เมื่อเห็นลี่จุนถิงออกหน้าปกป้องเจียงหยุนเอ๋อ ใบหน้าของโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ยิ่งไม่มีความสุข หล่อนยังไม่หายโกรธจ้องมองเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ตรงหน้า คนคนเดียวทำให้อารมณ์เสีย แล้วหล่อนก็วางตะเกียบบนถ้วยข้าวอย่างแรง
เคธี่บรรลุเป้าหมายของพวกเขาแล้ว เธอยกมุมปากอย่างพออกพอใจ และเสแสร้งเกลี้ยกล่อมโม่เสี่ยวฮุ่ย พูดว่า ：“คุณป้าคะ อย่าโทษถวนจื่อเลย หนูแค่เห็นถวนจื่อยังเล็กและน่ารักมาก ก็เลยอยากเข้าไปตีสนิทด้วย ไม่คิดว่าจะทำให้ท่านไม่สบายใจ ความผิดของหนูเองค่ะ！”
“เคธี่ อย่าพูดแบบนี้ ผู้หญิงที่น่ารักอย่างหนูไม่ได้มีกันเยอะ ถ้าบางคนจะดีเหมือนหนูบ้าง ฉันก็คงวางใจ และไม่ต้องโมโหทุกวัน
มีเคธี่ที่ได้รับการอบรมสั่งสอน โม่เสี่ยวฮุ่ยกลับมาสดใสและมีรอยยิ้มเล็กน้อย
เจียงหยุนเอ๋อถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยพูดซะไม่มีชิ้นดี เธอต้องไม่สบายใจอยู่แล้ว ในระหว่างทางกลับบ้าน เธอมองไปที่ถวนจื่อ ที่กำลังนอนหลับอยู่ เธอตัดสินใจในใจว่าครั้งหน้าจะไม่พาถวนจื่อ ไปคฤหาสน์อีกแล้ว เพื่อที่จะไม่ให้ โม่เสี่ยวฮุ่ยโมโหทุกครั้ง
ลี่จุนถิง ค่อยๆกุมมือเธอเบาๆเมื่อรู้สึกว่าเจียงหยุนเอ๋อเงียบไป เขายิ้มเล็กๆแล้วพูดว่า “เป็นอะไรไป ไม่สบายใจเหรอ？ เป็นเพราะคำพูดของแม่ผมเมื่อกี้ใช่ไหม？คุณไม่ต้องเก็บเอาไปคิดมาก ท่านก็เป็นซะอย่างนี้ คุณอย่าไปถือสาอะไรท่านเลย！”
เจียงหยุนเอ๋อรับรู้ถึงการปลอบใจของลี่จุนถิงหล่อนกัดปากเบาๆแล้วส่ายหัวเบาๆ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่านพูดกับฉันแบบนี้ แต่ฉันก็ชินแล้ว วันหลังฉันคิดว่าจะไม่พาถวนจื่อกลับมาบ่อยๆแล้ว คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม？
“ ผมไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว หลายวันมานี้ทำให้คุณลำบากใจแล้ว ผมไม่คิดว่าแม่ผมจะกลายเป็นคนแบบนี้ ในเมื่อคุณไม่ยินดีที่กลับไป ก็ไม่ต้องกลับแล้ว จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับท่านและเข้าใจผิดกันไปมากกว่านี้ ผมจะค่อยๆอธิบายให้ท่านเข้าใจเอง” ลี่จุนถิงยิ้มมุมปาก พูดด้วยรอยยิ้ม
เจียงหยุนเอ๋อ พยักหัวเบาๆ แล้วมองทิวทัศน์ข้างนอกหน้าต่าง
……
หลังจากวันนั้นสองสามวันเจียงหยุนเอ๋อใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ปราศจากการรบกวนจากเคธี่กับโม่เสี่ยวฮุ่ย ชีวิตของเธอกลับสู่ความสงบสุขอีกครั้ง
เมื่อนึกถึงพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่เพิ่งเปิดใหม่ใจกลางเมือง อีกทั้งถวนจื่อก็ร้องอยากจะไปหลายครั้งแล้ว เจียงหยุนเอ๋อถือโอกาสที่วันนี้ไม่มีธุระอะไร จึงจะพาถวนจื่อไปเดินเล่น
เมื่อแม่และลูกชายกำลังออกมาจากบ้าน พวกเขาก็พบกับผู้หญิงที่แต่งตัวดีเดินเข้ามาหาพวกเขา เมื่อเจียงหยุนเอ๋อแน่ใจว่าไม่รู้ผู้หญิงคนนั้น เธอจึงเตรียมตัวจะพาถวนจื่อออกไป แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็ได้เรียกพวกเขาให้หยุด
“เธอคือเจียงหยุนเอ๋อใช่ไหม？” จ้าวเฟยเฟยถอดแว่นตาลงแล้วมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ก้มลงไปมองถวนจื่อที่อยู่ยื่นข้างๆ และทักทายอย่างสนิทใกล้ชิด “หนูก็คือถวนจื่อใช่ไหม？ชั่งน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริงๆ！”
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่จ้าวเฟยเฟยด้วยความสงสัย ถามขึ้นเบาๆว่า“คุณผู้หญิงคะ ถ้าจำไม่ผิดนะ พวกเราสองคนไม่รู้จักกันใช่ไหมคะ？คุณจำคนผิดหรือเปล่าคะ？แต่ว่าทำไมคุณถึงรู้จักชื่อฉันล่ะ？”
จ้าวเฟยเฟยหัวเราะอย่างมีเลศนัย：“แน่นอนว่าเธอไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ที่สำคัญก็คือเมื่อฉันเห็นพวกเธอก็รู้สึกเหมือนสนิทสนมมาก！และฉันขอสัญญาว่าฉันไม่มีเจตนาไม่ดีกับพวกเธอ พวกเธอกำลังจะไปไหนกันเหรอ？จะรังเกลียดไหมถ้าฉันจะไปกับพวกเธอด้วย？”
มองใบหน้าที่จริงใจของจ้าวเฟยเฟย เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วด้วยความสับสน กำลังจะปฏิเสธออกไป เสียงตื่นเต้นของ ถวนจื่อที่ยื่นอยู่ข้างๆก็ดังขึ้นมาว่า：“เธอดูวัยรุ่น！แม่ครับ ให้เธอไปกับพวกเราด้วยนะครับ！หนูอยากมีเพื่อนเล่นด้วย！”
ในเมื่อถวนจื่อเอ่ยปากแล้ว เจียงหยุนเอ๋อไม่มีทางเลือกได้แต่พยักหน้า แต่เธอก็ไม่ได้เชื่อใจจ้าวเฟยเฟย ทั้งหมด แต่เมื่อมองแฟชั่นการแต่งตัวของจ้าวเฟยเฟย ที่อยู่ตรงหน้า เธอก็รู้สึกว่าไม่พอใจเล็กน้อย
“ในเมื่อถวนจื่อ เห็นด้วย งั้นคุณก็ไปกับพวกเราเถอะ แต่ว่าพวกเราเจอกันครั้งแรกและไม่รู้จักกัน เพราะฉะนั้น กรุณาระวังพฤติกรรมของคุณด้วย ขอบคุณค่ะ”
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อพูดอย่างเย็นชาจบ เธอก็พาถวนจื่อเดินหน้าไปก่อน
จ้าวเฟยเฟยยิ้มมุมปาก มองพวกเขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน หล่อนรีบเดินไปให้ถึงพวกเขา：“เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรู้ว่าเธอยังไม่เชื่อใจฉันทั้งหมด แต่ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะรู้ว่าฉันหวังดีกับเธอ！”
เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เก็บคำพูดของหล่อนมาคิด เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นญาติของลี่จุนถิง เธอจึงไม่มองหล่อนในแง่ร้าย อีกทั้งหน้าไม่เสแสร้งรอยยิ้มให้ใคร ในเมื่อหล่อนไม่ได้คิดร้าย เธอก็จะไม่คิดโจมตีก่อน
ทั้งสามคนเที่ยวเล่นในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำอย่างมีความสุข จ้าวเฟยเฟยดูแล ถวนจื่อเป็นอย่างดีและซื้อของเล่นมากมายให้เขาตลอดทาง ซึ่งทำให้ ถวนจื่อถูกใจหล่อนมากขึ้น แต่ทำให้ ถวนจื่อที่อยู่ข้างๆทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อเห็น ถวนจื่อมีความสุขมาก เธอจึงไม่พูดอะไร
เรื่องนี้ไม่รู้ว่ารู้ถึงหูของ โม่เสี่ยวฮุ่ยได้อย่างไรเจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ว่า แต่หล่อนรู้ดีว่าจ้าวเฟยเฟยคือใคร จ้าวเฟยเฟยเธอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดลูกนอกกฎหมายของ ลี่หุย！ตอนนี้เธอจงใจทำให้ ถวนจื่อพอใจและเข้าใกล้ชิด เจียงหยุนเอ๋อหล่อนรู้ดีว่าเธอคิดจะทำอะไร！
ไม่คิดว่า เจียงหยุนเอ๋อจะเข้ากับหล่อนได้ดี ซึ่งทำให้ โม่เสี่ยวฮุ่ยโกรธมาก และเธอก็บุกเข้าไปต่อว่าเจียงหยุนเอ๋อ
โม่เสี่ยวฮุ่ยมาโดยที่ไม่ได้รับเชิญ เจียงหยุนเอ๋อ รู้ดีว่าหล่อนต้องมาจับผิดอะไรเธออีกแน่ แต่เพราะหล่อนเป็นแม่ของลี่จุนถิงเธอจึงยังคงให้ความเคารพ และนำน้ำมาเสิร์ฟให้กับโม่เสี่ยวฮุ่ย จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็ยืนอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ
โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่พูดดีๆ หล่อนปัดแก้วน้ำลงบนพื้น และกล่าวหาอย่างแรงว่า：“เจียงหยุนเอ๋อคนดีเหลือเกิน ฉันไม่คิดว่าเธอจะสมรู้ร่วมคิดกับนางตัวแสบที่ไร้ยางอายอย่าง จ้าวเฟยเฟย เธอจะร่วมมือกับหล่อนทำให้ฉันโกรธจนตายเลยใช่ไหมหะ! เธอทำตัวอย่างนี้ ลี่จุนถิงรู้ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อไม่เข้าใจกับคำที่โม่เสี่ยวฮุ่ยกล่าวหาเธอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า“จ้าวเฟยเฟย”ที่ โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดถึงคือใคร แต่ในขณะที่เธอกำลังจะพูด โม่เสี่ยวฮุ่ยก็เริ่มกล่าวหาครั้งใหม่
“เจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้คนข้างนอกนินทาถึงฉันอย่างไร？พูดว่าลูกสะใภ้ของฉันไม่ได้มีความคิดเดียวกับฉัน！ เธอมักจะทำให้ลี่จุนถิง เสื่อมเสีย แต่ตอนนี้เธอกลับกล้าทำเรื่องไร้ศีลธรรมอย่างนี้ ในสายตาของเธอยังมีฉันที่เป็นแม่สามีอีกไหม ยังสนใจลี่จุนถิงไหม！”
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกงงกับสิ่งที่ได้ยิน เธอมองไปที่ โม่เสี่ยวฮุ่ยที่อยู่ตรงอย่างสับสน อย่างไรก็ตาม สายตาของ โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ดูน่าสงสาร สีหน้าหล่อนดูแย่ลงมาก อีกทั้งคำพูดของหล่อนที่พูดออกมาก็ยิ่งไม่น่าฟังมากขึ้น