ตอนที่ 895 ลอบสังหาร (1) / ตอนที่ 896 ลอบสังหาร (2)
ตอนที่ 895 ลอบสังหาร (1)
เวลาผ่านไปอย่างเงียบเชียบ พระจันทร์หลบซ่อนอยู่ในหมู่เมฆ แสงสีเงินส่องสว่างอยู่ที่เส้นขอบฟ้าทางทิศตะวันออก
มันเป็นเวลาที่ผู้คนกำลังหลับสนิท เมืองหลวงของรัฐเหยียนที่คึกคักจอแจกลายเป็นเงียบสงัด มีเพียงเปลวไฟจากเทียนที่ยังไม่มอดดับเท่านั้นที่ส่องแสงริบหรี่วูบไหวไปมา
ในเวลาที่เงียบสงัดเช่นนี้ มีกลุ่มคนสวมชุดดำปรากฏตัวขึ้นที่กำแพงด้านหลังของโรงเตี๊ยมตำหนักเซียน พวกเขากระโจนขึ้นไปบนกำแพงอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็แอบเข้าไปข้างในโรงเตี๊ยม
พนักงานกะกลางคืนนั่งอยู่ที่ลานด้านหลังของโรงเตี๊ยม เขาดูเหนื่อยล้าและง่วง ดวงตาที่ปรือลงครึ่งหนึ่งไร้ชีวิตชีวา ศีรษะของเขาห้อยลงมาเหมือนกำลังหลับ สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านเขาจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ทันใดนั้นเขาก็เห็นบุรุษชุดดำกลุ่มหนึ่งกระโจนเข้ามาในลาน!
ดวงตาของพนักงานเบิกกว้าง เขากำลังจะกรีดร้องออกมาแต่บุรุษชุดดำคนหนึ่งก็กระโจนไปข้างหลังเขา ยกมือขึ้นตะปบไปที่ปากของพนักงานคนนั้น จากนั้นก็บิดคอของเขาอย่างแรง!
เสียงกร๊อบดังขึ้น คอของพนักงานคนนั้นก็หักทันที เสียงร้องของเขาติดอยู่ในลำคอตลอดกาล
บุรุษชุดดำวางร่างอ่อนปวกเปียกของพนักงานคนนั้นลงบนพื้นอย่างเงียบเชียบ
บุรุษชุดดำอีกคนส่งสัญญาณมือ และทั้งกลุ่มก็กระโจนเข้าไปในโรงเตี๊ยมอย่างไร้ซุ่มเสียง
ภายใต้แสงสลัวๆ ก่อนที่รุ่งอรุณจะมาถึง ทั่วทั้งโรงเตี๊ยมเงียบสนิท ผู้คนต่างหลับใหลโดยไม่ได้รู้เลยว่าฝันร้ายกำลังมาเยือนแล้วอย่างเงียบเชียบและปราศจากการเตือนล่วงหน้า
พนักงานอีกคนที่หลับอยู่ในห้องโถงใหญ่ของโรงเตี๊ยม ยังไม่ตื่นจากความฝันด้วยซ้ำตอนที่ใบมีดเฉือนผ่านลำคอของเขา ของเหลวสีแดงอุ่นๆ ไหลลงท่วมโต๊ะและลงไปเจิ่งนองอยู่บนพื้น
ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง…
จวินอู๋เสียไม่ได้หลับเลยตลอดทั้งคืน นางนอนอยู่บนเตียงและถอดแหวนออกจากนิ้วมาตรวจสอบอย่างละเอียดหลายครั้ง ด้านในแหวนเงินนางเห็นตัวอักษรเล็กๆ สลักอยู่หนึ่งคำ…เหยียน!
ทันใดนั้น นางก็ได้กลิ่นโลหิตจางๆ กลิ่นที่คุ้นเคยนั้นเบาบางมาก นางลุกขึ้นทันที สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่ประตูห้องซึ่งลงกลอนเอาไว้อย่างแน่นหนา
ครัวของโรงเตี๊ยมอยู่ด้านหลัง และอาหารเช้าที่นี่ก็ไม่เคยมีเนื้อหรือปลา ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เป็นเวลาเช้ามืด มันยังเช้าเกินไปที่พนักงานในโรงเตี๊ยมจะเริ่มทำงานของตัวเอง
“แบ๊ะ” ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่นอนหลับอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสียตื่นขึ้นจากการขยับตัวของนาง มันสะบัดกีบเท้าทั้งสีข้างและลุกขึ้นยืนช้าๆ บนเตียง เมื่อขนของมันงอกขึ้นมาใหม่ ร่างของมันก็กลับมากลมดิ๊กอีกครั้ง
มันเอียงคอมองจวินอู๋เสียที่แต่งตัวและลุกออกจากเตียง
“เหมียว” เจ้าแมวดำตัวน้อยกระโดดขึ้นมาบนไหล่ของจวินอู๋เสีย มันงอตัวเล็กน้อยพร้อมกับหรี่ตาลง
ข้าได้ยินเสียงคน
หูแมวนั้นไวกว่ามนุษย์หลายเท่า เสียงพวกนั้นจวินอู๋เสียไม่ได้ยิน แต่มันได้ยินอย่างชัดเจน
จวินอู๋เสียหรี่ตาลง ในใจนึกย้อนไปถึงคำพูดของเวินอวี่ตอนที่พวกเขาสนทนากันเพียงลำพังในอุทยานหลวงเมื่อคืนนี้ที่เขาบอกให้นางรีบจากไป
ท่าทางเมืองหลวงจะไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะกับคุณชายจวิน เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเดือดร้อนที่อาจจะเกิดขึ้นอีก คงเป็นการดีกว่าถ้าคุณชายจวินจะไปจากที่นี่โดยเร็ว
จวินอู๋เสียยกมุมปากยิ้มอย่างเย็นชา ใจของเวินอวี่ใสราวกับกระจก เขาต้องไม่คิดแน่ว่า ‘ปัญหาเดือดร้อน’ จะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ ไม่มีเวลาให้นางจากไปด้วยซ้ำ
จวินอู๋เสียค่อยๆ รวบรวมพลังวิญญาณ นางจ้องมองประตูที่ลงกลอนไว้แน่นโดยไม่ละสายตา
พวกบุรุษชุดดำที่ขึ้นมาถึงชั้นสองเบาฝีเท้าลง หัวหน้ากลุ่มโบกมือเป็นสัญญาณ พวกเขาจัดตำแหน่งกันตรงหน้าประตูของห้องอื่นๆ บนชั้นสองทันที
ตอนที่ 896 ลอบสังหาร (2)
บุรุษชุดดำหลายคนยืนอยู่หน้าประตูห้องพักบนชั้นสอง เอียงศีรษะแนบหูกับประตูเพื่อฟังเสียงภายในห้อง เมื่อแน่ใจว่าทุกห้องเงียบกริบ คนข้างในยังหลับฝันหวานกันอยู่ พวกเขาก็พากันพยักหน้าให้หัวหน้ากลุ่ม!
นอกจากบุรุษชุดดำหลายคนที่ยืนอยู่หน้าห้องพักอื่นๆ แล้ว คนที่เหลืออีกสิบคนรวมตัวกันอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง พวกเขาใช้ปลายดาบง้างกลอนประตูออกอย่างเงียบๆ และทันใดนั้นก็ผลักประตูให้เปิดออกกว้าง!
แต่เมื่อพวกเขาพุ่งเข้าไปในห้องที่มีแสงตะเกียงริบหรี่ พวกเขากลับพบว่าทั้งห้องว่างเปล่า บนเตียงที่ยุ่งเหยิงไม่มีร่องรอยเป้าหมายของพวกเขาอยู่เลย
ขณะที่พวกเขายังคงงุนงงกันอยู่นั้น ประตูด้านหลังของพวกเขาก็พลันปิดลง!
เสียงประตูลั่นดังเอี๊ยด พวกบุรุษชุดดำที่เข้ามาในห้องหันหน้าไปมองด้านหลังทันที!
พวกเขาเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปร่างบอบบางกำลังยืนหรี่ตามองพวกเขาอยู่หน้าประตู
“ใครส่งพวกเจ้ามา” จวินอู๋เสียมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญในห้องของนางอย่างเย็นชา ตอนที่คนพวกนี้เข้ามา ฝีเท้าของพวกเขาทั้งเบาและรวดเร็ว แต่เจ้าแมวดำตัวน้อยก็ยังได้ยินและบอกจำนวนของพวกเขาได้ นอกจากบุรุษสิบคนที่พุ่งเข้ามาในห้องของนาง ยังน่าจะเหลืออีกสิบกว่าคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกห้องของฮวาเหยาและคนอื่นๆ แต่ไม่ได้คิดจะเข้าไป
เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายที่บุรุษชุดดำมาเยือนแบบไม่คาดคิดก็คือตัวนางเอง!
บุรุษชุดดำมองจวินอู๋เสียอย่างประหลาดใจ ดาบที่พวกเขาถืออยู่ในมือส่องประกายเย็นเยียบ ไม่มีคนอื่นนอกจากเด็กหนุ่มคนนี้ที่เผชิญหน้ากับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของพวกเขา เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามอีกฝ่ายกลับสงบนิ่งและเฉยเมยมาก
“มีคนต้องการชีวิตเจ้า” บุรุษชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงต่ำพร้อมกับส่งสัญญาณมือให้พรรคพวกทันที
วินาทีต่อมา บุรุษชุดดำทั้งหมดก็พุ่งเข้าใส่จวินอู๋เสียโดยพร้อมเพรียงกัน!
ร่างของจวินอู๋เสียวูบหายไป ตอนที่นางเคลื่อนที่ผ่านบุรุษพวกนั้น นางก็สังเกตเห็นว่าในกลุ่มบุรุษชุดดำพวกนั้น มีหลายคนที่พลังวิญญาณอยู่ในขั้นสีเขียวเช่นเดียวกับนาง! และบางคนก็เป็นขั้นสีน้ำเงิน!
การเลื่อนระดับพลังวิญญาณเป็นสิ่งที่ยากมาก และคนที่ไม่มีพลังหรืออำนาจจะไม่สามารถส่งคนที่มีพลังวิญญาณขั้นสีเขียวและนำเงินมาเป็นกลุ่มลอบสังหารได้ง่ายดายขนาดนี้!
ฮ่องเต้หรือ หรือไม่ก็องค์ชายสี่
ในขณะที่จวินอู๋เสียหลบ นางก็พิจารณาและระบุตัวผู้ต้องสงสัยในเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว
บุรุษชุดดำรู้ก่อนมาที่นี่แล้วว่าเด็กหนุ่มที่พวกเขามาเผชิญด้วยหน้าในครั้งนี้ไม่ใช่เป้าหมายธรรมดาทั่วไป ดังนั้นพวกเขาจึงรวมกลุ่มกันแบบนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กหนุ่มที่มีพลังวิญญาณขั้นสีเขียวคนนี้จะถูกฆ่าตายอย่างแน่นอน!
แต่เมื่อพวกเขาลงมือ ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในแววตาของหัวหน้ากลุ่มบุรุษชุดดำ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเด็กหนุ่มที่ชื่อ ‘จวินเสีย’ เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีเขียว แต่เขาไม่คิดจริงๆ ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูหลายคนที่มีพลังวิญญาณอยู่ในระดับเดียวกับเขาเช่นนี้ และบางคนก็ยังมีพลังสูงกว่าด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มคนนี้จะยังสามารถหลบการโจมตีประสานของพวกเขาได้!
ความรวดเร็วว่องไวเช่นนี้ คงไม่ง่ายที่จะล้มเขาลงได้
แต่เขาเชื่อว่าจวินอู๋เสียจะไม่สามารถประคองตัวไว้ได้นาน เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้ใช้พลังวิญญาณไปมากเพื่อตั้งสมาธิในการหลบ พลังวิญญาณที่ถูกใช้ไปมากมายเช่นนั้นไม่ช้าก็จะหมดลง และในตอนนั้นความตายก็จะมาเยือนเด็กหนุ่มคนนี้!
ดาบอันแหลมคมสองเล่มแทงเข้ามาพร้อมกันที่หน้าอกของจวินอู๋เสีย นางหลบและกำลังจะถอยหลัง ก็พบว่าบุรุษชุดดำอีกหลายคนล้อมนางไว้ ไม่เหลือพื้นที่ให้หนีไปไหนได้
“คุณชายจวิน วันนี้เจ้าจะต้องทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่ ถึงจะมีพลังวิญญาณขั้นสีเขียวก็ช่วยชีวิตเจ้าไม่ได้หรอก ข้าแนะนำว่าอย่าดิ้นรนโดยไม่จำเป็นเลย อย่างน้อยก็จะได้ตายเร็วๆ อย่างไร” หัวหน้ากลุ่มบุรุษชุดดำเห็นว่าจวินอู๋เสียจนมุมแล้ว เขาก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชาทันที