บทที่ 516 ใครวางยาเจ้า!?
บทที่ 516 ใครวางยาเจ้า!?
จี้เสี่ยวซีจับมือซูอันและพาวิ่งไปที่ห้องพักของเขา
ซูอันตกตะลึง เขาจะต้องมุ่งหน้าไปในทิศทางนั้นอย่างแน่นอนหากเป็นเจิ้งตานที่มาหาเขา
แต่ตอนนี้คนที่อยู่ข้างเขาคือจี้เสี่ยวซี ซึ่งนางย่อมไม่มีความคิดไปในแนวทางเดียวกับเขาแน่นอน มันขัดกับธรรมชาติของนางโดยสิ้นเชิง!
“เสี่ยวซี เกิดอะไรขึ้น? ทำไมมือเจ้าร้อนขนาดนี้!” ตามปกติแล้วมือของนางให้ความรู้สึกนุ่มนวลและอ่อนโยนต่อซูอัน แต่ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง อุณหภูมิร่างกายของนางสูงเกินไป
“ไปที่ห้องท่านก่อน!” จี้เสี่ยวซีเม้มปากและวิ่งต่อไป
ทันใดนั้น ร่างกายของนางก็สั่นสะท้าน และนางก็หยุดวิ่ง ขาของนางหนีบเข้าหากัน และดูเหมือนนางจะไม่สามารถขยับได้อีก
“ข้าจะพาเจ้าไปเอง” ซูอันสังเกตเห็นการแสดงออกที่ขัดแย้งของนางและคาดเดาว่านางอาจต้องการใช้ห้องน้ำ นางเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งอย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้นนางน่าจะรู้สึกไม่สบายใจที่จะพูดออกมาดัง ๆ
เขามองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา แล้วเขาก็อุ้มนาง
จี้เสี่ยวซีนั้นตัวเล็กและมีน้ำหนักเบา ร่างของนางนุ่มนิ่มอย่างไม่น่าเชื่อในอ้อมแขนของเขา
“ย…อย่าแตะต้องตัวข้า…” จี้เสี่ยวซีร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก น่าเสียดายที่ซูอันอุ้มนางมาไว้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนที่นางจะจบประโยค
“เป็นอะไรไป?” เขารู้สึกว่าร่างกายของหญิงสาวสั่นสะท้าน
“ข้าไม่เป็นไร พาข้าไปที่ห้องท่านได้หรือไม่?” จี้เสี่ยวซีซุกหน้ากับอกเขา ซ่อนสีหน้าเอาไว้
ความคิดฉับพลันแวบเข้ามาในจิตใจของซูอัน สีหน้าและปฏิกิริยาของนางดูค่อนข้างคุ้นเคย! ทั้งเสวี่ยเอ๋อร์และเจิ้งตานก็เคยมีท่าทีที่คล้ายกันมาก่อน
หรือว่า…ยาปลุกกำหนัดอีกแล้ว!? ซูอันปฏิเสธความคิดนี้ทันที จี้เสี่ยวซีเติบโตขึ้นมาภายใต้การดูแลของจี้เติ้งถู ใครจะสามารถวางยาพิษนางได้?
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านพัก ซูอันสงสัยว่าเขาจะช่วยนางได้อย่างไรโดยไม่ทำร้ายความภูมิใจของนาง หรือนางอาจจะ…
จี้เสี่ยวซีพูดขัดความคิดของเขา “พี่ใหญ่อาซู ท่านช่วยเตรียมอ่างน้ำให้ข้าหน่อยได้ไหม? ข้าต้องการน้ำเย็น”
สถาบันจันทร์กระจ่างมีปรมาจารย์ด้านอักขระหลายคนที่ศึกษาเกี่ยวกับอักขระสำหรับเสริมสร้างคุณภาพชีวิตของผู้คน ที่พักของเหล่าอาจารย์ในสถาบันเป็นแห่งแรกที่ได้รับประโยชน์จากความก้าวหน้าต่าง ๆ จากการทดลอง บ้านพักแต่ละหลังจึงมีห้องน้ำในตัว มีน้ำอุ่นให้ใช้ตลอดเวลา ตลอดจนสิ่งอำนวยความสะดวกคล้ายกับเกสต์เฮาส์ในโลกก่อนของเขา
“อาบน้ำ?” การแสดงออกของซูอันเริ่มแปลกประหลาด จากความเข้าใจของเขา ผู้หญิงคนไหนจะมาอาบน้ำที่บ้านของผู้ชายก็ต่อเมื่อ…
นางมาที่นี่เพื่อยั่วยวนข้างั้นเหรอ?
เขารีบปรับความคิดของตัวเอง จี้เสี่ยวซีไม่ใช่คนแบบนั้น แต่คำขอของนางแปลกเกินไปจริง ๆ “น้ำร้อนไม่ได้เหรอ?”
“ข้าไม่มีเวลาอธิบายแล้ว!” จี้เสี่ยวซีพยายามดิ้นจากอ้อมกอดของเขาและวิ่งไปที่ห้องน้ำ นางเทน้ำเย็นลงในอ่างอาบน้ำด้วยตัวนางเอง
นางมักจะไปเที่ยวเล่นที่บ้านพักของป้าน้อยลั่วฝูของนาง ดังนั้นนางจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับแผนผังของบ้านพักอาจารย์ที่ดูคล้าย ๆ กันหมดเป็นอย่างดี
นางจะไม่มาหาเขาถ้าป้าน้อยของนางอยู่ด้วยตอนนี้
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่…?” ซูอันพยายามถาม แต่นางดันเขาออกจากห้องน้ำ เขาได้ยินเสียงถอดเสื้อผ้า และเสียงคนลงไปแช่ในอ่างน้ำ
เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้น ซูอันจึงรีบถาม “เสี่ยวซี เจ้าไม่ได้ล้มใช่ไหม?”
ไม่มีการตอบสนองในตอนแรก ซูอันเกือบจะถึงขีดจำกัดของความอดทนแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรหุนหัน เสียงอ่อนแอของจี้เสี่ยวซี ดังขึ้นในที่สุด “ไม่…”
“เรียกข้าก็แล้วกันถ้าเจ้าต้องการอะไร!” ซูอันตะโกนเสียงดัง วันนี้นางทำตัวแปลก ๆ ซึ่งทำให้ชายหนุ่มกังวลจนไม่กล้าออกไปไหนไกล เขาเลยตัดสินใจคว้าเก้าอี้มานั่งข้างประตูเอาซะเลย
หลังจากนั้นไม่นาน เขาได้ยินเสียงอ่อนแอของจี้เสี่ยวซี อีกครั้ง “พี่ใหญ่อาซู…ท่านยังอยู่ไหม?”
“ข้าอยู่ตรงนี้!” ซูอันตอบกลับ หัวใจของชายหนุ่มเต้นผิดจังหวะ เสียงของนางฟังดูน่ารักกว่าปกติ
เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง “พี่ใหญ่อาซูเข้ามาได้ไหม?” ในที่สุดเขาก็ได้ยินนางพูด
ซูอันถึงกับสับสนอย่างมาก
ห๊ะ?
“ข้าคิดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดีสักเท่าไหร่” เขามองไปรอบ ๆ ตัวด้วยความตื่นตระหนกกลัวว่าจี้เติ้งถูจะซ่อนตัวอยู่ในมุมไหนสักแห่ง
“ข้ามีบางอย่าง… ข้าต้องการให้ท่านช่วย” เขาสัมผัสได้ถึงความลำบากใจและความทุกข์ในน้ำเสียงของนาง
“งั้น…ข้าเข้าไปก็ได้! แต่เจ้าอย่ากรีดร้องล่ะ ไม่อย่างนั้น อาจมีคนคิดว่าข้าทำอะไรไม่ดีกับเจ้าได้!” ซูอันพูดขณะที่เขาผลักประตูเปิดออก
ร่างกายของจี้เสี่ยวซีแช่อยู่ในอ่าง นางหันหลังให้กับเขา ร่างกายของนางโผล่ขึ้นจากน้ำในอ่างเพียงแค่เห็นคอและไหล่บางส่วนเท่านั้น นางดูเหมือนดอกบัวที่เพิ่งโผล่พ้นผิวน้ำ หรือลูกไก่ที่เพิ่งจิกเปลือกไข่ของมันออกมา
“พี่ใหญ่อาซู ท่านอยู่แค่ตรงนั้นได้ไหม?” จี้เสี่ยวซีพูดอย่างอ่อนแรง
ซูอันจ้องมองอย่างเข้าใจ ถ้าชายหนุ่มเข้าไปใกล้กว่านี้ เขาอาจจะเห็นหมดทุกอย่าง
“ก็ได้ ข้าไม่ขยับ” ซูอันยกมือขึ้น “ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? ทำไมตัวเจ้าถึงแดงไปหมดแบบนั้น”
เขายังตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“โยนสมุนไพรในกระเป๋าให้ข้าก่อน” จี้เสี่ยวซีเหล่มองไปทางเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้นางรีบร้อนที่จะถอดเสื้อผ้าออก
ซูอันทำหน้าแปลก ๆ เขาหยิบเสื้อผ้าของนางซึ่งยังอุ่นอยู่ ได้กลิ่นยา ผสมกับกลิ่นของหญิงสาว
ใบหน้าของจี้เสี่ยวซีก็ยิ่งแดงเมื่อนางเห็นเสื้อผ้าที่นางเพิ่งสวมใส่อยู่ในมือของผู้ชายคนหนึ่ง
จากนั้นตามคำแนะนำของนาง ซูอันโยนสมุนไพรลงไปในอ่าง
หลังจากนั้นไม่นาน จี้เสี่ยวซีก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ข…ขอบคุณพี่ใหญ่อาซู ข้า…ตอนนี้ข้าทุกข์ทรมานจากของสกปรกอย่าง…ยาปลุกกำหนัด”
ซูอันโกรธจัดทันที “ไอ้สารเลวตัวไหนวางยาพิษเจ้า!? ข้าจะไปฆ่ามัน!”
จี้เสี่ยวซีมองเขาด้วยแววตาแปลกประหลาด
ซูอันกระพริบตา เขาใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจสิ่งที่นางพยายามจะสื่อ “ข้าเนี่ยนะ? ไม่มีทาง!”
จี้เสี่ยวซีเม้มริมฝีปาก “มันคือขวดของเหลวที่ท่านเพิ่งให้ข้า ผลของยาแปลกมาก…มันดูคล้ายกับผลของพิษในตำนาน ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’”
“สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ!” ซูอันทำท่าตกใจ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เฉินเซวียนเก็บมันไว้อย่างระมัดระวัง! ถ้าเป็นข้า ข้าจะปกป้องมันอย่างระมัดระวังเช่นกัน!
จี้เสี่ยวซีตะลึงกับน้ำเสียงของเขา “หืม? พี่ใหญ่อาซู รู้เรื่องยานี้ด้วยเหรอ?”
“ข้าเคยได้ยินเรื่องมันมาก่อน” ซูอันหัวเราะแห้ง ๆ เขาไม่เพียงแค่ได้ยินเกี่ยวกับมัน เขาได้ลิ้มรสถึงผลกระทบของมันเป็นการส่วนตัวมาแล้ว!
เมื่อเจิ้งตานถูกวางยาพิษ เขาได้ทุ่มเททุกอย่างเพื่อกำจัดพิษออกจากร่างกายของนาง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้จี้เสี่ยวซีเป็นคนถูกวางยาพิษ…
ย่ามันเถอะ! อาจารย์ใหญ่สุดสวยและจี้เติ้งถู ทั้งคู่จะฆ่าข้าอย่างแน่นอน!
ช่างเถอะ ตอนนี้ข้าไม่สนเรื่องนั้นแล้ว ข้าไม่สามารถทนดูคนตายไปต่อหน้าได้ใช่ไหม?
ถ้าข้าไม่ลงนรกแล้วใครจะลง!
แต่ก่อนที่ซูอันจะก้าวเดินไปที่อ่าง ความคิดบางอย่างกระทบใจเขา “ข้าเห็นเจ้าลองชิมมันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผลของยาไม่ควรจะหนักหนาจริงไหม?” เขาถาม