บทที่ 574 ได้ของวิเศษ
บทที่ 574 ได้ของวิเศษ
ฉู่เหินปรายตามองเสือตัวนั้น ! ก่อนที่จู่ ๆ ชายหนุ่มจะรู้สึกว่ามันเหมือนพี่เสือขึ้นมาเสียอย่างงั้น ! ด้วยดู ๆ ไปแล้วเจ้านี้กับพี่เสือมีส่วนคล้ายกันมาก ! ทำให้ยังไม่เดินออกไปเสียที และยิ่งมองท่าทางเจ็บปวดของมันแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ
เขาได้แต่เดินกลับมาอย่างจนใจอีกครั้ง “นายน่ะเงียบได้แล้ว เห็นนายแล้วทำให้ฉันนึกถึงพี่เสือขึ้นมา เพราะพวกนายช่างเหมือนกันราวกับแกะ ! เพียงแต่พลังวรยุทธ์ของนายสูงว่าพี่เสือไม่น้อย เอาเถอะ ดูเหมือนว่าบาดแผลของนายจะร้ายแรงทีเดียว ฉันพอมียาอยู่บ้าง นายก็เอาไปกินเสียสิ !”
หลังจากพูดถึงตรงนี้ ฉู่เหินก็ล้วงยารักษาของตัวเองส่งไปให้กับเสือตัวนี้ ! ทำให้เจ้าเสือตัวงุนงง ที่คนตรงหน้าไม่เข้าไปหาของวิเศษที่อยู่ภายใน ทั้งยังช่วยรักษาบาดแผลของมันด้วย !
ฉู่เหินไม่ได้สนใจสายตาแปลกใจของเจ้าเสือตัวนี้แม้แต่น้อย สายตาจดจ้องไปที่บาดแผล
หลังจากมันกินยาเข้าไปแล้ว เจ้าเสือก็สัมผัสได้ถึงพลังในร่างกายที่เต็มเปี่ยม อีกทั้งบาดแผลที่มีแต่เดิมก็หายไปกว่า 4 ถึง 5 ส่วน ! ก่อนที่จะเป็นตอนนี้เองที่ฉู่เหินหัวเราะและเล่าเรื่องของตัวเองกับพี่เสือให้ฟัง
สำหรับเรื่องที่เจ้าเสือตัวนี้จะฟังเข้าใจไหมหรือว่าไม่อยากฟังนั้น เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย ! เพราะเขาเพียงกำลังคิดถึงบ้านเกิดของตัวเองเท่านั้น และหลังจากยืนอยู่ได้สักพัก ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าเสือตัวนี้ฟื้นฟูร่างกายพอสมควรแล้ว อย่างน้อยก็น่าจะรักษาชีวิตมันไว้ได้
“หากมีวาสนาพวกเราคงได้พบกันอีก” หลังพูดจบประโยคฉู่เหินก็หมุนตัวออกเดิน ไม่หันกลับมามองของวิเศษที่น่าจะอยู่ภายในแม้สักนิด !
แท้จริงแล้วชายหนุ่มคิดว่าของภายในนั้นน่าจะเป็นของปลอม เพราะงั้นเขาถึงไม่คิดจะเดินเข้าไปภายใน แม้ว่าจะฟังดูน่าเสียดาย แต่เขาก็ถือว่าชีวิตของตัวเองสำคัญกว่า !
“รอเดี๋ยวสิ !” ทันใดนั้นเอง เสือตัวนั้นก็อ้าปากพูดภาษาคนเป็นครั้งแรก ! ทำให้ฉู่เหินหยุดฝีเท้าลงอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองเสือตัวนี้
“ก่อนหน้านี้แม้ว่าฉันจะเห็นว่าพลังวรยุทธ์ของนายไม่ต่ำต้อย แต่สติปัญญาเหมือนจะยังไม่เพียงพอจึงคิดว่าพูดไม่ได้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงกลับมาพูดภาษาคนได้ล่ะ !” หลังจากถามประโยคนี้ออกมา ฉู่เหินก็รู้สึกว่าเป็นคำถามที่โง่เง่าไปหน่อย เลยขำกับตนเองเบา ๆ
“ที่จริงสติปัญญาของฉันสูงมาก เพียงแต่พอเฝ้าถ้ำนี้มาเป็นเวลานาน ทำให้สติปัญญาเริ่มจะถดถอยลงอย่างช้า ๆ และถ้าเมื่อกี้นายไม่ให้ยาฟื้นฟูนั่นมา ก็น่ากลัวว่าสติปัญญาฉันคงไม่กลับมาเร็วเพียงนี้ !”
ประโยคนี้ทำฉู่เหินมึนงงเล็กน้อย ยานั่นของตัวเองเป็นยาฟื้นฟูอย่างแท้จริง แต่ไม่เห็นจะเกี่ยวกับทำให้สติปัญญาที่ช้า ๆ กลับมาเร็วได้เลย ! แน่นอนว่าเขาเพียงเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ แต่ไม่ได้ถามออกไป แต่ถึงอย่างงั้นเจ้าเสือตัวนี้ก็เดาความคิดของชายหนุ่มออก !
“เฝ้าดูแลที่นี่มานานก็ทำให้ฉันเบื่อ จึงเลือกที่จะเหลือสติไว้เพียงบางส่วนเท่านั้น พูดได้ว่าขณะที่เฝ้าดูแลถ้ำ จิตวิญญาณของฉันก็จำศีลไปด้วย ! ไม่งั้นฉันคงไม่แพ้ง่ายแบบนี้หรอก ! แต่หลังจากกินยาของนาย จิตวิญญาณที่จิตศีลมาตลอดก็กลับมาอีกครั้ง !”
เช่นนี้ฉู่เหินก็เข้าใจแล้ว เดิมทีมันนอนหลับมาโดยตลอด และตอนที่สู้กับทั้ง 3 คนเมื่อครู่มันก็นอนหลับอยู่เช่นกัน จะมีก็แต่ตอนนี้นี่แหละที่มันได้ตื่นขึ้นมาแล้ว !
“งั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกัน ส่วนนายก็นอนต่อไปเถอะ !” ฉู่เหินยิ้มขำ ๆ และหมุนตัวเดิน ไม่คิดจะหยุดคุยต่อสักนิด ! ด้วยเขาจำเป็นต้องไปค้นหาข่าวของกลุ่มเสือขาวต่อ และจะให้ดีที่สุดคือไปสร้างความวุ่นวายที่นั่นเสียหน่อย !
“เดี๋ยวก่อนสิ หรือว่านายไม่อยากได้ของวิเศษในถ้ำนี้แล้ว ?” เสือตัวนี้ถามฉู่เหินออกมา
“นายบ้าหรือเปล่า แค่มองดูก็รู้แล้วว่าของที่อยู่ในนั้นมันเป็นกับดักชัด ๆ! ชีวิตของฉันมีค่านะ ไม่อยากเข้าไปตายแบบนั้นหรอก !” ฉู่เหินโบกมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจ และทำท่าจะออกเดิน !
“นายหยุดก่อน คนที่ฉันรอคอยก็คือนาย เพราะคนที่ให้ฉันเฝ้าถ้ำนี้เคยบอกไว้ว่า จะมีใครคนหนึ่งที่ไม่ว่าฉันจะให้ของเขายังไงเขาก็จะไม่รับ ! และคนคนนี้ก็คือคนที่ฉันรอ ซึ่งมันก็คือนายนั่นแหละ ! ดังนั้นฉันเชื่อว่านายต้องเป็นเจ้าของของวิเศษที่อยู่ในนี้แน่ !” ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ขอบคุนจ้า
เมื่อได้ยินดังนั้นฉู่เหินก็นิ่งก็พักหนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ช่างเถอะน่า ฉัน ฉู่เหินรู้ดีแก่ใจ ! ฉันไม่มีเรื่องในชีวิตให้ต้องโม้และคนรู้จักที่เคยมีของพวกนี้ ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนตั้งใจให้ของวิเศษแก่ฉันหรอกนะ ! เพราะงั้นคนที่นายรอคงจะไม่ใช่ฉันหรอก ขอตัวลา !”
“หยุดนะ คนที่ฉันรอจะต้องเป็นนายแน่ ! นายปฏิเสธฉันมา 4 ครั้งแล้ว ดังนั้นฉันจึงคิดว่าไม่ผิดแน่ !” ฉู่เหินมองเสือตัวนี้ยิ้ม ๆ ในใจก็ครุ่นคิดไปด้วยว่าที่เสือตัวนี้พูดนั้นมันจริงหรือเท็จกันแน่ !
“ฉันพูดจนขี้เกียจแล้วนะ ว่าชีวิตฉันมีค่า เพราะงั้นนายไม่ต้องโน้มน้าวฉันหรอก ! เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าในนั้นมันเป็นกับดัก จะเป็นถ้ำขุมทรัพย์ได้ยังไง !” แท้จริงฉู่เหินกำลังพูดโกหกอยู่ ล้อเล่นหรือเปล่า ! สมบัติอยู่ตรงหน้าแล้วใครไม่ใจเต้นบ้างล่ะ !
แต่ด้วยเขาเองก็ได้เห็นกับตาว่าพี่หวังคนนั้นกลายเป็นเถ้ากระดูกในชั่วพริบตา ดังนั้นชายหนุ่มก็ย่อมต้องระวังตัวเป็นธรรมดา เพียงแต่ยิ่งเขาแสดงท่าทางแบบนี้ออกไป มันก็ทำให้เสือตัวนี้ก็ยิ่งคิดว่าเขาเป็นคนที่มันรอ !
“วางใจเถอะ หากอยากเข้าไปในนี้จริงฉันพาไปได้ ! ขอเพียงแค่นายไปกับฉันก็ไม่มีอันตรายอะไรแล้ว !” หลังจากได้ยินประโยคนี้ ฉู่เหินถึงพยักหน้าตกลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความระมัดระวังขณะเดินตามเสือตัวนี้ไปด้านใน !
พูดไปก็ว่าแปลก การตามเสือนี้เข้าไปก็ไม่ได้ราบรื่นเท่าไรนัก เช่นเดินไปทางซ้าย 3 ก้าว ทางขวา 3 ก้าว ก่อนจะต้องถอยหลังอีก 2 ก้าว ! ซึ่งในระหว่างนั้นฉู่เหินก็จ้องมันไม่วางตา เพราะเขาไม่อยากเดินผิด
เมื่อชายหนุ่มเข้ามาภายในแล้ว ก็เห็นว่าสภาพแวดล้อมด้านในดูจะแตกต่างกับด้านนอกอย่างสิ้นเชิง เหนือศีรษะขึ้นไป 10 เมตรเป็นกำแพงฝั่งเลี่ยมสีทองคล้ายเกล็ดปลา ! แต่ไม่ว่าเกล็ดพวกนี้จะดูดีแค่ไหน มันกลับไม่ได้มีมูลค่าอะไรขนาดนั้น มีดีแค่มองไปแล้วดูสวยงามเท่านั้นเอง
ส่วนตรงกลางของห้องวางเบาะนั่งไว้หนึ่งอัน มองแล้วเหมือนเคยมีคนฝึกฝนพลังอยู่ที่นี่ และนอกจากนั้นภายในห้องยังมีโต๊ะหนึ่งตัว บนโต๊ะมีสิ่งวางของไว้ด้วย ! ก็คือกระบี่สีดำ กับไข่มุกนำโชคจำนวนหนึ่งวางไว้อยู่ข้างกันนั่น !
เป็นไข่มุกนำโชคมีสีขาว 3 เม็ด สีเหลืองเปลือกไข่ 1 เม็ด สีทอง 1 เม็ด !
โชคลาภของไข่มุกสีขาวจะมีแต้มโชคดี 1 ร้อย สีเหลืองจะมีแต้มโชคดี 1 พัน และสีทองจะมีแต้ม 1 หมื่น !
ยังไม่หมดแค่นั้น เพราะนอกจากนี้ก็ยังมีตำราฝึกฝนวางไว้ด้วยอีกหนึ่งเล่ม ซึ่งชื่อตำราที่เขียนไว้บนปกก็ทำให้ฉู่เหินตะลึง เพราะบนนั้นเขียนไว้ว่า…
ของสิ่งอื่น ๆ นั้นเขาไม่รู้จัก แต่วิชาแปลงกายเก้าแปดเขารู้สึกคุ้นหูที่สุด ! ด้วยเคยได้ยินว่าการนำเอาพลังวรยุทธ์มาเปลี่ยนเป็นวิชาเวทย์นั่นก็คือวิชาแปลงกายเก้าแปดนี่ ! และแม้แต่วิชา แปลงกาย 72 ร่างของชุนหงอคงในเรื่องไซอิ๋ว ก็พัฒนามาจากวิชาแปลงกายเก้าแปดที่ว่า เพียงแต่ตลอดมาเขานึกว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล่า คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้มาเห็นของจริง !!!
อีกทั้งที่ทำให้เขาจินตนาการไม่ถึงเลยก็คือ วิชาแปลงกายเก้าแปด ทั้ง 4 คำนี้เป็นภาษาโบราณของโลกที่เขาจากมา ! แบบนี้ก็ยืนยันได้ว่าตำราวิชาแปลงกายเก้าแปดเล่มนี้เป็นของบนโลกและมาเก็บรักษาไว้ทีนี่ ! ทำให้มือของเขาสั่นเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น ก่อนจะไม่ลังเล ก้มลงคารวะ 3 ครั้งให้ตำราและเดินไปหยิบมา !
เมื่อเขาเปิดตำราเล่มนี้ ชายหนุ่มก็พบว่าตัวหนังสือในเล่มมันเคลื่อนไหวได้เอง ! ทว่าเมื่อเขาสังเกตดูดี ๆ ฉู่เหินก็พบว่าที่แท้ตัวหนังสือนั้นมันเคลื่อนในหัวของเขาเท่านั้น ! และนั่นก็ทำให้มีเนื้อหามากมายหลั่งไหลเข้าไปอยู่ในหัวสมองของเขาในชั่วพริบตา ! ก่อนตามมาด้วยเสียงดัง เพล้ง ! อันเกิดจากที่ตำราเล่มนี้แตกหักเป็นชิ้น ๆ