บทที่ 509 เงินรางวัล 250 หยวน
บทที่ 509 เงินรางวัล 250 หยวน
คุณย่าซูมองไปที่อวี่รุ่ยหยวนผู้ลึกลับ ก่อนจะยิ้มเคือง ๆ “ข่าวดีอะไรเนี่ย ทำตัวซะลึกลับเชียวนะ!”
“ข่าวดีมากเลยค่ะ!” อวี่รุ่ยหยวนยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยความปีติยินดี
“คุณย่าอวี่บอกเร็วเข้า ย่าหนูใจร้อนแล้ว!” เสี่ยวเถียนหัวเราะ
พออวี่รุ่ยหยวนเห็นทุกคนกังวล จึงไม่ปิดบังต่ออีกไป
“ฉันเพิ่งได้ข่าวว่าภาพวาดของซื่อเลี่ยงได้รับรางวัลด้วย”
ประโยคเดียวทำให้ทุกคนแข็งเป็นหิน จากนั้นก็ดีใจกันยกใหญ่
เถาฮวารีบกล่าว “คุณลุง คุณป้า ดีใจไหมคะ? ซื่อเลี่ยงทำให้บ้านเรามีหน้ามีตาจริง ๆ ด้วย”
“จริงหรือเนี่ย ซื่อเลี่ยงเรียนมาตั้งหลายปี แถมยังได้รับรางวัลด้วย? รุ่ยหยวนไม่ได้หลอกเราใช่ไหม?”
บ้านซูรู้ดีว่าหลานชายคนรองสมัครเข้าประกวดแข่งขันวาดภาพ แต่ตอนนั้นไม่ได้คาดหวังชัยชนะเท่าไร
ตอนได้ยินข่าวคุณย่าซูก็ยังสับสนอยู่เลย
“ซื่อเลี่ยงเองก็เรียนมาหลายปี เด็กคนนี้มีพรสวรรค์จริง ๆ จ้ะ”
ตอนอยู่หงซิน รุ่ยหยวนคอยสอนอย่างตั้งใจ แถมเจ้าตัวก็มีพรสวรรค์ในการวาดภาพ จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะประสบความสำเร็จ
พอมีคนยกย่องหลานชาย หญิงชราก็มีความสุขมากแต่ยังถ่อมตัวอยู่บ้าง
“จะเก่งหรือไม่เก่ง ฉันก็คิดจะแขวนภาพวาดซื่อเลี่ยงไว้บนฝาอยู่แล้วแหละ!”
“หลังจากได้รางวัล เราเอาภาพวาดซื่อเลี่ยงมาแขวนที่ร้านได้นะ” รุ่ยหยวนปรบมือ
“ดีเลย ไว้กลับไปค่อยเอามาแขวนแล้วกัน” น้ำเสียงคุณย่าซูปรีดามาก
“ภาพซื่อเลี่ยงได้รางวัลทั้งสองงานเลย ภาพหนึ่งได้รางวัลที่หนึ่ง ส่วนอีกภาพได้รางวัลที่สาม!” อวี่รุ่ยหยวนกล่าวต่อ
ซูเสี่ยวเถียนตกใจมากที่พี่ชายของตัวเองเก่งขนาดนี้
แถมได้รางวัลทั้งสองภาพอีก ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง
“ต้องไปยินดีกับพี่รองแล้ว!”
“งานรางวัลจะประกาศในสุดสัปดาห์หน้าน่ะ ไว้ไปด้วยกันนะ!” อวี่รุ่ยหยวนยิ้ม “เรามาร่วมยินดีกับพี่รองกันเถอะ!”
“พวกเราไปด้วยกันหมดนี่เลยไหมครับ?” เสิ่นจื่อเจินก็สนใจเช่นกัน
“เป็นอันว่าใครหยุดก็ไปแล้วกันนะ!” หญิงชรายิ้ม “ไปกันหลาย ๆ คนจะได้ยิ่งใหญ่”
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะชนะรางวัลใหญ่ระดับประเทศ
สมาชิกบ้านซูร่วมฉลองและคุยกันอย่างสนุกสนาน
“น่าเสียดายที่ทิ้งลูกค้าไปไม่ได้ ไม่งั้นฉันคงไปดูหลานรับรางวัลแล้วแหละ” คุณย่าซูอารมณ์เสีย
“แม่คะ แม่ไปดูหลานไหมคะ เดี๋ยวฉันเฝ้าร้านให้เอง!” เหลียงซิ่วเอ่ยขึ้น
ความยินดีฉายบนใบหน้าหญิงชรา แต่เธอกลับพูดว่า “ช่างเถอะ วันหยุดคนเยอะ ฉันต้องคอยดูแลน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะย่า เดี๋ยวในอนาคตพี่รองก็ได้รางวัลอีกเยอะ ย่ามีโอกาสก็ไปดูเถอะ”
หญิงชรานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงเอ่ยถาม “มีเงินรางวัลที่ชนะไหม?”
คุณย่าซูกังวลเรื่องนี้มากที่สุด
ได้รางวัลทั้งทีก็น่าจะมีเงินรางวัลมอบให้บ้าง
ธุรกิจร้านเราดีแล้ว ใครจะสนกันล่ะ?
อีกอย่างเด็ก ๆ โตวันโตคืน วันไหนแต่งภรรยาก็ต้องใช้เงินอยู่แล้ว
“น่าจะได้ค่ะย่า แต่คงไม่เยอะเท่าไรหรอก!” เสี่ยวเถียนยิ้ม
ยุคนี้ไม่เหมือนยุคหลัง ๆ ที่แม้จะได้เงินรางวัล แต่มันก็ไม่ได้เยอะมาก
“ได้ยินว่ารางวัลอันดับหนึ่งคือ สองร้อยหยวน อันดับสอง หนึ่งร้อยหยวน และอันดับสาม ห้าสิบหยวน ส่วนรางวัลชมเชยได้ ยี่สิบหยวนจ้ะ”
อวี่รุ่ยหยวนเป็นคนตอบ
“งั้นรางวัลอันดับหนึ่งกับสามรวมกันก็เป็น สองร้อยห้าสิบหยวนน่ะสิ!”
แต่พอว่าจบกลับรู้สึกว่าทำไมตัวเลขดูแปลก ๆ
“สองร้อยห้าสิบหยวนค่ะ!”
เสี่ยวเถียนยกยิ้มอย่างมีลับลมคมใน คนอื่น ๆ ต่างหัวเราะลั่น
แม้แต่คุณปู่ที่ชอบทำหน้านิ่งก็ยังหัวเราะออกมา
คุณย่าซูเอ่ยด้วยความซาบซึ้ง “เงินไม่ได้เยอะอะไรมาก แต่เด็ก ๆ เราหาเงินได้มันก็เป็นของพวกเขาละนะ”
คุณย่าซูเคยเห็นคนที่มีเงินเยอะ ๆ มาแล้ว จึงไม่ได้สนใจจำนวนอันน้อยนิดพวกนี้เท่าไร
แต่การเอ่ยปากยกเงินพวกนั้นให้หลาน ๆ ก็นับว่าใจกว้างมาก
อวี่รุ่ยหยวนหัวเราะ “เงินรางวัลไม่เยอะก็จริง แต่ชื่อเสียงไม่น้อยนะคะ”
เพราะนี่คือการแข่งขันระดับชาติ!
คุณย่าซูพยักหน้า “ก็จริง ถ้าเขาเอากระดาษกลับมาได้ด้วยก็คงไม่ต้องเปลืองกระดาษที่บ้านเราแล้วแหละ”
พอนึกถึงหลานคนรองที่ใช้กระดาษมากกว่าใคร นึกถึงแล้วก็ทุกข์ใจ
ทุกคนหัวเราะลั่น
เด็ก ๆ ค่อนข้างอิจฉาเมื่อได้ยินข่าวดี
เงินจำนวน สองร้อยห้าสิบหยวน ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไรแต่จะดีไม่ดีมันสำคัญตรงไหนล่ะ?
ที่สำคัญคือ พี่รองมีเงินแล้ว
ส่วนพี่ใหญ่ที่หลังขดหลังแข็งทำงานแปลเพิ่งจะได้มาเท่าไหร่เอง?
ใครวาดรูปมีแต่จะเสียเงินกันล่ะ?
เห็นชัด ๆ ว่ามันก็ได้เงินเยอะเหมือนกันนะ
คุณปู่ซูมีความสุขมาก เขากวักมือเรียกหลายชายเป็นการใหญ่ “เย็นนี้ทุกคนมากินข้าวที่บ้านพวกเราแล้วกันนะ ถือว่าเป็นการฉลองล่วงหน้าให้เจ้าเด็กนั่นแล้วกัน!”
ไม่มีใครค้าน
“เดี๋ยวฉันทำชุดให้ซื่อเลี่ยงใส่ดีกว่าค่ะ เขาจะได้ใส่ขึ้นรับรางวัล”
เถาฮวาว่า
ทันใดนั้นบรรยากาศพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา ราวกับเหรียญรางวัลและเงินรางวัลแล้วเสียอีก
“ทำไมพรุ่งนี้ถึงไม่แจกรางวัลเลยนะ?” คุณย่าซูค่อนข้างเสียใจ
“มันเป็นการแข่งขันระดับประเทศค่ะ ผู้สร้างผลงานหลายคนอยู่นอกเมือง เลยต้องให้เวลาพวกเขาได้เดินทางมาน่ะ!”
คุณย่าซูเข้าใจแล้ว
“จริงด้วย ๆ ระดับประเทศสินะ” คุณย่าซูเดินไปหลังครัวอย่างมีความสุข เตรียมพร้อมทำอาหารฉลอง
“คุณปู่คะ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อเหล้ามาให้” เสี่ยวเถียนก็มีความสุขเหมือนกัน
เมื่อไม่นานมานี้เธอได้ตั๋วเหล้ามาหลายใบเลย
ชายชราไม่ไว้ใจให้ไป แต่นึก ๆ ดู หลานสาวโชคดีมาก อาจจะเจอของที่ดีกว่าเขาก็ได้
“ไปเถอะ ๆ! เดี๋ยวปู่ให้เงินไป”
เด็กสาวปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ! หนูมีเงินอยู่” เสี่ยวเถียนคลี่ยิ้มกว้าง
เธอมีเงินมากที่สุดบ้าน และไม่เคยมีสภาวะขัดข้องทางการเงิน
ชายชราไม่บังคับต่อ
เสี่ยวเถียนไปห้างสรรพสินค้า บังเอิญพอดีเลยที่นั่นมีเหล้าเหมาไถอยู่สี่ขวด เธอก็เลยเหมามันมาทั้งหมด
พนักงานขายค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเด็กสาวซื้อเหล้าจำนวนมากขนาดนี้
เด็กสมัยนี้รวยกันหมดแล้วหรือ?
เธอมีความสุขมาก วันนี้เอามากินแค่สองขวดพอ ที่เหลือเก็บไว้ในกล่องเก็บของก่อน เผื่อมันจะขายได้ในราคาดี
พอคิดถึงราคาของมัน เสี่ยวเถียนก็นึกไปถึงว่าอีกหลายปีข้างหน้า บางทีเธอน่าจะสะสมไวน์แดงไว้สักหน่อยนะ
สัปดาห์นี้ที่บ้านซูมีความสุขเป็นพิเศษ
ผลของการปรึกษากันคือ สองสามีภรรยาตู้จะพาเด็ก ๆ ไปดูงานประกาศรางวัล
ส่วนคนอื่น ๆ ต้องทำงาน
ฉือเก๋อบอกว่าจะไปด้วย แถมยังบอกอีกว่าตนเป็นคนค้นพบพรสวรรค์ของซื่อเลี่ยงตั้งแต่แรกเริ่ม
แล้วก็มีครอบครัวเถาฮวาที่หาเวลาไปด้วยเหมือนกัน
ซูซื่อเลี่ยงสวมชุดลำลองทหารสีน้ำเงินที่เถาฮวาตัดให้ และมันทำให้เขาดูมีพลังเป็นพิเศษ