บทที่ 527 ปิดบังทั้งคู่
บทที่ 527 ปิดบังทั้งคู่
เนื่องจากแช่น้ำมาตลอด ร่างกายของเพ่ยเหมียนหมานจึงเปียกโชก และเสื้อผ้าของนางก็แนบชิดกับร่างกาย เผยให้เห็นรูปร่างอันสวยงามของนางเอง
ซูอันพยุงนางให้ยืน ความรู้สึกอบอุ่นและนุ่มนิ่มของนางทำให้ส่วนนั้นของเขาแข็งขึงขึ้นมาทันที
เพ่ยเหมียนหมานมองลงมาอย่างไม่รู้ตัว นางตกใจและหัวใจของนางก็เต้นแรง
พวกผู้ชายล้วน…ล้วน…!
ซูอันรู้สึกอับอาย “ขอโทษที ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
เพ่ยเหมียนหมานไม่พูดอะไร นางออกไปจากอ่างด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ นางต้องใช้เวลาพอสมควรในการเอาชนะความอับอาย “ว่าแต่เจ้ามาที่นี่ทำไม?”
“ข้าพาเว่ยสั่วกลับมาส่งที่นี่ แต่เขากลับอาเจียนใส่เสื้อผ้าของข้า ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ แต่ในระหว่างที่ข้ากำลังอาบน้ำ ข้าได้ยินพวกคนของตระกูลเว่ยเอ่ยปากตามล่าผู้บุกรุก ข้าจึงออกไปดูด้วยความอยากรู้ แต่ข้าก็ไม่คิดเลยว่าเป็นเจ้า”
ซูอันกล่าวโดยใส่ความจริงลงไปเล็กน้อย
“ดูเหมือนว่าโชคชะตาของเราจะเชื่อมโยงกันอยู่ไม่มากก็น้อย” เพ่ยเหมียนหมานถอนหายใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าอาจถูกฝังอยู่ที่นี่แล้ว”
ซูอันหัวเราะ “นี่เขาเรียกว่าโชคชะตาลิขิตมาให้เราคู่กัน!”
เพ่ยเหมียนหมานยืนพิงเสาและดูหงุดหงิด “ชูเหยียนรู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังจีบข้าลับหลังแบบนี้?”
ซูอันหัวเราะ “แต่ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนเริ่มจีบข้าก่อนนะ”
เพ่ยเหมียนหมานพ่นลมหายใจ “แล้วทำไมข้าถึงรู้สึกราวกับว่าข้าเป็นคนที่ตกหลุมพรางของเจ้า?”
ในตอนแรก นางมั่นใจว่าเสน่ห์และทักษะการยั่วยวนของนางจะทำให้ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลฉู่ติดกับดักได้โดยง่าย
แต่ตอนนี้นางกลับรู้สึกเหมือนถูกล้อเล่นแทน?
ซูอันประคองให้นางนั่ง “แล้วเจ้ามาทำอะไรที่คฤหาสน์ตระกูลเว่ย?”
“ข้ากำลังค้นหาอะไรบางอย่าง” เพ่ยเหมียนหมานกล่าว
ซูอันตกใจ ข้ากับเจ้าเป็นพวกเดียวกันหรือเปล่า?
“เจ้ากำลังมองหาอะไร?” เขาถามอย่างรวดเร็ว
คำตอบของเพ่ยเหมียนหมานก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน “ข้าไม่บอกเจ้าหรอก”
ซูอันเริ่มหดหู่ “ข้าไม่ได้ช่วยชีวิตเจ้าไว้เหรอ? นอกจากนี้ เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เจ้าทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง?”
เพ่ยเหมียนหมานมองเขา อาการบาดเจ็บทำให้ใบหน้าของนางซีดมาก ดวงตาของนางซึ่งอ่านยากอยู่เสมอไม่แฝงไปด้วยรอยยิ้มอีกต่อไป “เจ้าเองก็ไม่ได้พูดความจริงกับข้าไม่ใช่หรือไง?”
เพ่ยเหมียนหมานมีไหวพริบเฉียบแหลม ดังนั้นจึงไม่มีทางที่จะสามารถเชื่อได้ว่าซูอันจะเต็มใจมาส่งเพื่อนที่เมากลับบ้าน และยังจะค้างคืนอีกด้วยโดยไม่มีความคิดแอบแฝง
สีหน้าของซูอันแข็งค้าง “ก็ได้ ๆ ข้าเองก็กำลังหาบางอย่างอยู่เหมือนกัน” เขายอมรับ
เพ่ยเหมียนหมานถามเพิ่มเติม “เจ้ากำลังหาอะไร?”
ซูอันส่ายหัวขณะสวมเสื้อผ้า “ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ มันเกี่ยวข้องกับอีกหลายเรื่องมากเกินไป”
เพ่ยเหมียนหมานพ่นลมหายใจ “ข้าก็มีเหตุผลของตัวเองที่จะไม่บอกเจ้าเหมือนกัน!”
ซูอันหัวเราะคิกคัก “เราเลิกพูดถึงเรื่องแย่ ๆ และมาพูดถึงสิ่งที่มีความสุขกันดีกว่า เช่น ทำไมเจ้าไม่ถอดเสื้อผ้าข้าจะได้…?”
เพ่ยเหมียนหมานเบิกตากว้างตกใจ นางถอยหลังไปสองสามก้าวทันที “เจ้าจะทำอะไร???”
ซูอันกล่าวว่า “อย่าเข้าใจผิด นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง ร่างกายของเจ้าเปียกโชกแถมยังได้รับบาดเจ็บ เจ้าจะป่วยได้ง่ายถ้าเจ้ายังสวมเสื้อผ้าเปียก ๆ แบบนี้”
“ปัญหานี้แก้ไขได้ง่าย!” เพ่ยเหมียนหมานกำลังจะเรียกเปลวไฟสีดำของตัวเองเพื่อทำให้เสื้อผ้าแห้ง แต่โชคดีที่นางฉุกคิดได้ว่าการใช้พลังธาตุอาจทำให้ผู้คุ้มกันของตระกูลเว่ยตื่นตกใจ
นอกจากนี้ อาการบาดเจ็บของนางยังรุนแรง ดังนั้นกระทั่งการทำให้เสื้อผ้าแห้งด้วยเปลวไฟสีดำก็ยังเป็นไปได้ยาก
“ก่อนหน้านี้เจ้าถูกโจมตีเต็ม ๆ ด้วยอาการบาดเจ็บขนาดนี้จึงไม่มีทางที่เจ้าจะหลบหนีได้ในตอนนี้ ข้าคิดว่าเจ้าควรอยู่ที่นี่และพักฟื้นก่อนดีกว่า” ซูอันกางผ้าห่มออก “เจ้าสามารถกระโดดขึ้นเตียงได้ทันทีหลังจากถอดเสื้อผ้าทั้งหมดแล้ว ข้าสัญญาว่าจะไม่แอบดูเจ้า!”
เพ่ยเหมียนหมานบ่น “หึ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมีความกล้าที่จะทำอะไรอยู่ดี เจ้าก็รู้ว่าข้าจะบอกชูเหยียนแน่นอนถ้าเจ้าทำอะไรมิดีมิร้ายกับ…” แต่แล้วบางประโยคของซูอันทำให้นางชะงัก “เดี๋ยวนะ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าถูกโจมตีเต็ม ๆ?”
ซูอันฝืนยิ้ม “ก็ข้าอยู่ที่นั่นด้วย ไม่อย่างนั้นข้าจะสามารถช่วยเจ้าให้รอดได้ยังไง?
เพ่ยเหมียนหมานตกใจ “นี่พวกเขาไม่เจอเจ้าได้ยังไง!?”
ซูอันยิ้ม “อาจเป็นเพราะข้าเป็นคนดวงดี”
เพ่ยเหมียนหมานไม่สามารถเข้าใจได้ว่านางเป็นฝ่ายที่ถูกค้นพบได้อย่างไร ในขณะที่คนที่มีระดับการบ่มเพาะต่ำกว่านางมากซ่อนตัวอยู่ได้ หรือบางทีนางอาจจะโชคไม่ดีจริง ๆ? “คนในห้องนั้นมีระดับการบ่มเพาะที่น่ากลัวเกินไป แม้แต่การโจมตีระยะไกลก็เกือบจะคร่าชีวิตข้าไปแล้ว”
นางไม่เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ตั้งแต่นางเริ่มบ่มเพาะ
การโจมตีเมื่อครู่ได้ทำให้พลังชี่ทั้งร่างของนางปั่นป่วนจนไม่สามารถโคจรได้ทั้งหมด
“นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าต้องรีบรักษาตัว! ข้าจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อทำให้เสื้อผ้าของเจ้าแห้ง” ซูอันไม่ได้พูดถึงการช่วยนางรักษาอาการบาดเจ็บ โลกนี้แตกต่างจากนิยายนักฆ่าเทวดาแขนเดียวที่เขาเคยอ่านมาก่อน ซึ่งไม่สามารถใช้พลังชี่ภายนอกเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บอย่างที่ พลังชี่ภายในทำได้
แน่นอน หากพวกเขามีสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดที่สุดผ่านวิชาปฐมบทแรกเริ่ม เขาจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของนางได้โดยตรง อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่เพ่ยเหมียนหมานจะตกลงถ้าเขาแนะวิธีนี้
“เจ้าจะทำให้พวกมันแห้งได้ยังไง? อย่าบอกนะว่าเจ้ามีทักษะธาตุไฟ?” เพ่ยเหมียนหมานซักถามอย่างสงสัย
“ใครบอกว่าเจ้าว่าต้องใช้ธาตุไฟเท่านั้นเพื่อทำให้เสื้อผ้าแห้ง” ซูอันตอบในลักษณะอวดดี
เพ่ยเหมียนหมานลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “ได้ เจ้าหันหลังกลับไปก่อน”
นางรู้ว่านางไม่สามารถใส่เสื้อผ้าที่เปียกเหล่านี้ต่อไปได้
ถ้าเป็นชายอื่นแนะนำเรื่องนี้ นางคงไม่ยอมตกลงด้วยแน่ไม่ว่าเสื้อผ้าของนางจะเปียกแค่ไหนก็ตาม ทว่าเนื่องจากเป็นซูอัน นางจึงเต็มใจที่จะทน
ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดที่ผันผวนระหว่างมิตรและศัตรู ในบางสถานการณ์ พวกเขาก็เต็มใจที่จะพึ่งพาซึ่งกันและกันมากกว่าคนอื่น
เมื่อเห็นว่าซูอันหันหลังให้นางแล้ว เพ่ยเหมียนหมานจึงถอดชุดที่เปียกโชกออกเผยให้เห็นร่างกายที่นวลเนียนไร้ที่ติและสมบูรณ์แบบของนาง “ข้าเตือนเจ้าไว้เลยนะ ถ้าเจ้าแอบมอง เจ้าเดือดร้อนแน่!”
“ไม่ต้องห่วง ถ้าข้าอยากจะดูจริง ๆ ข้าก็จะดูอย่างเปิดเผยเฉกเช่นลูกผู้ชาย ข้าไม่มีความจำเป็นต้องแอบดูเจ้าอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ!” ซูอันตอบกลับอย่างไม่แยแส
ใบหน้าของเพ่ยเหมียนหมานเปลี่ยนเป็นสีแดง ผู้ชายคนนี้มักพูดจาอย่างหยาบโลน แต่เห็นได้ชัดว่าเขาน่าสนใจกว่าพวกบุรุษคนอื่น ๆ ที่ดูตรงไปตรงมาแต่ภายนอกที่นางเคยพบมาก่อน
นางสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วพูดว่า “ข้าเสร็จแล้ว”
ซูอันหันกลับมา เมื่อเห็นว่านางห่มผ้าห่มแน่นหนาแค่ไหน เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ “นี่เจ้ากลัวข้าแอบมองขนาดนี้เลยงั้นเหรอ”
เพ่ยเหมียนหมานพ่นลมหายใจ “เจ้าเคยเห็นไปหมดแล้วไม่ใช่หรือไง??”
คำพูดของนางทำให้ทั้งสองใจสั่นเล็กน้อย…