ตอนที่ 554 หนีให้พ้นเขตอันตราย

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

ใน​เดือน​ห้า​ฟ้า​จะ​มืด​ค่อนข้าง​ช้า​ ​ขณะที่​ชาวบ้าน​ใน​เมือง​พา​ครอบครัว​ออก​ไป​ที่​เขต​นอกเมือง​ก็​เป็นช่วง​เวลา​โพล้เพล้​พอดี

“​เลิก​กิน​ได้​แล้ว​ ​เลิก​กิน​ได้​แล้ว​ ​พวก​ท่าน​ขุนนาง​ยัง​รอ​อยู่​นะ​!​”​ ​เจ้าหน้าที่​ของ​หลี​่​เจิ​้ง​ที่มา​รวบรวม​คน​เข้ามา​เร่ง​คนที​่​นั่ง​ทาน​นข​้าว​เย็น​อยู่​ใน​บ้าน

ชาย​ที่​ถูก​เร่ง​วาง​ชาม​ขนาดใหญ่​ที่​ถูก​เคลือบ​แบบ​หยาบ​วาง​ลง​บน​โต๊ะ​ ​พร้อมกับ​เอ่ย​ขึ้น​อย่าง​ไม่พอใจ​ ​“​ทำ​อะไร​กัน​เนี่ย​ ​ข้า​ไม่เชื่อ​หรอก​ว่า​จะ​มี​เทพ​อะไร​มา​เข้าฝัน​ ​อย่า​มาทำ​ให้​ข้า​กินข้าว​อย่าง​ไม่​เป็นสุข​”

“​พอได้​แล้ว​ ​เลิก​บ่น​เถอะ​ ​หมู​สอง​ตัว​ที่​เจ้า​เลี้ยง​แล้ว​เอา​ไป​ไม่ได้​อาจ​ได้รับ​เงินชดเชย​อีก​ไม่น้อย​นะ​”

เมื่อ​ชาย​ผู้​นั้น​ได้ยิน​ก็​ไม่​พูดพร่ำ​อะไร​ต่อ​ ​เช็ด​ปาก​ ​พลาง​หาบ​ของ​สัมภาระ​ไป​อย่าง​เต็มไม้เต็มมือ​ ​แล้ว​เดิน​ออก​ไป​พร้อมกับ​ภรรยา​และ​ลูก

พอ​เดิน​ไป​ถึง​หน้า​ประตู​ ​ชาย​ผู้​นั้น​ก็​ชำเลือง​มอง​หมู​ตัว​อวบอ้วน​สอง​ตัว​ใน​เล้า​ที่​ส่งเสียงฟึด​ฟัด​อย่าง​ตัดใจ​ไม่​ลง​ ​หลังจากนั้น​ถึง​ได้​ลงกลอน​บ้าน

มี​ชาวบ้าน​จำนวน​ไม่น้อย​ที่​ไม่พอใจ​เช่นนี้​ ​โดยเฉพาะ​เมื่อ​ทุกคน​ถูก​พา​ไป​ยัง​ทุ่ง​กว้าง​สภาพ​ทุรกันดาร​ ​ความรู้สึก​ไม่พอใจ​ก็​ยิ่ง​คุกรุ่น​ยิ่งขึ้น

“​ไม่​นะ​ ​คืนนี้​จะ​ต้อง​นอน​ใน​ที่​ทุรกันดาร​เช่นนี้​หรือ​”

“​จริง​ด้วย​ ​ไหน​บอกว่า​มี​กระโจม​ไม่ใช่​รึ​ ​นอน​กัน​แบบนี้​มัน​ให้อาหาร​พวก​ยุง​พวก​แมลง​กัน​ชัดๆ​”

“​ท่าน​แม่​ ​ข้า​อยาก​กลับบ้าน​…​”​ ​เสียง​เด็ก​ร้องไห้​ดัง​ขึ้น​มา​ ​ทำให้​ใต้เท้า​ยิ่ง​อยู่​ไม่​เป็นสุข

มี​คน​จำนวน​ไม่น้อย​ลุกขึ้น​มา​ ​“​ไม่ได้​ ​ต้อง​ไป​ถาม​หลี​่​เจิ​้ง​ ​จัดการ​ดูแล​พวกเขา​เช่นนี้​ไม่ได้​นะ​!​”

ผู้​ที่​ถูก​แต่งตั้ง​ให้​มาควบ​คาดู​แล​ถูก​คน​กลุ่ม​หนึ่ง​ล้อม​ไว้​ตรงกลาง​ ​มีทั​้​งคน​ตัวเล็ก​ตัว​ใหญ่

“​หลี​่​เจิ​้ง​ ​จะ​นอน​กัน​อย่างนี้​ไม่ได้​นะ​ ​ถึงแม้ว่า​จะเข้า​เดือน​ห้า​แล้ว​ ​ทว่า​ตอนดึก​มัน​ก็​ยัง​อากาศ​ชื้น​ ​ทั้ง​ยุง​ทั้ง​แมลง​ก็​เยอะ​ ​ถึง​ผู้ใหญ่​จะ​ทน​ได้​แต่​เด็ก​ทน​ไม่ได้​นะ​”

“​ใช่​ ​ใช่​ ​กลับ​ไป​จะ​ดี​เสีย​กว่า​ ​มี​เตียงนอน​ดี​ๆ​ ​ไม่​นอน​ ​จะ​มานอ​นที​่​ทุรกันดาร​เช่นนี้​ทำไม​กัน​”

หลี​่​เจิ​้ง​ถูก​ว่ากล่าว​จน​เวียนหัว​ตาลาย​ ​จึง​ตะโกน​ออก​ไป​ ​“​ขอ​ทุกคน​ได้​โปรด​อยู่​ใน​ความสงบ​ ​พวก​ใต้เท้า​ได้​ไป​จัด​ทหาร​มาตั​้​งค​่าย​ให้​พวกเรา​แล้ว​ ​รอ​อีกหน่อย​เถอะ​นะ​”

“​ฟ้า​ใกล้​จะ​มืด​แล้ว​ ​เหล่า​ทหาร​จะ​มา​ได้​หรือ​ ​หลี​่​เจิ​้ง​ ​พวก​ใต้เท้า​ต้อง​หลอกลวง​แน่​”

หลี​่​เจิ​้ง​แทบจะ​ไม่​เหลือ​ศักดิ์ศรี​แล้ว​ ​แต่​ก็​ทำ​หน้า​จริงจัง​พูด​ออก​ไป​ ​“​พวก​ท่าน​อย่า​ได้​พูด​มั่วซั่ว​ ​ใต้เท้า​ทั้งหลาย​จะ​หลอก​ข้า​ได้​อย่างไร​”

ชาวบ้าน​ใน​เมือง​ทำ​เสียง​ไม่สบอารมณ์​ออกมา​พร้อมกัน

ใต้เท้า​ทั้งหลาย​หลอก​พวกเขา​ชาวบ้าน​ธรรมดา​ต่างหาก​ล่ะ

หลี​่​เจิ​้​งก​ระ​แอม​เสียง​ออกมา​ ​“​อะ​แฮ่ม​อะ​แฮ่ม​ ​ข้า​หมายความว่า​แม้​ใต้เท้า​ทั้งหลาย​จะ​หลอก​พวกเรา​ ​ทว่า​ไท่​จื่อ​กับ​ท่าน​อ๋อง​ไม่มีทาง​ทำ​แน่​ ​บุคคล​ชั้นสูง​ขนาด​นั้น​ต้อง​ทำได้​อย่างที่​พูด​อยู่​แล้ว​ ​ไม่​อาจ​พูดจา​เหลวไหล​ได้​หรอก​ ​อีก​อย่าง​ ​ท่าน​อ๋อง​บอก​ทุกคน​แล้ว​ไม่ใช่​หรือว่า​จะ​มี​การ​สงเคราะห์​เงิน​ให้​ ​หมู​หนึ่ง​ตัว​จะ​ได้​หนึ่ง​ตำลึง​ ​แล้ว​ให้เงิน​สงเคราะห์​อีก​ตั้ง​สอง​ตำลึง​เชียว​นะ​ ​นี่​มัน​คุ้มค่า​เสีย​ยิ่งกว่า​เลี้ยง​หมู​ไป​ถึง​ปีใหม่​แล้ว​ฆ่า​มัน​ซะ​อีก​ ​พวก​เจ้า​ว่า​ไหม​ล่ะ​”

เมื่อ​ได้ยิน​หลี​่​เจิ​้ง​ยก​เรื่อง​เงิน​สงเคราะห์​มา​พูด​ ​เสียง​ต่อต้าน​เหล่านั้น​ก็​เริ่ม​อ่อน​ลง

หลี​่​เจิ​้ง​ชม​เยี​่​ยน​อ๋อง​อยู่​ใน​ใจ​ว่า​เยี่ยม​มาก​ ​การ​จัดการ​บำรุงขวัญ​ผู้คน​ให้​อยู่หมัด​ไม่มี​อะไร​ได้ผล​ไป​กว่า​การ​ใช้​เงิน​แล้ว​ ​มัน​เป็น​อย่างนี้​มาตั​้ง​แต่​ใน​อดีต

“​ในเมื่อ​เป็น​เช่นนี้​ ​เช่นนั้น​ก็​ทน​ก่อน​แล้วกัน​”

“​อืม​ ​อดทน​ไว้​ ​ยัง​ไม่ได้​รับเงิน​เลย​”

“​ถ้าหากว่า​…​ไม่​ให้​จะ​ทำ​อย่างไร​”

ขณะที่​ชาวบ้าน​ใน​เมือง​กำลัง​พึมพำ​ ​เสียง​ฝีเท้า​กลุ่ม​หนึ่ง​ดัง​เข้ามา

“​รีบ​มาดู​เร็ว​ ​เหล่า​ทหาร​มา​แล้ว​!​”

ไม่นาน​กองทหาร​ก็​ใกล้​เข้ามา​ ​พร้อมกับ​นำ​สัมภาระ​เดิน​มา​ข้างหน้า

เมื่อ​เห็น​พลทหาร​เยอะ​ขนาด​นี้​ ​ชาวบ้าน​ใน​เมือง​กลับ​ไม่กล้า​พูด​อะไร​ออกมา​ ​ได้​แต่​มอง​เหล่า​ทหาร​ตั้ง​กระโจม​บน​พื้นที่​โล่ง​ขึ้น​มาที​ละ​อัน

ดวงตะวัน​เพิ่งจะ​ลับ​ขอบฟ้า​ไป​ ​ดวงดาว​ก็​ลอย​ประดับ​ขึ้น​มา​เต็ม​ท้องฟ้า​ ​พื้นที่​รกร้าง​ที่​เดิม​เป็น​ทุ่งนา​มี​กระโจม​ตั้งขึ้น​มา​หลาย​อัน

ต้อง​ให้​ผู้สูงอายุ​ ​สตรี​และ​เด็ก​อยู่​ก่อน​ ​ทว่า​เมื่อ​แบ่ง​เสร็จ​แล้ว​ ​ยัง​มี​ชาวบ้าน​อีก​ครึ่งหนึ่ง​ไม่มี​กระโจม​ให้​อยู่

อวี​้​จิ​่น​เป็น​ผู้นำ​เหล่า​ทหาร​มา​ ​และ​ได้รับ​ฟัง​คำพูด​บ่น​ของ​ผู้คน​เหล่านี้​ ​จากนั้น​ก็​ตะเบ็งเสียง​พูด​ออก​ไป​ ​“​กระโจม​มี​จำนวน​จำกัด​ ​ต้อง​ลำ​บาท​ทุกท่าน​แล้ว​”

เมื่อ​เผชิญหน้า​กับ​ท่าน​อ๋อง​ที่​สง่าผ่าเผย​ ​บรรดา​ผู้ร้องทุกข์​ก็​ไม่กล้า​บ่น​ออกมา​ ​มี​คนใน​กลุ่ม​เอ่ย​ถาม​ขึ้น​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ ​พวกเรา​ต้อง​อยู่​ที่นี่​นาน​เท่าไหร่​หรือ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​น้อย​สุด​สอง​วัน​ ​มาก​สุด​ห้าวัน​”

เมื่อ​ทุกคน​ได้ยิน​ ​เสียง​วิพากษ์วิจารณ์​ต่างๆ​ ​นา​ๆ​ ​ก็​ดัง​ขึ้น​มา​โดยพลัน

“​ต้อง​อยู่​ใน​ที่​ทุรกันดาร​นี้​อีก​ตั้ง​หลาย​วัน​เลย​รึ​ ​ถ้าหาก​ฝนตก​จะ​ทำ​อย่างไร​ ​หรือ​หาก​ฝน​ไม่​ตก​ ​พอ​ถึง​ตอนดึก​กระโจม​พวก​นี้​จะ​กัน​พวก​ยุง​และ​แมลง​ได้​หรือ​ ​อีกทั้ง​ตอนกลางวัน​ก็​คงจะ​ร้อน​จน​แทบ​ไหม้​…​”

“​ใช่​ ​นี่​มัน​ทรมาน​เกินไป​แล้ว​ ​กลับ​ไป​ดีกว่า​…​”

อวี​้​จิ​่​นขมวด​คิ้ว​แน่น

ความเห็นใจ​ของ​เขา​นั้น​มี​ขีดจำกัด​ ​อะไร​ที่​ควร​ทำ​ก็​ทำ​แล้ว​ ​ถ้าหาก​มี​คน​ดื้อด้าน​อยาก​จะ​กลับ​ไป​ ​เขา​ก็​ไม่​อาจ​ห้าม​ได้

“​ข้า​ได้รับ​การ​เตือน​จาก​เทพ​จริงๆ​ ​บอ​ว่า​เมือง​จิ๋น​หลี​่​จะ​เกิด​แผ่นดินไหว​ขึ้น​ ​เพื่อ​ความปลอดภัย​ของ​ทุกคน​ถึง​ได้​ดูแล​จัดการ​ให้​ทุกคน​มา​อยู่​ที่นี่​ ​ขอ​ทุกคน​อดทน​สัก​สอง​สาม​วัน​เถิด​ ​จะ​ลม​พัด​ ​แดด​ส่อง​ ​หรือ​ถูก​ยุง​แมลง​กัด​ ​อย่างน้อย​ก็​ไม่​อันตราย​ถึง​ชีวิต​”

คน​จำนวน​หนึ่ง​แอบ​เบะ​ปาก​อยู่​เงียบๆ

ถ้าหากว่า​มี​อันตราย​ต่อ​ชีวิต​ ​ลำบาก​นิดหน่อย​ก็​คุ้มค่า​ ​แต่​ใคร​จะ​รู้​ว่า​มัน​จะ​เกิด​แผ่น​ไหว​ขึ้น​หรือไม่

จิ๋น​หลี​่​มี​ประชากร​หนึ่ง​พัน​กว่า​คน​ ​ผู้​ที่​เชื่อ​ว่า​เยี​่​ยน​อ๋อง​มี​เทพ​เข้าฝัน​มี​ครึ่งหนึ่ง​ ​และ​มี​อีก​ไม่​กี่​คนที​่​ไม่เชื่อ​เรื่อง​พวก​นี้​

เงินบำรุง​ขวัญ​ที่​เยี​่​ยน​อ๋อง​บอกว่า​จะ​สงเคราะห์​ให้​ก็​ไม่รู้​ว่า​เมื่อไหร่​จะ​ได้​ ​คง​ไม่​หลอก​หลวง​พวกเขา​หรอก​ใช่​หรือไม่

ขณะที่​กำลัง​ครุ่นคิด​ ​ก็ได้​ยิน​อวี​้​จิ​่น​เอ่ยปาก​พูด​ขึ้น​ ​“​ข้า​ได้​นำ​เงิน​ที่​รับปาก​ว่า​จะ​ให้​ชาวบ้าน​ทุกท่าน​มา​แล้ว​ ​วันนี้​จะ​ให้​ก่อน​ครึ่งหนึ่ง​ ​ส่วน​อีก​ครึ่งหนึ่ง​จะ​ให้​ก่อนที่​ทุกคน​จะ​ออก​ไป​ ​ซึ่ง​หาก​ผู้ใด​ออก​ไป​ก่อน​ ​จะ​ไม่ได้​รับ​”

เมื่อ​ได้ยิน​ว่า​จะ​ให้เงิน​ก่อน​ครึ่งหนึ่ง​ ​ทุกคน​ต่าง​ก็ดี​ใจ​ขึ้น​มาทัน​ที

ครึ่ง​เดียว​ก็​ยังดี​ ​เดิม​คือ​ให้​เพิ่ม​อีก​เท่า​หนึ่ง​ ​อันที่จริง​ให้​เพียง​ครึ่ง​เดียว​ก็ได้​ส่วน​ที่​เสียหาย​ไป​คืน​มา​แล้ว​…​ไม่​สิ​ ​แค่​ครึ่ง​เดียว​ก็​ก็​กำไร​แล้ว​!

นี่​เพิ่งจะ​เดือน​ห้า​เอง​ ​หมู​ใน​เล้า​ยัง​ผอม​กะหร่อง​อยู่​เลย​ ​เงิน​หนึ่ง​ตำลึง​นี้​คำนวณ​จาก​ราคา​ตอนที่​ได้​ขาย​ออก​ไป​จาก​คอก

เมื่อ​เห็น​ชาวบ้าน​ล้อมรอบ​เข้ามา​เพื่อ​รับเงิน​ ​อวี​้​จิ​่​นก​็​โล่งใจ​เล็กน้อย​ ​กว่า​จะ​กลับ​ไป​ถึงที่​พัก​แห่ง​ใหม่​ท้องฟ้า​ก็​มืดสนิท​แล้ว

ถึง​จะเข้า​ยามวิกาล​ ​ทว่า​ไท่​จื่อ​กลับ​ยัง​ไม่​นอน

“​น้อง​เจ็ด​ ​ในที่สุด​เจ้า​ก็​กลับมา​สักที​”

“​พี่​รอง​ยัง​ไม่​นอน​อีก​หรือ​”

ไท่​จื่อ​โบกมือ​ปัด​ ​“​นอนไม่หลับ​น่ะ​”

เมื่อ​เปลี่ยน​มา​พัก​ที่​เมือง​อู​จี​ ​ไท่​จื่อ​ก็​ยิ่ง​อยาก​กลับ​ไป​ที่​เมืองหลวง

เมือง​อู​จีนั​้​นอยู​่​ไม่สบาย​เท่ากับ​ที่​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ ​ลูกสาว​ของ​ผู้​มี​ฐานะ​ใน​เมือง​อู​จี​ก็​ไม่​สวย​เท่า​ลูกสาว​ของ​ผู้​มี​ฐานะ​ใน​เมือง​จิ๋น​หลี​่​…

“​อืม​ ​ข้า​ขอตัว​ไป​นอน​ก่อน​”​ ​อวี​้​จิ​่น​ไม่​เหมือน​ไท่​จื่อ​ที่​รู้สึก​เบื่อ​ทั้งวัน​ ​กลางวัน​เขา​ไป​ปลอบขวัญ​ผู้ประสบภัย​ที่​เมือง​เฉียน​เหอ​ ​ตอนเย็น​ก็​ไป​ปลอบขวัญ​ชาวบ้าน​ที่​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ ​มัว​แต่​ยุ่ง​เรื่อง​นู่น​นั่น​นี่​ไปมา​ ​บอก​ได้​เลย​ว่า​มัน​ทำให้​เขา​เหนื่อยล้า​ทั้งกายและใจ

เมื่อ​เห็น​อวี​้​จิ​่น​จะ​ไป​อาบน้ำ​เข้านอน​แล้ว​ ​ไท่​จื่อ​ก็​รีบ​เอ่ย​ถาม​ออก​ไป​ ​“​น้อง​เจ็ด​เมือง​จิ๋น​หลี​่​จะ​เกิด​แผ่นดินไหว​ขึ้น​จริง​หรือ​”

ใน​ค่ำคืน​อัน​มืดมิด​ ​อวี​้​จิ​่​นอา​ศัย​ไฟ​ใน​เรือน​มอง​ไป​ที่​ไท่​จื่อ​ ​หลังจากนั้น​ก็​เอ่ย​ขึ้น​ด้วย​น้ำเสียง​เย็นชา​ ​“​หาก​ไม่​เกิด​แผ่นดินไหว​จะ​ดีที​่​สุด​”

ถึงแม้​เขา​จะ​เชื่อ​คำพูด​ของ​อา​ซื่อ​แล้ว​นำ​คน​ออกมา​จาก​เมือง​ ​แต่​เขา​ก็​ไม่​คาดหวัง​ให้​พบ​เจอ​กับ​ภัยพิบัติ​

ภัยธรรมชาติ​สามารถ​ทำลาย​บ้านเรือน​ที่​ทุกคน​สร้าง​มาทั​้ง​ชีวิต​ได้​ภายใน​พริบตาเดียว​ ​ช่าง​โหดร้าย​เสีย​จริง

ไท่​จื่อ​คิด​ในความเป็นจริง​ ​“​แต่ว่า​หาก​ไม่​เกิด​แผ่นดินไหว​ ​เสด็จ​พ่อ​จะ​ตำหนิ​เจ้า​แน่​…​”

อวี​้​จิ​่น​ยิ้ม​ออกมา​อย่าง​ไม่แยแส​ ​“​ไม่เป็นไร​หรอก​ ​ข้า​เคย​เข้าไป​ที่​ฝ่าย​ข้าราชการพลเรือน​ตั้ง​สองครั​้ง​แล้ว​ ​พี่​รอง​ข้า​ขอตัว​ไป​อาบน้ำ​ก่อน​ล่ะ​”

เมื่อม​อง​ตาม​แผ่น​หลัง​อวี​้​จิ​่​นที​่​ค่อยๆ​ ​ลับ​หาย​ไป​จาก​ประตู​ ​ไท่​จื่อ​รู้สึก​อิจฉา​เล็กน้อย

เหตุใด​เจ้า​เจ็ด​ถึง​ไม่​กลัว​เสด็จ​พ่อ​นะ

หาง​ที่​ปุกปุย​กวาด​ผ่าน​ไป​ ​ทำเอา​ไท่​จื่อ​ร้อง​ตกใจ​ขึ้น​มา

“​ใคร​กัน​”

เอ้อร​์​หนิว​เหลือบมอง​ไท่​จื่อ​ด้วย​สายตา​ดูถูก​เหยียดหยาม​ ​พร้อมกับ​ส่าย​หาง​แล้ว​เดิน​ออก​ไป

ไท่​จื่อ​ ​“​…​”