“คิดถึง คุณ?”
เป๋าฮวนตะลึงในทันที
แต่แล้วเธอก็ตั้งสติ และถามว่า: “ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณ? เฟิงหานชวน ฉันแกล้งฆ่าตัวตายเพื่อที่จะหนีคุณ เพราะงั้น ฉันจะคิดถึงคุณทำไม?”
การแสดงออกของเฟิงหานชวนหงอยมาก อันที่จริงเขารู้ดีอยู่แก่ใจ แต่เขาก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาอยากจะถามเป๋าฮวน
แต่คำตอบของเป๋าฮวน ก็เหมือนกับที่เขาคาดไว้
“ฉันไม่เคยคิดถึงคุณ และไม่เคยคิดที่จะคิดถึง” เป๋าฮวนกล่าวเสริมอีกครั้ง
ประโยคนี้ ทำให้เฟิงหานชวนหายใจแทบไม่ออก
แม้ว่าเขาจะเข้าใจเป็นอย่างดี แต่เมื่อได้ยินคำตอบของเป๋าฮวน เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวดมากอยู่ดี
“เรื่องที่ไม่สำคัญพวกนี้ ไม่ต้องพูดถึงมันอีก ฉันหวังว่าคุณจะรีบเข้านอน เพราะฉันเหนื่อยแล้ว ฉันอยากพักผ่อนแล้ว” เป๋าฮวนไม่อยากคุยเรื่องพวกนี้กับเฟิงหานชวนอีก
ดวงตาของเฟิงหานชวนจมลง เขาพูดเบาๆว่า: “สำหรับคุณ ตอนนี้ผมไม่มีความหมายอะไรแล้วใช่ไหม?”
ทันใดนั้นเป๋าฮวนรู้สึกสับสนเล็กน้อยในใจ
เมื่อเห็นการแสดงออกของเฟิงหานชวน เป๋าฮวนไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอไม่ตอบเลย แต่เธอหันกลับมา เดินตรงไปที่ด้านข้างของเตียง นอนลงและห่มผ้าห่ม
นอนตะแคง โดยหันหลังให้เฟิงหานชวน แล้วหลับตาลง
คนสองคนนอนเตียงเดียวกันเหมือนเมื่อ3ปีที่แล้ว แต่สถานการณ์แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
เฟิงหานชวนเหลือบมองที่แผ่นหลังสีขาวของผู้หญิงและขมวดคิ้ว ตอนนี้เป๋าฮวนต่อต้านเขามาก มากจริงๆ
เขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้วิธีไหนแล้ว
แม้จะใช้กลอุบายอันขมขื่น เป๋าฮวนก็แค่ “ฝืนอยู่” กับเขา แต่เธอจะเย็นชาใส่เขาและเกลียดเขาเหมือนเดิม
เฟิงหานชวนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเขา ส่งข้อความถึงซูอวี่ จากนั้นปิดไฟแล้วนอนลง
เป๋าฮวนไม่ได้หลับ เธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนนอนลงมาแล้ว เธอจึงยังคงท่าเดิมของตัวเอง
แต่เธอรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย
ตลอด3ปีที่ผ่านมา เธอนอนคนเดียว นอนบนเตียงใหญ่ และกลิ้งได้มากเท่าที่ต้องการ
ตอนนี้ มีชายร่างใหญ่นอนอยู่ข้างๆเธอ และเธอไม่สามารถแม้แต่จะเปลี่ยนท่าทางได้
อีกอย่าง เพื่อรักษาระยะห่างจากเฟิงหานชวน เธอจึงขดตัวอยู่ข้างเตียง รู้สึกอึดอัดมาก ทำให้นอนไม่หลับ
เธอขยับตัวด้วยความหงุดหงิด
ทันใดนั้น เสียงของผู้ชายดังมาจากด้านหลัง: “นอนไม่หลับเหรอ?”
ก่อนที่เธอจะตอบ เธอได้ยินผู้ชายถามอีกครั้ง: “เป็นเพราะผมนอนด้วยหรือเปล่า?”
เป๋าฮวนเม้มริมฝีปากและตอบว่า: “เปล่า”
เธอทำให้เฟิงหานชวนป่วย ดังนั้นเธอจะไม่โทษเขาอีก
แต่ว่า ความจริงที่เธอรู้สึกนอนไม่หลับ ก็เพราะเฟิงหานชวน
“ผมคิดว่าเพราะผมซะอีก” เสียงของเฟิงหานชวนฟังดูเหนื่อยมาก
เป๋าฮวนตกใจเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า: “คุณอย่าคิดมาก”
“ฮวนฮวน คุณอยู่กับผมได้แค่คืนนี้ ใช่ไหม?” เฟิงหานชวนถามด้วยเสียงต่ำ
เป๋าฮวนตกตะลึงอีกครั้ง แล้วตอบว่า: “ใช่ ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงของคุณนะ ฉันจะกลับประเทศเฉินในเร็วๆนี้ ถ้าอาการคุณกำเริบอีก ก็หาคนดูแลมาอยู่ด้วยสักคน”
เดิมทีเป๋าฮวนต้องการเข้าสู่วงการบันเทิง แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่ควรอยู่ในประเทศฮัว เพราะอาจจะพบกับเฟิงหานชวนได้
เนื่องจากเธอเลือกที่จะจากไปเมื่อ3ปีที่แล้ว เธอจึงไม่อยากพัวพันกับเขาอีก
แต่ว่า สภาพจิตใจของเธอตอนนี้ดีกว่าสองวันที่ผ่านมามาก อย่างน้อยเธอก็สามารถพูดอย่างใจเย็นกับเฟิงหานชวน ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ดี
ไม่ได้เกลียดชังอะไรขนาดนั้น เธอแค่รู้สึกว่ามันไม่จำเป็น
เมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิง หัวใจของเฟิงหานชวนก็เย็นลง มือทั้งสองข้างกำแน่น
เธอกำลังจะจากไป…
“คุณจะไปเมื่อไหร่?” เขาถาม
“ไม่แน่ใจ อาจจะพรุ่งนี้ หรืออีกสองวัน พูดง่ายๆก็คือ ฉันอยากรีบกลับบ้าน” เป๋าฮวนเม้มปากพูดอย่างแผ่วเบา
บ้าน
เมื่อได้ยินคำนี้ เฟิงหานชวนก็ยิ้มอย่างบิดเบี้ยว
เมื่อ3ปีที่แล้ว สำหรับเป๋าฮวนคฤหาสน์หมิงอวี่คือบ้านของเธอ
แต่ตอนนี้…
“ไม่ไปได้ไหม?” เฟิงหานชวนพยายามควบคุมตัวเองให้ดีที่สุด พยายามทำให้เสียงของเขาให้สงบ
หลังจากเป๋าฮวนได้ยิน เธอก็ตกตะลึง
“บ้านของฉันอยู่ที่ประเทศเฉิน แน่นอนว่าฉันต้องกลับบ้าน ใครจะไปอยู่โรงแรมที่ประเทศฮัวตลอด?” เธอตอบอย่างใจเย็น แม้จะมีอาการหยอกล้อเล็กน้อย
“ฮวนฮวน คุณไปอยู่ที่คฤหาสน์หมิงอวี่…” เฟิงหานชวนโพล่งออกมา แต่คำสุดท้ายพูดไม่ออก
เขารู้สึกว่าเขาหวังมากเกินไป
เป๋าฮวนจะเต็มใจกลับไปกับเขาได้อย่างไร?
แม้ว่าเฟิงหานชวนจะพูดไม่จบ เป๋าฮวนก็เข้าใจ หลังจากผ่านไปหลายวินาที เธอก็ไม่พูด
ทั้งห้องเงียบมาก
เป็นเวลานาน เสียงของผู้หญิงค่อยๆดังขึ้น: “เฟิงหานชวน มีผู้หญิงนับพันล้านคนบนโลกนี้”
“สำหรับเรา คงเป็นไปไม่ได้แล้ว”
เป๋าฮวนพูดอย่างจริงจัง
แม้ว่าเฟิงหานชวนกับหลิวอวี่ถงและหลิวเยว่เอ่อร์จะไม่ได้มีอะไรกัน แต่เรื่องที่เฟิงหานชวนโกหกเธอ เธอลืมมันไม่ได้จริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจาก3ปีแห่งความแตกแยก เธอรู้สึกว่าเธอกับเฟิงหานชวนไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันจริงๆ
แถมตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว ไม่ขาดอะไร ทุกอย่างดีหมด สิ่งเดียว…
สิ่งเดียวที่ขาดคือ ตระกูลเป๋าไม่มีทายาท
แม้ว่าคุณปู่จะจำคุณยายไม่ได้ในตอนนั้น แต่เขาเป็นโสดมาทั้งชีวิตและไม่ได้มองหาผู้หญิงคนอื่น
ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นคุณยายให้กำเนิดแม่ และแม่ของเธอแต่งงานกับเฉินเจี้ยนหมินแล้วมีเธอ ไม่เช่นนั้น คงไม่มีตระกูลเป๋าอีกแล้ว
อยู่ดีๆ เป๋าฮวนก็นึกถึงเรื่องที่คุณลุงพูด ไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากหาผู้ชาย ก็แค่ทำเด็กหลอดแก้ว
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เรียกว่ายีนที่ดี ดีจริงเหรอ?
เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตลอด
เป๋าฮวนหันกลับมาอย่างกะทันหัน ตะแคงหันหน้าเข้าหาเฟิงหานชวน
ข้างนอกมีไฟนีออนส่องเข้ามา ทำให้ห้องไม่มืดสนิท ยังมองเห็นสภาพของสิ่งต่างๆ
เฟิงหานชวนเห็นทันทีว่าเป๋าฮวนหันมาเผชิญหน้ากับเขา
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้ เขารู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาหยุดเต้น และโลกก็มืดสนิทในทันที ไม่เห็นแสงสว่างใดๆ
ทั้งๆที่ผู้หญิงอันเป็นที่รักอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เขาสัมผัสไม่ได้ ทำยังไงก็ไม่อาจเอื้อม
สิ่งที่ไกลที่สุดในโลก ไม่มีอะไรมากกว่านี้
ทั้งๆที่ทั้งสองอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่หัวใจของพวกเขาห่างกัน
“เฟิงหานชวน” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร เป๋าฮวนก็เรียกเขา
“หื้ม” เฟิงหานชวนตอบเบาๆ ราวกับเสียงที่ไร้วิญญาณ
“คุณอยากทำแบบนั้นไหม?” เป๋าฮวนถามอย่างจริงจัง
ทันใดนั้น เฟิงหานชวนสงสัยว่าหูของเขามีปัญหาหรือเปล่า
เขาขมวดคิ้ว และปฏิกิริยาแรกของเขาคือ เขาได้ยินผิดหรือเปล่า?
หมายถึงแบบเดียวกับที่เขาคิดหรือเปล่า?
เมื่อรู้สึกถึงความประหลาดใจของเฟิงหานชวน เป๋าฮวนรีบอธิบาย: “เออ หมายถึงแบบนั้นแหละ!”