เธอทั้งเชื่อและไม่เชื่อ และมือของเธอถูกจับแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“ปล่อยมือของฉัน” เป๋าฮวนพูดทันที
“ผมไม่ปล่อย!” เฟิงหานชวนบีบแรงขึ้น
“ฉันเจ็บ!” เป๋าฮวนตะโกน
เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ปล่อยมือเธอทันที ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและมองลงมา
มือเล็กๆสีขาวกลายเป็นสีแดง ซึ่งเป็นผลมาจากการที่ผิวถูกบีบอย่างแน่น
“ขอโทษ ฮวนฮวน ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เฟิงหานชวนกล่าวขอโทษอย่างกังวล
เพราะเขายืนขึ้น เฟิงหานชวนสูงกว่าเป๋าฮวน ดังนั้นเป๋าฮวนไม่ได้ก้มลงมองเขา แต่ต้องเงยหน้ามองเขา จึงจะเห็นใบหน้าของเขา
เธอเห็นท่าทางกังวลใจของเฟิงหานชวน เธอหลับตา นึกถึงคำอธิบายของเฟิงหานชวนในใจของเธอ
“เฟิงหานชวน คุณเคยทำผิดมาก่อน คุณคิดว่าฉันจะยังเชื่อคุณอีกเหรอ?” เป๋าฮวนพูดเบาๆ
“ฮวนฮวน…” เฟิงหานชวนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
เช่นเดียวกับเด็กเลี้ยงแกะ เขาเคยโกหกเป๋าฮวนมาก่อน ตอนนี้เป๋าฮวนจะเชื่อเขาได้อีกเหรอ?
แน่นอนว่า ไม่ได้
จู่ๆเขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
ถ้าเขาบังคับให้เธออยู่ข้างๆ เป๋าฮวนจะไม่เต็มใจอย่างแน่นอน และจะยิ่งเกลียดเขามากขึ้น เกลียดเขามากยิ่งขึ้นไปอีก
“ฉันเหนื่อย ฉันจะกลับไปพักผ่อน” เป๋าฮวนสะบัดมือออกและเปิดประตู
เสียง “ปัง” ดังขึ้น เสียงปิดประตู
ขณะที่กำลังจะกลับมาที่ห้องตัวเอง เป๋าฮวนหันศีรษะและเหลือบมอง เฟิงหานชวนไม่ได้ตามมา
สาเหตุที่เขาไม่ตามมา เพราะเขาโกหกเธอ ก็เพราะเขาโกหกเธอ
โกหกได้สองประการ หนึ่งคือเรื่องในคืนบลูส์คลับ สองคือเรื่องของหลิวอวี่ถงและหลิวเยว่เอ่อร์
เป๋าฮวนไม่รู้ว่าทำไม บางทีอาจจะโกหกทั้งสองอย่าง
เธอถอนหายใจลึกๆ และกำลังจะรูดบัตรเพื่อเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่มีบัตรรูดเข้าห้อง
บัตรห้องพักอยู่ในห้องของเฟิงหานชวน
บัตรของเธออยู่ในกระเป๋า ตอนที่เธอถูกเฟิงหานชวนอุ้ม เฟิงหานชวนก็หยิบกระเป๋าของเธอไปด้วย
ตอนนี้กระเป๋าของเธออยู่บนโต๊ะในห้องของเฟิงหานชวน
เป๋าฮวนเกาศีรษะอย่างแรง เธอเพิ่งจะเดินออกมา แต่ลืมหยิบกระเป๋ามาด้วย
ไม่ได้มีเพียงแค่บัตรเท่านั้น แต่ยังมีโทรศัพท์มือถือของตัวเองอีกด้วย
ดังนั้น เป๋าฮวนทำได้เพียงเดินกลับไปที่ห้องของเฟิงหานชวน เอื้อมมือออกไปและเคาะประตู
จากนั้น เวลาผ่านไปสักครู่ ยังไม่มีคนมาเปิดประตู
“เฟิงหานชวน! เปิดประตู! ฉันจะเอากระเป๋า!” เป๋าฮวนตะโกนเข้าไปข้างใน
หลังจากรอสักครู่ ก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู
เป๋าฮวนเอามือเท้าสะโพก โกรธมากจนดวงตาจะทะลุออกมา เฟิงหานชวนคงจะจงใจไม่เปิดประตู!
ต้องใช่แน่!
สารเลว แอบเอาคืนเธองั้นเหรอ!
เป๋าฮวนโกรธมากในตอนนี้ อยากจะเหยียดเท้าออกและเตะประตู แต่เธอรู้ว่าความแข็งแกร่งของเธอมีจำกัด และประตูก็แข็งแรงมากเช่นกัน ดังนั้นเธอคงไม่อยากทำให้เท้าตัวเองได้รับบาดเจ็บ
เธอหันกลับมาและกำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ เธอกำลังจะไปที่แผนกต้อนรับเพื่อติดต่อผู้จัดการ ขอบัตรมาเปิดห้องของเฟิงหานชวน!
ในขณะนี้ จอห์นออกมาจากห้องฟิตเนสพอดี ทันทีที่เขาเห็นเป๋าฮวน ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขาก็รีบเดินไปหาเป๋าฮวน
“คุณเป๋า สวัสดีตอนเย็น!” จอห์นยิ้มทักทาย
เป๋าฮวนรู้สึกปวดท้องเล็กน้อย เธอไม่ได้ทานมื้อเย็น ตอนแรกนัดกับเวินซือเหยี่ยนจะไปทานมื้อเย็นด้วยกัน แต่ถูกเฟิงหานชวนพามาซะก่อน แถมยังทำให้โมโหจนจะบ้า
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย!” เป๋าฮวนยื่นมือไปหาจอห์น
เธอไม่มีเรี่ยวแรง เธอเลยขอยืมโทรศัพท์กับจอห์นเพื่อโทรหาแผนกต้อนรับ จะได้ไม่ต้องลงไปด้วยตัวเอง
“คุณเป๋า คุณ…คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” จอห์นมองดูท่าทางของเป๋าฮวน รู้สึกกังวลขึ้นมา
เพราะความลับของเขาและอันนาอยู่ในมือของเป๋าฮวน ถ้าทำให้เป๋าฮวนไม่พอใจ เธออาจจะบอกทางโรงแรมเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งคู่จะต้องตกงาน
“โทรหาแผนกต้อนรับ” เป๋าฮวนตอบ พยายามสงบสติอารมณ์
เหตุผลที่เธอโกรธก็เพราะเฟิงหานชวนไม่เปิดประตู
“อืออืม” จอห์นรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ไม่กล้าถามอะไรอีก ยื่นโทรศัพท์ให้เป๋าฮวน
เป๋าฮวนติดต่อแผนกต้อนรับทันทีและขอให้ผู้จัดการขึ้นมาเปิดประตู
ภายในห้านาที ผู้จัดการก็เดินขึ้นมา แต่ใบหน้าของเขาลังเลมาก เมื่อเขาเห็นเป๋าฮวน เขาก็พูดทันทีว่า: “คุณเป๋า นี่คือห้องของคุณเฟิง มันคงไม่เหมาะสม”
เมื่อวานเคยเปิดประตูไปแล้วหนึ่งครั้ง ถ้าจู่ๆวันนี้เปิดอีก กลัวจะทำให้คุณชายสามผู้โด่งดังไม่พอใจ และเขาจะไม่สามารถอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการได้อีก
แต่ว่าเขาไม่กล้าขัดใจหญิงสาวผู้สง่างามที่อยู่ตรงหน้าเขา ดังนั้นตอนนี้ผู้จัดการจึงรู้สึกลำบากใจมาก
“ฉันจะรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง” เป๋าฮวนตอบอย่างเย็นชา เธอรู้ดีว่าผู้จัดการกลัวอะไร แต่เธอไม่กลัวเฟิงหานชวน
ผู้จัดการเม้มริมฝีปากของเขา สีหน้าไม่ค่อยดี เขาหยิบบัตรห้องจากกระเป๋าด้านในของชุดสูทอย่างลังเล ยื่นมือที่สั่นเทาของเขาให้เป๋าฮวน และดึงกลับอีกครั้ง
“คุณเป๋า คุณลองเคาะประตูอีกครั้งดีไหม?” ผู้จัดการรู้สึกกลัว
เป๋าฮวนใจร้อนมาก ยื่นมือออกไปคว้าบัตรในมือของผู้จัดการ รูดบัตรและรีบเข้าไปในห้อง…