บทที่ 436 ซินเถาหลงใหล
บทที่ 436 ซินเถาหลงใหล
น่าเสียดายที่รูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ของกู้ซินเถา ในความเห็นของฉินเย่จือก็ไม่ต่างอะไรจากตัวตลก
ในตอนแรกฉินเย่จือจ้องไปที่กู้ซินเถา แต่หลังจากนั้นดวงตาของเขาไม่เคยมองไปที่กู้ซินเถาอีกเลย เขารู้สึกว่านางช่างขวางหูขวางตา
ฉินเย่จือขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวอย่างไม่พอใจ “ทำไมเจ้าถึงเอาคนวุ่นวายเช่นนี้เข้ามาในบ้าน”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของนางก็ราวกับดวงจันทร์เสี้ยวบนขอบฟ้า
ฉินเย่จือผู้นี้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ และการเสียดสีก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้!
ฉินเย่จือราวกับกำลังดุกู้เสี่ยวหวาน แต่ที่เขาคำพูดเหล่านั้นเป็นการดุกู้ซินเถา
เมื่อกู้หนิงผิงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ปิดปากและหัวเราะทันที
เมื่อกู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหงุดหงิด นางต้องใช้ความคิดอย่างมากในการมาที่หมู่บ้านอู๋ซี และต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการมาถึงบ้านของกู้เสี่ยวหวาน
ตั้งแต่กู้ซินเถาพบกับฉินเย่จือที่สวมหน้ากากน่าเกลียดเป็นครั้งสุดท้ายในเทศกาลหยวนเซียว นางจึงเริ่มคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทันที
ตอนแรกเป็นเพราะเสียงที่มีเสน่ห์ของฉินเย่จือ และต่อมาเนื่องจากท่าทางที่ดูดีของเขา นางจึงคิดว่าคนผู้นี้ต้องดูดีเป็นแน่ ดังนั้น หลังจากที่คิดในใจเป็นพันครั้ง นางจึงอยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของฉินเย่จือ
นางต้องการมาที่หมู่บ้านอู๋ซี แต่ซุนซื่อไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง เนื่องจากซุนซื่อไม่ต้องการกลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีเพื่อไปอาศัยอยู่ในบ้านเก่าของตระกูลกู้ที่ทรุดโทรม บ้านของตนใหญ่และสะดวกสบายเช่นนี้กลับไม่อยู่ แต่อยากไปอยู่ที่ปีกตะวันตกของบ้าน ซุนซื่อคิดเรื่องนี้จนหัวแทบระเบิด
แต่กู้ซินเถาอยากไปและนางไม่ต้องการให้ซุนซื่อไปด้วย ถ้าซุนซื่อไปกับตนและถ้าซุนซื่อรู้ว่าตนคิดอะไรอยู่ นางก็จะหยุดตนไว้อย่างแน่นอน
กู้ซินเถาต้องการพบฉินเย่จือ หากเขาน่าเกลียดนางจะหันศีรษะและกลับไปทันที
หัวใจของกู้ซินเถาราวกับมีลิงกำลังข่วนหัวใจของนางอยู่ นางกระสับกระส่ายทั้งวัน วิตกกังวล เพราะในใจนางอยากจะไปดูให้ได้
ต่อมากู้ซินเถาได้คิดหาวิธีที่ดีในการแสร้งทำเป็นป่วย
นอนอยู่บนเตียงทุกวัน ถอนหายใจยาว และเศร้าซึมทั้งวัน ซุนซื่อตื่นตระหนกเมื่อนางเห็นเช่นนั้น จึงเชิญหมอมาดูอาการทีละคน แม้แต่หม้อก็ไม่รู้ว่ากู้ซินเถาป่วยเป็นอะไร
ในท้ายที่สุด กู้ซินเถากล่าวอย่างขุ่นเคือง “ท่านแม่ ข้าแค่อยากกลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีและข้าไม่ต้องการที่จะอยู่ในเมืองหลิวเจีย ทุกวันที่ข้าอยู่ที่นี่ ข้าเอาแต่คิดถึงนายน้อยเจียง และฉากที่นายน้อยเจียงมาบ้านเรา ในใจข้า…”
กล่าวจบก็ร้องไห้โฮอีกครั้ง
ซุนซื่อรีบไปเกลี้ยกล่อมนาง เจียงหย่วนยังไม่กลับมาหลังจากปีใหม่ และนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ การทำเช่นนี้ของกู้ซินเถาไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา
กุ้ยซื่อยังคงกล่าวว่าเจียงหย่วนไปเที่ยวเล่นและจะกลับมาเมื่อเขาเล่นจนพอ แต่ใครจะรู้ ซุนซื่อไม่ใช่แม่ของเจียงหย่วน นางจะรู้ได้อย่างไรว่าเมื่อไรเจียงหย่วนจะกลับมา
ซุนซื่อจะปลอบกู้ซินเถาเช่นนี้เพียงเพื่อให้กู้ซินเถาผ่อนคลายและรอเจียงหย่วนอย่างอดทน
ในตอนแรก กู้ซินเถาไม่ได้สนใจเจียงหย่วนมากนัก แต่เนื่องจากครอบครัวของเจียงหย่วนร่ำรวยอีกทั้งยังฟุ่มเฟือย นางจึงคิดว่าหากนางสามารถแต่งเข้าครอบครัวเจียงได้ในอนาคต นางอาจจะได้กลายเป็นคุณนายและใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย
กู้ซินเถาได้ติดตามเจียงหย่วนมาโดยตลอด ในตอนแรกหากทั้งสองคนเลิกคบหากัน กู้ซินเถาก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ในเวลาที่กู้ซินเถาต้องการเจียงหย่วนมากที่สุด เจียงหย่วนกลับหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว
กู้ซินเถาตื่นตระหนก เดิมทีนางเป็นคนที่ไม่ชอบและไม่ต้องการเขา แต่คราวนี้นางกลับกลายเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง
กู้ซินเถาจะพอใจได้อย่างไร! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้กู้ซินเถาก็รู้สึกไม่สบายใจ
การแกล้งป่วยจริง ๆ แล้วก็มีความหมายเล็กน้อย กู้ซินเถาถอนหายใจในใจและรู้สึกว่าไม่ง่ายเลยที่นางจะยอมรับเจียงหย่วนเข้ามา แต่เมื่อเจียงหย่วนกลับบอกว่าไม่ต้องการและแม้แต่คำพูดสักคำก็ไม่มี กู้ซินเถารู้สึกไม่เต็มใจ ตนเองมีรูปลักษณ์ที่งดงามเช่นนี้ จะหาผู้ชายคนใหม่ยากได้อย่างไร
นางแค่อยากพบฉินเย่จือ และทำความรู้จักกับเขา
เมื่อซุนซื่อได้ยินสิ่งที่กู้ซินเถากล่าว นางก็ตกใจเช่นกัน เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ผอมบางและน่าสงสารของลูกสาว ใบหน้าของนางซูบผอม นางจึงรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก
ดังนั้นเมื่อนางฟังคำพูดของกู้ซินเถา และให้กู้ซินเถากลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีเพื่อใช้เวลาสองสามวันเป็นการพักฟื้น
เดิมทีซุนซื่อต้องการไปด้วย แต่กู้ซินเถาปฏิเสธ โดยบอกว่ากู้จือเหวินจะกลับมาบ่อย ๆ และพ่อของนางก็อยู่บ้านคนเดียวและไม่มีใครดูแล นางเป็นคนที่เติบโตมาในหมู่บ้านอู๋ซี และในบ้านก็ยังมีอาสะใภ้สาม ขอให้ซุนซื่อวางใจได้
จากนั้นซุนซื่อก็รู้สึกโล่งใจ เช่ารถม้าและมุ่งหน้ามาที่หมู่บ้านอู๋ซีเมื่อเช้านี้
ก่อนจากไป ซุนซื่อยังมอบเงินให้เฉาซื่อเพื่อให้เฉาซื่อดูแลกู้ซินเถาอย่างดี เมื่อเฉาซื่อเห็นเงินในมือของนาง นางยิ้มทันทีและสัญญาว่าจะดูแลซินเถาอย่างดี จากนั้นซุนซื่อก็ขึ้นรถม้าและจากไป
กู้ซินเถาแต่งตัวจนเกือบเที่ยง ตั้งใจใส่เสื้อผ้าที่สวยและดูดีที่สุดของนาง ทาชาดที่นางมักไม่ค่อยเต็มใจใช้ นางแต่งตัวออกมาอย่างสวยงาม โดยตั้งใจจะให้ฉินเย่จือตกตะลึงตั้งแต่แรกเห็น
นางแค่ไม่เชื่อว่าจะมีผู้ชายที่โง่เขลาในโลกนี้ที่จะปล่อยนางไป และไปมองกู้เสี่ยวหวานที่หน้าตาไม่สะสวยเท่านาง
อย่างไรก็ตาม นางไม่เคยเจอฉินเย่จือ และฉินเย่จือก็ไม่เคยเจอนาง
ถ้าหน้าตาที่แท้จริงของฉินเย่จือน่าเกลียด กู้ซินเถาก็ตั้งใจที่จะออกไปทันที แต่ถ้าหน้าตาพอใช้ได้ กู้ซินเถาจะมีความคิดอื่น
หลังจากแต่งตัว นางก็มาถึงบ้านของกู้เสี่ยวหวาน หลังจากนั่งมานานแล้ว บั้นท้ายของนางเจ็บปวดจากการนั่ง และคอของนางก็กระหายน้ำ
กู้เสี่ยวหวานชงชาและนั่งดื่มชาอย่างสบายใจ แต่กู้ซินเถาไม่กล้าขอชาสักถ้วยจากกู้เสี่ยวหวาน ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่บุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องจะใช้สิ่งของในบ้านของนาง
เมื่อเห็นฉินเย่จือเป็นครั้งแรก กู้ซินเถาก็รู้สึกประหลาดใจ ความสุขและความตื่นเต้นภายในใจของนางราวกับกระต่ายสีขาวตัวเล็กที่กระโดดโลดเต้นไม่หยุด ดวงตาของนางเต็มไปด้วยใบหน้าที่วิจิตรงดงามและเสียงที่มีเสน่ห์ของฉินเย่จือ แม้ว่าเขาจะเสียดสีตนเอง แต่กู้ซินเถาก็ไม่สนใจ
กู้ซินเถาเดินออกจากห้อง ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว มองที่ฉินเย่จือด้วยสายตาที่เสน่หา โดยไม่สนใจความเย็นชาในดวงตาของฉินเย่จือเลย นางดัดเสียงและเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าเป็นแขกที่บ้านของเสี่ยวหวานจริงหรือ? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเสี่ยวหวานพูดถึงเจ้ามาก่อน เจ้าเพิ่งมาในปีนี้หรือ! แล้วเจ้าชื่ออะไรกันล่ะ?”