บทที่ 529 การฆ่าฟันของฮ่องเต้รุ่นแรก
มือถือหญ้าเฉียนยินค่อยๆยืนขึ้นมา ค่อยๆหมุนตัว มองดูฮ่องเต้ที่ห่างจากตัวเองไกลสามเมตร นางเปิดปากด้วยจิตใจที่สับสน
“วางแผนกลลวงเพื่อข้า?”
ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าฮ่องเต้ที่มีชีวิตอยู่ในแผนการร้ายและการลอบฆ่าน่าสงสาร ตอนนี้กลับรู้สึกน่าโกรธ เพราะตอนนี้นางถึงได้แปลกใจ นี่เป็นกลลวงสำหรับนางตั้งแต่เริ่ม
“……ใช่ และไม่ใช่”
ฮ่องเต้ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหน ตั้งแต่ในท้องพระโรงใหญ่ที่ได้เห็นรอยประทับดอกไม้นั่นบนไหล่ของนาง ในสมองก็ปรากฏแผนการนี้ให้เห็น
แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเชื่อพระราชวังของเทพเซียนอะไร และไม่เคยเชื่อว่านางมาจากท้องฟ้าจริงๆ
ที่เคยเห็นตั้งแต่เล็กจนโต ประสบการณ์ของอุบายแผนการร้ายนับไม่ถ้วน และหลายร้อยรูปแบบ
ดังนั้นเขาไม่เชื่อใจไม่ว่าใครก็ตาม!
แม้ว่าในองครักษ์อ้างอู๋จะมีคนเห็นฮองเฮาของเขาตกลงมาจากท้องฟ้า เขาก็ไม่เชื่อ อย่างไรเสียฮองเฮาของเขาเป็นผู้หญิงที่วิชาการรักษาเยี่ยมยอด
เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีวัสดุยาพวกยาหลอนประสาทชนิดนั้น……
“ทำไมใช่? ทำไมไม่ใช่เพคะ?” หลานเยาเยาเม้มปากถามไถ่อย่างเรียบเฉย
เผชิญกับการไต่ถามของหลานเยาเยา ฮ่องเต้ขยับริมฝีปากบางๆ เดิมคิดอยากพูดอะไรหน่อย สุดท้ายกลับเปลี่ยนเป็นโกรธ :
“ทำไมข้าจะต้องตอบเจ้า?”
“ได้!” หลานเยาเยายิ้มเจื่อนเล็กน้อย ก็ถูก นางมีสิทธิ์ถามอะไร นางก็ไม่ใช่เป็นบุคคลอะไรของเขา “ทุ่งดอกไม้หญ้าเฉียนยินนี้เป็นท่านให้คนเพาะปลูกสินะเพคะ? เช่นนั้นยาถอนพิษยังต้องการให้ข้าทำอีกหรือไม่? อ่อ เป็นข้าที่โง่ ข้าควรจะพูดว่าที่ตัวท่านมียาถอนพิษสินะเพคะ!”
“ฮองเฮา……” ฮ่องเต้ตะโกนเรียกนางเสียงหนึ่ง
“ข้าไม่ใช่ อย่าเรียกข้าว่าฮองเฮาอีก ท่านกินยาถอนพิษเถอะ! ท่านยังติดค้างเลือดหนึ่งหยดข้าอยู่” เสียงของหลานเยาเยาค่อนข้างเย็นชา สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาก
“ได้”
บนตัวเขามียาถอนพิษอยู่จริง แดนหลงเสียนเป็นเรื่องโกหกจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่การหยั่งเชิงนางทั้งหมด
แต่ว่า!
ไม่สำคัญแล้ว
และนางก็ไม่ใช่คนสอดแนมที่ผู้อื่นส่งมา อีกทั้งนางพิเศษมาก เขาตัดสินใจแล้ว เขาต้องการเอานางไว้ข้างการอย่างแน่นอน เอาไว้ข้างกายตลอดไป
ด้วยเหตุนี้ หยิบขวดเล็กๆอันหนึ่งออกมาจากในหน้าอก จากนั้นเอาออกมาเม็ดหนึ่งกินเข้าไปในปาก
นี่คือยาถอนพิษของยาพิษเรื้อรังนั่น ความจริงได้รู้ล่วงหน้าแล้วว่าคนของอี๋หมานใช้จุดพิเศษที่ประเทศตัวเองไม่มีหญ้าเฉียนยิน ศึกษาปรุงยาพิษเพื่อต่อกรกับเขาโดยไม่กลัวที่จะต้องแลกเปลี่ยนใดๆ
เขาก็ได้ส่งคนให้แอบค้นหาสถานที่ที่เหมาะแก่การเติบโตของหญ้าเฉียนยิน
หลังจากหาพบ ก็ได้เพาะปลูกโดยไม่กลัวว่าจะต้องแลกเปลี่ยนอะไร
ความลับนี้ไม่เคยบอกแก่ผู้ใดมาก่อน อยู่ที่นี่เต็มไปด้วยกลอุบาย ทั้งหมดเป็นแผนการร้ายปลิ้นปล้อนของในโลก การเข้าใกล้ของใคร การจากไปของใคร สำหรับเขาแล้วชั่งชินชาแล้ว
มีผู้หญิงด้านหน้าผู้นี้ผู้เดียว ทำให้ในโลกของเขาเปล่งประกายโชติช่วงออกมาบ้างอย่างคิดไม่ถึง
“ฮองเฮา ยาถอนพิษข้าได้ กินแล้ว หลังจากครึ่งชั่วยามก็จะถอนพิษ ถึงเวลาข้าให้สิ่งที่เจ้าอยากได้ เจ้าก็……”
เสียงทุ้มต่ำที่มีความดึงดูดยังพูดไม่จบ ที่ลับบริเวณรอบๆก็เกิดการเคลื่อนไหวประหลาด
ฮ่องเต้หรี่ตา แววตาที่เย็นยะเยือกเฉียบคมสังเกตรอบๆ สุดท้ายเอาสายตามาไว้บนตัวของหลานเยาเยา แววตาเกลียดชัง ริมฝีปากบางๆเปิดขึ้นเล็กน้อย
“ดูเหมือนว่าข้ามองผิดไปอีกแล้ว”
เมื่อคำพูดนี้โพล่งออกไป ฮ่องเต้ก็สะบัดแขนเสื้ออย่างคนพาล กล่าวกับที่ลับด้านหน้าอย่างเย็นชา :
“สังหาร สักคน……ไม่ไว้” จากนั้นเขามองกลับมาอย่างกะทันหัน สีหน้าเย็นชาน่ากลัว ยื่นมือชี้ตรงไปที่หลานเยาเยาแล้วกล่าว : “และรวมทั้งนาง”
สำหรับคนสอดแนม สำหรับคนที่เข้าใกล้เขาอย่างไม่บริสุทธิ์ใจ ไม่ว่านางจะพิเศษแค่ไหน เขาก็ตัดใจอย่างโหดเหี้ยมสังหารคนได้
“ขอรับ!”
คนสองกลุ่มซ่อนอยู่ในที่ลับ เริ่มฆ่าฟันกันขึ้นมา
หลานเยาเยาเห็นท่าไม่ดี รีบแฉลบตัวจากไปจากสถานที่อันตรายอย่างรวดเร็ว แอบบอกว่าโชคร้ายในใจ เลือดที่จะถึงมือก็บินไปเช่นนี้แล้ว
แต่หลังจากที่แฉลบตัวไปสองสามที ก็เผชิญหน้ากับนักฆ่าสองสามคน พวกเขายกมีดก็มาฟัน ท่าทางเล็งเป้าไว้แน่ ท่าทางจะต้องฆ่าให้ตายคาที่ให้ได้
ในฐานะแพทย์ทหาร ยังเป็นแพทย์ทหารที่มาจากหน่วยรบพิเศษอีก ต่อกรกับนักฆ่าสองสามคนไม่มีปัญหา
แต่ทำให้นางคิดไม่ถึงคือ เพิ่งจะปะทะมือกับนักฆ่าสองสามคน ก็มีนักฆ่าอีกสองสามคนวิ่งออกมาจากที่ลับ ล้อมรอบนางไว้โดยตรง
“ก็คือนาง นางก็คือฮองเฮาที่ลงมาบนโลกมนุษย์จากสวรรค์ผู้นั้น นางคือดาวหงส์ที่ลงมาบนโลก”
“ที่แท้ก็เป็นนาง! หามาตั้งนานหาไม่เจอกลับมาเจอโดยบังเอิญจริงๆ ทั้งหมดได้มาอย่างง่ายดาย”
“จับกุมนาง ก็เท่ากับได้ควบคุมโลกหล้า เร็ว คนผู้นั้นพูดแล้ว จับฮองเฮา สังหารฮ่องเต้ ล้วนไม่เสียดายที่จะต้องแลกเปลี่ยนกับทุกอย่าง หากว่าจับไม่ได้ ก็ฆ่าซะ”
เพราะต้องการจับเป็น หลังจากต่อสู้รอบหนึ่ง หลานเยาเยาเจ็บปวดไปทั้งร่าง เหล่านักฆ่าที่ตายก็ตายบาดเจ็บก็บาดเจ็บ
ต่อจากนั้น หลานเยาเยาไม่ขยับแล้ว
เพราะขณะที่นางได้ฆ่าฟันกับนักฆ่า ได้แอบสาดยาพิษแล้ว นักฆ่าเหล่านั้นล้วนโดนพิษทั้งหมด ตอนนี้เมื่อถึงเวลา พวกเขาก็จะสูญเสียแรงในการต่อสู้
หลานเยาเยายืนต่อหน้าผู้นำผู้หนึ่งของนักฆ่า นวดไหล่ที่ถูกเตะจนเจ็บ มุมปากกลับยิ้มขึ้นบางๆ
“พวกเจ้ารู้สถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร?”
จากนิสัยที่ระแวดระวังทั้งขี้สงสัยของฮ่องเต้นั้น สำหรับเขาแล้วที่นี่นับว่าเป็นที่ป้องกันรักษาชีวิต หากว่าไม่ใช่ผู้ที่เชื่อใจมากๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้จักที่นี่ได้อย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้เขาเพิ่งพานางมาที่นี่ครั้งแรก นักฆ่าแต่ละกลุ่มแต่ละกลุ่มทยอยกันมาถึงอย่างไม่ขาดสาย เห็นได้ว่ามีหนอนบ่อนไส้จริง
และคนแรกที่ฮ่องเต้สงสัยต้องเป็นนางอย่างแน่นอน!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง!
ระหว่างพวกเขาเพิ่งจะรู้จักกันไม่นาน เขาไม่เข้าใจนาง ไม่มีทางที่จะไว้เนื้อเชื่อใจได้สนิทโดยสิ้นเชิง หากมั่นใจทั้งหมด เขาก็จะไม่พานางมาทดลองหยั่งเชิงที่นี่เด็ดขาด
น่าเสียดาย……
ฮ่องเต้ที่โอหังและถือดีผู้นั้นก็ยังประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว
ผู้นำนักฆ่าหึอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง เบี่ยงหน้า กล่าวด้วยความหยิ่งทะนงเป็นที่สุด :
“ต้องการฆ่าก็ฆ่า บอกสักคำ ถือว่าข้าแพ้” หากไม่ใช่ว่ายาพิษที่ซ่อนอยู่ในปากถูกงัดออกไป เขาได้กินยาพิษฆ่าตัวตายนานแล้ว
“เหอะ น่าสนุก แต่ว่า คำพูดที่โหดร้ายจะพูดกับใครก็ได้ อย่าพูดกับผู้ที่เป็นวิชาการรักษาเด็ดขาด เช่นนั้นก็จะทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”
ภายใต้สายตาที่จองหองเมินเฉยของเหล่านักฆ่า หลานเยาเยาหยิบยาลูกกลอนที่ทรมานคนแต่ละชนิดออกมา ทำให้พวกเขาได้ลิ้มรสชาติจริงๆของการตายทั้งเป็น
เพิ่งจะผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม ทั้งร่างของผู้นำนักฆ่าก็ทรุด คุกเข่าที่พื้นด้วยสีหน้าชีวิตไม่มีความหมายแล้ว ขอร้องอย่างทรมาน :
“ขอร้องท่านฆ่าข้าซะเถอะ! ท่านอยากรู้อะไรข้าล้วนบอก ขอเพียงไม่ต้องอ้อมค้อมเอาชีวิตไปเลย”
“ดีมาก นี่เป็นเจ้าขอร้องต้องการบอกข้า ข้าไม่ได้บังคับเจ้า” หลานเยาเยาหัวเราะแล้ว
จึจึ!
ความตั้งใจของนักฆ่าเหล่านี้แย่ไป เดิมทีได้เตรียมทำอย่างดีแล้วสองชั่วยาม คิดไม่ถึงเพิ่งใช้เวลาครึ่งชั่วยาม
เห้อ……
พลานุภาพของยาในระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บดีเกินไปก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก!
รอจนฟังคำสารภาพของผู้นำนักฆ่าจบแล้ว หลานเยาเยาขมวดคิ้ว เห็นท่าไม่ดี
ที่แท้ คนสอดแนมที่แอบซ่อนข้างกายฮ่องเต้ที่ลึกที่สุดไม่ได้มีขันทีใหญ่เพียงผู้เดียว คิดไม่ถึงว่ายังมีอีกคน อีกทั้งยังใกล้ชิดฮ่องเต้มากกว่าขันทีใหญ่ผู้นั้น
ไม่ได้!
ฮ่องเต้จะตายก็ต้องยินยอมที่จะมอบเลือดหยดหนึ่งให้นางเองแล้วค่อยตาย
ด้วยเหตุนี้ หลานเยาเยาเก็บดาบด้ามหนึ่งที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้น โยนไปด้านหน้าของนักฆ่ากลุ่มนั้น ให้พวกเขาลงมือตัวตายด้วยตัวเอง
ยังไงซะพวกเขามีชีวิตอยู่ก็จะยิ่งเปื้อนเลือดของผู้คนมากขึ้น แน่นอนว่านางต้องกำจัดหายนะเพื่อประชาชน
น่าเสียดายพวกเขาแม้แต่แรงฆ่าตัวตายก็ไม่มี นางทำได้เพียงช่วยพวกเขาด้วยความหวังดีสักครั้ง ดาบหนึ่งทำให้พวกเขาพ้นทุกข์
……
การฆ่าฟันด้านข้างของที่เพาะปลูกทุ่งดอกไม้หญ้าเฉียนยินกำลังจะสิ้นสุด นักฆ่ามีจำนวนมากมาย และคิดต้องการฆ่าฮ่องเต้โดยไม่เสียดายทุกอย่างอีก
แต่องครักษ์อ้างอู๋ของฮ่องเต้ฝีมือความสามารถว่องไว หนึ่งคนสามารถต้านสิบคนได้
ดังนั้นเหตุการณ์การต่อสู้ครั้งนี้ บาดเจ็บเสียหายทั้งสองฝ่าย เลือดไหลนองเป็นแม่น้ำ
แม้ว่าฮ่องเต้จะกินยาถอนพิษแล้ว แต่ร่างกายยังคงอ่อนแอ วิทยายุทธกำลังภายในในเวลาอันสั้นก็ไม่แข็งแกร่งเหมือนก่อนหน้านี้ อย่างไรเสียก่อนกินยา การทำร้ายจากยาพิษที่มีต่อร่างกายของเขาเป็นความจริง..