บทที่ 452 ต้องรอจนถึงเมื่อใด
บทที่ 452 ต้องรอจนถึงเมื่อใด
ใบหน้าของกู้ซินเถาแดงก่ำ นางพยักหน้าเขินอายเป็นการตอบรับ
เมื่อเฉาซื่อเห็นเช่นนั้น คงไม่ต้องบอกว่านางตื่นเต้นแค่ไหน
นายน้อยของตระกูลเจียงผู้นี้ใจดีกับกู้ซินเถาจริง ๆ!
“เขาคงให้สิ่งดี ๆ แก่เจ้ามากมาย!” เฉาซื่อเอ่ยถามโดยไม่คิด เมื่อคำถามถูกถามออกไป เฉาซื่ออยากจะตบหน้าตัวเองสักที
ตนเองใจร้อนเกินไป
แน่นอน ใบหน้าแดงก่ำของกู้ซินเถามลายหายไปทันทีและแทนที่ด้วยความระแวดระวัง “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
ครั้นเห็นกู้ซินเถาโกรธเคือง เฉาซื่อก็พ่นลมหายใจทันทีและกล่าวว่า “ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร เจ้าดูอาสะใภ้คนนี้ของเจ้าสิ ข้าเป็นเพียงคนปากไวเท่านั้น! ข้าจะมีความหมายอย่างอื่นได้อย่างไร! เหอะ ๆ ข้าแค่คิดว่านายน้อยของตระกูลเจียงผู้นี้ดีต่อเจ้ามาก!”
เมื่อเห็นว่าเฉาซื่อไม่ได้ซักไซ้สิ่งใดต่อ กู้ซินเถาจึงคลายความระมัดระวังของนางลง
ไม่น่าแปลกใจที่กู้ซินเถาจะระมัดระวังตัวมากขนาดนี้ เพราะซุนซื่อเคยพูดถึงเรื่องนี้กับนางไว้
ยังจำได้ว่า ในเวลานั้นที่ซุนซื่อถูกปล่อยตัวจากคุกมาระยะหนึ่ง และความเกลียดชังของกู้ซินเถาที่มีต่อซุนซื่อก็จางลงเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะการมองการณ์ไกลของซุนซื่อในขณะนั้น กู้ซินเถาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจียงหย่วนเป็นใคร
เจียงหย่วนไม่ได้ติดต่อกู้ซินเถาเป็นเวลานาน หัวใจของซุนซื่อเป็นเหมือนมดบนกระทะร้อนที่กระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าเจียงหย่วนทำเช่นนี้หมายถึงอะไร เขามีความคิดแบบไหน หรือมีท่าทีเช่นไร
เจียงหย่วนหลีกเลี่ยงไม่มาเจอกู้ซินเถา และไม่ได้กลับมาที่เมืองหลิวเจียเลย เขายังคงอยู่เล่นในเมืองหลวงต่อ
ซุนซื่อครุ่นคิดอยู่ที่บ้านว่าเจียงหย่วนจะทำอย่างไรต่อไป?
เมื่อนางเข้าไปในห้องส่วนตัวของกู้ซินเถา นางเห็นกู้ซินเถาเล่นกับบางสิ่งที่เจียงหย่วนมอบให้นางในเวลานั้น
ซุนซื่อรู้ว่าตั้งแต่กู้ซินเถาและเจียงหย่วนคบหากัน เจียงหย่วนก็ส่งสิ่งของมาให้กู้ซินเถาเสมอ ซุนซื่อต้องการเก็บสิ่งของดี ๆ ไว้ให้กู้จือเหวินเพื่อการสอบหรือเป็นสินสอดในอนาคต แต่เนื่องจากกลัวว่ากู้ซินเถาจะไม่เห็นด้วย ด้วยความที่กลัวว่ากู้ซินเถาจะอาละวาด นางจึงทำได้เพียงคิด
เดิมทีคิดว่าของที่เจียงหย่วนส่งมานั้นสม่ำเสมอและคงจะมีไม่น้อย
แต่เมื่อนางเห็นด้วยตาตัวเองแล้ว ซุนซื่อถึงกับอึ้ง ไม่ใช่แค่ไม่น้อย แต่มันมีมากมายเลยทีเดียว!
กล่องเล็กกล่องใหญ่อัดแน่นไปด้วยของมากมาย ซึ่งเดิมใช้สำหรับเก็บเครื่องประดับ ตามปกติแล้วมันไม่ได้ใหญ่นัก
กล่องเหล่านี้ถูกจัดเตรียมโดยซุนซื่อ และรอให้กู้ซินเถาเอาของที่ดีกว่าเพื่อใช้เป็นสินสอดทองหมั้นในอนาคต ซุนซื่อมองไปที่สิ่งของในกล่อง และเดาะลิ้นของนาง
เจียงหย่วนผู้นี้ใจกว้างเสียจริง!
กล่องเสื้อผ้าขนาดใหญ่ของร้านหรูอี้ มีเสื้อผ้าทุกรูปแบบทุกสี
ซุนซื่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ เบือนสายตาไปยังกล่องด้านข้างที่มีทั้งแจกันเอย หยกเอย ของเก่า และภาพเขียน ไม่รู้ว่าเจียงหย่วนไปเอามาจากที่ใด ทั้งหมดเป็นเครื่องประดับและของที่คล้ายกัน ทอง เงิน หยก มีทุกสิ่งทุกอย่าง ครั้นได้เห็นแล้วก็ตกตะลึงจนตาค้าง
ซุนซื่อไม่คิดว่าเจียงหย่วนจะใจกว้างถึงเพียงนี้
เขามอบสิ่งของหลายอย่างให้กู้ซินเถา
เดิมทีกู้ซินเถาต้องการซ่อนมันเอาไว้ แต่เมื่อเห็นว่าซุนซื่อเห็นทุกอย่างแล้ว นางจึงไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป เมื่อซุนซื่อดูจนครบก็ปิดฝากล่องลงอย่างเป็นธรรมชาติ กล่องที่บรรจุไว้ทั้งหมดมีฝาปิดและมีรูกุญแจขนาดเล็ก กู้ซินเถาใส่กลอนพวกมันอย่างระมัดระวัง และนำกุญแจไว้กับตน
กู้ซินเถาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับซุนซื่อ แม้ว่าซุนซื่อจะโลภมาก แต่นางก็ไม่ตระหนี่กับลูก ๆ ของตนเอง นอกจากนี้เจียงหย่วนยังเป็นคนมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับกู้ซินเถา ซุนซื่อจะไม่ทางแตะต้องมันอย่างแน่นอน
แต่การที่ซุนซื่อไม่เข้ามายุ่ง ไม่ได้หมายความว่ากู้จือเหวินจะไม่ทำ
ถ้ากู้จือเหวินรู้ว่านางมีสิ่งที่ดีมากมาย เขาคงอยากจะเอาบางอย่างออกไป ถ้าเขาไปประกอบอาชีพอย่างการเป็นขุนนางในอนาคต
แม้ว่ากู้ซินเถาจะไม่มีความสุข แต่เพื่อให้พี่ชายของนางผ่านเข้ารอบ เมื่อคิดถึงอนาคต นางจะต้องอดทนต่อความเจ็บปวดและทำให้ดีที่สุด
ดังนั้นต่อหน้าซุนซื่อ นางจึงไม่คิดปิดบังและไม่กลัวซุนซื่อที่คิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้
ในที่สุด ซุนซื่อก็หายจากอาการตกใจ มองไปที่กู้ซินเถาพลางถามอย่างเหลือเชื่อ “เจียงหย่วนมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับเจ้าหรือ?”
กู้ซินเถาตอบรับและพยักหน้า
“นายน้อยเจียงช่างใจกว้างเสียจริง!” ซุนซื่อมีความสุขอย่างยิ่ง “เจียงหย่วนผู้นี้ดีต่อเจ้าจริง ๆ!”
“ดีแล้วมีประโยชน์อันใด!” กู้ซินเถาได้ยินคำพูดของซุนซื่อ ครั้นนึกถึงเรื่องเศร้าก่อนหน้านี้ จึงเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เขาขาดการติดต่อและไม่ส่งข่าวมาเลย ทำเช่นนี้เจียงหย่วนหมายความว่าอย่างไรกันแน่ เคยตกลงกันไว้อย่างชัดเจนก่อนหน้านี้ แต่สุดท้ายคนผู้นั้นก็หายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ”
กู้ซินเถาหยุดชะงักแล้วเหลือบมองซุนซื่ออย่างไม่พอใจ “มันเป็นความผิดของท่านแม่ทั้งหมด! ถ้าท่านไม่ทำสิ่งเหล่านั้น ตระกูลเจียงจะดูถูกเราได้อย่างไร!” หากไม่ใช่เพราะซุนซื่อถูกคุมขัง เจียงหย่วนจะมาทิ้งนางเช่นนี้ได้อย่างไร!
“ซินเถา ข้าทำเพื่อครอบครัวนี้ด้วย ใครจะไปรู้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะมีความกล้ามากถึงเช่นนั้น!” ใบหน้าของซุนซื่อเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเช่นกัน แต่เมื่อนางพูดถึงกู้เสี่ยวหวานก็กัดฟันกรอด และอยากจะทุบกู้เสี่ยวหวานให้แหลกสลายทันที เป็นการยากที่จะเข้าใจความเกลียดชังในใจของนาง
“ไม่เป็นไรแล้ว เจียงหย่วนก็ไปแล้วเช่นกัน” กู้ซินเถามุ่ยปาก ใบหน้าของนางเต็มไปความขับข้องใจ ทั้งหมดนี้นางล้วนตำหนิซุนซื่อ
ซุนซื่อเป็นคนที่ทุกข์ใจ หากแต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา นางทำได้เพียงถอนหายใจ “ซินเถา มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด เรื่องมันผ่านไปแล้ว เจียงหย่วนผู้นี้ไม่ได้ไปที่เมืองหลวงเพื่อเที่ยวเล่นหรอกหรือ? เขายังเป็นเด็กน้อย เมื่อเขาเห็นบางสิ่งที่แปลกใหม่และน่าสนใจ เขาจึงสนใจอยู่ชั่วขณะหนึ่ง พวกเขาบอกว่าตระกูลเจียงมีญาติห่าง ๆ เป็นขุนนางในเมืองหลวงไม่ใช่หรือ? อย่าได้ใส่ใจไปเลย เขาจะกลับมาแน่นอน บางทีเขาอาจจะกำลังทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง เขาจึงไม่สามารถกลับมาได้ในตอนนี้ แต่อย่ากังวลไป หลังจากที่แม่ดูสิ่งของเหล่านี้แล้ว เจียงหย่วนผู้นั้นคงจะต้องจริงจังกับเจ้าเป็นแน่ เจ้าอย่าเพิ่งท้อใจไปเลย เพียงแต่อดทนรอสักหน่อยเถิด”
“รอ รอ รอ ข้ายังต้องรออีกนานแค่ไหน!” ใบหน้าของกู้ซินเถาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
นางรอมาเนิ่นนานแล้ว อยากจะให้นางรอไปตลอดชีวิตงั้นหรือ!