ตอนที่ 893 ลอบตีเฉินชัง (1) / ตอนที่ 894 ลอบตีเฉินชัง (2)
ตอนที่ 893 ลอบตีเฉินชัง (1)
“แล้วหลังจากนั้น เมื่อเขาทราบว่าเสด็จพ่อมีพระประสงค์จะสังหารเขา เขาก็จะแก้แค้นให้กับความยุติธรรมทุกอย่างที่เขาได้รับ และจะเป็นฝ่ายลงมือตอบโต้ก่อนโดยที่คนอย่างเสด็จพ่อจะไม่ทันได้ไหวตัวเลย!” นัยน์ตาของเหลยเชินเป็นประกายชั่วร้าย เขาไว้ใจจวินอู๋เสียอย่างเต็มที่ว่าจะทำให้ความฝันของเขาเป็นจริงได้ในอนาคตอันใกล้นี้ เขาจะได้เห็นบุรุษผู้นั้นถูกเตะลงจากบัลลังก์!
เวินอวี่ได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แม้ว่าเขาจะรู้ว่าจวินอู๋เสียมีความสามารถที่โดดเด่นจนเรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาด แต่…ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็ยังเป็นเพียง ‘เด็กหนุ่ม’ คนหนึ่ง จะหวังให้เขาไปงัดข้อกับฮ่องเต้ผู้ครองรัฐทั้งรัฐได้อย่างไร
ย้อนกลับไปที่วังหลวง ฮ่องเต้เสด็จวนเวียนอยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยความรู้สึกกระสับกระส่ายและวิตกกังวลเป็นอย่างมาก บุรุษชุดดำปรากฏตัวขึ้นในห้องทรงพระอักษร เมื่อเขาเห็นสีพระพักตร์กระวนกระวายของผู้เป็นเจ้าเหนือหัว เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
ในพระหฤทัยของฮ่องเต้กำลังสับสนวุ่นวายหนักมาก พระองค์ไม่คิดว่าผู้ครอบครองพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนจะมีอยู่จริง
อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ไปหลายปีแล้ว และพระราชโองการที่อดีตฮ่องเต้ทรงร่างไว้ก็อยู่ในมือของไทฮองไทเฮามาโดยตลอด ไม่ใช่ว่าฮ่องเต้ไม่เคยคิดแอบฉวยเอาพระราชโองการฉบับนั้นมาทำลายทิ้ง แต่พระองค์ไม่สามารถทำได้เพราะรอบๆ ตัวไทฮองไทเฮามีราชองครักษ์ลับที่แข็งแกร่งมากอยู่หลายคน และความสามารถของราชองครักษ์ลับเหล่านั้น ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนของพระองค์จะสามารถต่อกรได้ พระองค์เคยพยายามขโมยพระราชโองการฉบับนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่คนที่พระองค์ส่งไปทั้งหมดก็ถูกฆ่าตายในตำหนักของไทฮองไทเฮาอย่างเงียบเชียบ ต้องรู้ก่อนว่าในกลุ่มคนที่พระองค์ส่งไปนั้น ห้าคนในนั้นเป็นยอดฝีมือที่มีพลังวิญญาณอยู่ในขั้นสีน้ำเงิน!
แต่กระนั้นทั้งห้าคนก็ถูกฆ่าตาย แม้แต่ร่างก็ยังหาไม่พบ นับแต่นั้นเป็นต้นมาฮ่องเต้ก็ทรงเว้นระยะห่างจากไทฮองไทเฮา เมื่อคิดว่าอย่างไรเสียผู้ครอบครองพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนก็จะไม่มีวันปรากฏตัวขึ้นมา พระองค์ก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป
อย่างไรก็ตาม การได้เห็นพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนบนมือของจวินอู๋เสียวันนี้ ก็ทำให้ฮ่องเต้ต้องเลือกหนทางที่ไม่อาจหันหลังกลับมาได้อีก
จวินอู๋เสียสนิทสนมกับเหลยเชินมาก ถึงแม้ไทฮองไทเฮาแทบจะไม่ปรากฏตัวออกมาให้ผู้คนในวังเห็นเลย แต่พระนางก็รักและโปรดปรานเหลยเชินที่เป็นพระราชปนัดดา องค์โตมาก ไม่อย่างนั้นฮ่องเต้คงไม่ปล่อยให้เหลยเชินนั่งอยู่ในตำแหน่งรัชทายาทมานานหลายปีขนาดนี้หรอก
ฮ่องเต้ทรงกังวลพระทัยมากจริงๆ ว่าถ้าไทฮองไทเฮาทรงรู้เรื่องนี้เข้า บัลลังก์ของรัฐเหยียนอาจจะได้เปลี่ยนผู้ครอบครองบัลลังก์เข้าจริงๆ!
สิ่งที่ทำให้ฮ่องเต้ยิ่งลำบากพระทัยมากขึ้นไปอีก ก็คือราชครูเวินอวี่ดูเหมือนจะสังเกตเห็นพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนที่มือของจวินอู๋เสียแล้ว แม้ว่าเวินอวี่จะมีทีท่าเป็นกลางมาโดยตลอด แต่เขาก็เคยเป็นพระอาจารย์ของเหลยเชิน ถึงเหลยเชินจะตัดขาดความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ระหว่างพวกเขาแล้วก็ตาม แต่ฮ่องเต้ก็ยังกังวลพระทัยอยู่ดี ถ้าเวินอวี่บอกให้เหลยเชินรู้เรื่องนี้ คงได้จบสิ้นกันแล้ว!
ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่ คือต้องเร่งตัดสินใจกำจัดปมปัญหานั้นเสีย พระองค์จำเป็นต้องกำจัดจวินอู๋เสียให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อชิงเอาพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนกลับคืนมา จะได้แน่ใจว่ามันจะไม่สร้างปัญหาอะไรให้พระองค์ในอนาคตอีก!
“เจ้า! เราต้องการให้เจ้าทำงานให้เราอย่างหนึ่ง!” ในที่สุดฮ่องเต้ก็ตัดสินพระทัยได้ พระองค์หรี่พระเนตรลง ทอดพระเนตรมองบุรุษชุดดำที่คุกเข่าอยู่บนพื้น
“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”
“เราอยากให้เจ้า…”
……
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่ตำหนักประทับของฮองเฮาก็โกลาหลวุ่นวายกันยกใหญ่
ในตอนที่เหลยฝานถูกหามกลับไปที่นั่น เขาก็หมดสติไปแล้ว แต่มือของเขายังคงยกขึ้นปิดหน้าเอาไว้แน่น เมื่อฮองเฮาทอดพระเนตรเห็นเขาตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น พระนางก็ไล่เหล่านางกำนัลและขันทีทั้งหมดออกไป ภายในตำหนักเหลือเพียงแค่คนสนิทที่สุดของพระนางไม่กี่คนเท่านั้น จากนั้นพระนางก็ดึงมือของเหลยฝานออกมา
สิ่งที่เห็นทำให้ฮองเฮาพระทัยหายวาบ
ใบหน้าของเหลยฝานเปลี่ยนไปแล้ว ใบหน้ายิ้มแย้มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์และไร้เดียงสาของเขาหายไปจนหมดสิ้น เด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูเหมือนฮองเฮามากเหลือเกิน
ฮองเฮาที่ยังตกพระทัยอยู่ รีบเรียกให้คนของพระนางเข้ามาตรวจอาการของเหลยฝานทันที
สองชั่วยามต่อมาเหลยฝานก็ฟื้นขึ้นมาอย่างมึนงง
และสิ่งแรกที่เขาพูดเมื่อตื่นขึ้นมาก็คือ…
“เสด็จแม่! ต้องฆ่าจวินเสีย! ลูกอยากให้ท่านฆ่าจวินเสีย! เขาเห็นหน้าลูกแล้ว! ใบหน้าที่แท้จริงของลูก!”
ตอนที่ 894 ลอบตีเฉินชัง (2)
ฮองเฮาที่ประทับนั่งอยู่ ทอดพระเนตรมองเหลยฝานที่กำลังร้องไห้อย่างหนักอยู่ที่ข้างแท่นบรรทมอย่างจนใจ พระนางพยายามปลอบเขาว่า
“ลูกฝานอย่าร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น หมอหลวงเพิ่งให้เจ้ากินโอสถวิเศษไปเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เองไม่ใช่หรือ ทำไมใบหน้าของเจ้าถึงได้เปลี่ยนกลับกะทันหันแบบนี้เล่า”
เหลยฝานกัดฟันแล้วพูดขึ้นว่า “ลูกก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ลูกรู้แต่ว่ามีสัตว์ตัวหนึ่งอยู่ในอุทยานหลวง จู่ๆ มันก็สาดอะไรไม่รู้เข้ามาที่หน้าลูก พอลูกได้สติ ลูกก็ออกอาการแบบตอนที่โอสถวิเศษหมดฤทธิ์ไปแล้ว”
“มีใครเห็นหน้าลูกตอนนั้นหรือไม่” ฮองเฮารู้สึกกลัวขึ้นมา ถ้ามีใครเห็นหน้าของเหลยฝานในตอนนั้น พวกเขาคงได้จบสิ้นทุกอย่างแล้ว!
เหลยฝานพูดขึ้นทันทีว่า “มีแค่จวินเสียเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ!”
ฮองเฮากัดพระโอษฐ์แน่น พระนางใคร่ครวญสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่งแล้วตรัสถามว่า “จวินเสียที่ลูกกล่าวถึง ใช่ผู้เยาว์ที่เสด็จพ่อของเจ้าอยากให้เจ้าดึงตัวมาเป็นพวกด้วยหรือเปล่า”
เหลยฝานพยักหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำจากการร้องไห้ และตอนนี้มันก็ลุกโชนไปด้วยความเกลียดชัง “เขานั่นแหละพ่ะย่ะค่ะ! ลูกชวนเขาอย่างสุภาพตั้งหลายครั้ง แต่เขาก็ปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาต้องเป็นพันธมิตรกับองค์รัชทายาทแล้วแน่เลย! และตอนนี้เขาก็เห็นใบหน้าที่แท้จริงของลูกแล้ว เขาจะต้องเอาไปบอกเหลยเชินแน่ๆ! และพอเหลยเชินรู้เรื่องนี้ เขาจะต้องนำความขึ้นกราบทูลเสด็จพ่อเป็นแน่! เสด็จแม่! เสด็จแม่ต้องช่วยลูกนะพ่ะย่ะค่ะ!”
ฮองเฮาตกพระทัยจนแทบสิ้นสติ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้เกินความคาดหมายของพระนาง ตอนแรกพระนางคิดว่าแผนสับเปลี่ยนตัวองค์ชายนี้จะทำให้ชีวิตพระนางต้องแขวนอยู่บนเส้นด้าย ถ้าความจริงถูกเปิดเผย สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็มีแต่ความตายเท่านั้น
“ลูกฝาน วางใจเถอะ แม่จะแก้ปัญหาทั้งหมดเอง ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ลูกเพิ่งผ่านความเจ็บปวดทรมานมา ดังนั้นตอนนี้ก็พักผ่อนเสียเถิด” ฮองเฮาตรัส พระนางทอดพระเนตรมองเหลยฝานด้วยสายตาเจ็บปวด ตลอดหลายปีมานี้ เหลยฝานได้รับความรักความโปรดปรานจากฮ่องเต้อย่างมากล้น และฮ่องเต้ก็เริ่มดำเนินแผนการดึงตัวรัชทายาทลงจากตำแหน่งแล้ว อีกไม่นานตำแหน่งนี้จะถูกยกให้เหลยฝานขึ้นแทน ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ พระนางจะไม่ยอมให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งมาทำลายแผนที่พระนางอุตส่าห์ดำเนินการอย่างอดทนมาตลอดหลายปีนี้อย่างแน่นอน!
เหลยฝานมองฮองเฮาพลางสะอึกสะอื้น แล้วล้มตัวลงนอนบนแท่นบรรทมเพื่อพักผ่อนอย่างเงียบๆ แต่ในใจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความต้องการที่จะฆ่าจวินอู๋เสียให้ตาย
หลังจากฮองเฮาปลอบเหลยฝานให้สงบลงได้แล้ว พระนางก็เขียนจดหมายทันที บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ แล้วส่งจดหมายปิดผนึกให้ทหารองครักษ์ที่เป็นหนึ่งในผู้ช่วยที่พระนางไว้พระทัยมากที่สุด
“เจ้าต้องเดินทางไปที่จวนของท่านอัครเสนาบดีเดี๋ยวนี้ และส่งจดหมายฉบับนี้ให้เขาด้วยตัวเอง บอกเขาว่าเพื่อไม่ให้เกิดฝันร้ายขึ้นในอนาคต เราต้องแก้ปัญหานี้ให้เรียบร้อย และ…จะต้องไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ ผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้!”
ทหารองครักษ์คนนั้นพยักหน้าและจัดการเปลี่ยนชุดเป็นชุดสีดำก่อนจะออกเดินทางไปนอกวังหลวง
งานเลี้ยงแค่สองชั่วยามได้ก่อความวุ่นวายโกลาหลขึ้นในรัฐเหยียน ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปในเมืองหลวงที่นอนหลับฝันหวานไปแล้ว ไม่ได้รู้เลยว่ารัฐเหยียนกำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลกระทบต่อพวกเขาทุกคน!
ในโรงเตี๊ยมตำหนักเซียน จวินอู๋เสียกับพรรคพวกของนางเพิ่งกลับมาถึง พวกเขาแยกย้ายกันเข้าห้องพักของตัวเองเพื่อล้างกลิ่นสุราบนตัว ไม่ได้รวมตัวกันปรึกษาเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ แต่พากันเข้านอนเพื่อพักผ่อน
มีเพียงจวินอู๋เสียเท่านั้นที่ยังคงนอนลืมตาอยู่บนเตียง ภาพเหตุการณ์ในงานเลี้ยงคืนนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองของนาง
ปฏิกิริยาของฮ่องเต้และเวินอวี่ทำให้นางสงสัยเป็นอย่างมาก นางยกมือขึ้นมองแหวนเงินที่อยู่บนนิ้ว
แหวนวงนี้ถูกหยิบมาจากบ้านหินที่ด้านล่างผาสุดขอบฟ้า มันมีความลับอะไรซ่อนอยู่กันแน่ ถึงดึงดูดความสนใจจากทั้งฮ่องเต้และราชครูแห่งรัฐเหยียนได้พร้อมกันในคราวเดียว
จวินอู๋เสียหลับตาลง ในสมองยังคงนึกย้อนไปถึงถ้อยคำที่จารึกอยู่บนกำแพงของบ้านหิน
ทว่าทันใดนั้นนางก็ลืมตาขึ้น แหวนเงินตรงหน้าสะท้อนกับแสงเทียนวาววับ!