บทที่ 476 ออกจากราชการกลับบ้านเกิด
สำหรับชายชรามีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก
สำนักหงอีถูกสร้างขึ้นมาโดยที่พวกเขาเพื่อนช่วยเหลือหลานเยาเยา เหตุใดจึงควรส่งให้ผู้อื่น แม้ว่าสำนักหงอีจะสลายไป ก็ไม่สามารถเอาเปรียบคนอื่นได้
“พวกเจ้าชายชราเหล่านี้ยังมีตาเฒ่าเย่น แล้วยังมีองค์ชายแห่งราชวงศ์เก่าอีกล่ะ?” พวกเจ้าจำศีลอยู่นานอย่างนั้น ไม่อยากกอบกู้ราชวงศ์เก่าหรือ?” หลานเยาเยาไม่รู้ว่าคิดถึงใคร เลยนิ่งไปครู่หนึ่ง และเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง “อันที่จริงไม่ได้มีเพียงหนทางเดียวที่จะกลับไปกอบกู้ราชวงศ์เก่าเท่านั้น ยังสามารถ……”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ นางก็ได้หุบปาก
นี่เป็นข้อข้องใจของราชสำนักในราชวงศ์เก่าและปัจจุบัน นางจึงไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะตัดสินใจแทนพวกเขา ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ
ทั้งสองคนพูดคุยกันในบางหัวข้อต่อ ซึ่งส่วนใหญ่เนื้อหาที่พูดคุยล้วนแต่เกี่ยวข้องกับทะเลทราย
คราวนี้ หลานเยาเยายังไม่ได้เห็นตาเฒ่าเย่นตามที่นางต้องการ
ไม่ใช่ว่าตาเฒ่าเย่นไม่ต้องการที่จะพบนาง แต่ตาเฒ่าเย่นรู้ว่าราชครูเทียนเวิงยังไม่ได้ออกไปนอกเมือง และกำลังรับมือกับเขาอย่างลับๆ จนไม่สามารถออกไปทำอะไรได้
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการนำพวกหานแสส่งออกนอกเมือง มิฉะนั้น เมื่อพวกเขาถูกพบเข้า ไม่ว่าอยู่ฝ่ายใด ก็คาดว่าพวกเขาอาจจะไม่รอด
หลังจากออกมาจากชุมชนแออัด นางก็ไปยังในทิศทางเดียวกันอย่างรวดเร็วด้วยแววตาอันแน่วแน่
……
จวนเจ้าพระยาซื่อสัตย์
จวนเจ้าพระยาซื่อสัตย์ในวันนี้ ไม่ได้สงบสุขอย่างที่เคยเป็น แม้ว่าในตอนกลางวันแสกๆ พวกองครักษ์สาวใช้ในจวนก็ยุ่งวุ่นวายเช่นกัน พวกเขาบางคนย้ายของ บางคนทำความสะอาดลาน
ด้านนอกประตูใหญ่ของจวนเจ้าพระยาซื่อสัตย์ ได้มีรถม้าขนาดใหญ่แปดคัน และพวกองครักษ์ก็ทยอยบรรจุกล่องขนาดใหญ่ลงในรถม้าอย่างต่อเนื่อง
รถม้าสองคันแรกมีไว้เฉพาะให้คนนั่ง ส่วนรถม้าที่เหลืออีกหกคันมีไว้สำหรับบรรจุกล่อง
หนึ่งในนั้นมีองครักษ์หลายคน ที่พูดคุยกันอย่างเงียบๆ ในขณะที่กำลังจัดเก็บสิ่งของ:
“เจ้าพระยาคงจะเร่งรีบ ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวเดียวก็จะออกจากราชการ แล้วต้องกลับไปบ้านเกิดได้อย่างไรกันล่ะ?”
“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ เมืองหลวงในตอนนี้อยู่ในความสับสนวุ่นวาย พิธีบวงสรวงวันนั้น ฮ่องเต้ได้จับซื่อจื่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ช่างน่าอับอายชะมัด
เกือบทั้งจวนเจ้าพระยาตกอยู่ในความหายนะครั้งใหญ่ หากยังคงอยู่ที่นี่ต่อไป คงจะเกิดเรื่องขึ้นได้ต่อไปในอนาคต ฮ่องเต้จึงจับกุมผู้คนอีกครั้งอย่างแน่นอน
“ใช่ แม้ว่าเจ้าพระยาจะเป็นเจ้าพระยา แต่เขาก็ไม่ได้อยู่รับราชการ และไม่ว่าจะเรื่องอะไรในราชการ ซื่อจื่อก็ไม่มีความสนใจต่อราชการ กลับไปบ้านเกิดก็ดีแล้ว อย่างน้อยเขาก็สามารถมีชีวิตที่มั่นคงได้”
“……”
คนเหล่านั้นยังคงพูดคุยกัน และเซียวซื่อจื่อที่สุภาพและสง่างามได้เดินเข้ามา ใบหน้านิ่งขรึมลงเล็กน้อย และการแสดงออกที่เย็นชา
“จงทำหน้าที่อันพึงกระทำของตนเอง สิ่งที่ควรพูดและสิ่งที่ไม่ควรพูดก็ไม่ต้องพูดทั้งสิ้น สังคมโลกก็จะวุ่นวาย และง่ายต่อการเกิดปัญหาที่มาจากคำพูดที่ไม่เหมาะสม เมื่อถึงตอนนั้นก็จะไม่มีใครช่วยพวกเจ้าได้”
เมื่อเซียวจิ่นหยูพูดเช่นนั้น พวกองครักษ์ก็เงียบลงทันที
ซื่อจื่อในตอนนี้ หลังจากถูกฮ่องเต้จับไปอย่างกะทันหัน เมื่อกลับมาก็ได้เปลี่ยนไปมาก ไม่ได้สุภาพและสง่างามเหมือนปกติอีกต่อไป ทั้งคนตอนนี้ใช้อำนาจบาตรใหญ่ ทำให้ไม่กล้าที่จะมองไปตรงๆ
แม้ว่า เขาจะยังดูเหมือนลักษณะท่าทางที่อบอุ่น แต่สายตาของผู้คนก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เซียวจิ่นหยูไม่ได้ดุด่าอะไรพวกเขาอีก แต่ก็ทำให้พวกเขาเคลื่อนตัวรวดเร็วขึ้น
ในตอนเช้า ท่านพ่อเพิ่งลาออกไปหาฮ่องเต้ว่าจะกลับไปยังบ้านเกิด ฮ่องเต้ได้พูดรั้งเอาไว้สองสามประโยค จากนั้นก็ตอบตกลง
จากนั้นขอให้พวกเขาออกไปโดยเร็ว และยังบอกอีกว่าตำหนักของจวนเจ้าพระยาซื่อสัตย์จะถูกยึดคืน และให้เวลาพวกเขาเพียงครึ่งวันเท่านั้น จากนั้นใบหน้าของท่าพ่อก็เขียวเต็มไปด้วยความโกรธ
และเมื่อเขาได้ทราบข่าว ก็ยิ้มอย่างเย็นชา
เป็นจริงอย่างที่คิดไว้!
ตอนนี้ฮ่องเต้ก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น ขุนนางบุ๋นบู๊จำนวนมากก็ไม่ข้องเกี่ยวแล้ว และประชาชนทั่วไปก็ไม่ยุ่งเกี่ยวแล้วเช่นกัน ในใจของเขามีเพียงยาฉางตานเท่านั้น และหลงใหลในยาฉางตานจนหมกมุ่นไปหมดแล้ว
ทันใดนั้น เงาร่างสีแดงก็แวบผ่านเข้ามา……
เซียวจิ่นหยูกะพริบตา จากนั้นหันและเดินไปยังสถานที่ที่เงาร่างได้หายลับไป
ในไม่ช้า เขาก็เดินมาสุดทางเดิน เมื่อหันกลับไปก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
คือนาง!
หลังจากพิธีบวงสรวงในวันนั้น นางก็ได้ซ่อนตัวอยู่ตลอดเวลา
เขาคิดว่าจะไปที่จวนอ๋องเย่ แต่ไม่มี เขาก็ยังรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา ว่านางอาจจะมาที่ตำหนักของเขา แต่ก็ไม่มีเช่นกัน
ไม่ต้องพูดถึงพวกฮ่องเต้เลย กลัวว่าจะเป็นตัวของอ๋องเย่เอง แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน?
เซียวจิ่นหยูยิ้มเล็กน้อย และเดินไปสองสามก้าว ประโยคแรกที่เอ่ยขึ้นก็คือ:
“ข้านึกว่าเจ้าจะมาช่วยอ๋องเย่ตามหาซะอีก”
หลานเยาเยาตบฝุ่นผงบนตัวที่ไม่ได้มีอยู่บนร่างกายตั้งแต่แรก ยิ้มและพูดตามความจริง:
“เขาไม่มีเวลาดูแลตัวเอง และไม่มีกำลังคนมากพอที่จะมาช่วยข้าได้ ที่สำคัญที่สุดคือ ข้าคิดว่าเจ้ามาช่วยก็ยิ่งไม่ทำให้ใครต้องสงสัย”
เย่แจ๋หยิ่งอยู่ตรงหน้าฝ่ายค้าน แต่ราชครูเทียนเวิงก็ไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆ
สำหรับแหล่งเพาะพันธุ์ดอกกระดูกขาวของประเทศต่างๆ เขาได้จัดกำลังคนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว รอแค่เมื่อราชครูเทียนเวิงไปถึงทะเลทราย ก็สามารถทำลายดอกกระดูกขาวได้ทันที
“เจ้าแน่ใจว่าข้าจะช่วยเจ้าได้?”
เซียวจิ่นหยูเลิกคิ้วเล็กน้อย และมุมปากเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม เมื่อหลานเยาเยามาหาเขา ก็ไม่ได้มีความโกรธสักนิด แต่กลับรู้สึกมีความสุข
“เจ้าทำได้แน่นอน!”
นางค่อนข้างแน่ในจุดนี้ และไม่ต้องพูดถึงว่านางเคยช่วยเขาไปกี่ครั้ง เพียงแค่คิดถึงมิตรภาพระหว่างเขากับเย่แจ๋หยิ่ง เขาจะต้องช่วยแน่นอน
“เจ้ารู้จักข้าดี ไม่ต้องกังวลหรอก! อ๋องเย่ได้กล่าวทักทายไป”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขาเช่นนี้ หลานเยาเยายิ้ม นางแง้มริมฝีปากเล็กน้อย และส่ายหน้า:
“อันที่จริงข้าไม่ได้รู้จักอะไรเจ้า แต่รู้จักเย่แจ๋หยิ่ง ข้ารู้ว่า เมื่อหลานปีก่อนเจ้าเคยปรากฏตัวในที่ต่างๆ ในฐานะขององค์ชายแห่งราชวงศ์เก่าตัวปลอม และเมื่อข้าได้รู้ถึงฐานะของอีกคนหนึ่ง จึงเริ่มคาดเดาได้อย่างอาจหาญ จนกระทั่งในที่สุดก็ยืนยัน
ระหว่างเจ้า โม่เหลียงเฉิน และยังมีเย่แจ๋หยิ่ง คงจะเป็นเพื่อนรักที่ไม่ยอมใครง่ายๆ สินะ! หากเย่แจ๋หยิ่งสามารถเชื่อเจ้าได้ ข้าก็เชื่อเช่นกัน”
“เจ้านี่! เพื่อเห็นแก่อ๋องเย่ เขาไม่อยู่! เอาล่ะ จะไม่พูดอะไรมาก อีกไม่นานคนของฮ่องเต้ก็จะมารับยังตำหนักไปแล้ว เจ้ามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ในการคิดหาวิธีที่จะพาคนเข้ามา อย่าให้ใครดูออก”
ท่านพ่อลาออกจากราชการและกลับบ้าน ซึ่งเป็นความเห็นของเขา
ท่านพ่อไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อพิจารณาถึงวิกฤตต่างๆ นานาของสองสามวันก่อน ท่านพ่อผู้ซึ่งมีความซื่อสัตย์และกล้าหาญก็ผิดหวังอย่างเจ็บปวด
นอกจากนี้การกลับบ้านเกิดเพื่อพักผ่อนอยู่บ้านเฉยๆ ก็เป็นทางเลือกที่ดีทางเลือกหนึ่ง
ขณะนี้
หลานเยาเยากอดเขาอย่างเคารพ “ขอบคุณ!”
“ไม่มีใครติดหนี้ใคร และไม่มีใครควรขอบคุณใคร ล้วนแต่เป็นเพื่อนกันทั้งสิ้น”
“อืม เจ้าพูดถูก ล้วนแต่เป็นเพื่อนกันทั้งสิ้น”
หลานเยาเยาไม่ได้ฝากอะไรไว้มาก ถามเพียงประโยคเดียวเท่านั้นก่อนออกไป:
“เจ้าพระยาเซียวรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรข้นระหว่างเจ้ากับเย่แจ๋หยิ่งไหม?”
เซียวจิ่นหยูไม่ได้ตอบ แต่ส่งยิ้มให้นางกลับเบาๆ รอยยิ้มนั้นเพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่างได้
หลังจากนั้นไม่นาน
ขันทีที่อยู่ข้างๆ ฮ่องเต้ พาคนมารับยังตำหนักของจวนเจ้าพระยาซื่อสัตย์ เจ้าพระยาเซียวมองดูแผ่นป้ายของจวนเจ้าพระยาซื่อสัตย์อย่างนิ่งๆ และก็ถอนหายใจในที่สุด
อยู่ในสถานที่นี้เกือบทั้งชีวิต แต่กลับต้องจากไปแบบนี้ นี่มันโชคดีหรือโชคร้าย?
เซียวจิ่นหยูช่วยประคองเขาขึ้นรถม้า จากนั้นก็ขี่ม้านำขบวนไปข้างหน้า