ตอนที่ 440 พุ่งชน
“จวิ้นจู่ ฮูหยินฉิน เซี่ยนจู่ คุณหนูเจ็ด!” เซียวหรงเหยี่ยนทำความเคารพคุณหนูตระกูลไป๋ยิ้มๆ ด้วยท่าทีนอบน้อม น้ำเสียงอ่อนโยนจนคนฟังรู้สึกผ่อนคลาย
แม้ไป๋ชิงเหยียนจะอยู่ที่เป่ยเจียง ทว่า หญิงสาวรับรู้ข่าวของต้าเยี่ยนและต้าเว่ยตลอดเวลา
สองเดือนก่อน ต้าเว่ยอาศัยช่วงที่กองทัพหลักของต้าเยี่ยนอยู่ที่หรงตี๋เคลื่อนทัพไปประชิดชายแดนของต้าเยี่ยนเพื่อหวังขยายอาณาเขต ทว่า ไม่รู้เพราะเหตุใดทั้งๆ ที่กองทัพของต้าเว่ยบุกประชิดชายแดนของต้าเยี่ยนแล้ว กองทัพของต้าเยี่ยนกลับไม่ออกมาป้องกัน ส่วนแคว้นต้าเว่ยก็ไม่ยอมบุกเข้าไปในต้าเยี่ยนเสียที
ต่อมามีข่าวรายงานว่าต้าเยี่ยนต้องการกำจัดต้าเว่ยมานานแล้ว ก่อนหน้านี้ต้าเยี่ยนจงใจปิดบังความสามารถของตัวเองเพื่อยึดหนายเยี่ยนกลับคืนมา จากนั้นเตรียมบุกโจมตีต้าเว่ยต่อ
หลังจากต้าเยี่ยนยึดหนานเยี่ยนคืนมาได้ กองกำลังของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น บัดนี้กำลังรอให้ต้าเว่ยลงมือกับต้าเยี่ยน จากนั้นพวกเขาจะได้โจมตีกลับและยึดดินแดนของต้าเว่ยได้อย่างสมเหตุสมผล
เหตุนี้ต้าเว่ยจึงไม่กล้าลงมือเสียที ผู้ใดจะคิดว่าเมื่อแม่ทัพผู้กล้าอย่างเซี่ยสวินนำกองทัพหลักกลับไปยังต้าเยี่ยนในเดือนเจ็ด เขาจะตรงไปยังชายแดนของต้าเยี่ยนทันที ขุนนางของต้าเยี่ยนก็ได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิต้าเยี่ยนให้เดินทางเข้าไปยังเมืองหวังของแคว้นต้าเว่ย ประกาศว่าหากต้าเว่ยไม่ยอมถอยทัพออกไปจากเขตชายแดนภายในครึ่งเดือน ต้าเยี่ยนจะประกาศสงครามกับต้าเว่ย
บัดนี้ต้าเยี่ยนควบคุมหรงตี๋ได้แล้ว พวกเขาได้ทุ่งหญ้าสำหรับเลี้ยงมาที่กว้างใหญ่ เป็นช่วงที่กองทัพกำลังแข็งแกร่ง ต้าเว่ยจะกล้าพุ่งชนได้อย่างไรกัน
สงครามภายในของหรงตี๋สงบลงชั่วคราว ทว่า ต้าเยี่ยนไม่ได้กำจัดหนานหรงจนสิ้นซาก นี่คือสิ่งที่ต้าเยี่ยนต้องการ
บัดนี้ต้าเยี่ยนการช่วยเหลือเป็นข้ออ้างในการตั้งกองทัพอยู่ในหรงตี๋ จากนั้นอ้างว่าต้าเยี่ยนกำลังมีอันตราย ขอนำกองทัพหลักของต้าเยี่ยนถอยทัพกลับไปช่วยแคว้นของตัวเองก่อน
หนานหรงสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อน เป่ยหรงต้องพึ่งพากองทัพของต้าเยี่ยน การที่ต้าเว่ยทำทัพไปประชิดชายแดนของต้าเยี่ยน แม้ดูเหมือนเป็นการบังคับให้ต้าเยี่ยนรีบถอนกำลังหลักออกไปปกป้องแคว้นของตัวเอง ทว่า แท้จริงแล้วต้าเยี่ยนเป็นผู้ที่ได้ประโยชน์ที่สุด
ไป๋ชิงเหยียนรับรู้ข่าวนี้ตอนอยู่ที่เป่ยเจียง หญิงสาวนึกถึงตอนที่เซียวหรงเหยี่ยนรีบร้อนไปจากซั่วหยางเพื่อกลับไปจัดการธุระที่ต้าเว่ยก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือฝีมือของเซียวหรงเหยี่ยน
ก่อนหน้านี้ต้าเยี่ยนยังเป็นแคว้นที่ประสบกับปัญหาความยากแคล้นและถูกแคว้นอื่นดูหมิ่น เป็นแคว้นที่สามารถถูกแคว้นอื่นโจมตีและพร้อมดับสูญได้ตลอดเวลา ทว่า บัดนี้พวกเขากลับค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น หลังจากยึดดินแดนหนานเยี่ยนกลับคืนมาได้ ต้าเว่ยถึงกับไม่กล้าเปิดศึกกับต้าเยี่ยน
ไป๋ชิงเหยียนมองเห็นความปรารถนาที่ต้องการเป็นที่หนึ่งใต้หล้าจากการกระทำของเซียวหรงเหยี่ยน ชายหนุ่มกำลังวางแผนปูทางเพื่ออนาคตอันยิ่งใหญ่ของต้าเยี่ยน
ส่วนแคว้นต้าจิ้น ไม่ว่าจะเป็นรัชทายาทหรือจักรพรรดิของแคว้นต่างเอาแต่คิดวางกลอุบายเพื่อคานอำนาจของขุนนางในราชสำนักเท่านั้น
สองสายตาประสายกัน ไป๋ชิงเหยียนอดนึกถึงเหตุการณ์ที่ศาลาของจวนบรรพบุรุษไป๋ในคืนนั้นขึ้นมาไม่ได้ หญิงสาวกำมือที่ไขว้อยู่ทางด้านหลังแน่น ก้มศีรษะให้ชายหนุ่มเล็กน้อย “เซียวเซียนเซิง!”
รัชทายาทก้มหน้าอมยิ้มน้อยๆ เข้าใจว่าเซียวหรงเหยี่ยนเร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนเพื่อมาต้อนรับไป๋ชิงเหยียนที่เดินทางกลับมาจากสงคราม
“คุณหนูใหญ่และคุณหนูสี่ปลอดภัยกลับมาเสียทีนะเจ้าคะ องค์หญิงได้ยินว่าคุณหนูสี่ได้รับบาดเจ็บก็จับไข้นอนซมอยู่หลายวันเลยเจ้าค่ะ ท่านเอาแต่คุกเข่าภาวนาให้สวรรค์คุ้มครองคุณหนูทั้งสองให้ปลอดภัย ในที่สุดคุณหนูก็กลับกันมาอย่างปลอดภัยแล้ว”
เจี่ยงหมัวมัวใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาบริเวณหางตา กล่าวเสียงสะอื้น
“คุณหนูใหญ่ได้รับบาดเจ็บบ้างหรือไม่เจ้าคะ เวลาคุณหนูใหญ่ได้รับบาดเจ็บชอบไม่บอกให้คนอื่นรู้ องค์หญิงใหญ่เป็นกังวลมากเจ้าค่ะ”
ไป๋ชิงเหยียนยิ้มให้เจี่ยงหมัวมัว “หมัวมัววางใจได้ ข้าไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อย”
กล่าวจบ ไป๋ชิงเหยียนหันไปทางรัชทายาท
“องค์รัชทายาทเพคะ” ไป๋ชิงเหยียนกำหมัดคาราวะรัชทายาท
“เหยียนมาจากซั่วหยางเพราะท่านย่าไม่สบาย บัดนี้สงครามที่เป่ยเจียงสงบลงแล้ว เหยียนอยากไปเยี่ยมท่านย่าเพคะ องค์ชายช่วยทูลฝ่าบาทให้ด้วยนะเพคะว่าเหยียนเป็นห่วงท่านย่ามากจริงๆ วันนี้คงไม่อาจไปร่วมงานเลี้ยงในวังหลวงได้ เมื่อเยี่ยมท่านย่าเสร็จ ก่อนเดินทางกลับซั่วหยางในวันพรุ่งนี้ เหยียนจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทแน่นอนเพคะ”
“เดินทางกลับวันพรุ่งนี้อย่างนั้นหรือ!” รัชทายาทนึกไม่ถึง “เร็วปานนี้เชียวหรือ”
“เหยียนอยากพาน้องหญิงสี่กลับไปซั่วหยางให้เร็วที่สุดเพคะ ท่านแม่และบรรดาท่านอาสะใภ้จะได้หายห่วงเพคะ” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว
รัชทายาทมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนแวบหนึ่ง เขาอยากจับคู่คนทั้งสองเข้าด้วยกันจึงพยักหน้าพลางกล่าวขึ้น “หรงเหยี่ยนช่วยไปส่งจวิ้นจู่ เซี่ยนจู่ ฮูหยินฉินและคุณหนูเจ็ดที่วัดชิงอันแทนเราได้หรือไม่”
เซียวหรงเหยี่ยนรีบก้าวไปคำนับรัชทายาท “องค์ชายทรงมีรับสั่ง เหยียนย่อมทำตามอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ไม่รอให้ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยปฏิเสธ ไป๋จิ่นจื้อรีบกล่าวขอบคุณเซียวหรงเหยี่ยน “เช่นนั้นก็รบกวนเซียวเซียนเซิงด้วยนะเจ้าคะ”
รัชทายาทยิ้มให้เซียวหรงเหยี่ยนที่กำลังโค้งคำนับเขาอย่างมีเลศนัย จากนั้นก้าวขึ้นไปบนรถม้าโดยมีเฉวียนอวี๋คอยประคอง
ไป๋จิ่นซิ่วหันไปมองไป๋ชิงเหยียน กระชับมือที่ทาบอยู่บริเวณท้องซึ่งนูนออกมาแน่น ทุกคนในเมืองหลวงต่างรับรู้กันถ้วนหน้าว่าเซียวหรงเหยี่ยนมีใจให้ไป๋ชิงเหยียน เหตุใดไป๋จิ่นซิ่วจะมองไม่ออกว่ารัชทายาทต้องการจับคู่เซียวหรงเหยี่ยนให้กับพี่หญิงใหญ่ของนาง ทว่า เหตุใดเสี่ยวซื่อต้องทำเช่นนี้ด้วย
หรือว่าพี่หญิงใหญ่ของนางก็มีใจให้เซียวหรงเหยี่ยนผู้นี้เช่นเดียวกัน
ทว่า ไป๋จิ่นซิ่วรู้จักนิสัยของพี่หญิงใหญ่ของตนดี หากตระกูลไป๋ยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะโค่นล้มอำนาจของราชวงศ์หลินได้ พี่หญิงใหญ่ไม่มีทางคิดความรักระหว่างบุรุษและสตรีแน่นอน
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้กล่าวปฏิเสธ นางสั่งให้หลูผิงพาเสิ่นชิงจู๋และจี้หลางหวาไปส่งที่จวนเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ ส่วนตนขึ้นไปบนรถม้าของไป๋จิ่นซิ่ว ให้ไป๋จิ่นจื้อไปนั่งกับไป๋จิ่นเซ่อเพื่อสนทนากันให้เพียงพอ อีกทั้งไม่ลืมกำชับให้ไป๋จิ่นเซ่อระวังบาดแผลของไป๋จิ่นจื้อ
เจี่ยงหมัวมัวรู้ทันทีว่าไป๋ชิงเหยียนมีเรื่องต้องการสนทนากับไป๋จิ่นซิ่วตามลำพังจึงรีบเอ่ยขึ้น “คุณหนูใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ บ่าวจะดูแลคุณหนูสี่ให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ”
“รบกวนหมัวมัวด้วย!” ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าให้เจี่ยงหมัวมัว
ไป๋จิ่นจื้อประคองไป๋ชิงเหยียนขึ้นไปบนรถม้า จากนั้นกระซิบกับพี่สาวเสียงเบาหวิว “พี่หญิงใหญ่ เซียวเซียนเซิงต้องรู้ว่าพี่หญิงใหญ่จะเดินทางมาถึงเมืองหลวงวันนี้จึงเร่งเดินทางมาหาพี่หญิงใหญ่แน่เลยเจ้าค่ะ”
ไป๋จิ่นซิ่วเขกไปที่ศีรษะของไป๋จิ่นจื้อเบาๆ จากนั้นมองไปที่น้องสาวอย่างปรามๆ “อย่ากล่าวเหลวไหล!”
ไป๋จิ่นจื้อยิ้มแหยๆ ออกมา จากนั้นทำความเคารพไป๋จิ่นซิ่วอย่างนอบน้อม “เจ้าค่ะ รับทราบเจ้าค่ะ”
ไป๋จิ่นซิ่วจนปัญญากับไป๋จิ่นจื้อจึงได้แต่ขึ้นไปบนรถม้า
บัดนี้คือเดือนเจ็ด ไป๋จิ่นซิ่วตั้งครรภ์เกือบแปดเดือนแล้ว ท้องใหญ่มากแล้ว เซียวหรงเหยี่ยนกำชับให้คนบังคับม้าเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ
รถม้าของเซียวหรงเหยี่ยนนำอยู่ด้านหน้า องครักษ์พกดาบของเซียวหรงเหยี่ยนขี่ม้าขนาบอยู่ทั้งสองด้านของขบวน รถม้าค่อยๆ มุ่งหน้าไปยังวัดชิงอัน
เฉวียนอวี๋หันกลับไปมองเห็นรถม้าของไป๋ชิงเหยียนเคลื่อนตัวจากไปแล้วจึงรายงานรัชทายาท
วันนี้รัชทายาทอารมณ์ค่อนข้างดี เขาพยักหน้า หลับตาเอนกายพิงหมอนอิง
สงครามที่หนานเจียง เขายัดเยียดสมญานามเทพสังหารให้ไป๋ชิงเหยียน ผู้คนมากมายกล่าวว่าจาแดกดันหญิงสาว แน่นอนว่าเป็นความต้องการของรัชทายาท
ทว่า บัดนี้เป่ยเจียงทำสงครามกับต้าเหลียง ชื่อเสียงของไป๋ชิงเหยียนเลื่องลือไปทั่วทุกแคว้นอีกครั้ง แม้จะยังไม่ถึงขั้นเทพสังหารจริงๆ ทว่า ก็ถือเป็นแม่ทัพที่ทำให้ทุกแคว้นหวาดกลัวเพียงแค่ได้ยินนาม!
แคว้นต้าจิ้นของพวกเขามีแม่ทัพที่ดุดันเช่นนี้คอยปกป้องบ้านเมือง แคว้นใดจะกล้ามารุกรานกัน
ทว่า ร่างกายของไป๋ชิงเหยียนคือปัญหาที่ยิ่งใหญ่!
ก่อนที่แคว้นต้าจิ้นจะมีแม่ทัพคนใหม่ที่ทำให้แคว้นอื่นหวาดกลัวได้ ไป๋ชิงเหยียนห้ามเป็นอันใดไปเด็ดขาด!