บทที่ 517 ผู้ชายคนไหนในโลกจะทิ้งยาพรรค์นี้?
บทที่ 517 ผู้ชายคนไหนในโลกจะทิ้งยาพรรค์นี้?
จี้เสี่ยวซีน่าจะระวังตัวเองมากพอ และนางไม่น่าจะชิมมันเข้าไปเพิ่มอีกมากนักหลังจากที่แยกกับเขาไป แถมนางยังมีความต้านทานต่อพิษเหนือคนปกติเช่นกัน ว่าแต่ทำไมสภาพของนางตอนนี้ถึงดูร้ายแรงนัก?
หรือว่านางกำลังแสร้งทำอย่างนี้เพื่อทดสอบข้า?
เสียงของจี้เสี่ยวซีเต็มไปด้วยความอับอาย “ตอนแรกข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร ข้าก็เลยลองอีกสองสามอึก…”
นี่เป็นครั้งแรกที่ซูอันไว้วางใจขอความช่วยเหลือจากนาง และมันเป็นสิ่งที่เด็กสาวเชี่ยวชาญอีกต่างหาก นางคงจะอับอายมากถ้าไม่รู้ว่ายาในขวดนั่นเป็นยาชนิดใด นี่เป็นเหตุผลที่นางทุ่มเทหาคำตอบจนทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด
นอกจากนี้ นางก็มั่นใจว่าไม่มีพิษใดทำอันตรายนางได้ ใครจะคาดคิดกันว่าซูอันจะมอบยาปลุกกำหนัดให้นาง?
สีหน้าของนางดูแปลกไปเล็กน้อย “พี่ใหญ่อาซู ท่านให้ยาแบบนี้กับข้าโดยตั้งใจ…”
ซูอันเจ็บปวดขึ้นมาทันที “เจ้าคิดว่าพี่ใหญ่ของเจ้าเป็นคนที่น่าละอายและน่ารังเกียจขนาดนั้นจริง ๆ หรือไง?”
จี้เสี่ยวซียอมรับคำพูดของเขา “ข้าก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
ถ้าเด็กสาวคิดว่าซูอันเป็นคนชั่วร้ายแบบนั้น นางคงไม่มีทางไปหาเขาที่ห้องเรียนเพื่อขอให้เขาช่วยแบบนี้
“แล้วยังไงต่อดี? เจ้าล้างผลของพิษได้หรือไม่?” ซูอันรีบถาม
จี้เสี่ยวซีหลับตาและตรวจดูสภาพของตัวเองอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะส่ายหัวอย่างหดหู่ “ อุณหภูมิของน้ำไม่ต่ำพอ คงจะดีไม่น้อยถ้าตอนนี้ภรรยาของท่านอยู่ที่นี่ นางสามารถช่วยข้าเปลี่ยนน้ำให้เป็นน้ำแข็งได้”
“อันที่จริงข้าสามารถทำแบบนั้นได้เช่นกัน” ซูอันกล่าว
เมื่อได้ยินซูอันเอ่ยว่าสามารถเปลี่ยนน้ำให้เป็นน้ำแข็งได้เช่นกัน จี้เสี่ยวซี ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า “ถ..ถ้างั้นโปรดเปลี่ยนน้ำในอ่างนี้เป็นน้ำแข็งให้ข้าทีพี่อาซู”
จี้เสี่ยวซีรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสม แต่นางจำเป็นต้องระงับผลจากยาจริง ๆ โดยเร่งด่วน ไม่เช่นนั้นหากปล่อยให้ยาซึมเข้าสู่ร่างกาย ผลที่ตามมาอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
ซูอันพยักหน้า “ข้าจะหลับตาก็แล้วกัน” เขาเดินไปที่อ่างแล้วเอื้อมมือลงไปในน้ำทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่
ขณะนี้เคล็ดวิชากระบี่เกล็ดหิมะที่ฝึกยังไม่บรรลุถึงระดับที่สามารถสร้างน้ำแข็งจากระยะไกลได้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องจุ่มมือลงไปในน้ำด้วย
แต่โดยไม่คาดคิด ในขณะที่ซูอันมั่นใจว่าตัวเองสามารถจุ่มมือลงไปในอ่างโดยที่ไม่โดนเนื้อตัวจี้เสี่ยวซีแน่นอน แต่ในความเป็นจริงเขากลับเล็งพลาด ฝ่ามือของชายหนุ่มจึงไปแตะสิ่งที่นุ่มนิ่มแทนโดยบังเอิญ!
“พี่ใหญ่อาซู ได้โปรด…โปรดขยับมือของท่านไปข้าง ๆ หน่อย” เสียงของ จี้เสี่ยวซีแหบแห้งมาก
“ขอโทษ ๆ มันเป็นอุบัติเหตุ!” ซูอันรู้สึกอับอาย ตัวเองไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ! ถ้าเขาต้องการเอาเปรียบใครซักคนจริง ๆ เขาจะต้องทำอย่างเปิดเผย
ชายหนุ่มจะไม่ใช้อุบายเช่นนี้แน่นอน…!
จี้เสี่ยวซีแสดงอาการรับรู้ แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
ซูอันตั้งสมาธิและเริ่มโคจรพลังชี่ของตัวเองทำให้น้ำในอ่างเริ่มเย็นลง
ในตอนนี้เอง ฉู่ฮวนเจาก็วิ่งมาถึงบ้านพักของซูอัน ในมือของนางมีกุญแจที่นางได้รับมาจากซูอันก่อนหน้านี้
พี่เขยหน้าเหม็น เป็นความผิดของท่านที่ทำให้เมื่อคืนนี้ข้านอนไม่หลับ! ทีนี้แหละ ข้าจะนอนหลับชดเชยในบ้านของท่านอย่างสบายใจ!
คาบเรียนนี้ของนางน่าเบื่อมาก ดังนั้นฉู่ฮวนเจาจึงตัดสินใจโดดเรียน ตามที่นางเข้าใจ ขณะนี้ซูอันควรจะอยู่ในชั้นเรียน ดังนั้นคงไม่มีใครรู้ว่านางจะมาแอบงีบอยู่ที่นี่
ซูอันจดจ่ออยู่กับการส่งพลังชี่เข้าไปในอ่างจนไม่รับรู้เลยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา
ใบหน้าเล็ก ๆ ของจี้เสี่ยวซีนั้นแดงเหมือนแอปเปิ้ล นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลของยาหรือความลำบากใจของตัวเอง
แม้ซูอันจะหลับตา แต่นางก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนขนาดนี้
นางรู้สึกราวกับว่าถึงแม้มือของชายหนุ่มจะอยู่ห่างออกไป แต่นางกลับรู้สึกเหมือนว่ามันอยู่ใกล้ระยะปลายขน
จี้เสี่ยวซียกเรื่องอื่นขึ้นมาพูดเพื่อซ่อนความอับอายของนาง “พี่ใหญ่อาซู นี่เป็นเคล็ดกระบี่เกล็ดหิมะของคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่หรือเปล่า?”
ซูอันตอบ “ใช่”
“โอ้ คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ได้สอนทักษะที่นางใช้เพื่อปกป้องตระกูลของนางเองให้แก่ท่าน ดูเหมือนว่าพวกท่านสองคนจะสนิทกันมากทีเดียว” จี้เสี่ยวซีกล่าว การแสดงออกของนางดูซับซ้อน
“อันที่จริงความสัมพันธ์ของข้ากับนางค่อนข้างดี” ซูอันหัวเราะเสียงดัง “แต่ข้าไม่ใช่ผู้เรียนที่ดีสักเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นข้าคงสามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งจากระยะไกล ๆ ได้ไปแล้ว”
จี้เสี่ยวซีไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องไว้
เมื่อกลิ่นของหญิงสาวแพร่กระจายไปในอากาศ แม้แต่ซูอันก็รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดเล็กน้อย “เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?” เขาถามอย่างรวดเร็ว
จี้เสี่ยวซีพยักหน้า “ข้าเกือบจะหายดีแล้ว ผลของพิษจะหายไปในไม่ช้าหากรักษาน้ำไว้ที่อุณหภูมินี้”
ซูอันกล่าวด้วยความชื่นชม “เสี่ยวซี เจ้ายอดเยี่ยมจริง ๆ ข้าคิดว่าวิธีเดียวที่จะกำจัดผลของพิษ…เอ่อ…คือการทำความดีสิบแปดครั้ง…แต่เจ้าสามารถแก้ผลของมันได้อย่างง่ายดาย”
ใบหน้าของจี้เสี่ยวซีกลายเป็นสีแดง “อันที่จริงมันไม่ง่ายอย่างที่ท่านคิดหรอก แต่บังเอิญว่าร่างกายของข้ามีความต้านทานต่อพิษประเภทต่าง ๆ ในระดับหนึ่ง และข้าก็ไม่ได้กินพิษมากเกินไป บวกกับข้ากินยาสงบดวงใจไปก่อนแล้ว และเมื่อรวมกับน้ำเย็นในอ่างที่ผสมกับสมุนไพรชนิดต่าง ๆ อีกจำนวนมากพิษก็เลยถูกลบล้างได้…ว่าแต่พี่ใหญ่อาซู ทำไมท่านถึงมียาพิษนี้ได้?”
ซูอันรู้สึกอายเล็กน้อย “มันเป็นสิ่งที่ข้าได้มาจากศัตรูที่พ่ายแพ้ให้กับข้า ถ้าข้ารู้ตั้งแต่แรกว่ามันคือยาพิษอะไร ข้าคงจะโยนมันทิ้งไปแต่แรกแล้ว”
แน่นอนว่าในความคิดของชายหนุ่มขัดกับคำที่ตัวเองพูดโดยสิ้นเชิง ผู้ชายคนไหนในโลกที่ไม่ต้องการยาประเภทนี้!
เป็นการดีที่จะมีติดตัวไว้สักขวดแม้ว่าจะไม่ได้ใช้มันก็ตาม…
ซูอันก็นึกถึงอะไรบางอย่าง “จริงสิ เจ้าทิ้งขวดนั้นไปหรือเปล่า?”
จี้เสี่ยวซีส่ายหัว “ไม่ได้ทิ้ง แม้ว่ามันจะเป็นพิษเลวทราม แต่ก็ยังเป็นของพี่ใหญ่อาซู ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถทิ้งมันได้…ข้าจะเอาคืนให้ท่าน”
นางลุกขึ้นพลางหน้าแดงไปทั้งหน้า และพูดว่า “พี่ใหญ่อาซู ท่านห้ามลืมตานะ”
“เข้าใจแล้ว” ซูอันพยักหน้า อย่างไรก็ตาม รูปร่างของนางที่เขาเคยเห็นเมื่อตอนเจอกันครั้งแรกที่แม่น้ำปรากฏขึ้นในใจของเขาอย่างช่วยไม่ได้
จี้เสี่ยวซีเหยียดมือออกจากอ่าง เอื้อมไปหยิบกองเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ แต่ด้วยความที่นางเป็นคนตัวเล็ก จึงทำให้เอื้อมไม่ถึงพวกมัน
นางยืนเขย่งปลายเท้าเพื่อจะได้เอนตัวออกไปได้ไกลขึ้น
ถ้านางก้าวออกจากอ่าง นางจะเอื้อมมือไปถึงเสื้อผ้าได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม นางเป็นเด็กสาวขี้อายเกินกว่าจะทำสิ่งนี้ต่อหน้าผู้ชาย แม้ว่าอีกฝ่ายจะหลับตาอยู่ก็ตาม
ทันใดนั้นนางก็ลื่นไถล สูญเสียจุดศูนย์ถ่วงและหลุดออกนอกอ่าง
“อ๊ะ!” จี้เสี่ยวซีร้องออกมาโดยสัญชาตญาณ
ซูอันกระโดดเหยงด้วยความตกใจ เขาเอื้อมมือไปจับนางโดยไม่รู้ตัว
มือของเขาแตะถูกบางสิ่งที่นุ่มนิ่มและอบอุ่น ซูอันรู้ว่าตัวเองกำลังสัมผัสส่วนต่าง ๆ ของนางที่ไม่ควรสัมผัส เขาสามารถจินตนาการถึงฉากที่จี้เติ้งถูไล่ฆ่าเขาอย่างเอาเป็นเอาตายได้เลยในหัว