หลังจากได้ยินคำพูดรับประกันของเจียงหยุนเอ๋อ โจรลักพาตัวก็รีบวางสายไปทันที
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อได้รับโทรศัพท์จากพวกโจรลักพาตัวเป็นช่วงที่เจียงหยุนเอ๋ออยู่ในห้องน้ำของโรงพยาบาลพอดี ดังนั้นทั้งซูม่านลีกับโม่เสี่ยวฮุ่ยจึงไม่รู้ว่าโจรลักพาตัวโทรมา
เจียงหยุนเอ๋อมองไปที่กระจกในห้องน้ำและจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะรีบกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย โดยตั้งใจที่จะบอกลาพวกโม่เสี่ยวฮุ่ย แล้วตัวเองจะออกไปตามนัดโดยลำพังคนเดียว
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นดวงตาของเธอแดงก่ำ จึงรีบถามเธอว่าได้ข่าวเกี่ยวกับถวนจื่อแล้วใช่ไหม
เจียงหยุนเอ๋อไม่กล้าบอกพวกเธอว่าพวกโจรลักพาตัวได้โทรมาหาตนเองแล้ว จึงรีบพูดปัดไป
“ยังไม่มีข่าวเลยค่ะ หนูก็แค่กังวลเรื่องถวนจื่อมากเกินไปเท่านั้นเอง”
โม่เสี่ยวฮุ่ยและซูม่านลีเห็นว่าสภาพจิตใจของเธอไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นพวกเธอจึงไม่ถามต่อ
หลังจากนั่งพักได้สักพักเจียงหยุนเอ๋อก็ออกไปคนเดียวโดยอ้างว่าไปซื้อของ
ลี่จุนถิงกับชิงโม่มาถึงหลังจากพวกเจียงหยุนเอ๋อมาถึงได้ไม่นาน หลังจากสอบถามจนรู้โรงพยาบาลที่ ซูม่านลีพักรักษาตัว พวกเขาก็รีบเดินทางมา แต่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยได้ พวกเขาทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับภายนอกเท่านั้น
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อคุยโทรศัพท์กับพวกโจรลักพาตัวในห้องน้ำ ลี่จุนถิงและคนอื่น ๆ ก็ได้ยิน พวกเขากลัวว่าเจียงหยุนเอ๋อจะทำอะไรไม่คิดอย่างรอบคอบ แล้วไปหาพวกโจรลักพาตัวเพียงลำพัง ดังนั้นพวกเขาจึงจับตามองเธอทุกฝีก้าวในที่ลับ
ดังนั้นตอนที่พวกเขาเห็นเจียงหยุนเอ๋อถือกระเป๋าเดินออกไปกวัดมือเรียกรถข้างนอก พวกเขาจึงรีบตามไป
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อมาถึงโกดังร้าง เธอจึงเห็นว่ามีใครบางคนรอเธออยู่ที่ประตูแล้ว เธอมองรอบๆอย่างละเอียด จึงสรุปได้ว่าเป็นพวกที่เธอไม่รู้จัก เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าเธอเสี่ยงที่จะหนีไปได้ แต่เพื่อชีวิตของถวนจื่อ เธอจึงทำได้เพียงเท่านี้
ตอนที่เธอเห็นคนคนนั้น นางก็รีบเดินเข้าไป แล้วหันไปมองข้างหลัง พอไม่เห็นถวนจื่ออยู่ในนี้เลย เธอจึงถามว่า “ถวนจื่ออยู่ที่ไหน”
คนคนนั้นหัวเราะเยาะเย้ย แล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ลูกคุณยังปลอดภัยอยู่ ในเมื่อพวกเราให้สัญญากับคุณแล้ว พวกเราไม่ผิดสัญญาแน่นอน”
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอก็วางใจ แต่เธอก็ยังมองเขาด้วยความไม่เชื่อ แล้วขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ส่วนโจรลักพาตัวพอเห็นดวงตาของเจียงหยุนเอ๋อ จึงหัวเราะออกมา แล้วพูดว่า “ถึงแม้พวกเราจะเป็นโจรลักพาตัว เราก็มีจรรยาบรรณในวิชาชีพ แต่ว่า หากคุณต้องการจะรับลูกของคุณกลับคืนไป ก็ต้องมีเงื่อนไขกันบ้าง”
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “เงื่อนไขอะไร”
โจรลักพาตัวมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยสายตาคมลึก แล้วโบกมือให้อีกคนในโกดังเพื่อนำของออกมา
เธอเพ่งมอง แล้วยิ้มเยาะออกมา ที่แท้ก็เอกสารโอนหุ้นของเธอนั่นเอง หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อมองเห็นแล้ว เธอก็รู้ทันทีว่า ลี่หยูนห่วนกับลี่หุยเป็นคนอยู่เบื้องหลังการลักพาตัวในครั้งนี้
“ที่แท้นี่ก็คือจุดประสงค์ของพวกคุณสินะ ลี่หยูนห่วนกับลี่หุยพวกคุณมันแน่มาก เพื่อให้ได้บริษัท พวกคุณทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุผลจริงๆ” เจียงหยุนเอ๋อพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ
โจรลักพาตัวเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อเดาได้ในทันทีว่าเจ้านายของพวกเขาเป็นใคร สีหน้าของพวกเขาจึงเคร่งขรึมอย่างรวดเร็ว
แล้วรีบพูดข่มขู่เจียงหยุนเอ๋อด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด “รีบเซ็นเร็วเข้า ถ้าคุณไม่เซ็น คุณก็รอเก็บศพของลูกของคุณได้เลย”
เจียงหยุนเอ๋อโมโหมาก เสียงของเธอดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วพูดกับเขาว่า “นายกล้าเหรอ”
โจรลักพาตัวหัวเราะเยาะเย้ยแล้วเอ่ยพูดกับ เจียงหยุนเอ๋อ“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะยอมเซ็นชื่อในเอกสารนี้หรือเปล่า”
เจียงหยุนเอ๋อมองไปที่กลุ่มโจรลักพาตัวด้วยความโกรธ ภายในใจยังคงรู้สึกลังเล
เมื่อเห็นความลังเลของเธอ โจรลักพาตัวจึงโบกมือให้คนที่อยู่ข้างใน ก่อนจะมีเสียงร้องไห้ของถวนจื่อดังออกมาจากในโกดัง
“แม่ครับ ช่วยผมด้วย! โอ้ย! ผมเจ็บ!”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินเสียงร้องของถวนจื่อหัวใจของเธอบีบแน่น น้ำตาก็ไหลเต็มดวงตาของเธอในทันที
“ถวนจื่อ รอแม่ก่อนนะลูก แม่จะช่วยลูกออกมาเอง อย่าร้องไห้ครับเด็กดี ลูกต้องเข้มแข็งไว้นะจ๊ะ!”
หลังจากพูดจบเจียงหยุนเอ๋อหันไปมองโจรลักพาตัวแล้วกัดฟันกรอด เธอหยิบปากกาออกมาและเซ็นชื่อในเอกสาร แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอไม่ควรตัดสินใจโดยพลการ ทำเรื่องที่ผิดต่อบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปกับตระกูลลี่ แต่ว่า ถ้าหากเธอไม่ทำ…
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อเซ็นชื่อในเอกสาร ทางฝั่งลี่หยูนห่วนก็ได้รับรายงานทันที
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเซ็นชื่อในเอกสารเรียบร้อย โจรลักพาตัวก็ส่งสัญญาณให้พาถวนจื่อออกมาจากข้างในและพูดกับเจียงหยุนเอ๋ออย่างข่มขู่
“คนสวย ถ้าคุณยอมทำตามง่ายๆตั้งแต่ทีแรก เรื่องนี้คงจบไปนานแล้ว ไม่ต้องมาวุ่นวายอะไรแบบนี้”
เจียงหยุนเอ๋อเม้มปากและจ้องไปที่อีกฝ่ายด้วยความโกรธ สักพัก เธอก็เห็นถวนจื่อถูกผลักออกมา เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดถวนจื่อไว้แน่น ตอนที่ เจียงหยุนเอ๋อเห็นถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อถึงได้วางใจ
หลังจากกอดได้สักพัก เจียงหยุนเอ๋อก็รีบตรวจสอบบาดแผลทั่วร่างของถวนจื่อ
“ถวนจื่อ เป็นยังไงบ้างลูก บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
หลังจากการตรวจสอบแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเห็นว่าไม่มีบาดแผลร้ายแรงบนตัวของถวนจื่อ ยกเว้นร่องรอยของการถูกบีบที่แขน ใบหน้าและร่างกายของเขาเปื้อนฝุ่น เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“แม่ครับ ผมไม่เป็นไร ผมเข้มแข็งมากครับ”
เมื่อได้ยินเสียงของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อจึงอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะร้องไห้ เจียงหยุนเอ๋อเช็ดน้ำตาของตัวเอง แล้วเดินจูงมือถวนจื่อจากไป
ตอนที่เดินผ่านโจรลักพาตัวเจียงหยุนเอ๋อ ก็หยุดเดินและพูดประโยคหนึ่งกับเขา
“กลับไปบอกลี่หยูนห่วนและลี่หุยด้วย ว่าถ้าทำสิ่งเลวร้ายมากเกินไป ผลกรรมจะตามมาไม่ช้าก็เร็ว”
จากนั้นเธอก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
ลี่จุนถิงและชิงโม่ที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ เห็นเจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อเดินออกไปอย่างปลอดภัย พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจในทันที แต่ว่า สีหน้าของลี่จุนถิงยังคงแย่มาก
เขาหันหลังกลับไปออกคำสั่งให้ชิงโม่ ให้หาหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังให้เจอโดยเร็วที่สุด เขาต้องการจะรู้ว่าใครกันที่กล้าแตะต้องเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อ
ชิงโม่ขับรถกลับพร้อมกับลี่จุนถิง เตรียมพาเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อกลับไปส่งที่โรงแรมเพื่อพักผ่อน แต่ว่า ผ่านไปได้ครึ่งทาง ชิงโม่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป เขาหันกลับมาและรีบพูดกับลี่จุนถิง ที่กำลังหลับตานิ่ง
“แย่แล้วครับ ประธานลี่ รถคันข้างหน้าไม่ใช่รถคันเดียวกับที่คุณผู้หญิงกับถวนจื่อนั่งครับ”
ลี่จุนถิงลืมตาขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นนั่ง และจ้องไปที่รถคันตรงหน้า ชิงโม่มองลี่จุนถิงในตอนนี้ เขารู้สึกว่าอากาศรอบตัวเขาเยือกเย็นลงทันที จนเขาตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้
ชิงโม่รีบโทรไปที่โรงพยาบาล โรงพยาบาลบอกว่าพวกเขายังไม่เห็นเจียงหยุนเอ๋อกับ ถวนจื่อกลับมาเลย เขาใจสั่น และคิดในใจ ว่าตายแน่ๆ
ที่แท้รถคันที่เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อนั่งได้ถูกเปลี่ยนคนขับรถไปแล้ว ผ่านไปได้ครึ่งทางเจียงหยุนเอ๋อถึงตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ทางกลับไปที่โรงพยาบาล
ในขณะที่เธอกำลังจะถามคนขับ ก็เห็นรถหยุดลง แล้วมีคนกลุ่มหนึ่งมายืนล้อมรถไว้ทุกด้าน
เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นแต่ถวนจื่อที่หมดสติอยู่บนตักของเธอ แล้วเธอก็หมดสติตามไป