จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 434 ซื่อจื่อ อันที่จริงข้าจะช่วยถูหลังให้ท่านนะ
พอคำนี้ออกมา จวินหย่วนโยวหันไปเหล่มองหยุนถิงอย่างลึกซึ้ง “ถิงเอ๋อร์ นี่เจ้าจะทรมานข้ารึ?”
เห็นท่าทางน่าสงสารราวกับสตรีตัวน้อย หยุนถิง หลุดขำออกมา “ฮะฮะ ซื่อจื่อข้าจะทนทรมานท่านได้ยังไง ข้าหวังดีนะ”
จวินหย่วนโยวเบ้ปาก “เจ้าพักผ่อนให้ดี ข้าอาบเองได้”
“ก็ได้”
หยุนถิงไม่ได้ยืนกรานต่อ และนั่งกินเกาลัดต่อไป
จวินหย่วนโยวหมุนตัวกลับห้องไปอาบน้ำ นิ้วมือหยุนถิงเคาะที่วางแขนของเก้าอี้เบาๆ “ม่อเซิงระยะนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“กลับมาถึงจวนซื่อจื่อแล้ว เด็กนั่นกำลังพูดคุยกับพ่อครัวหลิวในห้องครัว ถึงจะอืออืออาอาลำบากหน่อย แต่เขาตั้งใจเรียนมาก
พ่อครัวหลิวเสียลูกไปแต่ยังหนุ่ม ภรรยาก็หนีตามคนอื่นไป หลายปีมานี้ไม่ได้ไปตามหาและอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เขาได้ยินเรื่องชีวิตของม่อเซิงแล้วปวดใจนัก เลยดูแลเอาใจใส่เขาอย่างมาก” หลงเอ้อร์ตอบ
“งั้นก็ดี เด็กนั่นเจออะไรมาเยอะเกินไปละ เขาให้ความสำคัญกับโอกาสตอนนี้ยิ่งกว่าใคร บอกห้องครัวนะ เขาอยากกินเท่าไหร่ก็กินเท่านั้น ไม่ต้องยุ่ง” หยุนถิงบอก
“ขอรับ”
คนรับใช้พาหยุนซูและหยุนหลีเข้ามา “พี่ใหญ่ ข้ากับพี่หญิงสามมาเยี่ยมท่าน พวกเราหาเงินได้มากมายจากรถเข็นของกินในเทศกาลเก็บเกี่ยว พวกเราตั้งใจมารายงานบัญชีกับท่านนะ” หยุนหลีพูดออกมาตรงๆ
หยุนถิงรับมา ไม่ได้เปิดดู แต่กลับมองทั้งสองคน “ข้าเคยบอกแล้วไง รถเข็นของกินสองคันนั้นยกให้พวกเจ้าเลย หาเงินได้เท่าไหร่พวกเจ้าตัดสินใจได้เลยว่าจะใช้อย่างไร ไม่ต้องมารายงานข้า หากไม่รู้จะใช้ทำอะไรก็เก็บไว้ เก็บไว้เป็นสินติดตัวเจ้าสาวของพวกเจ้าในภายภาคหน้า”
หยุนซูหน้าแดง “พี่ใหญ่ ท่านเย้าพวกเรา ข้าแค่อยากเรียนทำการค้ากับพี่ใหญ่ ดูแลท่านแม่ให้ดี เรื่องนี้ไม่คิดแล้วล่ะ”
“พี่ใหญ่ ข้าจะออกสู้ศึกสงครามเหมือนกับโม่หลาน ข้าไม่อยากแต่งงานวิ่งวนรอบตัวลูกๆกับสามีดอก นั่นมิใช่สิ่งที่ข้าต้องการ” หยุนหลีก็บอกเช่นกัน
หยุนถิงหัวเราะแหะๆ “พวกเจ้าสองคนนี้น้า มีอุดมการณ์เป็นเรื่องดี รอพวกเจ้าได้เจอคนผู้นั้นที่อยากจะอยู่คู่กันไปตลอดชีวิต ก็จะไม่พูดเช่นนี้แล้วล่ะ”
“เหมือนท่านกับพี่เขยซื่อจื่อรึ พี่ใหญ่ ข้าเคยคิดแล้ว ต่อไปจะหาผู้ชายที่รักใคร่ข้าเพียงผู้เดียวอย่างพี่เขยซื่อจื่อ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ยอมให้ตนเองอ่อนข้อเด็ดขาด” หยุนหลีตอบ
“ความคิดนี้ดี”
“พี่ใหญ่ อีกห้าวันจะเป็นวันแต่งงานของคุณหนูฉินและจ้าวเคอ ข้าอยากถามพี่ใหญ่ว่า พวกเรามอบของขวัญอะไรถึงจะเหมาะสม?” หยุนซูถาม
หยุนถิงถึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนเธอกับจวินหย่วนโยวกลับมา พ่อบ้านก็พูดเรื่องนี้ เพียงแต่ตอนนั้นหยุนถิงยุ่งมากจนลืมไปเลย
“ไม่ต้องราคาแพงมาก สำคัญที่ความรู้สึก อันที่จริงพวกเจ้าไปก็ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพวกเขาแล้ว” หยุนถิงตอบ
“ข้าเข้าใจแล้ว”
“พวกเจ้าสองคนฝึกฝนมานานขนาดนี้แล้ว ก็สมควรจะเผชิญหน้าเรื่องต่างๆด้วยตนเองได้แล้ว ข้าคิดดูนะ พวกเจ้าคนละร้าน ซูเอ๋อร์เปิดร้านเนื้อย่าง ส่วนหยุนหลีเปิดร้านอาวุธ จะสามารถพัฒนาให้ใหญ่โตหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของพวกเจ้าแล้ว” หยุนถิงเสนอ
หยุนซีตกใจมาก “พี่ใหญ่ ท่านดีเกินไปแล้ว งั้นข้าก็สามารถเปลี่ยนอาวุธได้ทุกวันใช่หรือไม่”
“พี่ใหญ่ ร้านเนื้อย่างคืออะไร?” หยุนซูพูดอย่างไม่เข้าใจ
หยุนถิงอธิบายอย่างง่ายๆให้พวกนางฟัง และพูดถึงเรื่องการตกแต่งร้าน และสิ่งที่ต้องเตรียม หยุนซูและหยุนหลีฟังอย่างตั้งใจ และรีบไปจัดเตรียม
เรือนที่กว้างใหญ่พลันเงียบลงอีกครั้ง หยุนถิงเหล่มองห้องซื่อจื่อ ตอนนี้ซื่อจื่อน่าจะแช่น้ำไปพอประมาณแล้ว หยุนถิงลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้อง
หลิงเฟิงที่กำลังจะเข้าไปพอเห็นซื่อจื่อเฟย ก็ถอยไปข้างๆอย่างรวดเร็ว
ประตูห้องเปิดออก จวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านในหันหลังให้ประตู เขาคิดว่าหลิงเฟิงเข้ามาแล้ว
“ช่วยถูหลังให้ข้า!”
หยุนถิงไม่ได้พูดอะไร ก้าวเท้ายาวเข้าไป
จวินหย่วนโยวในตอนนี้แช่ตัวอยู่ในถังอาบน้ำ ไหล่และหน้าอกโผล่อยู่เหนือน้ำ ไอน้ำร้อนๆพวยพุ่ง ส่งผลให้ผิวเขายิ่งขาวเนียนมากขึ้น
รูปร่างของเขาดีมาก ผิวสีเหลืองอ่อนดูแน่นตึงมีพลัง กล้ามเนื้อแน่น โดยเฉพาะตอนนี้บนไหล่ยังมีหยดน้ำเกาะ ทั้งแน่นและเซ็กซี่ ทำเอาหยุนถิงหน้าแดงขึ้นมาทันที
เธอหยิบผ้าจากข้างๆ ยื่นมือไปจะถูหลังให้ซื่อจื่อ
เพียงแต่หุ่นซื่อจื่อดีมากเกินไป ผิวหยั่งกับส่องแสงได้ หยุนถิงหายใจติดขัดเลยทีเดียว
พอคิดถึงก่อนหน้านี้ที่หมอนี่ทรมานเธออย่างบ้าคลั่ง มือหยุนถิงเหงื่อออกเลยทีเดียว
นิ้วมือขาวเนียนของเธอยื่นไปหาไหล่ของจวินหย่วนโยว
เรียบเนียนยืดหยุ่นเสียยิ่งกว่าผิวผู้หญิงเสียอีก เหมือนไข่ไก่ที่ปอกเปลือกแล้ว
สัมผัสนี้ทำให้หยุนถิงอดถอนหายใจไม่ได้ จากนั้นยิ่งยื่นมือไปลูบไล้อย่างใจกล้า
ส่วนจวินหย่วนโยวที่กำลังแช่น้ำนั้นหลับตาแน่น คิ้วเขาขมวดน้อยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ขยับ ยอมให้หยุนถิงลูบไล้ไหล่ตนไป
มือนังหนูนี่อ่อนนุ่มไร้กระดูก ราวกับงูตัวเล็ก ตวัดรัดเขา ทำให้จวินหย่วนโยวพลันคันคะเยอหัวใจ
จวินหย่วนโยวอยากจะดูสิว่า หยุนถิงคิดจะทำอะไรกันแน่
จากนั้นก็รู้สึกได้ว่า มือเล็กนั้นลูบไล้มั่วไปทั่ว เหมือนรู้สึกยังไม่พอ มือนั้นลูบไปที่หน้าอกเขา และยังแกล้งนวยนาดอีก
จวินหย่วนโยวสูดหายใจเฮือก นังหนูยี่จงใจมาทดสอบความอดทนของตนแน่ๆ
หยุนถิงเล่นเพลิน ลูบไล้หน้าอกและไหล่ของจวินหย่วนโยว นวยนาดไปมา ต่อมารู้สึกว่าอยู่ด้านหลังไม่สนุกแล้ว เลยเคลื่อนตัวไปด้านหน้าของจวินหย่วนโยว ยื่นมือจะไปลูบหน้าอกจวินหย่วนโยว
สุดท้ายโดนมือใหญ่คว้าหมับไว้ “นังหนู เล่นพอหรือยัง?”
เห็นจวินหย่วนโยวที่จู่ๆก็ลืมตาขึ้น หยุนถิงตกใจนัก แต๊ะอั๋งซื่อจื่อปแล้วยังโดนจับได้คาหนังคาเขาอีก กระดากอายนัก อยากจะดึงมือกลับก็ไม่ทันแล้ว
“ซื่อจื่อ อันที่จริงข้าอยากช่วยถูหลังให้ท่านนะ ด้านหลังเช็ดเสร็จแล้ว ดังนั้นข้าเลยมาเช็ดด้านหน้า ไม่รู้ว่าซื่อจื่อท่านพอใจไหม?” หยุนถิงหาข้ออ้าง
“พอใจ ข้าพอใจมาก” จวินหย่วนโยวออกแรงดึง ดึงหยุนถิงเข้าใกล้ถังอาบน้ำของตน แน่นอนว่าอุ้มหยุนถิงไว้อย่างระมัดระวังมาก
จู่ๆก็โดนอุ้มเข้าถังอาบน้ำ เข้าสู่อ้อมกอดจวินหย่วนโยว สบตาดำขลับทุ้มลึกดุจทะเลแล้ว หยุนถิงหายใจติดขัด ใจเต้นแรง
น้ำอุ่นร้อน หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเอนกายแนบกัน ถึงจะมีเสื้อผ้าขวางกั้น แต่เนื้อผ้าเบาบางนั้นสกัดอุณหภูมิอุ่นร้อนในกายคนทั้งคู่ไม่ได้เลย
จวินหย่วนโยวที่อดกลั้นอยู่แล้ว พลันมีหยุนถิงในอ้อมกอด ท้องน้อยเริ่มแข็งเกร็ง เลือดลมในตัวไหลพล่าน ทำให้เขาหอบหายใจขึ้นหลายส่วน
อุณหภูมิร้อนทำให้หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงขึ้น
สองสายตาประสานกัน มองดูใบหน้างดงามเย้ายวนนั่น จวินหย่วนโยวไหนเลยจะทนไหวอีก เขาก้มหน้าลงจุมพิตริมฝีปากบางของหยุนถิง
หยุนถิงชะงักค้าง แต่ไม่ได้ผลักซื่อจื่อออก เธอไม่สามารถปฏิเสธใบหน้าหล่อเหลาเย็นชานี้ได้ที่สุดแล้ว ตัวอ่อนยวบราวกับแมวน้อยตัวหนึ่ง เอนพิงตัวจวินหย่วนโยว ตอบสนองจูบของเขา
ในห้องที่กว้างใหญ่ ทั้งสองคนแช่ถังอาบน้ำเดียวกัน จุมพิตประคองกอดกัน ช่างอบอุ่นงดงามนัก