และแล้วบรรยากาศก็คลี่คลายลง เจียงหยุนเอ๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า“ลี่จุนถิงพูดถูก พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็พูดออกมาตรงๆ ไม่จำเป็นต้องมาถกเถียงกันแบบนี้ เรื่องนี้หนูก็มีส่วนผิด แม่คะ เรื่องผู้หญิงคนนั้นหนูคิดไม่รอบคอบเอง ขอให้แม่อภัยให้หนูด้วยค่ะ”
ขณะพูดนั้นเธอโค้งคำนับขอโทษ โม่เสี่ยวฮุ่ยด้วยความจริงใจ
เมื่อ ลี่จุนถิง เห็น เจียงหยุนเอ๋อยอมพูดคำขอโทษก่อน ในใจเขาก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น เขาโอบเอวของเจียงหยุนเอ๋อลูบเบาๆ เขายิ้มแล้วพูดว่า ：“ไม่เลว แม่ครับในเมื่อเจียงหยุนเอ๋อกับแม่ยายก็ยอมกล่าวคำขอโทษแล้ว แม่ก็น่าจะพูดสิ่งที่แม่คิดบ้างนะครับ”
ไม่มีการปองดองกันอย่างที่คิดไว้โม่เสี่ยวฮุ่ยจ้องมอง ลี่จุนถิงด้วยความไม่สบอารมณ์ในตัวของเขา และเบ้ปากเยาะเย้ยพูดออกมา
“ว่ากันว่าลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่โยนทิ้ง แต่ฉันคิดว่าลูกชายของฉันคนนี้เลี้ยงเสียข้าวสุก หลังจากแต่งงานก็เอาแต่เข้าข้างเธอ แทบจะไม่มีแม่คนนี้อยู่ในใจแล้ว！”
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจเบาๆ เขาทำอะไรไม่ถูกเพราะคำพูดของ โม่เสี่ยวฮุ่ยเขากางมือออกแสดงอาการไม่แคร์ และนั่งลงข้างๆโม่เสี่ยวฮุ่ย แล้วพูดขึ้นว่า
“แม่ครับ ฉันไม่ได้ช่วยใครและไม่มีความเห็นอะไรต่อท่าน ผมแค่แสดงความเห็นเป็นกลางในเรื่องนี้”
เดิมทีหล่อนตั้งใจจะให้ ลี่จุนถิงช่วยสอนบทเรียนให้เจียงหยุนเอ๋อกับซูม่านลีแต่สิ่งที่ โม่เสี่ยวฮุ่ยคิดไม่ถึง คือ ลี่จุนถิงกลับอยู่ฝ่ายของ เจียงหยุนเอ๋อ
จิตใจหล่อนก็ยิ่งรู้สึกแค้น เจียงหยุนเอ๋อที่แย่งลูกชายของตัวเองไป หล่อนรู้สึกเพียงเส้นเลือดจะแตก ทันทีทันใด
“แกพูดเรื่องไร้สาระให้มันน้อยๆหน่อย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกค่อยช่วยพูดให้พวกหล่อน！ ไม่อย่างนั้นทำไมแกไม่สั่งสอนเจียงหยุนเอ๋อแทนฉันบ้างล่ะ？ ได้ ฉันเข้าใจแล้ว มีภรรยาแล้วลืมแม่สินะ！”
คำพูดสองสามประโยคสุดท้ายโม่เสี่ยวฮุ่ยพูดอย่างกัดฟันด้วยความแค้น
ลี่จุนถิงรู้สึกเหนื่อยใจกับโม่เสี่ยวฮุ่ยที่ไร้เหตุผล เขาไม่ทนขมวดคิ้วและกอด เจียงหยุนเอ๋อไว้ในอ้อมอกของเขา พูดด้วยท่าทีที่มั่นคงว่า：“แม่ครับ ผมเชื่อว่า เจียงหยุนเอ๋อจะทำอะไรเธอได้คิดไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว อีกทั้งเธอก็ได้กล่าวขอโทษไปแล้ว แต่ทำไมแม่ยังยึดติดไม่ยอมปล่อยเธอไปล่ะ?”
“ฉันยึดติดไม่ยอมปล่อยงั้นเหรอ？ฉันทำเพื่อแกนะ！ แกถูกผู้หญิงคนนี้หลอกรู้หรือไม่หะ！ ฉันทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อแก แต่แกกลับมาโทษฉัน！”โม่เสี่ยวฮุ่ยตบตบโต๊ะด้วยความโกรธ และตะโกนเสียงดังขึ้น
ลี่จุนถิงถอนหายใจด้วยความมืดมน เขาไม่ต้องการถกเถียงเรื่องนี้กับโม่เสี่ยวฮุ่ยต่อไป เขามองไปที่ โม่เสี่ยวฮุ่ยที่มีทัศนคติที่เปลี่ยนไปมากกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า：“แม่ครับ ผมคิดว่าตอนนี้แม่กำลังใจร้อน กลับไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ หลังจากใจเย็นขึ้นแล้วเราค่อยมาคุยกันต่อ ดีไหมครับ？”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น โม่เสี่ยวฮุ่ยมองไปที่ ลี่จุนถิงด้วยความตกตะลึง ไม่ยอมรับว่าลูกชายที่เลี้ยงมากับมือจะสั่งตัวเองให้ออกไปเหมือนไล่แขก หล่อนมองไปลี่จุนถิงจากนั้นก็มองไปที่ เจียงหยุนเอ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆ ซูม่านลี
“นี่แกหมายความว่าอะไร？ไล่ฉันออกไปหรอ？ฉันบอกให้แกรู้ไว้เลยนะว่า ฉันไม่มีทางออกไปไหนเด็ดขาด！”
“แม่ครับ ผมไม่ได้ไล่แม่ ผมแค่รู้สึกว่าแม่ต้องการสงบสติอารมณ์ลงและคิดทบทวนเท่านั้น แม่ไม่ต้องคิดมากทั้งหมดนี้ก็เพราะหวังดีกับแม่นะครับ”
ขณะพูด เขาโบกมือเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมา
เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามนายกำลังเดินมา เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้ว เธอดึกเสื้อของลี่จุนถิง แล้วหันไปมองโม่เสี่ยวฮุ่ยด้วย กระซิบเบาๆว่า：“ลี่จุนถิง ทำแบบนี้ไม่น่าจะดี เราให้แม่นั่งลงก่อนแล้วแก้ไขปัญหาข้อข้องใจเถอะ อีกทั้งฉันคิดว่าไม่น่าจะมีเรื่องอะไร！”
“เจียงหยุนเอ๋อไม่ต้องพูดแล้ว ผมตัดสินใจแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยครับ ในเมื่อท่านไม่ยอมไป งั้นก็เชิญคุณโม่ออกไป เมื่อท่านคิดได้แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกครั้ง เดี๋ยวก่อน แม่ครับ ผมหวังว่าแม่จะให้เกียรติกับภรรยาผมด้วย เพียงเท่านั้น” ขณะพูด เขาโบกมือหันหน้าผ่านไปไม่มอง
ท่ามกลางร้องเรียกของ โม่เสี่ยวฮุ่ย หล่อนถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจับออกไป เสียงของหล่อนก็ค่อยๆจางหายไป หลังจากนั้นห้องโถงก็กลับมาสงบอีกครั้ง
ลี่จุนถิงถอนหายใจยาวๆหลังจาก โม่เสี่ยวฮุ่ยจากไปแล้ว เขานั่งลงบนโซฟาอย่างช้าๆ แท้จริงแล้วเขาไม่ได้อยากทำอย่างนี้ แต่วันนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยทำมากเกินไปจริงๆ บางทีปล่อยให้หล่อนสงบลง หล่อนอาจจะรับรู้ความพยายามของตัวเธอ
เจียงหยุนเอ๋อมองไปลี่จุนถิงที่ก้มหัวไม่พูดอะไร จากนั้นก้มองออกไปนอกประตู ในใจรู้สึกโทษตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ว่าจะอ้างอะไรก็เกิดจากการกระทำของเธอเองทั้งนั้น เมื่อนึกถึงโม่เสี่ยวฮุ่ยที่จ้องมองเธอ เธอเดินไปที่ข้างๆของ ลี่จุนถิงอย่างไม่รีบร้อนแล้วกุมมือเขาเบาๆ
“ลี่จุนถิง ฉันไม่ดีเอง ถ้าฉันไม่ทำให้แม่โกรธ คุณก็ไม่ต้องกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่อย่างนี้ และยิ่งไปกว่านั้นคงไม่เกิดเรื่องในวันนี้ ฉันจะไปคฤหาสน์และขอโทษแม่ดีกว่า ความสัมพันธ์ของพวกเราสองตึงเครียดอยู่แล้ว มันจะต้องไม่เลวร้ายไปกว่านี้！”
เมื่อได้ยินคำพูดที่เห็นอกเห็นใจของ เจียงหยุนเอ๋อ คิ้วที่ขมวดของลี่จุนถิงก็ค่อยๆผ่อนคลายลง เขามีรอยยิ้มเล็กๆ และแตะหลังมือของ เจียงหยุนเอ๋อและหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติพูดว่า：“ผมรู้ว่าคุณเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อท่านเสมอมา แต่วันนี้ท่านทำเกินไปจริงๆ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณลำบากใจอยู่ตลอดเวลา！”
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของซูม่านลี เธอเห็นลี่จุนถิงปกป้อง เจียงหยุนเอ๋อ ความกังวลในใจของเธอก็หายไปอย่างสมบูรณ์ เธอถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก：“เรื่องในวันนี้ไม่สามารถบอกได้ว่าใครถูกหรือใครผิด มาดูกันว่าทัศนคติของแม่คุณจะเป็นอย่างไร！”
ลี่จุนถิง พยักหน้าเล็กน้อยแล้วมอง เจียงหยุนเอ๋อด้วยสายตาที่อ่อนโยนแล้วไม่พูดอะไรอีก
……
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไล่อกมา หล่อนหันไปมองบ้านที่คุ้นเคย หล่อนกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อนึกถึงท่าทีของลี่จุนถิง หล่อนทนไม่ได้ที่จะเรียกเขาออกมา
ผู้คนที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะชี้นินทาเธอ โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้แล้วว่าตัวเองทำอะไรลงไป หล่อนรีบปิดปาก แบกกระเป๋าของตัวเองแล้ววิ่งหนีไป
หลังจากที่ผู้คนรอบๆลดลง หล่อนยังคงรู้สึกขุ่นเคืองในใจ หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรลี่จุนซิน ปลายสายรับสายอย่างรวดเร็ว ไม่รอให้ลี่จุนซินพูด โม่เสี่ยวฮุ่ยก็พูดแขวะขึ้นมา
“ลี่จุนซิน！ตอนนี้เข้าไปยุ่งกับลี่จุนถิงไม่ได้แล้ว เขามีภรรยาแล้วไม่ต้องการแม่！วันนี้เขาออกตัวปกป้องเจียงหยุนเอ๋อต่อหน้าแม่ของภรรยา และขอให้เจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยไล่ฉันมา！ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปทำไม！”
ลี่จุนซิน ปลายสายขมวดคิ้วไม่พูดอะไร ตามความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับ โม่เสี่ยวฮุ่ยหล่อนคงไปหาเรื่องเจียงหยุนเอ๋อก่อน แต่เมื่อลี่จุนถิงมาเห็น หล่อนก็เลยตกอยู่ในสภาพอย่างนี้ แต่ถ้าเธอพูดอย่างไปตรงๆ โม่เสี่ยวฮุ่ยจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอน คิดอยู่สักครู่หนึ่งแล้วเธอก็ทำได้เพียงพยายามปลอบโยนหล่อน
“แม่คะ แม่คิดมากไปหรือเปล่าคะลี่จุนถิงเป็นคนกตัญญู เขาต้องไม่ทำเช่นนี้แน่ เดี๋ยวหนูจะถามให้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ จะไม่ปล่อยให้เขารังแกแม่！”
อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ฟังคำอธิบายของ โม่เสี่ยวฮุ่ยเกี่ยวกับสาเหตุและผลที่ตามมา ลี่จุนซินเข้าใจอย่างชัดเจนว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของ เจียงหยุนเอ๋อดังนั้นเธอจึงปลอบโยน โม่เสี่ยวฮุ่ย เท่านั้นและไม่ได้พูดอะไรมาก