ตอนที่ 1003 หินวิญญาณของมังกรมายา (1) / ตอนที่ 1004 หินวิญญาณของมังกรมายา (2)
ตอนที่ 1003 หินวิญญาณของมังกรมายา (1)
จวินอู๋เสียอุ้มใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะออกจากลานประลองสัตว์วิญญาณภายใต้สายตาจำนวนมากของผู้ชมทั่วทั้งลานประลองที่จับจ้องมาที่นาง
คนในลานประลองสัตว์วิญญาณยังคงไม่ได้สติแม้จวินอู๋เสียจะออกไปแล้ว ทุกอย่างที่พวกเขาเห็นในวันนี้ได้ทำลายมุมมองของพวกเขาไปจนสิ้น ทุกสิ่งที่พวกเขาเชื่อ ทุกสิ่งที่พวกเขาคิดว่ารู้เกี่ยวกับสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติได้เปลี่ยนไปหมด!
ในโลกใบนี้ยังมีคนที่รู้วิธีฝึกสัตว์วิญญาณมากกว่าคนของเมืองพันอสูรอยู่จริงๆ หรือนี่
คนคนนั้นสามารถทำให้สัตว์วิญญาณทำตามคำสั่งของเขาโดยไม่ต้องใช้ตัวช่วยใดๆ เลย ช่างน่ากลัวอะไรขนาดนี้
หลินเฟิงนั่งอยู่บนพื้น ดูไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ความหวาดกลัวได้เข้าเกาะกุมจิตใจของเขา
จวินอู๋เสียเดินออกจากลานประลองสัตว์วิญญาณไปได้เพียงครู่เดียว นางก็เห็นชิงอวี่วิ่งมาอย่างรีบร้อน
เมื่อชิงอวี่เห็นจวินอู๋เสีย เขาก็วิ่งมาหานางทันที
“เราไม่ได้ตกลงกันแล้วหรือขอรับว่าวันนี้ท่านจะไม่มาที่นี่น่ะ ท่าน…ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ” ชิงอวี่ตรวจสอบจวินอู๋เสียอย่างละเอียดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อเขาเห็นว่าไม่มีร่องรอยบาดเจ็บที่ตัวจวินอู๋เสีย และใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่นางอุ้มอยู่ก็มีแค่รอยโลหิตเปื้อนที่กีบเท้าแต่นอกนั้นก็ดูสบายดี ชิงอวี่จึงถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก
“ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้วขอรับ ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก็ดูเหมือนจะไม่เป็นไรเหมือนกัน แค่บาดเจ็บเล็กน้อยที่เท้าสองสามวันก็หาย” ชิงอวี่คิดว่าคราบของเหลวสีแดงที่เท้าของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเป็นของมันเอง ไม่ได้รู้เลยว่าโลหิตสีแดงนั่นมาจากพวกผู้ชมที่บังเอิญถูกเหยียบตายตอนที่เท้าของมันเหยียบลงมา
จวินอู๋เสียขี้เกียจอธิบายและดึงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดโลหิตที่เปื้อนเท้าของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอย่างอดทน
หลังจากที่กินมังกรมายาเข้าไป ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก็รู้สึกพอใจมากเป็นพิเศษจนไม่กวนจวินอู๋เสียเพื่อขอใบบัวอีก มันซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เสียอย่างมีความสุขพร้อมกับหลับตาลงและเพลิดเพลินกับอ้อมกอดของใต้เท้าเจ้านายของมัน
“กลับกันเถอะขอรับ” ชิงอวี่เห็นว่าจวินอู๋เสียไม่อยากพูดมากและกลัวว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะเสียใจ
“อย่าคิดมากไปเลยขอรับ ถึงอย่างไรมังกรมายาก็ไม่ใช่สัตว์วิญญาณธรรมดาทั่วไป เป็นเรื่องธรรมดาที่ท่านจะแพ้นะขอรับ” ชิงอวี่พูด พยายามปลอบใจจวินอู๋เสียอย่างเต็มที่
จวินอู๋เสียจึงบอกเขาว่า “ข้าจะกลับมาที่นี่พรุ่งนี้”
“หือ” ชิงอวี่นิ่งอึ้ง ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ดื้อรั้นขนาดนี้
ชิงอวี่ที่สับสนมึนงงพาจวินอู๋เสียกลับไปที่ตึกเพลิงพิโรธ และจวินอู๋เสียก็พาใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกลับไปที่ห้องพักของนางในทันที นางเทน้ำออกมาเพื่อจะล้างคราบโลหิตออกจากเท้าของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ
แต่พอนางวางใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะลงบนเตียงและเดินไปเทน้ำร้อน เจ้ากระต่ายโลหิตที่ถูกทิ้งเอาไว้ให้เจ้าแมวดำตัวน้อยคอยควบคุมดูแลก็กระโดดขึ้นไปบนเตียง มันมองใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายและดูพออกพอใจมาก ครั้นแล้วกระต่ายเจ้าเล่ห์ก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาทันที
มันแอบมองจวินอู๋เสียแวบหนึ่งและเห็นว่านางหันไปเทน้ำอยู่ มันจึงกลอกตาแล้วกระโดดสูงขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็พุ่งลงมาบนพุงกลมๆ ของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ!
“แบ๊ะ!!!”
เสียงร้องแสบแก้วหูดังลั่นห้อง
จวินอู๋เสียขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน นางหันกลับไปและเห็นใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตกำลังต่อสู้ชุลมุนกันอีกรอบ เมื่อพวกมันสังเกตเห็นว่าจวินอู๋เสียกำลังจ้องเขม็งไปที่พวกมัน พวกมันก็แยกจากกันโดยเร็ว แล้วใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก็ยื่นเท้าข้างหนึ่งของมันออกมา พยายามจะลอบเตะของสิ่งหนึ่งให้ออกไปจากเตียงทำให้มันตกลงกระแทกพื้น
“เจ้ากระต่ายเจ้าเล่ห์นั่นทำให้เจ้าแกะโง่อาเจียนไอ้นั่นออกมา” แมวดำตัวน้อยที่เป็นพยานรู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดฟ้องเจ้าสองตัวนั้นโดยไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด
เมื่อใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะได้ยินเช่นนั้น มันก็หันหลังเอาหัวซุกใต้ผ้าห่ม โผล่มาแต่หางเล็กๆ ที่กำลังสั่นด้วยความกลัว
“…” จวินอู๋เสียจึงได้แต่อึ้งไม่รู้จะพูดอะไรดี
ตอนที่ 1004 หินวิญญาณของมังกรมายา (2)
ทุกครั้งที่บัวหิมะมัวเมาปรากฏตัวขึ้น เขามักจะไล่ตามเจ้าแมวดำตัวน้อยอย่างไร้ความปรานี และทุกครั้งที่เจ้าดอกบัวขาวน้อยโผล่ออกมา เขาก็จะถูกใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะไล่ตามและกระโดดหนีไปทั่ว และตอนนี้เรื่องก็ยุ่งเหยิงขึ้นไปอีกขั้นเมื่อกระต่ายโลหิตกับใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะสู้กันตลอดในทุกๆ ครั้งที่มีโอกาส…
จวินอู๋เสียรู้สึกปวดหัวมาก เจ้าโง่สองตัวนี่จะหยุดพักบ้างสักครั้งไม่ได้เลยหรืออย่างไร
ชิ้นส่วนที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ ‘อาเจียน’ ออกมาถูกมัน ‘แอบ’ ใช้เท้าเตะหล่นลงกระทบพื้นเสียงดัง
จวินอู๋เสียหรี่ตาลงเมื่อเห็นว่า ‘อาเจียน’ ที่ว่านั่นคือหินวิญญาณที่ขนาดใหญ่เท่าไข่นกพิราบ!
มันเป็นหินวิญญาณสีเขียวหยกและเต็มไปด้วยน้ำลายของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ มันเรียบลื่นแวววาวสะท้อนแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
จวินอู๋เสียก้มลงหยิบหินวิญญาณที่เปียกและเหนียวโดยใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อมันขึ้นมาดูใกล้ๆ
ภายในหินวิญญาณสีเขียวหยกนั้นไม่เห็นรอยตำหนิใดๆ เลยสักนิด
“นี่คือหินวิญญาณของมังกรมายาหรือ” จวินอู๋เสียหรี่ตาลงมองหินก้อนนั้น ในเมื่อมันออกมาจากปากของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ มันก็ต้องมาจากมังกรมายาที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกินเข้าไป และเนื่องจากไม่สามารถย่อยหินวิญญาณได้และด้วยแรงกระแทกจากการกระโดดสูงของกระต่ายโลหิต หินวิญญาณที่ย่อยสลายไม่ได้นี้จึงถูกขย้อนออกมาจากปากของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ!
มังกรมายาจัดว่าเป็นสัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่สัตว์วิญญาณระดับสูง ยิ่งกว่านั้นมังกรมายาตัวนี้ก็ลอกคราบครบสามครั้งแล้ว ดังนั้นมันจึงกลายเป็นสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติไปแล้ว แต่เนื่องจากพลังของสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติของมันยังไม่วิวัฒนาการเต็มที่ มันจึงสู้พลังที่โตเต็มที่แล้วของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะไม่ได้
และหินวิญญาณของมังกรมายาในมือของนางก็คือหินวิญญาณระดับภัยพิบัติ
นี่คือครั้งแรกที่จวินอู๋เสียได้เห็นหินวิญญาณระดับภัยพิบัติ แม้ว่าขนาดมันจะไม่ได้ใหญ่โต แต่นางก็รู้สึกถึงพลังที่แผ่ออกมาจากหินก้อนนี้ได้อย่างชัดเจน
แหวนแห่งวงแหวนภูติวิญญาณของจวินอู๋เสียยังไม่ได้หลอม และถ้านางจะหลอมแหวนละก็ การฝังหินวิญญาณระดับภัยพิบัติก้อนนี้ก็เป็นสิ่งที่ละเอียดซับซ้อนและมีค่ามากที่สุดที่นางจะทำได้!
เมื่อคิดเช่นนั้น จวินอู๋เสียจึงเช็ดหินวิญญาณของมังกรมายาอย่างระมัดระวัง แล้ววางลงบนมือเพื่อตรวจสอบอย่างละเอียด
อย่างไรก็ตาม พอนางวางหินวิญญาณก้อนนั้นลงบนฝ่ามือของตัวเอง แรงกระตุ้นอันรุนแรงที่นางรู้สึกตอนอยู่ที่ลานประลองสัตว์วิญญาณก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง!
ความปรารถนาอันรุนแรงนั้นเพิ่มมากขึ้นภายในจิตใจของนาง!
เกิดอะไรขึ้นกันแน่
จวินอู๋เสียสะบัดศีรษะแรงๆ พยายามระงับความอยากในใจ ความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่นางไม่คุ้นเคย นางไม่เคยเสียการควบคุมความรู้สึกของตัวเองมาก่อน
เจ้าแมวดำตัวน้อยจับการกระทำแปลกๆ ของจวินอู๋เสียได้ มันรีบกระโจนไปอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสียเพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติกับนาง
แต่ทันทีที่เจ้าแมวดำตัวน้อยกระโจนเข้าไป มือที่จวินอู๋เสียใช้ถือหินวิญญาณก็มีแสงสีทองส่องสว่างออกมา!
แสงนั้นไม่ได้สว่างจ้า จวินอู๋เสียรู้สึกได้ถึงพลังแปลกๆ ที่สะกดแรงกระตุ้นความปรารถนาอันรุนแรงที่อธิบายไม่ถูกในใจของนาง!
รยางค์สีทองเล็กๆ ที่ดูเหมือนมีจิตสำนึกของตัวเองเริ่มพันรอบหินวิญญาณก้อนนั้นช้าๆ ทีละนิด ค่อยๆ ดันมันให้เคลื่อนไปที่กลางฝ่ามือของจวินอู๋เสีย!
ทันใดนั้นความเจ็บปวดแปลกๆ ที่อธิบายไม่ถูกเมื่อสิ่งของถูกดันผ่านเนื้อเข้าไปก็ทำให้จวินอู๋เสียเหงื่อตกในทันที นางอยากขว้างหินวิญญาณก้อนนั้นออกไปจากมือ แต่รยางค์สีทองนั้นก็จับหินไว้แน่นและค่อยๆ ดันมันเข้าไปในเนื้อตรงฝ่ามือของนาง!