ซูม่านลีเพิ่งวางสายไป กำลังเตรียมที่จะพาถวนจื่อนอน ประตูห้องก็ถูกเปิดออก มีคนที่ใส่ชุดดำ ใส่ผ้าปิดปากแล้วหมวกแก๊ป
ซูม่านลีดูก็รู้ว่าไม่ใช่บอดี้การ์ดของบ้านตัวเอง ก็รู้เลยว่ากำลังจะเกิดเรื่องขึ้น รีบซ่อนถวนจื่อไว้ข้างหลัง ตะโกนออกมาเสียงสั่น
“พวกนายเป็นใครกัน? พวกนายอยากจะทำอะไร? พวกนายรีบออกไปนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความแล้ว!”
แต่ว่าคนที่มาไม่ได้สนใจคำขู่ของซูม่านลี คำสั่งที่พวกเขาได้รับก็คือพาเด็กคนนี้ไป พวกเขาเดินข้ามไป แล้วก็ผลักซูม่านลีล้มลงกับพื้น
ถวนจื่อเห็นว่าซูม่านลีถูกผลักลงกับพื้น หัวแตกและมีเลือดไหลออกมา
ตกใจจนร้องไห้ออกมา
“คุณยาย! คุณยาย! คุณยายเป็นอะไรไป คุณยาย?”
ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตา แล้วตะโกนเสียงดัง: “ คนร้าย! คนร้าย!”
วิ่งเข้าไปทุบขาคนใส่ชุดดำอย่างสุดแรง คนใส่เสื้อดำอุ้มถวนจื่อขึ้น ถวนจื่อขัดขืนอย่างไม่คิดชีวิต ใช้หมัดทุบคนใส่เสื้อชุดดำ
คนข้างหลังทำเพื่อที่จะพาถวนจื่อออกไปแบบเงียบๆ ก็เอาสเปรย์ขวดหนึ่งเอามาจากข้างหลังพ่นใส่ถวนจื่อ ถวนจื่อก็สลบไปเลย
ล้มอยู่ตำบลตัวของคนใส่เสื้อชุดดำ
ถวนจื่อก็ถูกคนพวกนี้พาไป
ในตอนที่เจียงหยุนเอ๋อกำลังหลับสบาย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เธอกดรับสายยังสะลึมสะลือ ฟังคนในสายพูดจบ เจียงหยุนเอ๋อก็ตื่นเลย
ที่แท้แล้วก็คือบอดี้การ์ดโทรมา บอกกับเธอว่า พนักงานในโรงแรมเห็นว่าซูม่านลีสรุปอยู่ในห้อง เด็กที่อยู่ด้วยไม่เห็นแล้ว หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อรับสายนี้ ก็เหมือนว่าเธอทั้งคนจะเป็นบ้าไปแล้ว เธอรีบลุกขึ้น ไม่สนใจความดันต่ำที่ทำให้เธอเวียนหัว ยังไม่ทันได้ใส่รองเท้า ก็รีบวิ่งไปที่ห้องของลี่จุนซิน เขย่าตัวลี่จุนซินอย่างรุนแรง
ลี่จุนซินตื่นขึ้นมาเพราะกันทุกเขย่า เธอเตรียมที่จะด่า ก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อน้ำตานองหน้า
พอเห็นเจียงหยุนเอ๋อพี่ไม่รู้จะทำยังไง ลี่จุนซินก็รีบลุกขึ้นมา ถามอย่างรีบร้อน
“เป็นอะไรไป หยุนเอ๋อ เกิดอะไรขึ้น? เธอใจเย็นๆก่อน!”
เจียงหยุนเอ๋อที่ร้องไห้จนสะอื้น ลี่จุนถิงสามารถจับใจความที่เธอพูดได้นิดหน่อย
“ถวนจื่อ? เธอบอกว่าถวนจื่อหายไป?” ลี่จุนซินขึ้นบนเตียงเพื่อให้เธอสงบสติลง บอกว่าตกลงจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่
โม่เสี่ยวฮุ่ยตื่นเพราะเสียงจากทางนี้ รีบวิ่งเข้ามา ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
รอเจียงหยุนเอ๋อสงบสติลง ก็เล่าเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลี่จุนซินและโม่เสี่ยวฮุ่ยฟัง
หลังจากที่ทั้งสองได้ฟังเจียงหยุนเอ๋อพูดจบ ก็บอกว่าจะไปดูสถานการณ์ตอนนี้กับเธอ แต่ว่า ทางบริษัทยังต้องการลี่จุนซินบริหารงาน
เพราะฉะนั้น โม่เสี่ยวฮุ่ยให้ลี่จุนซินอยู่ดูแลบริษัท เธอจะไปกลับเจียงหยุนเอ๋อเอง
ลี่จุนซินได้ยินโม่เสี่ยวฮุ่ยพูดแบบนี้ ก็ถามอย่างตกใจ “แม่คะ แม่แน่ใจใช่ไหม?”
โม่เสี่ยวฮุ่ยจ้องลี่จุนซิน แล้วพูดว่า: “ ฉันทำไม เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ถ้าหายไปยังไงก็ไม่ใช่ไลน์ของฉัน”
พอพูดจบ โม่เสี่ยวฮุ่ยไปปลอบเจียงหยุนเอ๋อ เธอมองเจียงหยุนเอ๋อที่ที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองไม่ใช่คนจริงๆ ที่รังแกเธอทุกวิถีทาง
หลังจากที่ทั้งสามคนปรึกษากันเสร็จ ลี่จุนซินก็ใช้ความสัมพันธ์ของลี่ซื้อกรุ๊ป รีบหาเครื่องบินเครื่องหนึ่ง ส่งเจียงหยุนเอ๋อและโม่เสี่ยวฮุ่ยไปที่เมืองH
เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่บนเครื่องบินเอาแต่ก้มหัวแล้วร้องไห้ โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นเจียงหยุนเอ๋อเป็นแบบนี้เธอเองก็รู้สึกปวดใจ
หลังจากที่ลี่จุนซินมองทั้งสองขึ้นบนเครื่องบิน ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชิงโม่ บอกเรื่องนี้กับเขา
พอชิงโม่ได้ยิน โทรศัพท์ไปหาลี่จุนถิงแล้วก็ใส่เสื้อผ้าไปด้วย
ในตอนที่โทรศัพท์ของลี่จุนซินดังขึ้น ก็ถูกซูซานรั้งไว้ดื่มเหล้า ซูซานที่วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็จะลากเขามาดื่มเหล้าให้ได้
ลี่จุนซินที่เห็นชิงโม่โทรมา ก็รีบผลักมือของซูซานออก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกจากร้านเหล้า
ซูซานที่ถูกลี่จุนถิงผลักออก กระหม่อมแก้วที่แตกอยู่บนพื้นอย่างโมโห เธอเห็นลี่จุนถิงรีบออกไปรับโทรศัพท์ ก็รีบลุกขึ้นปัดเหล้าบนกระโปรง
แล้วตามไป ลี่จุนซินได้ยินที่ชิงโม่พูด ก็พูดอย่างโมโห: “ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“ประธานลี่ เรื่องนี้ผมคุยกับคุณทางโทรศัพท์ไม่ได้ ผมจะไปรับคุณตอนนี้เลย เราไปที่เมืองH ด้วยกัน”
ชิงโม่ยังพูดไม่จบ ลี่จุนถิงก็วางสายไปแล้ว
ซูซานยืนอยู่ข้างหลังของเขา ตกใจกับลี่จุนถิงที่โมโห เธอเพิ่งเคยเห็นลี่จุนถิงโมโหมากๆขนาดนี้มาก่อน ในใจก็รู้สึกกลัว
ซูซานคิดว่าจะเข้าไปถาม แต่ว่าลี่จุนถิงดูโมโหมาก ทำให้เธอที่ยืนอยู่ไกลๆยังไม่กล้าหายใจแรง
ซูซานเพิ่งจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหนึ่งก้าว ก็เห็นว่าลี่จุนถิงขึ้นรถชิงโม่ไปแล้ว พอซูซานรู้สึกตัว รถก็ขับออกไปไกลแล้ว
ชิงโม่ได้บอกเรื่องราวอย่างละเอียดกับลี่จุนถิงบนรถ และบอกว่าได้เตรียมเครื่องบินให้และส่งพวกเขาไปตอนนี้ ชิงโม่มองลี่จุนถิงที่หน้าข้างๆที่ทำให้เข้มขรึม ถึงกับไม่กล้าหายใจเสียงดัง เหมือนว่าอากาศบนรถถูกลี่จุนถิงทำให้เย็นหมด พอเจียงหยุนเอ๋อและโม่เสี่ยวฮุ่ยลงจากเครื่องบิน ก็ตรงไปที่โรงพยาบาล
และในขณะนี้ ซูม่านลีก็ฟื้นแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเห็นว่าซูม่านลีไม่เป็นอะไร ในใจของเธอก็ปล่อยวางลงได้นิดหน่อย แต่ว่าตอนที่ซูม่านลีเห็นเจียงหยุนเอ๋อแบกท้องที่โตมา ก็ร้องไห้แล้วบอกกับเจียงหยุนเอ๋อว่าเธอไม่ได้ปกป้องถวนจื่อไว้ดีๆ เจียงหยุนเอ๋อเห็นแม่ของเธอโทษตัวเองแบบนี้ ก็ทำได้แค่ปลอบเธอ ในตอนที่เจียงหยุนเอ๋อกำลังปลอบซูม่านลี ก็มีคนมาเคาะประตู เธอหันกลับไปดู คือตำรวจ
ตำรวจมาครั้งนี้ก็เพื่อจะบอกกับเจียงหยุนเอ๋อว่า ได้เริ่มตามชายชุดดำพวกนั้นแล้ว แต่ว่าชัดเจนมาก ว่าตรงข้ามเตรียมตัวมาอย่างดี วางแผนอย่างละเอียด
เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ คนร้ายมีโอกาสที่จะติดต่อเจียงหยุนเอ๋อ ถ้าเกิดว่ามีสถานการณ์อะไร ขอให้เธอรีบติดต่อกับทางตำรวจทันที
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า แสดงว่าตัวเองจะให้ความร่วมมือกับทางตำรวจอย่างแน่นอน และแสดงความขอบคุณต่อตำรวจ
ตำรวจพึ่งไปได้ไม่นาน กำลังปรึกษากับโม่เสี่ยวฮุ่ยว่าจะทำยังไงดี
เจียงหยุนเอ๋อก็ได้รับสายจากคนร้าย
“เจียงหยุนเอ๋อ ถ้าเธออยากให้ลูกของเธอกลับไปหรือยังมีชีวิตอยู่ เธอก็มาที่โรงงานร้าง xx ด้วยตัวเอง”
“พวกนายเป็นใคร ตกลงพวกนายอยากจะทำอะไร? พวกนายทำอะไรกับถวนจื่อ?”
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อได้รับสาย ก็ร้องไห้ออกมาอย่างใจร้อน
“เธอไม่ต้องถามอะไรที่มันไม่มีประโยชน์ เธอก็แค่จำไว้ว่าอย่าแจ้งความ! เธอต้องมาคนเดียว ไม่อย่างนั้นฉันก็ควบคุมมีดในมือของฉันไม่ได้”
ทางด้านคนร้ายที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเจียงหยุนเอ๋อ ก็ข่มขู่เธออย่างดุร้าย
“ได้ๆๆ ฉันรับปากพวกนายทุกอย่าง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ พวกนายอยากได้อะไรฉันให้พวกนายได้ทั้งหมด ขอแค่พวกนายอย่าทำร้ายถวนจื่อ” เจียงหยุนเอ๋อที่ร้องไห้อยู่และจะโกน