ตอนที่ 905 กองทหารราชองครักษ์หลวง (2) / ตอนที่ 906 กองทหารราชองครักษ์หลวง (3)
ตอนที่ 905 กองทหารราชองครักษ์หลวง (2)
ตอนนี้ที่ไม่รู้ก็คือใครในโรงเตี๊ยมตำหนักเซียนที่กระทำความผิดเอาไว้จนพวกกองทหารราชองครักษ์หลวงที่รับพระบัญชาจากฮ่องเต้โดยตรงต้องระดมกำลังกันมาเช่นนี้!
สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือผู้บัญชาการกองทหารราชองครักษ์หลวงหยวนเปียว เป็นผู้ที่นำกองทหารมาในครั้งนี้ด้วยตัวเอง!
การปรากฏตัวของหยวนเปียวทำให้ทุกคนตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องในวันนี้
“ด้วยพระบรมราชโองการจากฮ่องเต้ จวินเสียศิษย์ของสำนักศึกษาเฟิงหัวได้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ และในระหว่างนั้นได้ออกจากงานเลี้ยงและทำร้ายองค์ชายสี่ในอุทยานหลวง กองทหารราชองครักษ์หลวงได้รับพระบัญชาให้มาที่นี่เพื่อจับกุมตัวผู้กระทำความผิดไปสอบสวน!”
หยวนเปียวกระโดดลงจากหลังม้า ประกาศราชโองการด้วยเสียงดังก้อง ข้อความในโองการฉบับนั้นระบุว่าจวินอู๋เสียพยายามฆ่าเหลยฝานอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!
ฝูงชนที่มุงดูกันอยู่ตกใจมาก
องค์ชายสี่เป็นที่รักและโปรดปรานมากที่สุดในบรรดาองค์ชายทั้งหมด เขาไม่เพียงแต่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้เท่านั้น แต่ยังได้รับการปกป้องจากฮองเฮาด้วย พูดได้ว่านอกจากเรื่องที่เขาไม่ได้ครองตำแหน่งรัชทายาท องค์ชายสี่ก็เป็นที่รักใคร่มากที่สุดในบรรดาองค์ชายทั้งสี่พระองค์ ใครจะไปคิดว่าจะมีคนกล้าทำร้ายองค์ชายสี่ แถมยังทำในวังหลวงอีกด้วย!
ฝูงชนที่มุงกันอยู่รอบๆ ต่างส่งเสียงพูดคุยกันเซ็งแซ่
เฉียวฉู่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างบนชั้นสองได้ยินสิ่งที่หยวนเปียวประกาศออกมาทุกคำอย่างชัดเจน เขาเบิกตากว้างอย่างโกรธจัดและไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน พร้อมกับหันไปมองจวินอู๋เสีย
“เจ้าโจมตีเหลยฝานจริงๆ หรือ”
ที่งานเลี้ยงเมื่อคืนจวินอู๋เสียออกไปนอกงานเลี้ยงจริงๆ แต่นั่นเป็นรับสั่งของฮ่องเต้ หลังจากที่พวกเขาออกไปจากงานเลี้ยง นางก็ไปที่อุทยานหลวงพร้อมกับเหลยฝาน แต่สุดท้ายก็กลับมาเพียงคนเดียว พวกเขาได้ฟังจากจวินอู๋เสียแล้วว่านางล้างผลของทักษะปลอมแปลงใบหน้าของเหลยฝานออก ทำให้เหลยฝานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนี แต่พวกเขาก็ไม่รู้รายละเอียดของเหตุการณ์มากนัก
จวินอู๋เสียกลอกตามองบนใส่เฉียวฉู่แล้วพูดว่า “ข้าแค่ให้เสี่ยวเฮยสาดน้ำยาโอสถใส่เขาเท่านั้น ข้าไม่ได้แตะต้องเขาเลยสักนิดตั้งแต่ต้นจนจบ”
แม้ว่านางจะอยากเปิดเผยปริศนาที่อยู่ในใจ แต่นางก็ยังมีสติพอที่จะรู้ว่าทำอะไรได้แค่ไหนและเส้นไหนที่ไม่ควรก้าวข้าม
“ฮ่องเต้ใส่ร้ายเจ้าหรือ” เฉียวฉู่เบิกตากว้างอย่างตกใจ อีกแล้วหรือนี่! กี่ครั้งกี่หนแล้ว! พวกชนชั้นสูงในรัฐเหยียนต้องพากันใส่ร้ายและเป็นปรปักษ์กับจวินอู๋เสียกันหมดเลยหรืออย่างไร!
จวินอู๋เสียพูดว่า “ข้อความในพระราชโองการฉบับนั้นทั้งจริงและไม่จริง มันบิดเบือนและโยนความผิดมาให้ข้า”
ทุกคนในงานเลี้ยงเมื่อคืนรู้ดีว่านางไปที่อุทยานหลวงพร้อมกับเหลยฝาน พวกเขารู้ด้วยว่าเหลยฝานไม่ได้กลับมาพร้อมกับจวินอู๋เสีย เวินอวี่พูดในงานเลี้ยงว่าเหลยฝานไม่ค่อยสบาย…ถ้าพวกเขาเอาเรื่องทั้งหมดมารวมกัน ทุกอย่างก็ดูจะเหมาะเจาะอย่างที่ฮ่องเต้ตรัสอ้างเอาไว้
“คนที่อ่านราชโองการของฮ่องเต้ คือผู้บัญชาการกองทหารราชองครักษ์หลวงใช่หรือไม่” ฮวาเหยาถามพร้อมกับมองหยวนเปียวที่ยืนอยู่ด้านหน้ากองทหาร
“ใช่” เฟยเยียนตอบ
“เขาเป็นบุรุษคนเดียวกับที่เข้าหาจ้าวซวินก่อนหน้านี้ ที่ตรอกในวันนั้น คนนี้แหละที่พยายามจะฆ่าปิดปากข้าตอนที่ข้าปลอมตัวเป็นจ้าวซวิน” ฮวาเหยาพูดพร้อมกับหรี่ตาลง ใบหน้าของหยวนเปียวเป็นใบหน้าที่เขาจำได้ไม่เคยลืม
“อย่างที่คิดไว้ ฮ่องเต้อยู่เบื้องหลังการใส่ร้ายพยายามทำให้เหลยเชินเสียชื่อเสียงจริงๆ” เฟยเยียนพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงเย็น
“ตอนนี้ดูเหมือนฮ่องเต้มุ่งมั่นจะกำจัดน้องเสียอยู่นะ ถึงขั้นระดมพลกองทหารราชองครักษ์หลวงเลยทีเดียว ดูท่าพวกเราคงต้องขัดราชโองการกันแล้วล่ะ” ฟ่านจัวพูด “จากสถานการณ์ตรงหน้า ข้าเห็นเลยว่าทันทีที่น้องเสียถูกจับและถูกพาตัวไปวันนี้ พวกเขาจะฆ่าน้องเสียทันที แหวนแค่วงเดียวนั่นมันมีความลับอะไรนักหนาถึงทำให้ฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนต้องลงมือรุนแรงถึงขนาดนี้”
ฟ่านจัวสูดลมหายใจเข้าลึกและหันไปมองจวินอู๋เสีย “น้องเสีย เจ้าต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่ว่าฮ่องเต้จะตามล่าเจ้าด้วยเหตุผลใดก็ตาม เจ้าต้องไม่ตกอยู่ในมือของพวกเขา ครั้งนี้มันแตกต่างกันมาก พวกเขาจะไม่ให้เจ้าได้เตรียมตัวหรอก ทันทีที่เจ้าถูกจับได้ ชะตากรรมเดียวของเจ้าก็คือความตายเท่านั้น”
ตอนที่ 906 กองทหารราชองครักษ์หลวง (3)
ความหมายของฟ่านจัวนั้นชัดเจนมาก พวกเขาไม่สามารถท้าทายอำนาจของทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงแห่งรัฐเหยียนอย่างเปิดเผยต่อหน้าผู้คนมากมายได้ นอกเสียจากพวกเขาตั้งใจจะต่อต้านรัฐเหยียนอย่างโจ่งแจ้ง และเนื่องจากพวกเขายังไม่ได้แผนที่มาไว้ในครอบครองเลย ถ้าสู้กับกองทหารราชองครักษ์หลวงตอนนี้ โอกาสและความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะแทรกซึมเข้าไปในวังหลวงเพื่อเอาแผนที่ในอนาคตย่อมหมดไป
“ข้าเข้าใจ” จวินอู๋เสียพยักหน้าน้อยๆ แต่ประกายในดวงตายังคงเย็นเยียบ
ทั้งพ่อและลูกชายตามล่านางพร้อมกันเช่นนี้ คนหนึ่งลงมือไม่ทันไรอีกคนก็เสริมทัพต่อ ช่างเป็นพ่อลูกที่ใจตรงกันเสียเหลือเกิน แต่นางก็ไม่ใช่คนที่จะมาเล่นด้วยได้ง่ายๆ เหมือนกัน ในเมื่อพวกเขาพร้อมจะยกเลิกมิตรภาพปลอมๆ แล้ว นางก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะส่ง ‘ของขวัญ’ กลับไปให้เป็นการตอบแทน
“พวกเจ้าทุกคนอย่าไปตอบโต้พวกเขาตรงๆ เล่า” จวินอู๋เสียเตือนพรรคพวกของนางอีกครั้งก่อนจะจากไป
เฉียวฉู่และคนอื่นๆ มองตามหลังจวินอู๋เสียและหันกลับไปมองเหล่าทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงที่เข้ามาในโรงเตี๊ยมตำหนักเซียนด้วยแววตาอำมหิต
พวกเขาไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของรัฐเหยียนเลย แต่ฮ่องเต้กับองค์ชายของรัฐเหยียนกลับทำเกินไป ปล่อยให้พวกนั้นคิดว่าตัวเองได้เปรียบไปอีกสักสองสามวันเถอะ! แล้วพวกเขาจะตอบแทนให้อย่างสาสม!
จวินอู๋เสียกลับไปที่ห้องของนางและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว นางอุ้มใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะไว้ในมือข้างหนึ่งและอุ้มเจ้าแมวดำตัวน้อยด้วยมืออีกข้าง ก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างด้านหลังอย่างเงียบๆ
พวกกองทหารราชองครักษ์หลวงวิ่งเข้ามาในโรงเตี๊ยมตำหนักเซียน หอกในมือพวกเขาชี้ตรงไปที่เฉียวฉู่กับสหาย สีหน้าของฟ่านจิ่นตกใจสุดขีด เมื่อคืนเขาเมาจนหมดสติไปในห้อง และเพิ่งตื่นมาก็เห็นภาพน่ากลัวแบบนั้น แต่เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาซักถามคนอื่นๆ
พวกกองทหารราชองครักษ์หลวงค้นหาทั้งข้างนอกข้างในโรงเตี๊ยมตำหนักเซียน แต่หลังจากค้นหาอยู่นานก็ไม่เห็นวี่แววของจวินอู๋เสียเลย พวกเขาจึงลากตัวเถ้าแก่โรงเตี๊ยมกับพนักงานของโรงเตี๊ยมตำหนักเซียนออกมาสอบสวนทันที
เถ้าแก่โรงเตี๊ยมกลัวมากอยู่แล้วจากเหตุการณ์ลอบสังหารก่อนหน้านี้ พอโดนพวกกองทหารราชองครักษ์หลวงตะคอกใส่ เขาก็ล้มลงบนพื้นอย่างหวาดกลัว
“ข้า…ข้าไม่รู้ว่าคุณชายจวินออกไปตอนไหน…เมื่อสักครู่เขายังอยู่แถวนี้อยู่เลย…”
หยวนเปียวขมวดคิ้วมองเถ้าแก่โรงเตี๊ยมแล้วหมุนตัวเดินตรงไปหาเฟยเยียนที่สวมชุดของสตรี เทียบกับพวกผู้เยาว์คนอื่นๆ ของสำนักศึกษาเฟิงหัวแล้ว เขาเชื่อว่าสาวน้อยแสนสวยคนนี้เป็นคนที่ขี้กลัวที่สุด
“เจ้า! บอกมาว่าไอ้ผู้ร้ายจวินเสียมันไปไหน!” หยวนเปียวชักดาบออกมาแล้วเอาปลายดาบจ่อคอเฟยเยียน ปลายอันแหลมคมของมันกรีดผิวของเฟยเยียนจนโลหิตสีแดงซึมออกมา
เฟยเยียนเหลือบตาขึ้นมองสีหน้าดุร้ายของหยวนเปียว ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย แล้วทันใดนั้น! สีหน้าของเขาก็ดูน่าสงสารอย่างถึงที่สุด น้ำตาใสๆ ไหลลงมาตามใบหน้าทันที
“ฮือออ…ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเด็กนั่นหนีไปไหน เมื่อสักครู่เขายังอยู่แถวนี้อยู่เลย แต่พอพวกท่านเข้ามา ข้ายังไม่ทันรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็วิ่งไปที่ประตูหลังแล้ว! ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเขาไปไหน!”
ถึงจะเห็นสาวงามสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารเช่นนั้น สีหน้าเคร่งเครียดของหยวนเปียวก็ไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย
“ส่งคนไปที่ด้านหลังโรงเตี๊ยมตำหนักเซียน ไล่ตามไปทางประตูหลัง!” หลังจากออกคำสั่งหยวนเปียวก็หันกลับไปทางเฟยเยียนแล้วพูดว่า “เจ้าบอกความจริงมาดีกว่า จวินเสียทำร้ายองค์ชายสี่ นั่นไม่ใช่ความผิดเล็กๆ เลย ถ้าพวกเจ้าคนใดกล้าช่วยเหลือเขา พวกเจ้าจะถูกจับข้อหาสมรู้ร่วมคิด!”
“ข้าไม่กล้า! ข้าไม่กล้า!” เฟยเยียนพูดพร้อมกับแสร้งทำเป็นร้องห่มร้องไห้อย่างหมดหนทาง ดูราวกับลูกไก่บาดเจ็บ น่าสงสารเป็นที่สุด…