บทที่ 416 ลอบสังหาร (2)
กู้เจียวเกาท้องเจ้าแมวต่อ เกาจนอยากจะฟัดเจ้าแมวขึ้นมาแต่นางก็ต้องอดใจไว้
“อันที่จริงวันนี้ข้ามาเพื่อเรื่องหนึ่ง”
เกาแมวจนเกือบลืมเข้าเรื่อง เจ้าแมวนี่ทำข้าเสียสมาธิ!
“เรื่องอะไรรึ” หลิ่วอีเซิงถาม
“เรื่องเกี่ยวกับหยวนถัง” นางตอบ
สิ้นเสียงนาง เสียงของหยวนถังก็ดังขึ้นจากอีกห้องหนึ่ง “เรื่องอะไรเกี่ยวกับข้าหรือ”
กู้เจียวขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
หลิ่วอีเซิงอธิบาย “เขาเพิ่งมาเมื่อครู่ นอนหลับอยู่ที่ห้องเก็บฟืนน่ะ”
กู้เจียวมองหยวนถังอย่างสงสัย “อยู่ในวังหลวงดีๆ ก็ไม่นอน ดันมานอนในห้องเก็บฟืน เป็นบ้าอะไรของเจ้า”
หยวนถังยกพัดขึ้นมาปิดหน้าก่อนจะอ้าปากหาว สาวเท้ายาวเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงตรงหน้ากู้เจียว “ขอแค่ได้อยู่ใกล้ท่านพี่ นอนในห้องเก็บฟืนแค่นี้จะเป็นอะไรไป”
หลิ่วอีเซิงเอ่ยกับกู้เจียว “ข้านึกว่าเขายังไม่ตื่น เลยไม่ได้บอกเจ้า”
เขาเองก็ไม่คาดคิดว่ากู้เจียวจะเอ่ยถึงหยวนถัง หากรู้แต่แรกเขาคงบอกนางไปแล้ว เพราะหากถูกเจ้าตัวจับได้ว่าพูดถึงลับหลังคงทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน
หลิ่วอีเซิงคิดมากเกินไป กู้เจียวไม่มีท่าทีกระอักกระอ่วนแม้แต่นิด กู้เจียวส่งเสียงอ๋อก่อนจะพูดกับหยวนถัง “เจ้ามาก็ดี”
หยวนถังยกยิ้ม “มีอะไร คิดถึงข้าหรือ”
แววตาของหลิ่วอีเซิงเย็นยะเยือกขึ้นมาในทันใด
หยวนถังตอบเขาในทันที “อย่าเพิ่งโมโหสิ ข้าล้อเล่น ในใจข้ามีเพียงท่านพี่ ไม่เหลือที่ให้ผู้อื่นแล้ว”
หลิ่วอีเซิงชินชากับความไร้ยางอายและปากพล่อยของเขา จึงหันหลังให้เขาอย่างไม่แยแส
หยวนถังเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หมอกู้ เมื่อครู่เจ้าจะคุยกับข้าเรื่องอันใดหรือ”
กู้เจียวไม่ตอบ แต่กลับยื่นมือออกไปบีบคางของหยวนถัง จับหน้าเขาหันไปทางซ้าย และก็เป็นไปตามคาด มีรอยข่วนและอาการบวมแดงภายใต้เส้นผมที่ปกคลุมอยู่
เพียงแต่คงเป็นเพราะทายาแล้ว จึงไม่ได้เห็นชัดอย่างที่รุ่ยอ๋องเฟยบอกเล่า แต่ก็มองออกว่าเป็นรอยแผล
หยวนถังไม่ได้ขัดขืน มองไปยังหลิ่วอีเซิงที่นั่งอยู่อีกฝั่งด้วยสายตาทะเล้น “ท่านพี่ นางเกี้ยวข้า ข้าไม่ได้เป็นฝ่ายยั่วยวนนางนะ”
“หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้” หลิ่วอีเซิงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
กู้เจียวถาม “เจ้าไปทำอะไรมาถึงได้มีแผลบนใบหน้า”
หยวนถังเลิกคิ้วถาม “เป็นห่วงข้าขนาดนั้นเชียวหรือ”
หลิ่วอีเซิงมองเขาอย่างเหลืออด “หยุดพล่ามได้แล้ว”
หยวนถังยักไหล่อย่างไม่แยแส ใช้พัดชี้ไปที่เจ้าแมวขาวบนตักของกู้เจียว “จะเป็นอะไรไปได้อีกเล่า เจ้านี่ข่วนเอาน่ะสิ”
กู้เจียวมองไปที่เจ้าแมวขาวบนตัก “เจ้าข่วนหรือ”
เจ้าแมวหลับตาแสร้งไม่รู้ไม่เห็น
หลิ่วอีเซิงเอ่ย “แมวข่วนจริงๆ ข้าเองก็เห็น”
กู้เจียวถาม “ข่วนตั้งแต่เมื่อใด”
หลิ่วอีเซิงตอบ “เมื่อคืนวาน เขาปีนกำแพงเข้ามาในเรือน แมวคงนึกว่าโจรบุกเข้ามา จึงข่วนเขาเข้าให้”
นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าตัวเล็กนี่จะดุร้ายเอาการ
หยวนถังมองไปที่เจ้าแมวขาวด้วยสายตาตำหนิ “ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ก็ลืมไปแล้วหรือว่าแต่ก่อนผู้ใดเลี้ยงเจ้า!”
หลิ่วอีเซิงไม่มีทางโกหกหลอกลวงนาง จากที่กู้เจียวสังเกตเมื่อครู่ รอยแผลบนใบหน้าของหยวนถังก็ไม่ใช่รอยนิ้วจริงๆ แต่เหมือนบาดแผลจากกรงเล็บข่วนเสียมากกว่า
แน่นอนว่าไม่ได้ตัดความเป็นไปได้อีกกรณีหนึ่งออก หากฝ่ามือทิ้งรอยไว้ไม่มากนัก ใช้น้ำแข็งประคบเพียงครู่หนึ่งก็หายบวมแล้ว
หยวนถังจ้องมองกู้เจียวที่กำลังครุ่นคิดพลางเอ่ย “นี่ เหตุใดเจ้าถึงได้มองข้าเช่นนั้น พวกเจ้าคนแคว้นเจานับวันยิ่งประหลาดนัก ก่อนหน้านี้รุ่ยอ๋องเฟยเจอข้า ก็ตกใจกรีดร้องออกมาเพราะบาดแผลบนใบหน้าข้า ต่อมาก็เป็นเจ้าที่ลงไม้ลงมือจับหน้าข้าพลิกไปมาเช่นนี้”
หลิ่วอีเซิงเหลืออดกับเขาแล้ว “ผู้ใดลงไม้ลงมือกับเจ้ากัน ขืนพูดจาพล่อยๆ เช่นนี้อีก คราวหน้าก็ไม่ต้องมาแล้ว”
หยวนถังหน้าหงอในทันใด “ก็ได้ ก็ได้ ไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว!”
ไม่ใช่หยวนถังอย่างนั้นรึ เรื่องนี้ชักแปลกประหลาดไปกันใหญ่แล้ว
แม้เรื่องที่เวินหลินหลังจะลอบนัดพบกับผู้ใดนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนาง แต่นางดันล่วงรู้ความลับของอีกฝ่ายเข้าเนี่ยสิ หากอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้ขึ้นมา เป็นไปได้สูงว่าจะเป็นภัยกับนางและรุ่ยอ๋องเฟย
เพราะอย่างนั้นจึงต้องรีบหาตัวคนผู้นั้นให้พบโดยเร็ว
กู้เจียวมองหยวนถังตาไม่กะพริบก่อนจะเอ่ยถาม “เจ้ารู้จักไท่จื่อเฟยหรือไม่”
หยวนถังตอบ “เจ้าพูดถึงไท่จื่อเฟยของแคว้นใดล่ะ”
กู้เจียวเอ่ย “ไท่จื่อเฟยแห่งแคว้นเจา”
หยวนถังเลิกคิ้วพลางครุ่นคิด “อ๋อ คู่หมั้นของท่านโหวน้อยน่ะหรือ รู้จักสิ ทำไมรึ”
“อดีตคู่หมั้นต่างหาก พวกเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว” กู้เจียวแก้คำพูดของหยวนถัง ก่อนถามต่อ “เมื่อวานเจ้าได้ไปพบนางหรือไม่”
เพราะถูกถามเช่นนั้น หยวนถังจึงไม่ทันได้ใส่ใจว่าเหตุใดนางต้องแก้คำพูดของเขาด้วย หยวนถังยักไหล่พลางเอ่ย “เหตุใดข้าต้องไปพบนางด้วย ข้าไม่ได้สนิทกับนางเสียหน่อย! เดี๋ยวนะ เหตุใดเจ้าถึงถามเช่นนี้ เจ้าคงไม่ได้สงสัยว่าข้ากับนางจะมีความสัมพันธ์ชู้สาวหรอกกระมัง”
หยวนถังผู้นี้ไม่ใช่คนโง่เลย
หยวนถังหัวเราะ พอหัวเราะเสร็จก็ชูนิ้วขึ้นก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจัง “ท่านพี่ก็อยู่ที่นี่ เขาขอบอกกล่าวต่อหน้าฟ้าดิน ข้าเคยลอบสังหารฮ่องเต้แคว้นเจาของพวกเจ้าจริงๆ แต่ข้าไม่ได้มีความสัมพันธ์อันใดกับไท่จื่อเฟยแห่งแคว้นเจาของพวกเจ้า! ข้าขอสาบานต่อฟ้า! หากข้าพูดปดแม้แต่คำเดียว ขอให้ชาตินี้ข้าพาท่านพี่กลับแคว้นเฉินไม่ได้!”
แบบนี้เรียกว่าสาบานเสียที่ไหน
หลิ่วอีเซิงเอ่ยเสียงเรียบ “หากเจ้าโกหก ขอให้เจ้าไม่ได้เป็นรัชทายาทแคว้นเฉิน”
หยวนถังหน้ามุ่ยในทันใด “โหดร้ายเกินไปหรือเปล่า! ท่านเป็นท่านพี่ของข้านะ”
ดูท่าแล้วหยวนถังคงไม่ได้โกหก
เพียงแต่จากเจตนา วรยุทธ์ และประวัติก่อนหน้านี้… ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน หยวนถังก็น่าสงสัยมากที่สุด
ขณะที่กู้เจียวกำลังตั้งใจจะถามเขาถึงหลักฐานที่อยู่ในช่วงเช้าเมื่อวาน ทันใดนั้นด้านนอกก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น
หูทั้งสองข้างของกู้เจียวกระตุก คว้าถ้วยชาในมือขึ้นมาก่อนจะปาออกไปนอกประตูโดยพลัน
เสียงแตกเพล้งดังขึ้น ลูกธนูดอกหนึ่งกระแทกเข้ากับถ้วยชาก่อนจะตกลงบนพื้น
บ่าวใบ้ในเรือนตกใจลุกพรวดยืนขึ้น พยุงร่างของหญิงชราที่ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นแล้วแบกนางขึ้นหลังเดินเข้ามาในเรือน
ทันทีที่ทั้งสองเข้ามาในเรือน หยวนถังก็ลุกขึ้นไปปิดประตูเรือนแล้วลงกลอนทันใด
แทบจะในวินาทีเดียวกันนั้น เสียงลูกศรธนูก็ดังรัวขึ้นมาจากบานประตู หนึ่งในนั้นมีดอกหนึ่งที่แทงทะลุเข้ามาเกือบครึ่ง จนเกือบแทงเข้าที่หน้าท้องของหยวนถัง
หยวนถังมองลูกธนูที่เกือบแทงทะลุท้องเขา มุมปากก็ยกขึ้นอย่างโหดเหี้ยม
“ท่าไม่ดีแล้วกระมังท่านพี่ ช่วงนี้ท่านไปทำอะไรมาอีกล่ะ แต่ก่อนพวกคนแคว้นเจาก็แค่มาพังข้าวของเรือนท่าน วันนี้ถึงขั้นเอาชีวิตท่านแล้วหรือ”
สิ้นเสียงของหยวนถัง ธนูอีกดอกหนึ่งก็ทะลุเข้ามา
คราวนี้มาจากประตูหลัง
ประตูหลังนั้นปิดไม่ได้ เพราะว่าไม่มีบานประตูด้านหลังด้วยซ้ำ….
ทว่าเป้าหมายของศรธนูดอกนี้ไม่ใช่หลิ่วอีเซิง
แวบหนึ่งที่กู้เจียวคิดว่าอีกฝ่ายหมายจะเอาชีวิตนาง จนกระทั่งธนูดอกนั้นแทงทะลุพัดของหยวนถังอย่างแม่นยำ
ไม่ใช่เพราะใช้พัดป้องกันได้ทัน เขาคงโดนยิงเข้าอย่างจังไปแล้ว!
หยวนถังอ้าปากค้าง “…ที่มันเกิดอะไรขึ้น เป้าหมายคือข้าอย่างนั้นหรือ”
หลังจากนั้นศรธนูก็รัวเข้ามาอีก ล้วนแต่เล็งไปที่หยวนถังทั้งสิ้น
กู้เจียวจ้องมองไปทางประตูหลัง ประกายแวบขึ้นมาในดวงตา “เอาละ เจ้าถูกตัดออกจากผู้ต้องสงสัยแล้ว”
หยวนถังวิ่งหลบลูกธนูไปทั่วห้อง “หมายความว่าอย่างไร”
ชัดเจนแล้วว่ามีคนหมายจะใช้หยวนถังเป็นแพะรับบาปและฆ่าปิดปากเขาด้วย