บทที่ 480 ไข่ปลาผัดน้ำแดง
บทที่ 480 ไข่ปลาผัดน้ำแดง
เป็นเรื่องยากที่ผู้หญิงเหล่านี้จะลืมความสงสัยก่อนหน้านี้ แม้พวกนางจะทำเหมือนไม่สนใจและทำดีกับกู้ซินเถา เมื่อกู้ซินเถาเห็นว่าคนเหล่านี้อยู่เคียงข้างนาง นางจึงสบายใจ
แต่กู้ซินเถาไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ยังคงอยู่ข้างนาง หลังจากเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นในบ้านของพวกนาง แต่ผู้หญิงเหล่านั้นยังคงประจบประแจงตนเอง เหตุผลคืออะไรกัน?
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานเข้าไปในร้านจิ่นฝู นางก็ได้คำนวณบัญชีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นางต้องการมอบให้หลี่ฝาน แต่นางไม่พบเขาที่ห้องรับรอง หลังจากกู้เสี่ยวหวานสอบถาม จึงได้รู้ว่าเขาไปที่ห้องครัว
กู้เสี่ยวหวานจึงลงไปชั้นล่างและเข้าไปในห้องครัวหลังร้านก็พลันเห็นว่าใบหน้าของหลี่ฝานไม่น่าดูเล็กน้อยราวกับว่าเขามีบางอย่างอยู่ในใจ!
กู้เสี่ยวหวานรีบก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ท่านลุงหลี่ เกิดอะไรขึ้นกับท่าน ทำไมจึงดูเศร้าเช่นนั้น?”
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาสำหรับอาหารค่ำและไม่มีใครอยู่ในครัว มีเพียงหลี่ฝานเท่านั้นที่มองดูด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อ
เมื่อเห็นว่าเป็นกู้เสี่ยวหวาน หลี่ฝาถอนหายใจและพูดว่า “โอ้ ปลาตัวนี้ มีไข่ปลาอยู่ข้างในเยอะเช่นนี้ได้อย่างไร!”
กู้เสี่ยวหวานมองไปตามสายตาของหลี่ฝานและยิ้มออกมา “ตอนนี้เป็นเดือนสาม หญ้ากำลังเติบโตและนกกระจิบกำลังบิน และปลาก็อวบอ้วน เป็นเวลาที่ดีที่จะผสมพันธุ์ แน่นอนว่าไข่ปลาจึงมีมาก”
หลี่ฝานพยักหน้า แต่ใบหน้าของเขายังคงไม่มีความสุข คิ้วขมวดมุ่น
เมื่อเห็นหลี่ฝานจ้องมองไข่ปลา กู้เสี่ยวหวานก็งงเล็กน้อยและเอ่ยถามว่า “ท่านลุงหลี่ ทำไมไข่ปลาพวกนี้ถึงถูกส่งมาที่นี่ล่ะ?”
หลี่ฝานถอนหายใจยาวและกล่าวว่า “เฮ้อ ปลาทั้งหมดที่ส่งมาวันนี้ล้วนมีไข่ เป็นครั้งแรกที่พ่อครัวนำปลาที่มีไข่มาทำอาหาร แต่หลังจากที่ลูกค้าทานเข้าไปก็รีบคืนอาหารจานนั้นทันที!”
“ต่อมาเขาก็ตะโกนขึ้นในห้องโถง และลูกค้าทุกคนที่สั่งอาหารจานนี้ก็คืนอาหารกลับมาทั้งหมด!” หลี่ฝานรู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย ในตอนแรก ปลาในมือของกู้เสี่ยวหวานกลายเป็นอาหารจานเด่นของร้านจิ่นฝู แต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมีไข่ปลา ทุกคนจึงไม่กินมัน
กู้เสี่ยวหวานอยากรู้อยากเห็นจึงเอ่ยถามว่า “ทำไมทุกคนถึงคืนอาหารจานนี้มาล่ะ?”
“ข้าได้ยินคนที่ตะโกนในร้านบอกว่าไข่ปลามีกลิ่นคาวมาก มันเละและรสชาติแย่! ข้าได้ชิมแล้ว รสชาติแย่มาก มีกลิ่นเหม็นคาวมาก และยังเละอีก!” หลี่ฝานพูดอย่างหมดหนทาง
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานฟังคำอธิบายของหลี่ฝาน นางก็ยิ้มออกมา “ท่านลุงหลี่ นั่นเป็นเพราะว่าปลาที่พ่อครัวทำนั้นปรุงสุกแค่ภายนอก แต่ไข่ภายในยังไม่สุก ดังนั้นเมื่อกินเข้าไป มันถึงเละและมีกลิ่นคาวมาก! ถ้าเป็นไข่ปลาที่ปรุงสุก เมื่อกินเข้าไปก็ควรจะแห้งและแยกออกมาทีละชิ้น!”
“จริงหรือ?” เมื่อหลี่ฝานได้ยินสิ่งนี้ เขาก็เลิกคิ้วขึ้นมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “เจ้ารู้วิธีทำอาหารจานนี้หรือไม่?”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “อืม ถ้าลุงไม่เชื่อ ข้าจะผัดให้ท่านกิน! และเราไม่จำเป็นต้องปรุงตัวปลาด้วย!”
“แล้วจะทำอาหารอย่างไร?” หลี่ฝานเห็นกู้เสี่ยวหวานบอกว่าจะทำอาหารก็ลงมือทำความสะอาดไข่ปลา
“ข้าจะทำไข่ปลาผัดน้ำแดงให้ท่านชิมเดี๋ยวนี้!” กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเบา ๆ “ไข่ปลานี้เป็นสิ่งที่ดี มันมีคุณค่าทางโภชนาการ โดยเฉพาะสำหรับสตรีมีครรภ์ เมื่อกินสิ่งนี้จะดีต่อทารกในครรภ์”
เมื่อหลี่ฝานได้ยินเรื่องนี้ เขาก็พับแขนเสื้อขึ้นอย่างตื่นเต้น “ดี ๆ ข้าก็จะช่วยด้วย!”
กู้เสี่ยวหวานและหลี่ฝานเข้าไปในครัวอีกครั้ง หาเตาแล้วจุดไฟ หลี่ฝานลุกขึ้นยืนอีกครั้งและเฝ้าดูกู้เสี่ยวหวานที่กำลังยุ่ง
กู้เสี่ยวหวานหั่นพริกหลายสี แดงบ้าง เขียวบ้าง หั่นเป็นชิ้น จากนั้นจึงหั่นขิง
หลังจากที่ตั้งหม้อให้ร้อนแล้วก็เทน้ำมันลงไป เมื่อน้ำมันร้อน กู้เสี่ยวหวานก็เทไข่ปลาทั้งหมดลงในหม้อแล้วเริ่มผัด
เมื่อไข่ปลาเริ่มสุกได้ที่จนเป็นสีน้ำตาลทอง กู้เสี่ยวหวานก็เทน้ำลงไป ปิดฝาหม้อและต้มไปอีกสักพัก
ไข่ปลามีขนาดใหญ่ เมื่อครู่กู้เสี่ยวหวานใช้ตะหลิวกดให้มันแตกเล็กน้อย ถ้าไข่ปลาไม่สุก รสชาติจะไม่อร่อย เมื่อน้ำในหม้อเดือด กู้เสี่ยวหวานก็ตักไข่ปลาใส่จาน หลี่ฝานเห็นอาหารในจานมีสีเหลืองทอง กลิ่นหอมชวนลิ้มลองของมันก็ลอยมาเตะจมูกของเขา
เขาคีบขึ้นมาและกัดกิน
หลังจากทานเข้าไป ตาของเขาเบิกขึ้น “ไม่เลว ๆ มันไม่เละและไม่มีกลิ่นคาวเลย! เมื่อกินเข้าไปมันร่วน อีกทั้งยังเผ็ดเล็กน้อย มันดีมากจริง ๆ!”
ในชีวิตก่อนหน้านี้ กู้เสี่ยวหวานชอบกินไข่ปลามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฤดูใบไม้ผลิ ตราบใดที่มันเป็นแม่ปลาก็จะมีไข่อยู่เต็มในท้องของมัน พ่อค้าบางคนจึงนำไข่ปลามาขาย
ในเวลานั้น แม่กู้จะซื้อไข่ปลาและนำกลับบ้านไปทำไข่ปลาผัดซอส ซึ่งกู้เสี่ยวหวานชื่นชอบมันเป็นอย่างมาก
นอกจากนี้ไข่ปลายังมีโปรตีนสูงและอุดมไปด้วยสารอาหาร ร่างกายของกู้เสี่ยวหวานจึงเติบโตอย่างแข็งแรง เพราะกินสิ่งนี้ดีต่อร่างกาย!
กู้เสี่ยวหวานเลิกคิ้ว เมื่อคิดว่าหากกินไข่ปลาแล้วร่างกายจะเติบโตอย่างแข็งแรง ดูเหมือนว่าในช่วงเวลานี้ นางจะต้องไปที่ภูเขาเพื่อจับปลากลับมา และทำไข่ปลาผัดน้ำแดงให้ทุกคนกิน!
นี่เป็นอาหารอันโอชะที่หากินยาก
หลี่ฝานกินไปเกือบครึ่งจานแล้ว คิ้วที่เศร้าสร้อยของเขาหายไปแล้ว และตอนนี้เขากำลังยิ้ม
“เสี่ยวหวาน วิธีของเจ้าดีมาก! ปลาสามารถแยกขายได้ ไข่ปลานี้เดิมเป็นของเสีย แต่เมื่ออยู่ในมือของเจ้า มันกลับกลายเป็นอาหารอร่อย คืนนี้ข้าจะยกอาหารจานนี้ไปขาย คราวหน้าเมื่อเจ้ามา ผลงานของร้านเราก็จะก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น” หลี่ฝานถูมือของเขาพร้อมกันอย่างตื่นเต้น
กู้เสี่ยวหวานยิ้มและพูดว่า “ท่านลุงหลี่ ไข่ปลานี้พบได้บ่อยที่สุดในฤดูใบไม้ผลิ หากในฤดูกาลอื่น ไข่ปลานี้จะหายากมาก เช่นนั้นข้าขอแนะนำให้ท่านขายอาหารตามฤดูกาลในราคาที่สูงขึ้นจะดีกว่า อาหารจานนี้มีคุณค่าทางโภชนาการสูง แถมดีต่อร่างกาย เมื่อสตรีมีครรภ์กินเข้าไปจะดีต่อทารกในครรภ์มาก ท่านวางใจได้ แค่ท่านพูดออกไป เกรงว่าพรุ่งนี้สตรีมีครรภ์ทุกคนในเมืองหลิวเจียจะแออัดในร้านจิ่นฝูจนพังแน่”
หลี่ฝานพยักหน้าทันทีหลังจากได้ยินเรื่องนี้ เขายิ้มจนเห็นร่องรอยแห่งวัย “วิธีที่ดี วิธีที่ดี!”
หลี่ฝานตื่นเต้นมาก “เสี่ยวหวาน หากในอนาคต ตราบใดเท่าที่เจ้าออกความคิด ข้าจะมีค่าตอบแทนเป็นกำไรร้อยละหนึ่งของทุกจานแก่เจ้า เจ้าคิดว่าอย่างไร?”
ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานได้ยิน ค่าตอบแทนเป็นกำไรร้อยละหนึ่งของทุกจาน ซึ่งเป็นเงินจำนวนมาก!
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “ท่านลุงหลี่ นี่…”