วารุณีโกรธจนขำออกมา“ฉันทำลายเธอ？ไม่ใช่ตัวเธอเองเหรอที่ทำร้ายตัวเองน่ะ？เธอคัดลอกผลงานฉันสั่งให้เธอลอกเหรอ？เธอแอบเอาผลงานออกแบบคนอื่นไป ก็เป็นฉันที่สั่งให้เธอทำเหรอ？ไม่ใช่มั้ง ดังนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แล้วมาบอกว่าฉันทำลายเธอ？”
“ถ้าไม่ใช่เธอรายงานตอนนั้น ฉันก็คงไม่……”
“อย่า！”วารุณีทำท่าหยุด“เธออย่ามาโยนความผิดให้ฉัน ถึงตอนนั้นฉันไม่ได้รายงานว่าเธอลอกผลงาน ก็ต้องมีคนอื่นที่รายงาน สรุปได้ว่า จุดจบของเธอ ล้วนแต่เหมือนกันทั้งนั้น”
“เธอ……”พิชญาพูดไม่ออก
วารุณีเข้าใกล้เธอ“ถึงฉันไม่รู้ว่าการแข่งขันสองสามครั้งนี้ เธอใช้วิธีอะไรได้การออกแบบมาจากอาจารย์ลินดากันแน่ แต่ว่าไม่เป็นไร ต่อไปเธอก็ไม่สามารถแข่งขันได้แล้ว”
“กรี๊ด！”พิชญาร้องเสียงดังอีกครั้ง จากนั้นมองวารุณีด้วยสายตาร้ายกาจ ยื่นมือออกไป บีบคอของวารุณีแรงๆ
“เธอรู้ตัวตนของฉันแล้วยังไง เธอให้ฉันไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้แล้วยังไงล่ะ เธอคิดว่าฉันจะยอมรับชะตากรรมดีๆเหรอ？ฉันบอกเธอให้นะ เป็นไปไม่ได้ ก่อนที่จุดจบของฉันจะมา ฉันจะฆ่าเธอก่อน！ดังนั้นเธอไปตายซะ ไปตายซะ！”
พิชญากดวารุณีไปที่พื้น มือทั้งสองข้างบีบคอของวารุณีอย่างแรง ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มบ้าคลั่ง
วารุณีก็คิดไม่ถึงว่าพิชญาจะเป็นหมาจนตรอก จะลงมือฆ่าตัวเองเลย เวลานั้นก็เสียใจหน่อยๆ
ที่น่าเสียใจก็คือไม่ควรบีบคนพรรค์นี้อย่างรุนแรงมากไป ไม่งั้นก็ไม่มีใครรู้ได้ว่าวินาทีต่อไปคนแบบนี้จะทำอะไร
เพราะว่าคอของวารุณีถูกบีบ หน้าจึงค่อยๆแดง ลมหายใจเริ่มติดขัด ตาก็แดง ต่อมน้ำตาไหลออกมาจากตา
เธอดิ้นรนสุดชีวิต ทั้งถีบทั้งตีพิชญา
แต่พิชญาก็เหมือนไม่รู้สึกเจ็บ ออกแรงที่มือต่อไป
ส่วนร่างของวารุณีก็ค่อยๆหมดแรง เพราะปัญหาที่หายใจไม่ออก แรงที่ดิ้นรนก็เริ่มน้อยลง
ดีที่สุดท้ายคนที่อยู่รอบๆได้สติคืนมา รีบเข้ามาดึงพิชญาออก วารุณีจึงได้รับการช่วยเหลือ
“แค่กๆ！”วารุณีจับคอ ไอไป หายใจเฮือกใหญ่ไปด้วย
พิชญายังจ้องเธอเขม็ง“ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่าเธอ！”
ดีไซเนอร์ผู้ชายสองสามคนที่จับพิชญาไม่คิดจะปล่อยเธอ กลับจับเธอแน่นขึ้น
ยังไงพิชญาในตอนนี้ ก็เหมือนกับสัตว์ป่าที่บ้าคลั่ง ถ้าพวกเขาปล่อยเธอ เธอจะต้องฆ่าวารุณีต่อแน่
“วารุณี เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมโสรยาต้องทำแบบนี้？”ตอนนี้ดีไซเนอร์สาวคนหนึ่งถาม
ความขัดแย้งของวารุณีกับพิชญาเมื่อครู่ พวกเขาต่างเห็นหมดแล้ว
ก็แค่ฟังภาษาไทยไม่ออก ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าระหว่างพวกเธอนั้นมีความขัดแย้งอะไรกัน รู้แค่ว่าวารุณีทำให้พิชญาโมโห ดังนั้นพิชญาจึงบีบคอเธอ
ตอนนี้ลมหายใจวารุณีก็สงบลง
เธอกลืนน้ำลาย
เพราะว่าพิชญาบีบไปอย่างแรง ตอนที่วารุณีกลืนน้ำลาย ในลำคอนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บ
“ทำไมเหรอ เพราะว่าฉันเปิดโปงการโกงการแข่งขันของเธอ”วารุณีทนความเจ็บช่วงคอ ตอบกลับเสียงแหบ
“โกง？”ดีไซเนอร์ทุกคนต่างตะลึง
พวกเขาอ่อนไหวมากกับคำหนึ่งคำนี้
“วารุณ เธอโกงจริงๆเหรอ？”มีดีไซเนอร์มองพิชญาอีกครั้ง แล้วถามวารุณี
วารุณีพยักหน้า“ใช่ค่ะ”
“โอเค ที่แท้ก็โกงนี่เอง”ดีไซเนอร์ทุกคนต่างโกรธสุดๆ
พิชญาโกง หมายความว่าความสามารถในการออกแบบของพิชญาสู้พวกเขาไม่ได้ แต่กลับใช้การโกงอยู่จนตอนนี้
ถ้าวารุณีไม่รู้ว่าโกงและไม่เปิดเผย นั่นไม่ใช่ว่าจะอยู่จนรอบชิงชนะเลิศเลยเหรอ？
แบบนั้น จึงไม่ยุติธรรมสำหรับพวกเขาเล็กน้อย
ตอนนั้น ดีไซเนอร์ทุกคนต่างรู้สึกไม่ชอบพิชญา
เพราะว่าพวกเขาพึ่งพาความแข็งแกร่ง ไม่สามารถทนต่อคนที่ใช้การโกงได้
และการโกงนี้ ก็ยังราบรื่นจนตอนนี้อีก ชัดเจนว่าเป็นการคุกคามพวกเขา พวกเขาจำเป็นต้องตัดภัยคุกคามนี้ออกไป
“เร็ว รีบพาเธอไปหาทางเจ้าภาพจัดงาน”ดีไซเนอร์ที่ถามก่อนหน้านี้พูดอย่างโกรธเคือง
ดีไซเนอร์คนอื่นๆก็เห็นด้วย
และก็เช่นนี้ กลุ่มคนยกโขยงไปหาเจ้าภาพจัดงานอย่างเดือดดาล
ตอนนี้พิชญาจึงกลัวจริงๆ กรีดร้องให้พวกเขาปล่อยเธอ
แต่ไม่มีใครฟังเธอ
แป๊บเดียว ทางผู้จัดก็มา
ดีไซเนอร์กลุ่มหนึ่งผลักประตูเข้ามา นัทธีกำลังสนทนาอยู่กับผู้ดูแลของผู้จัดงาน
มองเห็นทุกคนมา นัทธีไม่แปลกใจ แม้แต่ผู้ดูแลก็ไม่แปลกใจ
เพราะว่าเรื่องของพิชญา นัทธีได้บอกเขาแล้ว
ตอนนี้เห็นดีไซเนอร์พวกนี้จับพิชญามา ก็รู้ว่าทำไม
“ประธาน”ดีไซเนอร์คนหนึ่งกำลังพูด
ผู้ดูแลก็ยกมือขึ้นมาขัดเธอ“ผมรู้การมาของพวกคุณ วางใจเถอะ ผมจะจัดการให้ทุกคนเอง สำหรับคนที่โกงแล้ว ไม่ให้อภัยเด็ดขาด”
ได้ยินผู้ดูแลพูดแบบนี้ ดีไซเนอร์ทุกคนจึงโล่งอก
จากนั้น ผู้ดูแลก็ให้พวกเขาออกไป เตรียมการแข่งขันสักพัก
แต่วารุณีกับพิชญาอยู่ต่อ
พิชญาไปไม่ได้ ส่วนวารุณีก็อยู่เอง
พิชญามองนัทธีด้วยสายตาลึกซึ้ง“นัทธี……”
ในเมื่อนัทธีรู้แล้วว่าเธอคือพิชญา งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง จึงเรียกชื่อของนัทธีไปโดยตรง
อย่างไรก็ตามนัทธีไม่สนใจเธอสักนิด สายตานั้นจ้องไปที่คอของวารุณี
ที่คอเธอเป็นรอยมือแดง ทำให้สายตาเขาหม่นหมองลงทันที“ใครทำ？”
พิชญาก้มหน้าลงอย่างไม่รู้ตัว สีหน้าซีดขาวไม่กล้ายอมรับ
การกระทำของเธอนั้นชัดเจน ไม่ต้องให้วารุณีตอบ นัทธีก็รู้
“คุณเองเหรอ？”นัทธีเดินไปตรงหน้าพิชญา
หัวใจของพิชญาสั่น “นัทธีฉัน…กรี๊ด……”
เธอยังพูดไม่จบ ร่างก็ลอยออกไป
นัทธีเอาขากลับมา มองเธอเหมือนมองคนตาย
คนรักของเขา ไม่ให้ใครมาทำร้าย
“นัทธี……”พิชญากุมท้องไว้ น้ำตาจะไหล มองนัทธีอย่างเจ็บปวด ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเตะเธอ
แม้แต่วารุณีก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆนัทธีจะลงมือ
แต่ว่าในใจเธอนั้นรู้สึกหอมหวานมากกว่า
เพราะว่าเธอรู้ว่า นัทธีช่วยเธอแก้แค้น
“ไม่เป็นไรใช่ไหม？”นัทธีไม่มองพิชญาอีก ลูบคอของวารุณี ถามด้วยสายตาที่สงสาร
วารุณีส่ายหน้า“ฉันไม่เป็นไร”
“เสียงก็แหบ ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก”ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มอย่างเยือกเย็น
วารุณียิ้ม“เอาเถอะ เดี๋ยวแป๊บเดียวก็หายแล้ว อย่าห่วงเลย”
“จะไม่เป็นห่วงได้ไง”นัทธีถอนหายใจ ละสายตาออก มองไปที่ท้องของเธอ“ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม？”
“ไม่ค่ะ ยังอยู่ดี”วารุณีตอบ
พิชญาจึงคิดได้ว่า วารุณียังตั้งท้องลูกของนัทธีอยู่
ถ้ารู้แบบนี้ ตอนนั้นเธอก็น่าจะลงมือกับท้องของวารุณี ไม่ใช่เอาแต่บีบคอวารุณีให้ตายอย่างรีบร้อนด้วยความโกรธ
“ประธานนัทธี”ตอนนี้ คนดูแลยืนขึ้นมา
นัทธีกับวารุณีหันกลับไปมองเขาพร้อมกัน
ส่วนพิชญาที่อยู่ตรงพื้น เพราะว่าปวดท้องมาก เลยยืนขึ้นมาไม่ได้ ได้แต่นอนไปที่พื้น
“ประธานนัทธี คุณโสรยานี้ คุณจะจัดการอย่างไร？ถ้าคุณไม่จัดการ ทางพวกเรา……”
“ไม่ โสรยาผมจัดการเอง ส่วนลินดา ก็ส่งต่อให้พวกคุณกับสมาคมออกแบบ”นัทธีพูด
คนดูแลพยักหน้า“เข้าใจแล้ว วางใจเถอะประธานนัทธี ทางลินดา ผมจะจัดการอย่างดี ไม่ให้คุณผิดหวัง”
นัทธีตอบอือ จากนั้นหยิบเอกสารฉบับหนึ่งมาจากโต๊ะทำงานของคนดูแล เดินมาตรงหน้าพิชญา ย่อตัวลง ถือเอกสารไว้กลางอากาศ เอาให้พิชญาดู“รู้ไหมนี่คืออะไร？”
พิชญามองไปที่เอกสาร มองเห็นข้อความด้านบน ดวงตาเบิกโตขึ้นทันที “นี่……นี่มัน…..