บทที่ 431 คืนของกลับไปไม่ได้
บทที่ 431 คืนของกลับไปไม่ได้
แน่นอน แม้ว่าไม่สามารถโทษกุ้ยตงเหมยสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้ แต่ถ้าในตอนนั้นนางไม่ได้ขอติดตามไปด้วยตลอดเวลา สถานการณ์ในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
ในใจกุ้ยชุนเจียวเกลียดชังมากเสียจนเมื่อมองกุ้ยตงเหมยที่คุ้นเคย ก็กลับกลายเป็นไม่คุ้นเคยไปเสียแล้ว
เลือดข้นกว่าน้ำ แต่เทียบไม่ได้กับคนนอก
กุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ และทั้งคู่ลืมที่จะก้าวไปข้างหน้า
กุ้ยตงเหมยตะโกนว่า “กุ้ยชุนเจียว เจ้ามันน่ารังเกียจ เจ้ามีความสัมพันธ์กับพ่อค้า แต่กลับมาตำหนิข้า…”
เสียงของกุ้ยตงเหมยนั้นดังมากจนกุ้ยชุนเจียวตื่นตระหนกเพราะกลัวว่าบุคคลภายนอกจะได้ยิน นางจึงเอื้อมมือไปปิดปากกุ้ยตงเหมยโดยสัญชาตญาณ
เมื่อครู่นางเพิ่งจะใช้ชื่อเสียงของหลี่ฝานเพื่อพิสูจน์ชื่อเสียงของนางเอง และนางไม่อยากให้กุ้ยตงเหมยตะโกนออกมาอีกต่อไป
เมื่อกุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอเห็นกุ้ยตงเหมยตะโกน พวกเขาต่างก็รุดขึ้นหน้าเพื่อดึงกุ้ยตงเหมยไว้
เมื่อกุ้ยตงเหมยเห็นคนสามคนกำลังเดินเข้ามาหาตนเอง นางจึงหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ
ผลของการที่กุ้ยชุนเจียวและกุ้ยตงเหมยทะเลาะกัน
กุ้ยตงเหมยอายุน้อยกว่ากุ้ยชุนเจียวสองปีและความแข็งแกร่งของนางก็ไม่เท่ากับกุ้ยชุนเจียว นางจึงถูกผลักลงทันที กุ้ยตงเหมยไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงบนพื้น และกุ้ยชุนเจียวก็ถูกกุ้ยตงเหมยดึงตามไปเช่นกัน นางล้มลงบนพื้น และล้มลงบนร่างของกุ้ยตงเหมยโดยตรง
กุ้ยตงเหมยรู้สึกเพียงว่าร่างกายของตนกำลังจะถูกหักโดยกุ้ยชุนเจียว นางกรีดร้องเสียงดัง หลับตาและข่วนไปทั่ว กุ้ยชุนเจียวไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ทำให้โดนข่วนอยู่หลายครั้ง
กุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอรีบดึงทั้งสองแยกจากกัน
ผมของกุ้ยชุนเจียวยุ่งเหยิงและยังมีรอยขีดข่วนอยู่หลายรอยบนคอของนาง แต่เมื่อมองไปที่กุ้ยตงเหมย ยกเว้นการตบที่แก้ม อย่างอื่นก็เรียบร้อย ดูเหมือนว่ากุ้ยชุนเจียวจะไม่ได้ทำอะไรเพิ่มเลย
เมื่อกุ้ยสวิ้นเหอเห็นสองพี่น้องต่อสู้กันจริง ๆ เขาจึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “เจ้าทั้งสองอยากทำให้ข้าโกรธจนตายหรือ!”
กุ้ยซื่อก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน “พวกเจ้าสองพี่น้องกำลังทำอะไรกันอยู่!”
ความคับแค้นใจของกุ้ยชุนเจียวในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาก็กลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกมา มีเพียงกุ้ยตงเหมยเท่านั้นที่เต็มไปด้วยความโกรธในสายตาของนาง เมื่อมองดูทั้งสามคน ความโกรธที่สะสมอยู่ในหัวใจของนางก็ไม่ระเบิดออกมา นางรู้สึกเพียงว่าพ่อกับแม่รักพี่สาวมากที่สุด
เมื่อพี่สาวตบนาง พ่อและแม่ก็ไม่มาปลอบนางเลยสักนิด แต่เมื่อพี่สาวได้รับบาดเจ็บ พ่อกับแม่ต่างก็มากล่าวหานาง กุ้ยตงเหมยกัดฟันกรอดด้วยความโกรธราวกับว่านางจะฉีกคนตรงหน้าให้เป็นชิ้น ๆ
“ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านก็รักแค่ท่านพี่” กุ้ยตงเหมยตะโกนเสียงดัง
กุ้ยสวิ้นเหอไม่ทันได้คิดก็ตบลงไปบนใบหน้าของกุ้ยตงเหมย “เด็กสารเลว เจ้ากำลังพูดอะไร!”
กุ้ยซื่อรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดกุ้ยตงเหมยและกล่าวอย่างโศกเศร้าว่า “ตงเหมย เจ้าทั้งคู่ล้วนเป็นลูกของข้าทั้งนั้น และข้ามีลูกสาวเพียงเจ้าสองคน ถ้าไม่รักพวกเจ้าแล้วจะให้ข้ารักใคร!”
กุ้ยซื่อกอดกุ้ยตงเหมยด้วยน้ำตานองหน้า
เมื่อคิดว่ากุ้ยชุนเจียวจิตใจไม่สงบ กุ้ยตงเหมยก็เช่นกัน ทำไมในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีอะไรเกิดขึ้นมากมาย มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันครอบครัวนี้!
กุ้ยตงเหมยจ้องเขม็งไปที่สามคนข้างหน้าของนาง ใบหน้าของกุ้ยสวิ้นเหอมืดมน กุ้ยชุนเจียวเอามือกุมหน้าร้องไห้ และกุ้ยซื่อก็กอดตนเองพลางร้องไห้
อย่างไรก็ตาม น้ำตามากมายไม่สามารถระงับความโกรธในหัวใจของกุ้ยตงเหมยได้
ในใจของนางมีความคิดเดียวว่าพ่อและแม่รักแต่พี่สาวเท่านั้น พวกเขาไม่เคยรักนาง!
กุ้ยตงเหมยร้องเสียงดัง ผลักอ้อมกอดของกุ้ยซื่อออกแล้วหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในห้อง
กุ้ยซื่อรีบตามไป แต่ไม่ว่านางจะทุบประตูมากแค่ไหน กุ้ยตงเหมยก็ไม่ยอมเปิดมัน กุ้ยสวิ้นเหอจึงตะโกนจากข้างนอกเข้าไป “ถ้าเจ้าไม่ออกมาก็ไม่ต้องออกมาอีกตลอดไป”
กุ้ยซื่อไม่รู้ว่านับจากนี้ไป กุ้ยตงเหมยได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังไว้ในใจของนางแล้ว และวันหนึ่งเมล็ดพันธุ์นี้จะเติบใหญ่จนเกือบจะพลิกตระกูลกุ้ยทั้งหมดลง!
วันรุ่งขึ้น กุ้ยสวิ้นเหอเก็บของบางอย่างเพื่อตามกู้เสี่ยวหวานไปที่ร้านจิ่นฝู และพกเงินติดตัวไปสิบห้าตำลึงเงินเท่านั้น
ไม่คาดคิดว่าหลี่ฝานจะไม่ยอมรับของกลับไป เขาบอกว่าของที่ส่งออกไปแล้วจะเอาคืนกลับมาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงขอให้กุ้ยสวิ้นเหอนำสิ่งของและเงินทั้งหมดกลับไป
กุ้ยสวิ้นเหอจะกล้าเอาเปรียบคนอื่นขนาดนี้ได้อย่างไร เขาทิ้งเงินไว้แล้วรีบหนีไป แต่ใครจะไปรู้ว่าหลี่ฝานไม่สนใจ และขอให้คนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ วิ่งตามเขาไปครึ่งค่อนเมืองหลิวเจีย เมื่อวิ่งตามมาทันก็เอาเงินคืนให้กุ้ยสวิ้นเหอ
ในหัวใจของกุ้ยสวิ้นเหอรู้สึกขอบคุณและหมดหนทาง เขารู้สึกว่าตนเองและกุ้ยชุนเจียวเผาเครื่องหอมในชีวิตก่อน จากนั้นพวกเขาจึงได้พบกับผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่
เมื่อกลับถึงบ้าน เขาเล่าเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลิวเจียให้กุ้ยซื่อและกุ้ยชุนเจียวฟัง ทุกคนจึงโล่งใจ
ด้วยหลายสิ่งหลายอย่างในบ้าน กุ้ยซื่อจึงได้ย้ายสิ่งของเกือบครึ่งหนึ่งไปยังห้องของกุ้ยตงเหมยเพื่อเอาใจ
หลังจากพูดคำดี ๆ ทั้งหมดแล้ว ใบหน้าของกุ้ยตงเหมยก็ดูดีขึ้น
…
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานทำบัญชีเสร็จ นางจงใจไปที่ห้องรับรองของหลี่ฝานเพื่อต้องการที่จะกล่าวขอบคุณเขาด้วยตนเอง
เมื่อเข้าไป หลี่ฝานกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะแปดเซียน ถือบัญชีอยู่ในมือ ขมวดคิ้วขณะที่กำลังดูอย่างระมัดระวังยิ่งดูก็ยิ่งขมวดคิ้ว
เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานเข้ามา เขาก็หันกลับมาทันที ขณะวางสมุดบัญชีลงก็พูดอย่างสนิทสนมว่า “ทำบัญชีเสร็จแล้วหรือ?”
“เจ้าค่ะ” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าและหาที่นั่ง
หลี่ฝานเทน้ำหนึ่งแก้วให้กู้เสี่ยวหวาน และกู้เสี่ยวหวานกล่าวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง “ขอบคุณท่านมากสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เจ้าค่ะ”
ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของหลี่ฝาน เกรงว่าเมื่อกุ้ยชุนเจียวจะเข้ามาในเมืองคงจะพูดไม่ชัดเจน
“ไม่เป็นไร ในที่สุดเสี่ยวหวานก็มาขอความช่วยเหลือจากข้า แน่นอนว่าข้าจะต้องทำให้ดีที่สุด!” หลี่ฝานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“แล้วเถ้าแก่…” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างเกรงใจเล็กน้อย “เถ้าแก่ออกหน้าให้มากเกินไปแล้ว และยังเชิญผู้อาวุโสถานมาอีก เถ้าแก่ออกหน้าและให้อะไรหลายอย่างแทนคำขอบคุณด้วยตนเอง นี่มันทำให้เถ้าแก่เสียเงินโดยใช่เหตุจริง ๆ เมื่อวานท่านลุงกุ้ยมาหาข้า และบอกว่าเขาจะคืนของให้เถ้าแก่ ข้ารับแทนไม่ได้ก็เลยพาเขามาหาเถ้าแก่เอง”
หลี่ฝานพ่นลมหายใจและกล่าวว่า “พวกเขาต้องการคืนเงินให้ข้า แต่ข้าปฏิเสธไป ไม่มีเหตุผลใดที่ข้าจะรับของที่ส่งออกไปแล้วกลับมา ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันก็เป็นสิ่งที่ไร้ค่าที่ข้าไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า หลี่ฝานร่ำรวยและไม่จำเป็นต้องใส่ใจเงินจำนวนเล็กน้อยนั่น แต่…
“เรื่องนี้ ข้าเป็นคนขอให้เถ้าแก่ช่วยเอง เถ้าแก่อาจจะไม่ต้องการให้พวกเขามาขอบคุณเถ้าแก่ แต่ข้าควรทำ!” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างจริงใจ “ข้าคิดว่าจะเชิญเถ้าแก่หลี่ไปทานอาหารตอนเที่ยงวันนี้ ซึ่งนี่คือของแทนคำขอบคุณของข้า”