จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 427 ข้าอยากนอนกับท่าน
“เมื่อครู่นางได้ยินคำพูดของข้ากับซุ่นจื่อ และยังทะเล่อทะล่าเข้ามาอย่างไร้มารยาท ดังนั้นข้าเลยให้คนพานางไปพักผ่อน!” หยางเฟยตอบ
ชางเยว่หมิงไม่ได้คิดอะไรมาก “เสด็จแม่ ท่านเรียกลูกมาทำไมรึ?”
“เดือนหน้าจะเป็นวันเกิดของหมิงเฟยแล้ว จะให้ไท่จื่อกลับมาจากแคว้นต้าเยียนไม่ได้เด็ดขาด ข้าตามเจ้ามาปรึกษาเรื่องนี้แหละ”
สายตาดำขลับทุ้มลึกของชางเยว่หมิงมีแววคมปลาบขึ้น “ลูกเข้าใจความหมายของเสด็จแม่ดี เพียงแต่เสด็จพ่อสนใจหมิงเฟยมาตลอด ประจวบเหมาะเป็นวันเกิดครบรอบสี่สิบปีของนางพอดี งานวันเกิดต้องจัดขึ้นแน่นอน งั้นก็มีแต่ต้องลงมือระหว่างที่ไท่จื่อกลับมาแล้วล่ะ!”
“ครั้งนี้จะผิดพลาดใดๆมิได้เด็ดขาด ทางที่ดีที่สุดให้เขาตายเสียที่แคว้นต้าเยียนเลย แบบนี้จะได้ผลักภาระให้แคว้นต้าเยียนได้ ถึงเวลานั้นต่อให้เป็นเสด็จพ่อของเจ้าก็สืบความอะไรมิได้ ตำแหน่งไท่จื่อจะต้องเป็นของเจ้าคนเดียว ข้าจะไม่มีทางยอมให้ชางหลันเย่กลับมาอย่างปลอดภัยเด็ดขาด!” หยางเฟยพูดเสียงเด็ดขาด
“พ่ะย่ะค่ะ ลูกจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
ชางเยว่หมิงออกไป ซุ่นจื่อกลับมาแล้ว “เหนียงเหนียง ท่านวางใจให้องค์ชายรองไปจริงรึ?”
“มีสิ่งใดไม่วางใจกัน นี่เป็นทางของเขาเอง เขาต้องเดินต่อให้จบเอง แต่เด็กคนนี้วู่วามมาตลอด เพื่อไม่ให้ผิดพลาด หมากของเราที่สอดแทรกอยู่ในพระราชวังต้าเยียนได้เวลาออกโรงแล้วล่ะ!” หยางเฟยแค่นเสียงเย็น
“พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
…….
อีกด้านหนึ่ง หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวได้รับรายงานจากองครักษ์ลับระหว่างที่เร่งเดินทางกลับมา
กองทหารของแคว้นต้าเยียนไปถึงชายแดนแคว้นเป่ยลี่แล้ว และเพราะเรื่องซุ่มโจมตีครั้งก่อน หลีอ๋องให้ความสำคัญกับโม่หลานและพวกหยุนเสี่ยวลิ่วมากขึ้น มักจะปรึกษาพวกเขายามวางแผนการณ์
สุดท้ายโม่หลานพาหยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อลักลอบเข้าไปในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่ และได้ทำร้ายอ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่ที่หอนางโลมเข้า โดนคนของเป่ยหมิงฉี่จับตัวกลับไปยังจวนไท่จื่อ จากนั้นใช้พวกเขาเป็นตัวประกันคุยเงื่อนไขกับหลีอ๋อง
กองทัพของแคว้นเทียนจิ่วและแคว้นชางเยว่ก็โดนซุ่มโจมตีเช่นกัน สูญเสียหนักมาก บาดเจ็บล้มตายมากกว่ากองทัพของหลีอ๋องมากนัก เรียกได้ว่าเป่ยหมิงฉี่ได้ใช้กำลังพลทั้งหมดแล้ว
เพราะหากรอทั้งสามแคว้นรวมตัวกัน แคว้นเป่ยลี่คงต้องเผชิญกับมหันตภัยเลวร้ายเป็นแน่แท้
“ฮูหยิน ส่งคนไปช่วยหยุนเสี่ยวลิ่วดีหรือไม่?” จวินหย่วนโยวถาม
“ไม่ต้อง ซื่อจื่อได้ส่งองครักษ์ลับองครักษ์เงามังกรไปคุ้มครองแล้ว เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ระหว่างการศึกสงคราม เจ้าเด็กนั่นยังมีหน้าไปทำร้ายคนที่หอนางโลม หากมิใช่คนโง่ก็คงจงใจทำเช่นนั้น” หยุนถิงวิเคราะห์
จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วถามนาง “ไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ใจหยุนเสี่ยวลิ่วเพียงนี้ เมื่อก่อนเจ้าเด็กนั่นไม่ถูกกับเจ้าที่สุดนะ”
“ต่อให้ไม่ถูกกันแค่ไหนยังไงก็ครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้ให้เขาไปฝึกฝนสักหน่อยก็ดี”
“ฟังฮูหยินละกัน”
ระหว่างเร่งรีบกลับไป ฟ้ามืดแล้วพวกจวินหย่วนโยวถึงกลับถึงจวนซื่อจื่อ
พอลงจากรถม้า จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงตรงไปยังเรือนทันที พวกหลิงเฟิงรีบไปกำชับพ่อบ้าน
พอได้ยินว่าซื่อจื่อเฟยท้องแล้ว พ่อบ้านดีใจน้ำตาไหลพราก ตื่นเต้นนัก คว้ามือหลิงเฟิงมาเขย่า “เจ้าพูดจริงรึ ซื่อจื่อเฟยท้องแล้วจริงรึ?”
“จริงๆ ซื่อจื่อกำชับให้เรื่องนี้เป็นความลับ มีแค่ท่านรู้คนเดียวก็พอ ซื่อจื่อกลัวว่าจะมีคนคิดร้ายต่อซื่อจื่อเฟย อาหารของซื่อจื่อเฟยต้องรสอ่อนเป็นหลัก อย่างอื่นเหมือนเดิมก็พอแล้ว!” หลิงเฟิงกำชับ
“ทำตามที่ซื่อจื่อสั่งให้ดี คราวนี้ฮูหยินและนายท่านคงเป็นสุขในปรโลกแล้ว!” พ่อบ้านตื่นเต้นยิ่งนัก
รั่วจิ่งได้ยินว่าพวกซื่อจื่อกลับมาแล้ว รีบกลับมาอย่างตื่นเต้น พอเข้าเรือนมาก็เห็นภาพนี้เข้า เขาตกใจนัก “สวรรค์ พ่อบ้านท่านกับหลิงเฟิงเป็นคู่กัน?”
หลิงเฟิงตวัดสายตาฟาดฟันไป พ่อบ้านรีบปล่อยมือหลิงเฟิงทันที “อย่าพูดซี้ซั้วนะ ข้าไม่ได้เจอหลิงเฟิงนานเลยคิดถึงเขาเท่านั้นเอง”
“ต่อให้คิดถึง ก็ไม่ต้องตื่นเต้นเพียงนี้กระมัง เมื่อก่อนตอนข้าออกไปทำภารกิจไม่เห็นท่านคิดถึงข้าขนาดนี้เลย” รั่วจิ่งบ่น
“มีอะไรควรทำก็ไปทำไป” พ่อบ้านรีบให้คนไปเตรียมอาหาร และยังจับตาดูเองด้วย
“ผิดปกติละ เจ้ากับพ่อบ้านมีเรื่องปิดบังข้าอยู่” รั่วจิ่งมองมา
หลิงเฟิงพูดเสียงต่ำออกมาคำหนึ่ง รั่วจิ่งหวีดร้องด้วยความยินดี กระโดดกอดหลิงเฟิงทันที หลงเอ้อร์ที่เดินเข้ามาทำหน้ารังเกียจ
เมื่อครู่ยังบ่นพ่อบ้านอยู่เลย ตนเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันล่ะน่า
ในห้อง
จวินหย่วนโยววางหยุนถิงลงบนเตียง ห่มผ้าห่มให้นาง “รถม้าเอนเอียงมาตลอดทาง ถิงเอ๋อร์แทบไม่ได้พักผ่อนเลย อยากกินอะไร ข้าจะให้พ่อบ้านไปเตรียม”
หยุนถิงยื่นมือกอดคอจวินหย่วนโยว “ไม่ต้องหรอกซื่อจื่อ ระหว่างทางท่านทั้งเหน็ดเหนื่อยเดินทางและยังดูแลข้าอีก ต้องเหนื่อยมากกว่าแน่ ข้าอยากนอนกับท่าน ไม่มีท่านนอนด้วยข้านอนไม่หลับ”
คำพูดเดียวทำให้หัวใจของจวินหย่วนโยวอบอุ่นนัก
“ได้ พวกเรานอนด้วยกัน”
จวินหย่วนโยวถอดเสื้อนอกออก จากนั้นเอนตัวลงนอนข้างหยุนถิง มือใหญ่ยื่นมา หยุนถิงรีบเอนหัวพิงไปทันที พิงไหล่จวินหย่วนโยว
“นอนเถอะ!” จวินหย่วนโยวก้มหน้าจุมพิตที่หน้าผากหยุนถิง
รับรู้ได้ถึงริมฝีปากอบอุ่นของจวินหย่วนโยว รวมถึงการกระทำที่อ่อนโยนของเขา หัวใจของหยุนถิงตื่นเต้นยินดี อบอุ่นยิ่งนัก
ระหว่างทางกลับมา จวินหย่วนโยวอดทนไม่แตะต้องนางเลย กลัวว่านางจะเหน็ดเหนื่อยเพราะพักผ่อนไม่พอ ตอนนี้กลับมาถึงบ้านตนเองแล้ว อีกทั้งยังมีสาวงามในอ้อมแขน จวินหย่วนโยวมีหรือจะอดใจไหว
หยุนถิงรู้สึกได้ว่า ซื่อจื่อเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นใช้แรงมากขึ้น เธออยากจะหยุดเขา แต่ก็รู้ว่าซื่อจื่ออดทนมานานแล้ว ต้องอึดอัดมากแน่
ยังไม่รอเธอออกเสียง ก็โดนจวินหย่วนโยวจูบปิดปาก หลงอยู่ในวังวนความอ่อนโยนของเขาจนลืมตัว
ห้องที่กว้างใหญ่ เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนักหน่วงของคนสองคน
ถึงเวลาสำคัญ จวินหย่วนอดกลั้นไหวในที่สุด ถึงจะไม่มีประสบการณ์ แต่เขาเคยได้ยินท่านลั่วบอกว่า สตรียามท้อง ช่วงสามเดือนแรกจะมีสัมพันธ์มิได้ มิเช่นนั้นจะไม่ดีกับลูก
ผ่านไปอยู่นาน จวินหย่วนโยวถึงจบการจูบครั้งนี้ “นอนเถอะ ข้าอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเจ้า”
หยุนถิงหอบหายใจคำโต ใบหน้างดงามแดงเรื่อขวยเขิน เหมือนขนมหวานที่รสชาติอร่อยยิ่ง ทำเอาจวินหย่วนโยวคันคะเยอหัวใจนัก แต่ก็ทำไม่ได้ มันช่างทรมานคนนัก
เขาหันหน้าไปทางอื่นทันที หากมองหยุนถิงต่อไป เขากลัวว่าตนเองจะทนไม่ไหว
หยุนถิงเห็นเขาโดนทรมานจนเป็นแบบนี้ ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ซื่อจื่อ น่ากลัวว่าท่านจะต้องทนไม่ใช่แค่คืนนี้เท่านั้น ต้องทนไปอีกหลายเดือนเลยนะ”
“เพื่อลูก ข้าทำได้ ตอนนี้เจ้ากับลูกสำคัญที่สุด” น้ำเสียงน่าฟังของจวินหย่วนโยวลอยมา
หยุนถิงซาบซึ้งนัก “ข้ารู้ว่า ซื่อจื่อของข้าดีที่สุดเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว ชีวิตนี้ข้าจะดีกับเจ้าเท่านั้น รีบนอนเถอะ พักผ่อนให้ดี!”
“ตกลง!” อาจเพราะไม่ได้พักผ่อนระหว่างทางให้ดี ไม่นานหยุนถิงก็หลับไป
จวินหย่วนโยวฟังเสียงหายใจแผ่วเบาของนาง ก็ลืมตาขึ้น มองดูใบหน้าแน่งน้อยงดงามนั้น แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่
สายตาเลยไปจับจ้องที่ท้องของหยุนถิง จวินหย่วนโยวยื่นมือออกไปวางลงบนท้องหยุนถิงแผ่วเบา
แต่ไม่กล้าใช้แรงมาก แค่วางแผ่วเบาอยู่อย่างนั้น
ในนี้คือลูกของพวกเขา เป็นลูกของเขากับถิงเอ๋อร์
พอคิดว่าเด็กกำลังเติบโตอยู่ในท้อง แววตาจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม